Μιλάμε σήμερα ειδικά
για τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί προβάλλει ως η νέα ισχυρή κεντροαριστερή δύναμη με
προοπτική άσκησης κεντροδεξιάς διακυβέρνησης! Έχουμε δηλαδή για τη μελέτη της
πολιτικής ιστορίας ένα ακόμα ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η στροφή
στον συντηρητισμό των κομμάτων εξουσίας είναι πρόβλημα εγγενές στον
κοινοβουλευτισμό. Κι αυτό, διότι ανάγεται σε κάτι γενικότερο και διηνεκές: η
εξουσία διαφθείρει. Κοινότοπη ως διαπίστωση, αλλά λιτή και ανταποκρινόμενη όσο
λίγες στην σημερινή και την ιστορική πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, η
εξουσία διαφθείρει ακόμα και εξ αποστάσεως. Διαφθείρει ακόμα και η προοπτική
της, καθώς κι αυτή εν δυνάμει εξουσία είναι.
Και εφόσον είναι έτσι,
η λύση δεν μπορεί να είναι η επιλογή υποψηφίου προς διαφθορά, αλλά η ακύρωση
του ίδιου του συστήματος διαφθοράς και η αναθεώρηση των κανόνων του παιχνιδιού.
Η ουσιαστική λύση έχει ως προϋπόθεση μια πορεία αυτοθέσμισης της κοινωνίας,
στην κατεύθυνση της ανάκτησης της εξουσίας από τον δήμο των πολιτών. Όλα τα
άλλα είναι παραμύθια που αρχίζουν ωραία και έχουν άσχημο τέλος.
του πάροικου
Για «πάγωμα»
αντί για διαγραφή χρέους μιλάει πλέον ανοιχτά ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω συντηρητικών -ήτοι
των επικρατέστερων- συνιστωσών του. Βαθμηδόν παγώνουν όλες οι ρηξικέλευθες
εξαγγελίες που οδήγησαν στη θεαματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος. Όσο η
προοπτική ανάληψης της εξουσίας αρχίζει να σχηματοποιείται, τόσο πιο κόσμια
προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων γίνεται η διαγωγή του κόμματος. Τα στελέχη αντιλαμβάνονται
πως απαιτείται συμμόρφωση προς τις επιταγές του κατεστημένου και καθησυχασμός
του, για αυτό και η δημαγωγία τους περνώντας μέσα από τα γνωστά φίλτρα του
πολιτικού «ρεαλισμού» και της «υπευθυνότητας» γίνεται πιο προσεκτική
ανταποκρινόμενη πλέον μόνο στα στοιχειώδη της κοινωνικής ευαισθησίας
Οι υψηλοί
ομοτράπεζοι του προέδρου δεν είχαν φυσικά κανένα λόγο να του αφήσουν περιθώρια
για αυταπάτες σε σχέση με πολιτικές κοινωνικής ευεργεσίας. Ο δε πρόεδρος και
επίδοξος πρωθυπουργός της χώρας έλαβε το μήνυμα, προφανώς μαζί με ορισμένα
χρήσιμα για την παράταξη, την μελλοντική κυβέρνηση και τον ίδιον ελάσσονα
ανταλλάγματα: κυρίως ανοχή σε ήπιες έως ανώδυνες μεταρρυθμίσεις που θα
αποτρέπουν τη ραγδαία φθορά, και κάποιες μελλοντικές δηλώσεις τους περί «εποικοδομητικής
συνεργασίας», επαίνους για τη σταθερή φιλοευρωπαϊκή στάση του και άλλα
μπλα-μπλα προς ευρεία κατανάλωση.
Από δω και
πέρα, όσο πιο κοντά στην εξουσία θα νιώθουν στην Κουμουνδούρου, τόσο
συντηρητικότερος θα γίνεται ο λόγος τους, αφού μάλιστα για την άνοδο στην
εξουσία θα απαιτηθεί πιθανότατα συνεργασία με προερχόμενους από το κέντρο, ή
και εκ δεξιών αυτού. Προβλέπουμε επομένως ότι σε λίγο οι φίλοι του κόμματος οι
αναμένοντες στον σταθμό το συγκεκριμένο τραίνο της ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής
αριστεράς, το μόνο που θα βλέπουν από μακριά θα είναι τα αποχαιρετιστήρια
μαντήλια των στελεχών. Η δε σοσιαλίζουσα αοριστολογία θα περιλαμβάνει όλο και
εντονότερο βερμπαλισμό αποφεύγοντας τις ρητές δεσμεύσεις για άρση κατάφωρων
κοινωνικών αδικιών, για φιλολαϊκά μέτρα, για δίκαιη ανακατανομή βαρών και
πόρων, για εμπρόθεσμες δραστικές θεσμικές αλλαγές και εκδημοκρατισμό. Θα
εξελίσσεται δηλαδή σε άλλη μια τεράστια πολιτική φούσκα.
