29/11/11

Σπύρος Ραυτόπουλος: μια συνέντευξη με πολιτικό περιεχόμενο.


Όταν η εξουσία υπεξαιρείται ή καταλαμβάνεται ή έστω παραχωρείται σε τρίτους, πάντως όταν με οποιοδήποτε τρόπο φεύγει από τα χέρια του δήμου, τότε δεν υφίσταται πλέον δημο-κρατία, ακόμα κι αν αυτό γίνεται κατ' επιλογήν! Η ύπαρξη μιας δημοκρατικά ληφθείσας απόφασης δεν εγκαθιστά σώνει και καλά τη δημοκρατία! Για να το πω εμφατικά και καθαρά: μπορεί ο λαός με απολύτως δημοκρατικό τρόπο ακόμα και να επιλέξει να μην έχει δημοκρατία! Το ένα (ο τρόπος) είναι στιγμιαία διαδικασία και το άλλο διαρκές πολίτευμα. Αλλά αν δε χρειαζόμαστε πραγματική δημοκρατία, αν θέλουμε να αναθέτουμε τις τύχες μας στους πολιτικούς, τότε ας μη μιλάμε συνέχεια για αυτήν, ας μην την επικαλούμαστε διαρκώς.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Σπύρου Ραυτόπουλου στον Παναγιώτη Θεοδοσίου για το μουσικό περιοδικό TaR. Ολόκληρη τη συνέντευξη, μαζί με δείγματα της μουσικής δουλειάς του συνθέτη, θα τη βρείτε εδώ. 

[...]

   11.   Τελικά ποιος είναι ο ρόλος της μαζικής κουλτούρας και ο ρόλος του δημιουργού σε ένα κόσμο   που κυριαρχείται από αυτήν;

Η μαζική κουλτούρα γίνεται συνήθως αντιληπτή ως έννοια με αρνητικό φορτίο, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε πως είναι στοιχείο κάθε πολιτισμού. Το ζήτημα είναι σε ποιο βαθμό καθορίζεται από τους κανόνες της αγοράς και την κυρίαρχη ιδεολογία, και ως ποιο βαθμό μετατρέπεται σε πραγματικό δεκανίκι και εργαλείο της εξουσίας, δηλαδή σε έναν φαύλο, αναπαραγωγικό του συστήματος μηχανισμό. Είμαι της γνώμης ότι δυστυχώς αυτό γίνεται σήμερα σε βαθμό τέτοιο που η μαζική κουλτούρα προσλαμβάνει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά πολιτιστικής χωματερής.
Μέσα σ' αυτό το τοπίο, το στίγμα ενός δημιουργού καθορίζεται και από τον προβληματισμό και τη στάση του απέναντι σε τέτοια ζητήματα. Είναι ούτως ή άλλως μια δύσκολη θέση που γίνεται δυσκολότερη για όσους δεν εννοούν ούτε να αποκτήσουν πιστοποίηση νεωτερικότητας, ούτε να λαϊκίσουν, και δεν είναι πρόθυμοι να ενταχθούν σε ομαδούλες ειδικών συμφερόντων. Δεν υπάρχει λοιπόν μια θέση κοινή για όλους τους δημιουργούς. Το έργο και η πολιτεία καθενός μας έχουν τις δικές τους βιωματικές, ψυχοπνευματικές, ιδεολογικές και ηθικές αφετηρίες.
  1. Και για να γίνουμε περισσότερο επίκαιροι: πώς θα σχολίαζες το έλλειμμα δημοκρατίας – γιατί αυτό είναι το πραγματικό μας έλλειμμα - που βιώνουμε τόσο αρνητικά όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας σήμερα;
Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται για έλλειμμα αλλά για παντελή έλλειψη. Δεν έχουμε μια δημοκρατία από την οποία λείπει κάτι. Αυτό που λείπει είναι ολόκληρη. Και εξηγούμαι: δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων υιοθετήθηκε αρκετές φορές σε τοπικό επίπεδο και με περιορισμένη εμβέλεια, κυρίως υπό επαναστατικές συνθήκες όπως π.χ. στην παρισινή κομμούνα. Επίσης μικρότεροι θύλακες δημοκρατικής αυτοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης υπάρχουν και σήμερα αρκετοί. Αλλά δημοκρατία με τη μορφή επίσημου βιώσιμου πολιτεύματος ενός κράτους, αν δεν απατώμαι έχει ο κόσμος να δει από την εποχή του Κλεισθένη και του Περικλή. Το ότι τάχα ο δυτικός κόσμος ζούσε και ζει σε δημοκρατίες είναι ένας γελοίος ισχυρισμός, που δυστυχώς ρίζωσε στη συλλογική συνείδηση χάρη στην συστηματική προπαγάνδα της εξουσίας και μιας άθλιας πολιτειολογίας. Αυτή η επικίνδυνη μυθολογία περιλαμβάνει ποικίλα μυθεύματα σε σχέση με τρεις κυρίως πολιτικές έννοιες: της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης και της νομιμοποίησης. Υπάρχει πλήρης σύγχυση γύρω από αυτά τα τρία και ολόκληρη σειρά από πλάνες.
Μία από αυτές είναι ότι η δημοκρατία γεννιέται αυτομάτως εκεί όπου πεθαίνει κάποιο κραυγαλέα τυραννικό καθεστώς. Π.χ. στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, Ισπανού, Πορτογάλου, Αργεντινού, Χιλιανού κ.λπ. η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας συνέπεσε χρονικά με την πτώση της δικτατορίας, λες και το τέλος της μιας σηματοδοτεί αυτομάτως την εγκαθίδρυση της άλλης! Στην πραγματικότητα η δικτατορία και η δημοκρατία βρίσκονται στα δύο άκρα του πολιτειακού φάσματος και δεν έχουν καθόλου κοινά σύνορα. Ενδιαμέσως υπάρχουν δεκάδες πολιτεύματα, πολυαρχικά και ολιγαρχικά, ως επί το πλείστον ποικίλες μορφές υποτιθέμενης ή μη αντιπροσώπευσης.
Κι εδώ πάμε σε άλλη πλάνη. Διότι άλλο αντιπροσώπευση και άλλο δημοκρατία. Η πρώτη έχει διαμεσολάβηση από επαγγελματίες πολιτικούς, η δεύτερη όχι. Στη δημοκρατία εντολέας και εντολοδόχος είναι ο ίδιος ο δήμος (ο λαός) και οι δημόσιοι λειτουργοί είναι κληρωτοί απ' ευθείας από αυτόν. Αντιθέτως, στην πραγματική αντιπροσώπευση εντολέας παραμένει ο δήμος ενώ εντολοδόχος γίνεται ένας επαγγελματίας πολιτικός. Άρα, το γεγονός ότι σήμερα ο λαός δεν παίρνει ο ίδιος τις πολιτικές αποφάσεις ώστε να τις επιδώσει προς υλοποίηση στον εντολοδόχο του, αλλά απλώς και μόνο εκλέγει πολιτικό προσωπικό, σημαίνει ότι δεν έχουμε ούτε αντιπροσώπευση! Και δεν έχουμε, διότι αμέσως μετά την εκλογή του ο υποτιθέμενος εντολοδόχος μας μετατρέπεται αυτομάτως σε εντολέα που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ερήμην μας. Στην πραγματικότητα μάλιστα εντολοδόχοι γινόμαστε εμείς. Δουλεύουμε για αυτούς, γινόμαστε υπήκοοι και όχι πολίτες. Μπορείς να το ονομάσεις και «αντιπροσώπευση από την ανάποδη»!
  1. Υπάρχει όμως και το ζήτημα του νομιμοποιητικού ρόλου των εκλογών.
Ένα ακόμα μύθευμα είναι αυτό που ταυτίζει τη δημοκρατία με την ύπαρξη θεσμών νομιμοποίησης της εξουσίας. Για παράδειγμα οι περισσότεροι πιστεύουν ότι έχουμε δημοκρατία επειδή καταλαβαίνουν ότι προσφέρεται στην εξουσία κάποια νομιμοποίηση μέσω των εκλογών! Ακούς κάθε τόσο το μαζοχιστικό ρητορικό ερώτημα «εμείς δεν τους εκλέξαμε;». Η απάντηση είναι ότι πρώτον, με βάση το ανεκδιήγητο σύνταγμά μας, ακόμα κι αν δεν εκλέγονταν αυτοί, θα εκλέγονταν κάποιοι άλλοι, πράγμα που ελάχιστη πολιτική σημασία θα είχε, όπως έχει αποδειχτεί επανειλημμένα και όπως θα αποδειχτεί πάλι στο άμεσο μέλλον. Δεύτερον, οι εκλογές όχι μόνο δεν αποδεικνύουν τη δημοκρατία αλλά είναι και σχεδόν ασύμβατες με αυτήν ακριβώς ώστε να αποφευχθεί η διαπλοκή. Δίκαιη διαδικασία επιλογής πολιτικού προσωπικού είναι η κλήρωση. Το απάνθρωπο λοιπόν, και αντικοινωνικό αυτό σύστημα δεν ταυτίζεται με ένα «κακό» κόμμα ή πρόσωπο που αν το καταψηφίσεις τάχα ξεμπέρδεψες! Ταυτίζεται με ολόκληρη την κομματοκρατία και με την κυριαρχία του διεθνούς κεφαλαίου, μπροστά στα συμφέροντα του οποίου οι κομματικές διαφορές έχουν τόσο μικρή σημασία που εύκολα παραμερίζονται όπως γίνεται σήμερα. Οι κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», «εθνικής σωτηρίας» κ.λπ. αυτό καταδεικνύουν. Παρεμπιπτόντως, να γιατί δεν πρέπει να προσφέρουμε νομιμοποίηση με συμμετοχή στις εκλογές! Όχι τουλάχιστον, πριν το σύνταγμα αλλάξει εκ βάθρων, ώστε να εξασφαλίζει ότι το πολιτικό περιεχόμενο θα καθορίζεται από τον ίδιο το λαό με αλλεπάλληλα (τακτικά και έκτακτα) δημοψηφίσματα. Και αν θέλουμε οπωσδήποτε να έχουμε επαγγελματική αντιπροσώπευση, τότε οι αντιπρόσωποί μας ασφαλώς δε θα πρέπει να αποφασίζουν για μας αλλά να είναι απλοί εντολοδόχοι και μάλιστα ανακλητοί, ώστε αν αποδειχτούν ανίκανοι ή απρόθυμοι να εκτελέσουν τις εντολές μας, τότε να πηγαίνουν σπίτι τους πριν από τη επίσημη λήξη της θητείας τους. Αντιπρόσωπός σου είναι κάποιος που κάνει ό,τι του λες εσύ, όχι αυτός που αποφασίζει για σένα.
Νομιμοποίηση λοιπόν μπορεί να παρασχεθεί, περιστασιακά ή μη, ακόμα και σε δικτάτορες! Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ αρχικά διέθεταν τέτοια νομιμοποίηση. Ούτε δημοκρατικά φρονήματα είχαν, ούτε από δημοκρατικές διαδικασίες προέκυψε η ηγεσία τους, αφού δεν ήταν κληρωτοί πολιτικοί εντολοδόχοι αλλά παράφρονες καριερίστες. Τέλος δεν ήταν ούτε αληθινοί λαϊκοί αντιπρόσωποι αφού π.χ. δεν τους δόθηκε καμιά σαφής λαϊκή εντολή να αιματοκυλήσουν τον κόσμο, πράγμα που όμως έκαναν. Επίσης η κοινωνική ανοχή, ή αδιαφορία, και η πολιτική αποχή που και αυτές ερμηνεύονται ως έμμεση νομιμοποίηση μιας εξουσίας ή ενός καθεστώτος, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν επιστημονικά την ύπαρξη πραγματικής αντιπροσώπευσης. Το τι αποτελεί πραγματική νομιμοποίηση μιας πολιτικής και τι ερμηνεύεται από την εξουσία αυθαιρέτως σαν τέτοια, είναι μια πονεμένη ιστορία, την οποία ζούμε στο πετσί μας σήμερα. Άλλο λοιπόν νομιμοποίηση της εξουσίας, άλλο αντιπροσώπευση κι άλλο δημοκρατία. Είναι τρία εντελώς διαφορετικά πράγματα που απλώς τους βολεύει να τα έχουμε μπερδεμένα στο κεφάλι μας.


