30/11/10

Είναι τόσο ντον Κορλεόνε;

Του Θανάση Καρτερού

Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις γιατί προχωρούν οι εκπρόσωποι των δανειστών τώρα σ' αυτό που όλοι οι οικονομολόγοι πρόβλεπαν, στην επιμήκυνση δηλαδή της αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας. Με αποτέλεσμα οι στεναγμοί ανακούφισης από δασκάλους και Δασκαλόπουλους του Μνημονίου να ακούγονται μέχρι το Δουβλίνο.

Ιρλανδία: Σφοδρές αντιδράσεις για το ξεπούλημα από Ευρωπαίους "συμμάχους"

ΛΕΗΛΑΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Η ένταξη του πρώην «κέλτικου τίγρη» στο μηχανισμό της τρόϊκας έχει πυροδοτήσει οργισμένες αντιδράσεις από την πλευρά  του ιρλανδικού λαού, των συνδικάτων και της αντιπολίτευσης. 

altΤο Σάββατο έγινε μεγάλη διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων Ιρλανδών στο κέντρο του Δουβλίνου, οι οποίοι βροντοφώναξαν την αντίθεσή τους στο τροϊκανό σχέδιο υποδούλωσης της χώρας και στα βάρβαρα μέτρα λιτότητας που το συνοδεύουν.

Ενάντια στο πακέτο «διάσωσης» των 85 δισεκατομμυρίων ευρώ εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάνοντας λόγο για «ξεπούλημα». Το μέσο επιτόκιο των δανείων από την ΕΕ και το ΔΝΤ ορίσθηκε στο ληστρικό 5,8%! Και αυτό ακριβώς το ύψος του επιτοκίου είναι που σχολιάζουν ιδιαίτερα επικριτικά τόσο τα ΜΜΕ όσο και η αντιπολίτευση.

«Το επιτόκιο θα έπρεπε να είναι το επιτόκιο του ΔΝΤ. Γιατί μας επιβάλλουν τιμωρητικό επιτόκιο;», δήλωσε ο Λίο Βαραντκάρ, εκπρόσωπος του κόμματος Φάιν Γκέιλ, του μεγαλύτερου της αντιπολίτευσης. «Είναι ξεπούλημα, όχι διάσωση. Μας ξεπούλησαν οι σύμμαχοί μας στην Ευρώπη», πρόσθεσε.

Η εκπρόσωπος του Εργατικού Κόμματος σε οικονομικά θέματα Τζόαν Μπάρτον κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι απογοήτευσε τον ιρλανδικό λαό καταλήγοντας σε μια κακή συμφωνία, όπως την χαρακτηρίζουν οι Εργατικοί.

Ο γενικός γραμματέας του Ιρλανδικού Κογκρέσου Εργατικών Συνδικάτων (ICTU) Ντέιβιντ Μπεγκ δήλωσε πως το επιτόκιο είναι "τιμωρητικό" και υπογράμμισε πως θα αντιταχθεί στη μείωση του ελάχιστου μισθού από 8,65 ευρώ σε 7,65 ευρώ την ώρα.

Ο πρόεδρος του ICTU Τζακ Ο' Κόνορ διαμαρτυρήθηκε ότι η συμφωνία προστατεύει αυτούς που έχουν πολλά τραπεζικά ομόλογα, "ενώ οι πιο χαμηλόμισθοι και οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι που εξαρτώνται από τη δημόσια πρόνοια πρόκειται να σταυρωθούν".

Τράπεζες: τσεπώνουν 25 δις με την εγγύηση του δημοσίου

[..]το αίτημα για εθνικοποίηση των τραπεζών αποτελεί τη μοναδική πολιτική πρόταση που μπορεί να προσφέρει άμεσα μια κάποια αναπτυξιακή ανάσα και να αποτελέσει μοχλό για την παραγωγική και πραγματικά οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.



78 ΔΙΣ ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ "ΔΩΡΟ" ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ!
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ!

   Συνάντηση με τους τραπεζίτες είχε χθες, Δευτέρα 29 Νοεμβρίου, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) κ. Γ. Προβόπουλος, προκειμένου να συζητήσουν μια σειρά από ζητήματα που αφορούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα ζητήματα αυτά, συμπυκνώνονται στα εξής τρία: ρευστότητα, συμμετοχή ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του χρέους μετά το 2013 και τα stress tests του Δεκεμβρίου.