  1. Πώς φτάσαμε κατά την άποψή σου σε τέτοια διαστρέβλωση της έννοιας της δημοκρατίας;
Ο όρος δημοκρατία υπέστη διάφορες μεταλλάξεις μέσω αναβαπτισμών και γενικεύσεων. Κάποτε η δημοκρατία γινόταν ορθώς αντιληπτή ως είδος πολιτεύματος, και κρινόταν για αυτό που ήταν. Μάλιστα δεν είχε μόνο φίλους αλλά και φανερούς επικριτές. Όταν αργότερα οι πολιτικοί κατάλαβαν ότι ο όρος είναι πιασιάρικος για τις μάζες, άρχισαν να ονομάζουν δημοκρατία ό,τι έβρισκαν μπροστά τους! Έτσι η προπαγάνδα την κατάντησε γένος. Την εμπλούτισε και καλά! Έχουμε πιο πολλά είδη «δημοκρατίας» παρά οδοντόκρεμες (αντιπροσωπευτική δημοκρατία, συναινετική, συμμετοχική, ανταγωνιστική, αστική, προεδρευομένη, προεδρική, άμεση, έμμεση κ.ο.κ.). Κάτι σαν να μπορείς να διαλέξεις από το πανέρι ή από τα ράφια σουπερμάρκετ τη μάρκα που θέλεις. Στην πραγματικότητα όμως η δημοκρατία παραμένει είδος και είναι μοναδικό. Δεν υπάρχει έμμεση και για αυτό είναι περιττός, παραπλανητικός και αδόκιμος κάθε επιθετικός προσδιορισμός, ακόμα και αυτός που την περιγράφει πλεοναστικά ως άμεση. Όλα τα πολιτεύματα που περιγράφονται από την πολιτειολογία της αθλιότητας ως δημοκρατίες, δεν είναι παρά διάφορες κοινοβουλευτικές παραλλαγές ολιγαρχικών κυρίως συστημάτων που ως επί το πλείστον δεν έχουν σχέση καν με την αντιπροσώπευση, πόσω δε μάλλον με τη δημοκρατία! Απλώς βαφτίστηκαν έτσι, ώστε να είναι ευκολότερα αποδεκτές από τους λαούς. Και το κόλπο έπιασε.
Για να συνειδητοποιήσει κάποιος τι σημαίνει δημοκρατία, δε χρειάζεται ούτε πολιτειολογία να μελετήσει, ούτε καν ιστορία καλά-καλά! Αρκεί να ανοίξει ένα ετυμολογικό λεξικό και να ανατρέξει στο έτυμο της λέξης. Δημοκρατία θα πει ότι ο δήμος, δηλαδή ο λαός κατέχει την εξουσία, κυβερνά, είναι απόλυτος κύριος της πολιτικής κατάστασης. Όταν η εξουσία υπεξαιρείται ή καταλαμβάνεται ή έστω παραχωρείται σε τρίτους, πάντως όταν με οποιοδήποτε τρόπο φεύγει από τα χέρια του δήμου, τότε δεν υφίσταται πλέον δημο-κρατία, ακόμα κι αν αυτό γίνεται κατ' επιλογήν! Η ύπαρξη μιας δημοκρατικά ληφθείσας απόφασης δεν εγκαθιστά σώνει και καλά τη δημοκρατία! Για να το πω εμφατικά και καθαρά: μπορεί ο λαός με απολύτως δημοκρατικό τρόπο ακόμα και να επιλέξει να μην έχει δημοκρατία! Το ένα (ο τρόπος) είναι στιγμιαία διαδικασία και το άλλο διαρκές πολίτευμα. Αλλά αν δε χρειαζόμαστε πραγματική δημοκρατία, αν θέλουμε να αναθέτουμε τις τύχες μας στους πολιτικούς, τότε ας μη μιλάμε συνέχεια για αυτήν, ας μην την επικαλούμαστε διαρκώς.
  1. Πώς διαβλέπεις το μέλλον της χώρας;
Έχω πολλούς φόβους διότι τα κακά ενδεχόμενα είναι πολύ περισσότερα από τα καλά. Καλό σημάδι είναι ότι πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι το σύστημα αυτό είναι αδιέξοδο και πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ωστόσο δεν υπάρχει συμφωνία ως προς το τι ακριβώς φταίει. Οι πρόσφατες εξεγέρσεις, αποτελούν επίσης ελπιδοφόρα μηνύματα. Επιπλέον οι διαδηλώσεις και τα μεγάλα ποσοστά αποχής από τις εκλογές δε δείχνουν απολιτική συμπεριφορά όπως διατείνονται τα κάθε λογής παπαγαλάκια, αλλά αντιθέτως βάθεμα της αποστροφής προς το σύστημα και έκφραση απονομιμοποίησής του, κάτι που συνιστά σαφέστατη και βαθιά πολιτική στάση. Το κακό είναι ότι πολλοί από τους αγανακτισμένους πολίτες και τους αμφισβητίες του συστήματος, νιώθουν αμήχανοι μπροστά στις εναλλακτικές συστημικές επιλογές, και αρκετοί αναμένουν απλώς ένα νέο ή παλιό-μεταλλαγμένο κόμμα ή ένα πολιτικό φωστήρα, που θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα μας σώσει, καθώς ακόμα πιστεύουν ότι φταίνε τα συγκεκριμένα πρόσωπα και κόμματα. Κι αυτή η πεποίθηση είναι ολέθρια, διότι αυτό που φταίει είναι οι ίδιοι οι θεσμοί που επιτρέπουν σε  πρόσωπα και κάθε λογής φορείς και μηχανισμούς να αλωνίζουν. Αν δεν υπάρξουν δραστικές συνταγματικές αλλαγές που να διασφαλίζουν διαρκή συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων και διαρκή έλεγχο επί της εξουσίας, αν οι ίδιοι δεν αναλάβουμε την ευθύνη των αποφάσεών μας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, όσα κόμματα κι αν γεννηθούν ή αναγεννηθούν, όσοι πολιτικοί φωστήρες κι αν πέσουν από τον ουρανό. Το σύστημα έχει τη δυνατότητα να τους διαφθείρει και να τους αφομοιώνει, και όταν δεν τα καταφέρνει τους θέτει απλώς στο περιθώριο και ασχολείται με τους πρόθυμους. Αλλά φυσικά τέτοιες  δραστικές συνταγματικές αλλαγές, δεν πρόκειται να τις κάνουν οι πολιτικοί διότι ούτε αυτούς συμφέρει, ούτε τα αφεντικά τους. Για ποιο λόγο ένας κυρίαρχος να θέλει να μοιραστεί ή και να απεμπολήσει πλήρως την εξουσία του;
  1. Νομίζεις ότι θα ήταν χρήσιμη μια συνταγματική αναθεώρηση;
Θα ήταν χρήσιμο ένα νέο σύνταγμα και ένα νέο πολίτευμα της χώρας, εντελώς διαφορετικό από το ολιγαρχικό σύστημα που γνωρίζουμε. Εννοώ ένα σύνταγμα που δε θα μιλάει απλώς περί λαϊκής κυριαρχίας, αλλά θα την περιγράφει επακριβώς και θα την κατοχυρώνει με ειδικές και σαφέστατες διατάξεις. Που θα προβλέπει συγκεκριμένους τρόπους  τακτικού και έκτακτου ελέγχου και λογοδοσίας της όποιας εξουσίας στην κοινωνία, που θα προβλέπει ανακλητότητα του πολιτικού προσωπικού, δημοψηφίσματα τακτικά, έκτακτα και κυρίως με λαϊκή (όχι μόνο βουλευτική) πρωτοβουλία, δημοψηφίσματα επί παντός δημοσίου ζητήματος με συλλογή υπογραφών και με χαμηλό μάλιστα πλαφόν! Αν δεν πρόκειται λοιπόν για τέτοια συνταγματική αλλαγή τότε καλύτερα να μην πάμε καθόλου σε αναθεώρηση σήμερα, διότι μια λειψή αναθεώρηση σημαίνει απλώς στάχτη στα μάτια μας και κυρίως αγορά χρόνου για την καταστροφή της χώρας. Όλες οι εντός Βουλής συζητήσεις περί συνταγματικής αναθεώρησης είναι απολύτως λειψές, προσχηματικές και προς την κατεύθυνση της διατήρησης του συστήματος. Αν προκύψει κάποια αναθεώρηση με τέτοιο τρόπο θα είναι με απόλυτη βεβαιότητα της συμφοράς. Μια πραγματικά δημοκρατική και αποτελεσματική συνταγματική αλλαγή θα προέκυπτε μόνο με λαϊκή εξωκοινοβουλευτική απαίτηση, διότι δεν πρόκειται να μας χαριστεί από τους εθνοπατέρες μας. Επίσης θα πρέπει να προκύψει ύστερα από δημόσια διαβούλευση με συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας η οποία θα πρέπει να καθορίσει τι πολίτευμα θέλει πραγματικά και άρα τις βασικές κατευθύνσεις του συντάγματος. Στη συνέχεια αυτές θα τις επεξεργαστεί ομάδα ειδικών επιστημόνων, πάντα με λαϊκή εκπροσώπηση, που θα πρέπει να προκύψει δια κληρώσεως. Το αποτέλεσμα της εργασίας θα γνωστοποιηθεί και τέλος θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με το Ισλανδικό μοντέλο συνταγματικής αλλαγής, αλλά ακόμα πιο τολμηρό και δημοκρατικό! Όλα αυτά είναι απολύτως εφικτά, αρκεί να τα θελήσουμε και να τα απαιτήσουμε.