   Ο πιο άμεσος βραχνάς των τραπεζιτών, έχει να κάνει με την πρόσβασή τους σε ρευστότητα. Ως γνωστόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), προσανατολίζεται στη συνεδρίαση του ΔΣ της Την Πέμπτη, να αλλάξει το καθεστώς χορήγησης ρευστότητας στις εμπορικές τράπεζες.
   Μέχρι σήμερα, η ΕΚΤ χορηγούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα απεριόριστη ρευστότητα εβδομαδιαίας, μηνιαίας, τρίμηνης και ετήσιας διάρκειας με το σκανδαλώδες επιτόκιο του 1%, μιας και η διατραπεζική αγορά ήταν πρακτικά «κλειστή» λόγω της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Με αυτά τα λεφτά οι τράπεζες έβγαζαν αμύθητα κέρδη δανείζοντας το Ελληνικό Δημόσιο με επιτόκια 7% και 8%...

Κατάληψη του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου

Το σωματείο «μικρό» πραγματοποιεί κατάληψη του κτιρίου του ΕΚΚ, με αφορμή τη συζήτηση που πραγματοποιείται σήμερα στην ειδική επιτροπή για το νέο νομοσχέδιο του κινηματογράφου.Όχι με έκπληξη, αλλά σίγουρα με έντονη δυσαρέσκεια όλο και περισσότεροι δημιουργοί συνειδητοποιούν την επίθεση που δέχεται η τέχνη του κινηματογράφου από τις δυνάμεις της «αγοράς», οποιονδήποτε «μανδύα» και αν φέρουν. Επίθεση, την οποία η κυβέρνηση ουσιαστικά θεσμοθετεί και με το νομοσχέδιο το οποίο κατατέθηκε και πρόσφατα .

Διαβάζοντας το νομοσχέδιο επιβεβαιώθηκε η πολεμική που έχει ανοίξει τόσο αυτή, όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με την κινηματογραφική τέχνη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα στέλνει και με την βούλα του νομού την καλλιτεχνική δημιουργία.

Επεισόδιο με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 30 Νοεμβρίου 2010, 13:19 

Επίθεση με μπουκάλια νερού και πορτοκαλάδες δέχθηκε ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος, κατά τη διάρκεια της πορείας διαμαρτυρίας των δημοσιογράφων, που απεργούν σήμερα, διεκδικώντας εργασιακή ασφάλεια και καλύτερες συνθήκες στα ΜΜΕ.

Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κατέφυγε πίσω από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, που βρίσκονταν στο χώρο της διαμαρτυρίας, ενώ στη συνέχεια και προκειμένου να γλιτώσει από την οργή των διαδηλωτών μπήκε μέσα στο υπουργείο Εργασίας.

Είναι σαφές ότι οι τελευταίες εξελίξεις στα ΜΜΕ και ειδικά στο χώρο των δημοσιογράφων δημιουργούν ένα εξαιρετικά αρνητικό σκηνικό τόσο για το προεδρείο όσο και για τα μέλη του Δ.Σ. του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων.

Η ΕΣΗΕΑ κατηγορείται από το σύνολο σχεδόν του δημοσιογραφικού κόσμου για ανεπάρκεια και παντελή έλλειψη ικανότητας να προασπίσει τα χρόνια δικαιώματα του κλάδου. 

Πηγή: http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=212860&cid=4

[ Δρόµοι ]

του Ρούσσου Βρανά

Οι πολίτες...
... των µικρών ευρωπαϊκών χωρών κοιτάζουν µόνο τα δικά τους χρέη. Οχι βέβαια αδικαιολόγητα, αφού καθένας πνίγεται µέσα στα δικά του. Οµως, ηκρίση του χρέους έχει αρχίσει να µολύνει το αξιόχρεο και των µεγάλων χωρών της νοµισµατικής ένωσης (τα ασφάλιστρα κινδύνου εκτινάχτηκαν τις τελευταίες ηµέρες). Τα δάκρυα που έχυνε τις προάλλες ο γερµανός υπουργός Οικονοµικών Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, όταν έλεγε πως «Ούτε κι εµείς κολυµπάµε στο χρήµα, πνιγόµαστε στα χρέη», δεν ήταν κροκοδείλια.

Ούτε οι Αµερικανοί...
... θα γλιτώσουν αν ολόκληρη η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση. Επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η δεύτερη µεγαλύτερη αγορά αµερικανικών προϊόντων(µετά τον Καναδά). Ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έχει προβλέψει εδώ και εννέα µήνες πως η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους θα εξαπλωθεί τελικά και στην Αµερική. Οµως, όπως επισηµαίνει ο οικονοµικό ς αναλυτής Τζορτζ Ουάσιγκτον, το ερώτηµα που θα πρέπει να µας απασχολεί δεν είναι ποια θα είναι η επόµενη χώρα που θα µολυνθεί από την κρίση. Αυτό που πρέπει να ρωτάµε είναι αν ο πλούτος των λαών του κόσµου θα εξακολουθήσει να ρίχνεται µέσα στο απύθµενο βαρέλι των χρεών των µεγάλων τραπεζών ή αν αυτοί οι λαοί θα επικρατήσουν και θα εξαναγκάσουν τις τράπεζες και τους µετόχους τους να περιορίσουν δραστικά τις απαιτήσεις τους (να δεχτούν δηλαδή να φορέσουν ένα µεγαλοπρεπές «φέσι»).