  1. Πιστεύεις ότι θα ήταν δυνατή μια ευτυχής για την κοινωνία και τη χώρα πολιτική έξοδος από την κρίση;
Η προσωρινή έξοδος από την κρίση κατά την άποψή μου σημαίνει έξοδο από την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και στάση εξυπηρέτησης του χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών, αναδιάρθρωση της οικονομίας και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Αν μάλιστα θέλουμε μόνιμη απαλλαγή από τέτοιες κρίσεις τότε χρειαζόμαστε επιπλέον βαθύτατο εκδημοκρατισμό με σοβαρές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Είναι νομίζω δυνατά όλα αυτά, αλλά μόνο αν το απαιτήσει με αγωνιστικό πάθος και πείσμα ο λαός και εφόσον είναι αποφασισμένος να δώσει πολύ μεγάλες μάχες. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τεράστια και διεθνώς διασυνδεδεμένα. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα μόνο με εκλογές, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους. Οι ελίτ, προκειμένου να μην καταγγείλουμε ή αντιδράσουμε στο βιασμό μας θα δοκιμάζουν συνεχώς να μας ξεγελάνε με τη βοήθεια της γνωστής ρητορείας, προεκλογικής, μετεκλογικής, εθνοσωτήριας κ.λπ. Ήδη το κάνουν, και οι τόνοι όλο και θα ανεβαίνουν εκατέρωθεν, όσο θα κορυφώνονται τα βασανιστήρια που υφιστάμεθα και η απαντοχή μας. Θέλω μάλιστα να προειδοποιήσω, ότι τα χειρότερα βασανιστήρια θα προέλθουν από μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή τεχνοκρατών, όπως αυτή για την οποία κόπτεται ο κ. Καρατζαφέρης! (*) Η συνεργασία σε τέτοιες περιπτώσεις στοχεύει στη διατήρηση του καθεστώτος και την λήψη πιο σκληρών μέτρων πράγματα που θα διευκολυνθούν, διότι οι πολιτικοί θα επικαλούνται αυξημένη νομιμοποίηση και θα κρύβονται πίσω από την υποτιθέμενη ευρεία συναίνεση, πάντα με εθνικιστικές και τάχα δημοκρατικές κορώνες. Η καταστροφή θα είναι τέτοια που θα τρίβει ο κόσμος τα μάτια του. Δεν είναι τυχαίο που Γερμανοί Γάλλοι και λοιποί Ευρωπαίοι ηγέτες-εταίροι έφτασαν να εκβιάζουν τους Έλληνες πολιτικούς να συνεργαστούν μεταξύ τους, ώστε να υπάρξει πλήρης ομοφωνία για την υποταγή και εκποίηση της χώρας! Η δημοκρατικότητα των «δημοκρατών» πολιτικών μας μετριέται με τον τρόμο και την οργή τους απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Τρέμουν ακόμα και ένα λειψό, άκαιρο και προσχηματικό δημοψήφισμα, το οποίο έζησε ως εξαγγελία μόλις μερικά εικοσιτετράωρα! Φαντάσου πώς αντιδρούν στο ενδεχόμενο συνταγματικής κατοχύρωσης των δημοψηφισμάτων ως θεσμοθετημένου τακτικού μηχανισμού λήψης πολιτικών αποφάσεων!
Κάποια στιγμή βέβαια, τα πολιτικά τους παραμύθια θα σταματήσουν να λειτουργούν -αφού η πείνα και η δυστυχία δε λένε ποτέ ψέματα- και τότε για την αντιμετώπιση της λαϊκής οργής θα αυξήσουν τη χρήση βίας (ήδη έχουμε αρκετά πρώτα δείγματα). Υπάρχει επίσης το ενδεχόμενο εμφύλιας σύγκρουσης καθώς πάντα υπάρχουν δωσίλογοι, εθνικιστές, φασιστοειδή και ομάδες που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά των μεγαλοαστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τραπεζιτών και των διεθνών διευθυντηρίων. Δεν θέλω να καταστροφολογήσω, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι υπάρχουν ανοιχτά πάμπολλα ενδεχόμενα. Υπάρχει σχεδόν βεβαιότητα για μια σκλήρυνση του αυταρχισμού, ακόμα και κάποιες πιθανότητες για μια νέα δικτατορία. Τέλος, να θυμόμαστε ότι ο πόλεμος πάντα «τακτοποιούσε» διεθνείς πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές και κυρίως οικονομικές εκκρεμότητες. Ένας ευρωπαϊκός ή παγκόσμιος πόλεμος, έστω και δι' ασήμαντον αφορμήν, που σίγουρα θα ήταν περισσότερο ταξικός από κάθε άλλη φορά, θα είχε για τους ελίτ το πλεονέκτημα ότι στο τέλος του οι νικητές θα ήταν και πάλι ελεύθεροι να ξαναμοιράσουν την πίτα κατά το δοκούν, και να επιβάλουν διεθνώς μια νέα τάξη πραγμάτων, έχοντας πρώτα εξαθλιώσει και θέσει εκτός μάχης τις κοινωνίες. Ελάχιστη σημασία θα έχει τότε η εθνική σημαία του νικητή. Τον ηττημένο τον ξέρουμε από τώρα και θα είναι τα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Άρα ξέρουμε και το νικητή ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημαία!
Επειδή κανένα από αυτά τα εφιαλτικά σενάρια δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, καλό είναι να βρισκόμαστε σε πλήρη εγρήγορση και ετοιμότητα και ει δυνατόν να προλάβουμε με αποφασιστική πολιτική στάση τις εξελίξεις, τις οποίες εμείς πρέπει να καθορίσουμε και όχι τρίτοι. Το μέλλον της Ελλάδας μέσα σε έναν υπό κατάρρευση καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι βέβαια ανεξάρτητο από το μέλλον της Ευρώπης και της υφηλίου. Αλλά αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι εμείς οφείλουμε να περιμένουμε να σωθούμε από τρίτους ή από τη μοίρα. Η ιστορία γράφεται από πολιτικά υποκείμενα και οι ιστορικές αλλαγές έχουν τόπο και χρόνο έναρξης. Αυτούς μπορούμε να τους ορίσουμε εμείς.
  1. Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
Τι σχέδια να κάνεις σε έναν κόσμο που αλλάζει με αυτούς τους ρυθμούς; Μέσα σε μια ιστορικά κρίσιμη περίοδο, τα προσωπικά πλάνα βρίσκονται στον αέρα, και ξαφνικά αποκτούν μικρή σημασία. Σκιάζονται από διακυβεύματα και εξελίξεις διεθνούς ενδιαφέροντος. Σήμερα διακυβεύονται εθνικές κυριαρχίες, το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης, το διεθνές πιστωτικό και νομισματικό σύστημα, και κυρίως οι ταξικές ισορροπίες. Βρίσκεται εν εξελίξει μια απότομη ανακατανομή εξουσιών και πόρων και μια κοινωνία εν βρασμώ, έτοιμη να εκραγεί. Σκέφτομαι λοιπόν να προσπαθήσω να επιβιώσω φυσικά και πνευματικά συμμετέχοντας με τις ελάχιστες δυνάμεις μου στις κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις.... κάτι σαν ζυμομύκητας, να πούμε. Να ένα σχέδιο που μου φαίνεται κάπως ρεαλιστικό!

(*) Η συνέντευξη δόθηκε πριν γίνει το χατήρι του κ. Καρατζαφέρη. Ο φόβος του συνθέτη για κυβέρνηση εθνικής ενότητας επαληθεύτηκε. Μένει να δούμε αν ήταν και δικαιολογημένος.

28/11/11

Η 18η Μπρυμαίρ του Λουκά Παπαδήμου

της Μαρίας Κόρδα

Ο Λουκάς Παπαδήμος ορκίστηκε στις 11/11/2011 ο 11ος πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Η κυβέρνησή του, στην οποία συμμετέχουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και επιπλέον τη στηρίζει η Δημοκρατική Συμμαχία και άλλοι ανεξάρτητοι βουλευτές, που προέρχονται απ’ τα δύο «κόμματα εξουσίας», αθροίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία 255 εδρών.

Οικονομική και πολιτική η κρίση του συστήματος

Η ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη, παρά τα όσα λέγονται, αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη της μετατροπής της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού σε πολιτική κρίση του συστήματος στην Ελλάδα

Βγήκαν στους δρόμους και οι πορτογάλοι!

του Γ. Δελαστίκ

Οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου εντυπωσιάστηκαν από το πλήθος των Πορτογάλων εργαζομένων που συμμετείχαν στη γενική απεργία της Πέμπτης, η οποία είχε κηρυχθεί εναντίον των εξοντωτικών μέτρων λιτότητας που συμπεριλαμβάνει ο προϋπολογισμός του 2012 που πρόκειται να ψηφιστεί από το κοινοβούλιο της χώρας μεθαύριο. 

"Εργατικοί ηγέτες στην Πορτογαλία περιέγραψαν τη γενική απεργία της Πέμπτης ως τη μεγαλύτερη για πάνω από τριάντα χρόνια, καθώς δυσαρεστημένοι νέοι ενώθηκαν με τα παραδοσιακά συνδικάτα για να διαμαρτυρηθούν κατά της σκληρής λιτότητας", έγραψε χαρακτηριστικά η βρετανική εφημερίδα.

Γ.Χάμπερμας: Καθεστώς αντιδημοκρατικής ανωμαλίας στην ΕΕ!

Μύδρους εξαπέλυσε κατά του τρόπου που λειτουργεί η ΕΕ και τα πολιτικά κόμματα, ο Γιούργκεν Χάμπερμας, σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Γκαίτε στο Παρίσι, και την οποία αναπαράγει το γερμανικό περιοδικό Spiegel.

Ο Χάμπερμας, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή φιλοσόφους του περασμένου αιώνα, δήλωσε ότι στην Ευρώπη τα κράτη διοικούνται από τις αγορές και τελικά ασκούν τόσο μεγάλη επιρροή στις χώρες που διαμορφώνουν ακόμα και κυβερνήσεις... όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Κ. Λαπαβίτσας: «Θα ανακάµψουµε µε στάση πληρωµών»

του  Κώστα Λαπαβίτσα

«Κάντο όπως η Ισλανδία»: Αυτή είναι, σε τελική ανάλυση, η βασική ιδέα μιας προοδευτικής αριστερής πολιτικής για «διέξοδο από την κρίση». 

Εμείς θα πρέπει να στηρίξουμε, ειδικά το αίτημα για στάση πληρωμών, και να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη μέρα, ώστε να μην κυριαρχήσει το χάος, αλλά να υπάρχουν δομές και οργανώσεις ώστε ο λαός να σταματήσει να φοβάται, και αντίθετα να πιστέψει ότι μπορεί να αποτρέψει την μετάλλαξή του σε κολλήγους, στα χέρια μοντέρνων φεουδαρχών.

Νέα μέτρα φτώχειας επιταχύνουν την συντριβή


thumb
του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Οι κόποι των ετών 2009 – 2011 δεν πήγαν χαμένοι» ήταν ο τίτλος της πρώτης διαφάνειας που παρουσίασε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης 24 Νοέμβρη. 

Ο άνθρωπος που πρώτος, εν τη ρύμη του λόγου του, αποκάλυψε σε τηλεοπτική του συνέντευξη πως η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν προαποφασισμένη, από την πρώτη κιόλας μέρα που κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, έρχεται τώρα να εμφανίσει το άσπρο – μαύρο, με δύο στόχους: Πρώτο, να συγκαλύψει το γιγαντιαίο μέγεθος της αποτυχίας και δεύτερο να εξασφαλίσει την απαραίτητη συναίνεση για την επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων που θα συνοδεύσουν την εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου 2011. 
Μιας συμφωνίας που θεωρείται ήδη παρωχημένη…

27/11/11

Ο Παπαδήμος, η τριμερής και ο Αριστοτέλης

thumb
του Άρη Χατζηστεφάνου

Χρειάστηκαν λίγα μόλις 24ωρα έως ότου δύο χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα και η Ιταλία, βρεθούν με ένα μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και μέλος της περιβόητης Τριμερούς Επιτροπής – ενός πανίσχυρου λόμπι επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών. 

Πρόκειται, ίσως, για τη σημαντικότερη παρουσία που έχει πετύχει η Επιτροπή στη διεθνή σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν είχε σχεδόν απόλυτο έλεγχο στην κυβέρνηση Κάρτερ.

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και δεκάδες ιστοσελίδες παρουσίασαν αφιερώματα στη λεγόμενη Trilateral Commission – την Επιτροπή στην οποία συμμετέχουν, επίσης, ο Αλέξης Παπαχελάς και ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος. Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό προφίλ αυτής της Επιτροπής; Πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας; 

Πού είναι, επιτέλους, αυτή η Αριστερά;


των Δέσποινα Κουτσούμπα και Παναγιώτη Μαυροειδή

Κυβέρνηση έχουμε, αλλά η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή. Οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν. Ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας αναγνωρίζει σήμερα τα συμφέροντά του στην ακολουθούμενη πολιτική κι ας έχει επιστρατευτεί για τη «σωτηρία» του όλος ο αστικός θίασος της νέας «εθνοσωτηρίου» συγκυβέρνησης.

Αυτήν ακριβώς την πολιτική στιγμή, αντηχεί πιο ηχηρό το ερώτημα: τι κάνει επιτέλους η Αριστερά; 
Ακούγεται στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία, προκύπτει στην ανάγκη του νέου για δουλειά, του εργαζόμενου για μισθό, του φτωχού για ψωμί, του συνταξιούχου για φάρμακα. 
Είτε το ερώτημα διατυπώνεται ως πραγματική απορία, προσμονή, απελπισία, είτε ως άλλοθι για την απραξία, η τόσο συχνή αναπαραγωγή του ίδιου ερωτήματος από τόσα στόματα, οφείλει να μας προβληματίσει.

Πού είναι, λοιπόν, η Αριστερά; Στην πραγματικότητα, δεν είναι γενικώς η Αριστερά αυτό που λείπει, ειδικά στη χώρα μας. 

Δομή του συστήματος

Του ΣΤΑΘΗτου Γιώργου Σταματόπουλου

Το σώμα οφείλει να είναι παρόν στους δρόμους, στις συνελεύσεις, στο σχολείο, στα χωράφια.
Εκτός από το σώμα, πολύτιμο μέσο για την κοινωνική και πολιτική πράξη είναι το Διαδίκτυο που (Γ. Λιερός) συμβάλλει τα μέγιστα στην ύφανση ενός πυκνού δικτύου αλληλοενημέρωσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, το οποίο έχει πλανητικές διαστάσεις. Αυξάνει επίσης δραστικά τις πιθανότητες να πυροδοτηθεί μια έκρυθμη κατάσταση.

Ας θυμηθούμε τους Ζαπατίστας, την αραβική εξέγερση, αλλά και την εξέγερση των πλατειών στις ευρωπαϊκές χώρες.

26/11/11

Fuck Off!

του Γιώργου Πήττα

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας αμερικανός  guru της Επικοινωνίας που κινείται σε πολυεθνικό επίπεδο, στο περιθώριο ενός συνεδρίου «κούφανε» την ομήγυρη όταν είπε:
 «Look guys, we need to go back to the basics. Market is one thing, real people is another. When we say “our target group is this” we must always keep in our mind that “this” is made from flesh and blood. We don’t sell to “markets”, actually we don’t sell anything we are only proposing goods or services to our brothers and sisters, to our kids, to friends we haven’t met yet. There is a Society out there, you know…»

Ο μεγαλόσχημος Έλληνας διαφημιστής που παρακολουθούσε τη συζήτηση, πετάχτηκε ανήσυχος και με δυνατή φωνή του είπε «you sound like a socialist Richard
Ο άλλος, γέλασε. Του θύμισε πως η λέξη Socialism προέρχεται από την Κοινωνία (society) και συμπλήρωσε, πως όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει αν λειτουργεί με όρους, που δεν λαμβάνουν υπόψη τη κοινωνία, τόσο πιο εύκολα θα αποφύγουμε σαν Δύση την πλήρη καταστροφή και την επιστροφή στον μεσαίωνα.

Κατάρρευση της ευρωζώνης. Το τέλος της αυταπάτης

του Γιάννη Τόλιου

Η ένταξη της Ιταλίας στην εποπτεία της ΕΕ-ΔΝΤ και η εκρηκτική άνοδος των επιτοκίων δανεισμού (spreads) στις χώρες της ευρωζώνης, σηματοδοτεί μετατροπή της κρίσης από οικονομική σε πολιτική. 

Η απάντηση της άρχουσας ελίτ των Βρυξελών είναι συγκρότηση κυβερνήσεων ευρύτερου φάσματος αστικών δυνάμεων με χαρακτηριστικό δείγμα την Ελλάδα και Ιταλία. 

Ωστόσο το σαθρό οικοδόμημα της ευρωζώνης δεν μπορεί να σωθεί με ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα βίαιης ανακατανομής εισοδήματος και πλούτου, για εξασφάλιση κέρδους στους κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου. 

Αντίθετα κάνουν πιο βαθιά την ύφεση και ανεργία, αποδυναμώνουν την κοινωνική βάση του συστήματος και οξύνουν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις.

Η απέχθεια για το κενό και η ευκαιρία

του Ρούντι Ρινάλντι

Είναι γνωστή η αριστοτελική φράση «Η φύση απεχθάνεται το κενό». Θα προσθέταμε πως και η αστική πολιτική απεχθάνεται το κενό ή τα κενά που είναι αβέβαιο με τι θα καλυφθούν.


Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, μέχρι πρότινος (δηλαδή προ Μνημονίου) είχαμε μια λειτουργία του δικομματικού συστήματος και ενός κοινωνικού συμβολαίου ενσωμάτωσης μεσωστρωμάτων, συνδικαλισμού και επίσημης αριστερής αντιπολίτευσης.
 
Μετά την υπογραφή του Μνημονίου άρχισαν να αλλάζουν άρδην όλα τα γνωστά που ίσχυσαν όσο ίσχυσαν από το 1974 και δώθε και φάνηκαν στον ορίζοντα οι προτάσεις για συγκυβερνήσεις και για σχήματα τεχνοκρατών που θα διηύθυναν την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. 

Γάλλοι στο έλεος της φιλανθρωπίας

της Βάλιας Καϊμάκη

Την περασμένη εβδομάδα, η γαλλική φιλανθρωπική οργάνωση Secours Catholique δημοσίευσε την ετήσια έρευνά της για τη φτώχεια στη χώρα.
Περισσότεροι από 1,5 εκατ. Γάλλοι ζητούν βοήθεια για να ζήσουν. Κι αυτό αναφέρεται μόνο σε μία έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας.

Η φετινή έρευνα δείχνει μεγάλη αύξηση του προβλήματος των νέων ηλικίας 18-25, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την πιο φτωχή κατηγορία της χώρας.

Η έκθεση αναλύει αποτελέσματα από τα άτομα που δέχτηκαν βοήθεια από αυτήν το 2010. Ο συνολικός αριθμός τους ( σε απόλυτους αριθμούς σχεδόν 1,5 εκατ.) σημείωσε αύξηση κατά 2,3% σε σχέση με το 2009. 

Μία από τις πρώτες διαπιστώσεις είναι ότι η οργάνωση υποδέχεται όλο και περισσότερες οικογένειες με παιδιά, ποσοστό που έφτασε το 52,7%. Από αυτές, το 92% ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας. 

Η σκλήρυνση της αστικής δημοκρατίας

Θόλωσε το φωτοστέφανο του Παπαδήμου

Η σχεδόν απόλυτη πλέον υποταγή του αστικού κράτους στα μονοπώλια είναι η βάση της αυταρχικής μετάλλαξης και η κινούσα αιτία της κυριαρχίας του κατασταλτικού του ρόλου. Κορυφαίο παράδειγμα η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από οικονομικούς παράγοντες καθώς τα οικονομικά κέντρα φαίνεται ότι δεν εμπιστεύονται τους αστούς πολιτικούς, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα.

Εδώ και μερικές μέρες «έχουμε Παπαδήμο» (κατά το «χαμπέμους πάπαμ» των ρωμαιοκαθολικών καρδιναλίων). Και όπως για τους πιστούς του ο Πάπας έχει το αλάθητο, έτσι και ο Παπαδήμος από τα γκεμπελικά μίντια προβάλλεται νυχθημερόν με την τήβεννο του σοφού και σοβαρού τεχνοκράτη (το λάιφ στάιλ στην πολιτική) που θα σώσει τη χώρα από την καταστροφή, στην οποία όλοι την οδηγήσαμε, πολιτικοί και πολίτες, με την ασωτία και αφροσύνη μας.

του Δημήτρη Γρηγορόπουλου 

Και το σταρ σίστεμ επιχειρείται να «ολοκληρωθεί», όταν ο ίδιος ο Παπαδήμος συστήνει στην Αριστερά να μην τον απορρίπτει αβασάνιστα, επιζητώντας μια βολική για τον ίδιο και το σύστημα που υπηρετεί ανοχή και από το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. 
Ο επί γης, όπως και εις τους ουρανούς, Μεσσίας, είναι διαρθρωτικό στοιχείο των εκμεταλλευτικών ιδεολογιών που συγκαλύπτουν τη βαρβαρότητά τους μ’ έναν απατηλό μεσσιανισμό. Δημιουργείται λοιπόν μια υγειονομική ζώνη γύρω από το Μεσσία μας κι όποιος έχει την αποκοτιά να του ασκήσει κριτική, κατακεραυνώνεται. Και είναι αλήθεια ότι κάτι τα ωσαννά των ΜΜΕ, κάτι η απόγνωση του κόσμου, έχουν συμβάλει στο να γεννηθεί σ’ ένα τμήμα της κοινωνίας (διογκωμένο αναμφίβολα από τις δημοσκοπήσεις που έσπευσαν) μια αχτίδα ελπίδας ότι «αυτός μπορεί να διαφέρει από τους άλλους». 
Οι μάσκες όμως γρήγορα πέφτουν.

25/11/11

Ηλεκτροσόκ! Ακόμα και η κομισιόν αντιδρά στο κόψιμο του ρεύματος από ΔΕΗ!


«Δεν έχει δικαίωμα η ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα»!

Απάντηση καταπέλτης του κοινοτικού επιτρόπου στο Νίκο Χουντή:

"Παραβιάζει την ευρωπαϊκή οδηγία το κόψιμο του ρεύματος λέει ο γερμανός επίτροπος!"

Ακόμα και αυτή η Κομισιόν, πρωτεργάτης της κοινωνικής εκθεμελίωσης στην Ευρώπη και ιθύνων νους  της μνημονιακής λεηλασίας στη χώρα μας, υποχρεώθηκε να αντιδράσει ευθέως στην πρωτοφανή για τη βαρβαρότητα και αντισυνταγματικότητα  κυβερνητική ρύθμιση: να κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα, δηλαδή η δυνατότητα να επιβιώσουν, σε όσους δεν πληρώνουν το ''χαράτσι'' για τα ακίνητα !

Το μοντέλο της Ισλανδίας δείχνει τον δρόμο

Η Ισλανδία ήταν η πρώτη χώρα που καταστράφηκε από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση. 

Η Lehman Brothers κατέρρευσε στις 15 Σεπτεμβρίου 2008. Στις 9 Οκτωβρίου οι τρεις μεγάλες τράπεζες της Ισλανδίας -Glitnir, Landesbanki και Kaupthing- κατέρρευσαν και αυτές.


Η βρετανική κυβέρνηση προχώρησε σε κατάσχεση της Landesbanki UK με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, ενώ ο τότε πρωθυπουργός Gordon Brown απείλησε με κατάσχεση των ισλανδικών περιουσιακών στοιχείων στη Βρετανία. Στις 24 Οκτωβρίου η Ισλανδία έκλεισε συμφωνία με το ΔΝΤ.

Τι συνέβη στη χώρα είναι ολοφάνερο: Οι τράπεζές της έπαθαν αμόκ. Το 2007 τα ενεργητικά των 3 μεγαλύτερων τραπεζών ήταν 9 φορές μεγαλύτερα από το ΑΕΠ της χώρας. Για τον πλανήτη αυτές δεν ήταν πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν. Για την Ισλανδία όμως ήταν πολύ μεγάλες για να σωθούν. 

Χαλύβδινος αγώνας κατά απολύσεων και μείωσης μισθών


Ξεκίνησε ως μια απεργία σε ένα εργοστάσιο. 
Η εργοδοσία έθεσε τους εργαζομένους προ του διλήμματος: μείωση μισθών ή απολύσεις περίπου των μισών. 
Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία είπαν «όχι» και στα δύο. Έγιναν απολύσεις «για να μας τρομοκρατήσουν» και η απεργία ξεκίνησε.

Στην πύλη του εργοστασίου βρίσκονται επί 25 μέρες απεργοί στην Ελληνική Χαλυβουργία  Σύντομα όμως, ένας ολόκληρος κόσμος είδε στα αιτήματά τους τα δικά του προβλήματα και ταυτίστηκε με τον αγώνα τους. Από τις κινητοποιήσεις αναδείχθηκε κάτι μεγαλύτερο. Στην πύλη του εργοστασίου οι επί 25 μέρες απεργοί στην Ελληνική Χαλυβουργία βλέπουν τόνους τροφίμων να φτάνουν. Χιλιάδες ευρώ για ενίσχυση και μηνύματα συμπαράστασης από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και του κόσμου όλου.

24/11/11

Αιχμάλωτοι της Γερμανίας

του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Αυτή η κυβέρνηση θα προωθήσει την επικύρωση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου 2012. (...) Πιστεύουμε επίσης ότι οι εκλογές θα εξομαλύνουν την κατάσταση στην Ελληνική κοινωνία, εκτονώνοντας τις πολιτικές πιέσεις και αποτρέποντας σοβαρές κοινωνικές αναταραχές». 
Αυτά έλεγε ο Σαμαράς στις 13 του μηνός, στην επιστολή που απέστειλε στους ηγέτες της ευρωδεξιάς.
Αυτό – δηλαδή οι εκλογές τον Φεβρουάριο – ήταν το υποτιθέμενο δικό του κέρδος (πείτε το και... αντάλλαγμα) για να συναινέσει στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. – ΛΑΟΣ: ότι το πολιτικό κουβάρι θα ξετυλιγόταν στην κάλπη και ο ελληνικός λαός θα αποκτούσε τουλάχιστον μια κυβέρνηση, έστω και συνασπισμού, η οποία θα είχε την εκλογική νομιμοποίηση που λείπει εντελώς από τη σημερινή.

Αυτό το υποτιθέμενο κέρδος για τον Σαμαρά έγινε χθες καπνός.

Το HΛΙΟΣ «καίει» την κυβέρνηση – Δεύτερο κατοχικό δάνειο!

Ανατριχίλα προκαλεί το άρθρο 13 του Κειμένου Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής, που αναφέρεται στο πως θα εξοφληθεί το ελληνικό χρέος.

Για πρώτη φορά ένα ελεύθερο (τυπικά τουλάχιστον) κράτος δέχεται να εκχωρεί όλα τα έσοδά του από ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ στους δανειστές του, να έχουν οι δανειστές του τον απόλυτο έλεγχο, την τιμολόγηση, την πώληση και την αγορά και να μην μπορεί ούτε μία κιλοβατώρα από αυτό το τεράστιο έργο να απορροφηθεί από την εγχώρια αγορά!

Σε άλλες εποχές όποιος υπέγραφε τέτοιο κείμενο τον περίμενε το εδώλιο του δικαστηρίου με την κατηγορίας της απιστίας και της ζημίας ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας σε βάρος του δημοσίου. Σήμερα η κυβέρνηση πανηγυρίζει.

Εφιάλτης η κρίση πνίγει την ευρωζώνη! ΕΚΤ: Εκατοντάδες δις € δώρο στις τράπεζες!

Ούτε η Γερμανία κάλυψε έκδοση δεκαετών ομολόγων!

ΔΝΤ: νέα εργαλεία για μεγαλύτερη δανειοδότηση της ευρωζώνης! Αναλυτές: "Δεν φτάνουν ούτε για τσίχλες!"

Ρεκόρ! Μέσα σε μια εβδομάδα η ΕΚΤ δάνεισε €247 δις στις τράπεζες!

Financial times: Οι αγγλικές τράπεζες κόβουν τις πιστώσεις προς το ελληνικό, το ιρλανδικό και το ισπανικό τραπεζικό σύστημα!
Τις τελευταίες εβδομάδες είναι προφανές ότι χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία έχουν περάσει το "σημείο χωρίς επιστροφή", συμπαρασύροντας μαζί τους τη Γαλλία και τη Γερμανία, και φυσικά το σύνολο του σαθρού οικοδομήματος της Ευρωζώνης στο γκρεμό!
Έτσι η σημερινή δημοπρασία γερμανικών κρατικών ομολόγων διάρκειας 10 ετών ήταν απολύτως καταστροφική

Βάρβαρη εισβολή των ΜΑΤ & συλλήψεις στην κατάληψη της ΔΕΗ!

Ο Βενιζέλος και η κυβέρνηση δεν έκαναν πίσω από τη καλή τους τη καρδιά στο ζήτημα του χαρατσιού της ΔΕΗ (ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ! Αναστολή στις διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος αναγκάζεται να κάνει η κυβέρνηση ).  
Υποχώρησαν γιατί έχει αναπτυχθεί ένα μαζικό και δυνατό κίνημα ανυπακοής

Αυτό το κίνημα ακολούθησε στη πράξη συγκεκριμένη τακτική

Παρέκαμψε την πραξικοπηματική, σε διάφορες εκδοχές της, κεντρική κυβέρνηση και άρχισε να ασκεί πίεση στους Δήμους και τις Δημοτικές αρχές. 

Έτσι οι δήμαρχοι και οι λοιποί εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, νοιώθοντας την καυτή ανάσα των λαϊκών κινητοποιήσεων και παρότι πολλοί απ’ αυτούς είχαν αρχικά ενδοιασμούς, άρχισαν να υποχωρούν και να αποδέχονται, σε "διάφορους βαθμούς", τα αιτήματα των εξεγερμένων δημοτών.

23/11/11

Η δικτατορία της 11ης Νοέμβρη και η μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας


thumb
του Πολύκαρπου Γεωργιάδη, από τις φυλακές Κέρκυρας

«Μα τα γεγονότα δεν είναι το παν! Το μισό μέρος όλης της υποθέσεως βρίσκεται ακριβώς στο πως θα ερμηνεύσεις αυτά τα γεγονότα»
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Τις τελευταίες μέρες είδαμε σε απ’ ευθείας τηλεοπτική σύνδεση την ολοκλήρωση της μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας.

Η μετάβαση από την καμαρίλα της δημοκρατίας στη δημοκρατία της καμαρίλας έγινε με την ευγενική χορηγία επί της φασίζουσας άκρας δεξιάς του Καρατζαφέρη και υπό τις ευλογίες του μητροπολίτη Άνθιμου.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου έδωσε τη σκυτάλη στον Λουκά Παπαδήμο, όπως και το 1933 ο Χίντεμπουργκ έχρισε καγκελάριο με δημοκρατικότατες διαδικασίες τον Χίτλερ, οδηγώντας τη χώρα από τη δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Γ΄ Ράιχ.

Μαθήματα από τον παγκόσμιο Νότο για μια Ευρώπη σε κρίση...

Geopolitical Weeklyτου Rémy Herrera 
οικονομολόγου, ερευνητή στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας (CNRS).


Η τεράστια σοβαρότητα της κρίσης που πλήττει αυτή την περίοδο την Ευρώπη, ειδικά την Eυρωζώνη από την Ελλάδα μέχρι την Ιταλία μεταξύ άλλων, λόγω των λεγόμενων "δημόσιων" χρεών,  οδηγεί στο ερώτημα : Μήπως οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κάτι να διδαχτούν από τις εμπειρίες ορισμένων χωρών του (παγκόσμιου) Νότου και από τις στρατηγικές που υιοθετήθηκαν ενάντια στην κρίση; 
Διότι είναι γεγονός ότι, έως σήμερα, οι συνταγές του Βορρά, που υποτίθεται ότι ήταν έγκυρες παγκοσμίως, είναι αυτές που εφαρμόστηκαν κατά κανόνα στις οικονομίες του Νότου – έστω κι αν σπανίως ήταν συμφέρουσες. Όμως, αυτοί οι καιροί άλλαξαν…

Η ευρύτερη σημασία της απεργίας στην "Ελληνική Χαλυβουργία"

Για την απεργία στη Χαλυβουργία Ελλάδος

Στην 23η μέρα βρίσκεται ο αγώνας των εργατών της “Χαλυβουργίας Ελλάδος”. Μετά τις προσπάθειες της εργοδοσίας για μείωση μισθών, εκ περιτροπής εργασία, αλλαγές του εργασιακού καθεστώτος και την άρνηση των εργατών να τα αποδεχτούν ακολούθησαν 34 τρομοκρατικές απολύσεις εργαζομένων. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιχείρηση δεν έχει ζημιές αλλά αύξηση του τζίρου της. Ενώ στα άλλα δυο εργοστάσια της επιχείρησης στο Βόλο, επιβλήθηκαν αυτές οι αντεργατικές ρυθμίσεις.
 

Οι 400 εργαζόμενοι του εργοστασίου του Ασπροπύργου αποφάσισαν ομόφωνα 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες και ήδη βρίσκονται στην τέταρτη εβδομάδα της απεργίας τους.

Δεν αρκεί να ρίξεις τον «καβαλιέρε» — πρέπει να πέσει και το άλογο!

των Pietro Castelli και η Caterina Froio, της Collettivo Prezzemolo.


«Αλληλούια!» ήταν η λέξη που ψιθύρισαν χιλιάδες άνθρωποι το προηγούμενο Σάββατο στις 21.45, όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού της Ιταλίας. Η εικόνα της μαύρης λιμουζίνας που τρυπώνει στο Προεδρικό Μέγαρο προκειμένου να αποφύγει τα συνθήματα των διαδηλωτών και τα κέρματα του ενός ευρώ που ρίχνονταν εναντίον της, θα εγγραφεί αναπόφευκτα στη συλλογική μνήμη των Ιταλών για τη δεκαετία που έρχεται.

Η εκπαραθύρωση του Μπερλουσκόνι

Για ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αυτής της χώρας, η παραπάνω στιγμή ήταν η εκπλήρωση μιας βαθιάς επιθυμίας, η έκρηξη μιας καταπιεσμένης εδώ και πολύ καιρό χαράς, η στιγμή απελευθέρωσης απ’ την «dicta-blanda»[1] που κυβέρνησε την Ιταλία για περισσότερα από 17 χρόνια.

22/11/11

«Η Ελλάδα να κάνει αθέτηση πληρωμών»


του Κώστα Λαπαβίτσα

Ζήτημα εβδομάδων θεωρεί τη διάλυση της ευρωζώνης ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας και προτείνει ως μόνη εναλλακτική λύση την αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. 
Αναλυτικά:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Βρισκόμαστε μπροστά στη διάλυση της ευρωζώνης; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η διαδικασία διάλυσης είναι ήδη πολύ προχωρημένη. Η ΟΝΕ πάσχει από τεράστιες ανισορροπίες, όπου τα πλεονάσματα του κέντρου, κυρίως της Γερμανίας, αντιστοιχούν με ελλείμματα της περιφέρειας. Το χρέος που πνίγει την περιφέρεια είναι απόρροια αυτών των ανισορροπιών. Η λιτότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα γιατί φέρνει ύφεση.

Η προσφυγή της Μεγάλης Βρετανίας στο ΔΝΤ (Γ’ μέρος)


του Ωμέγα

Στο Β’ μέρος[1] του άρθρου είδαμε ότι αυτό που ονομάστηκε θατσερισμός ξεκίνησε με την κυβέρνηση των Εργατικών το 1976, ύστερα απ’ την προσφυγή της Βρετανίας στο ΔΝΤ. Το 1979 η ηγέτιδα των Συντηρητικών Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε την πρωθυπουργία και συστηματοποίησε αυτή την πολιτική, δημιουργώντας «δίδυμο» με τον Ρόναλντ Ρήγκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το 1981 αποχώρησε μια ομάδα της δεξιάς πτέρυγας[2] του Εργατικού κόμματος και δημιούργησε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. 

Ταυτόχρονα η αριστερή πτέρυγα απομονωνόταν και η επιρροή των συνδικάτων στο Εργατικό κόμμα συρρικνωνόταν. Παράλληλα, είδαμε ότι με αυτές τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στη Βρετανία δοκιμαζόταν για ακόμα μια φορά η σχέση της χώρας με την ΕΟΚ. Οι απόψεις της Βρετανίδας πρωθυπουργού Θάτσερ ήταν πολύ επικριτικές για τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ. 

Στο Γ’ μέρος του άρθρου θα δούμε τις εξελίξεις στη Βρετανία υπό τη σκιά της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις νομισματικές επιθέσεις στη Στερλίνα που οδήγησαν στην Black Wednesday του 1992. Παράλληλα θα παρακολουθήσουμε το ρόλο της Βρετανίας και τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Βαλκάνια και Κόλπο, τόσο υπό το νέο ηγέτη των Συντηρητικών Μέιτζορ που θα παραμείνει για 7 χρόνια στο τιμόνι της χώρας, όσο και υπό το νέο ηγέτη των Εργατικών Τόνι Μπλερ.

«Τοξική» κοινότητα η Ευρωζώνη


This GOES-13 satellite photo shows Hurricane Irene, a Category 1 storm, 2 hours after it made landfall at Cape Lookout, N.C., on Aug. 27, 2011. This image was taken at 10:10 a.m. ET.
Στο «νεκροταφείο» των ευρωπαϊκών αποφάσεων στέλνουν οι αγορές και τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου - Η γερμανική ηγεσία πολεμά εναντίον όλων τις πιέσεις για τύπωμα χρήματος και τα δίνει όλα για την εγκαθίδρυση δημοσιονομικής δικτατορίας. 
 
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να λύσουν σε κάποια σύνοδό τους οι ηγέτες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης είναι κι αυτό: Πρέπει να προβλέψουν κάπου στην καρδιά της επικράτειάς τους ένα «νεκροταφείο». Το «νεκροταφείο» των αποφάσεών τους που εξέπνευσαν πριν καν εφαρμοστούν. Ακόμη και αυτών που με στόμφο προέβαλαν ως ιστορικές. Κι είναι πολλές. Δεκάδες.  

Ευρωσκλάβοι στα δεσμά της Γερμανίας;

thumbΑπό το Μαρικάκι

Μήπως μας αντιγράφουν οι Ιρλανδοί; Πριν λίγο καιρό προειδοποιούσαμε ότι νέος πρωθυπουργός της χώρας είναι... η αυτού μεγαλειότατη Άνγκελα Μέρκελ (ποιος Παπαδήμος...). 

Η ιρλανδική Daily Mirror στο φύλλο της περασμένης Παρασκευής με την Μέρκελ  στο εξώφυλλο αναφέρει  «Germany is our new master» («η Γερμανία είναι ο νέος μας αφέντης»).

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα www.xrimanews.gr από την οποία αλιεύσαμε την είδηση, στην Ιρλανδία έγινε χαμός με την αποκάλυψη ότι σχέδιο με δημοσιονομικά μέτρα παραδόθηκε από τον Ιρλανδό Πρωθυπουργό στη γερμανική βουλή και στα χέρια της Μέρκελ πριν καν φτάσει στην ιρλανδική βουλή.

ΗΠΑ: Στο κενό πέφτει η καταστολή του “Occupy Moοvement”


Χωρίς αποτελέσματα αποδείχτηκε η συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας να εκκενώσει τις πλατείες της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων από τους διαδηλωτές. Το κίνημα των καταλήψεων επέστρεψε δριμύτερο και σημαντικότερο, συντονισμένο με εργατικά σωματεία, θέτοντας το αίτημα πανεργατικής απεργίας, για πρώτη φορά μετά το 1946. 

της Κατερίνας Σταυρούλα

Ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου, με ένα κάλεσμα για κατάληψη του πάρκου Ζουκότι έξω από το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Και δύο μήνες μετά , η 17η Νοέμβρη αποτέλεσε μια μέρα σταθμό για το κίνημα που ξεκινώντας με την προτροπή “να καταλάβουμε τη Γουόλ Στριτ” πλέον τολμά να πει “να καταλάβουμε τα πάντα!”.

Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν ενδεικτικές για την τροπή των πραγμάτων. Τις πρώτες μέρες ανοχής, που ακολούθησαν μέρες ενθουσιασμού και προβληματισμού που βρήκε χώρο να εκφραστεί ακόμα και στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, ήρθε να αντικαταστήσει η δημιουργία ενός κλίματος αντιστροφής της πραγματικότητα. 
Οι καταλήψεις πλατειών, που από τη Νέα Υόρκη εξαπλώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, δεν έδειχναν σημάδια κάμψης. 
Tο φαινόμενο προκάλεσε ανησυχία και ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες βίαιης εκκένωσης των αυτοσχέδιων κατασκηνώσεων.

21/11/11

Το σκιάχτρο


του Κώστα Κ

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην Ελλάδα επιβλήθηκε κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης. Ένας παγκόσμιος τραπεζίτης, άγνωστος στο λαό (θα ήταν ήδη μισητός εάν ήταν γνωστός) ανέλαβε χρέη πρωθυπουργού, χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ, ούτε καν σαν διαμερισματικός σύμβουλος.

Τρία κόμματα συμμετέχουν στην κυβέρνηση, και απ’ αυτά τα δύο μεγάλα είχαν κατέβει στις προηγούμενες εκλογές ζητώντας από τον κόσμο να τα ψηφίσει για να κυβερνήσουν μόνα τους. Αν θυμόμαστε (έχουν περάσει πολλές δεκαετίες ιστορικού χρόνου από τότε), κέρδισε τότε τις εκλογές το κόμμα το οποίο είχε υποσχεθεί άμεση βελτίωση του επιπέδου ζωής των εργαζόμενων. 

Δηλαδή φτιάχτηκε μια κυβέρνηση ενάντια στην συνολική απόφαση του λαού και επίσης φτιάχτηκε για να μην γίνουν εκλογές.

Οι κριτικές εναντίον αυτής της κυβέρνησης έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι περισσότερες εστιάζουν στις πιέσεις της Ε.Ε. και των “αγορών”, με τις οποίες προέκυψε αυτή η κυβέρνηση. Πρόκειται για μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που επέβαλλαν οι “αγορές”, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η Ε.Ε. κτλ. για να περιορίσει τη δημοκρατία και να υπογράψει συμφωνίες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας. Η εικόνα μιας χώρας υπό κατοχή φαίνεται να ολοκληρώνεται.

Τείχη μέχρι την καρδιά των ανθρώπων


του  Θανάση Σκαμνάκη

Η είδηση δεν είναι καινούργια. Συνεπώς δεν είναι είδηση. Εδώ και αρκετό καιρό αποτελεί γεγονός. Στη Μόσχα, στο Λος Άντζελες, στο Βερολίνο, στη Φρανκφούρτη και σε αρκετές ακόμα πόλεις στον κόσμο του αναπτυγμένου καπιταλισμού, χτίζονται πόλεις μέσα στις πόλεις. 

Είναι κοινότητες που κατοικούνται από τους πολύ πλούσιους, μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Περιτειχισμένες με ηλεκτροφόρους φράχτες, κάμερες παρακολούθησης και ιδιωτικούς φρουρούς που περιπολούν συνεχώς για να μην τολμήσει κανείς να προσεγγίσει.

Έτσι οι πολύ πλούσιοι νοιώθουν ασφαλείς. Όχι γιατί δεν κινδυνεύουν από κλέφτες, ζητιάνους, αγαναχτισμένους και λοιπά κοινωνικά περιστατικά, αλλά γιατί κυρίως δεν είναι αναγκασμένοι να συμφύρονται με τον κατώτερο πληθυσμό και τη …βαρβαρότητα του.

Παπαδήμος, ή ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα


του  Γιώργου Ρούση

Όλα τα Μέσα που πρόβαλαν ως σωτήρα το νέο πρωθυπουργό , αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που τον στήριξαν, τον εμφανίζουν ως διεθνούς φήμης και αναγνώρισης τεχνοκράτη και όχι ως πολιτικό.

Αξίζει να επισημανθεί ότι στην ίδια ακριβώς ρότα κινήθηκαν και όσοι πρόβαλλαν την υποψηφιότητα του ομογάλακτου του στα πλαίσια του διεθνούς πολυεθνικού λόμπυ Mario Monti, για την πρωθυπουργία της Ιταλίας.

Ο ίδιος ο κύριος Παπαδήμος στην πρώτη του δήλωση μετά την ορκωμοσία του ανέφερε: «δεν είμαι πολιτικός, αλλά έχω αφιερώσει το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής μου στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό».

20/11/11

Άμεση δημοκρατία

του Γιώργου Σταματόπουλου

Πολλοί διανοούμενοι, συστημικοί ή μη, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μορφή άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα.

Κύριο επιχείρημά τους είναι το μεγάλο πλήθος, η μεγάλη έκταση των χωρών και η περιπλοκότητα των προς επίλυση θεμάτων που απαιτούν ειδικές γνώσεις, τις οποίες δεν μπορεί να έχει ο λαός, όσο υψηλό κι αν είναι το μορφωτικό του επίπεδο.

Οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας έχουν αντιπροτείνει διάφορα. 

Η Χάνα Αρεντ, λ.χ., πρότεινε το σύστημα των συμβουλίων τα οποία, όμως, αναδύονται κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων, δεν κατασκευάζονται σύμφωνα με τα σχέδια ενός κόμματος ή ενός δήθεν πεφωτισμένου θεωρητικού. 

Τα συμβούλια είναι μια αρχή οργάνωσης «που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε διαφορετικά επίπεδα (γειτονιά, πόλη, περιφέρεια, έως και την ίδια την Επικράτεια).

Η νέα κατοχή προχωρά με γρήγορους ρυθμούς...

Στη Βουλή, την οποία η Μέρκελ και ο Σαρκοζί μετέτρεψαν σε οπερέτα, ολοκληρώθηκε η πρώτη πράξη. 

Ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος πήρε 255 ψήφους εμπιστοσύνης. Άνοιξε ο δρόμος για τα νέα επεισόδια πραξικοπηματικής συμπεριφοράς από την τρόικα.  
Τρεις ημέρες μετά, ο γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ έκανε τις πρώτες δηλώσεις ως πραγματικός κυβερνήτης της χώρας.

Η τρικυμία που μαίνεται με το βάθεμα της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, τροφοδοτεί το σκηνικό της απίστευτης ρευστότητας και αβεβαιότητας. 

Κανένας δεν έχει ξεκάθαρα σχέδια, κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς θα προκύψει αύριο και κυρίως όσα αποφασίζονται σε συνόδους κορυφής ακυρώνονται γρήγορα από την ίδια την πραγματικότητα και τις αξεπέραστες αντιθέσεις που διαπερνούν την ευρωπαϊκή ήπειρο. 

Περνάμε από μια μορφή καπιταλισμού σε μιαν άλλη


Ο ιταλός φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε μιλά για τα νέα φαινόμενα σε μια Ευρώπη-τέρας.

Σήμερα υπάρχει η προοπτική της εθνικής απελευθέρωσης, όπως έγινε στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου, λέει ο ελληνομαθής Ιταλός φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε  Συνέντευξη στη Βασιλική Λάζου

Είμαστε σε φάση μετάβασης από μια μορφή του καπιταλισμού σε μια άλλη μορφή του, γενικότερη και παγκοσμιοποιημένη. Περνάμε στον απόλυτο καπιταλισμό. Η Ελλάδα είναι μόνο ένας αδύναμος κρίκος, το καλύτερο πειραματόζωο πριν από την Ιταλία και την Ισπανία. Αυτό τονίζει ο Ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε σε συνέντευξή του στην «Ε».

Σήμερα υπάρχει η προοπτική της εθνικής απελευθέρωσης, όπως έγινε στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου, λέει ο ελληνομαθής Ιταλός φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε Υπογραμμίζει ότι ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αποδεχτεί το δημοψήφισμα και να ψηφίσει όχι, για να αντισταθεί σε μια Ευρώπη-τέρας. 

Τάσσεται υπέρ μιας ομοσπονδίας ευρωπαϊκών λαών και στηλιτεύει την απουσία των διανοούμενων.