29/11/10

Οι εργάτες αποδείχθηκαν τα καλύτερα αφεντικά

του Γιώργου Σκαφίδα

Σχεδόν 10 χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση, εργοστάσια, εταιρείες και καταστήματα που πέρασαν στα χέρια των εργαζομένων όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά έχουν διευρύνει τις δραστηριότητές τους

Πολλά έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό για τα επονομαζόμενα... καλά της κρίσης, για τις νέες δυνατότητες που αναδύονται μέσα από συνθήκες κατάρρευσης. Ωστόσο, από την πλειονότητα των «αισιόδοξων» αναλύσεων, συνήθως απουσιάζει (γιατί άραγε;) το επιτυχημένο «πείραμα» της Αργεντινής.

Εκεί, στη μακρινή Λατινική Αμερική, στον απόηχο των οικονομικών και πολιτικών κραδασμών του 2001, χιλιάδες Αργεντίνοι εργάτες ανέλαβαν την πρωτοβουλία να γίνουν αφεντικά στη θέση των (άφαντων) πρώην εργοδοτών τους, να καταλάβουν τα εργοστάσια από τα οποία μόλις είχαν απολυθεί και να «αναστήσουν» επιχειρήσεις, των οποίων οι ιδιοκτήτες είχαν γίνει «καπνός» εν μία νυκτί (αφήνοντας πίσω τους στρατιές ανέργων, απλήρωτους μισθούς, χρέη, ακόμη και κατηγορίες για φοροδιαφυγή ή απάτη).

Κερδοφόρες

Ο,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, λένε. Ετσι και στην περίπτωση της Αργεντινής, η κρίση που έπληξε (αλλά δεν σκότωσε) τους εργάτες το 2001, κατέληξε να τους κάνει πιο δυνατούς.

Η Ευρώπη καταρρέει..

του Δημήτρη Καραμήτσα*



Στον καπιταλισμό η κίνηση του χρήματος και η εκμετάλλευση των συναλλαγματικών ισορροπιών ενταγμένη στην λογική του κέρδους κατέχει μία ιδιαίτερη, μια ξεχωριστή και κορυφαία θέση. Η εκμετάλλευση των κεφαλαίων είναι βασική, κεντρική αρχή του καπιταλισμού.

Α. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ

Στην επικράτηση και λειτουργία του καπιταλισμού οι «συναλλαγματικές ισορροπίες» αποτέλεσαν και αποτελούν ένα πραγματικό πεδίο πολέμου, αφού μυθώδη χρηματικά ποσά αλλάζουν καθημερινά αξίες και χώρες ολόκληρες δέχονται συναλλαγματικές «επιθέσεις», απαξιώνονται  ή ενισχύουν την θέση τους.

 
Μετά το
new deal η κίνηση του χρήματος εντάθηκε. Καθώς εγκαταλείφθηκε ο «κανόνας του χρυσού», που προέβλεψε την υποχρεωτική κάλυψη με αποθεματικά χρυσού, του εκδιδόμενου από κάθε κράτος χρήματος, το χρήμα εκδόθηκε και κυκλοφόρησε ελεύθερα για να αναθερμάνει τις σε ύφεση καπιταλιστικές οικονομίες της εποχής. Αυτή ήταν μία ουσιαστική συμβολή του Κέϋνς στην συνέχιση της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτός ήταν ο εκφραστής της «λύσης» αυτής.

Συμφωνία για ταμείο "ελεγχόμενης πτώχευσης" με "κατά περίπτωση" συμμετοχή των τραπεζών


ΠΕΡΑΣΕ Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ!
ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ "ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ" Η ΕΛΛΑΔΑ!

   Τελικά η Γερμανία, με ένα "συμβιβασμό" προς τη Γαλλία, κατόρθωσε να περάσει την Κυριακή (28/11) από το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης τη συγκρότηση μόνιμου Ευρωπαϊκού Ταμείου που θα προωθεί και θα στηρίζει τις διαδικασίες "ελεγχόμενης πτώχευσης" των χωρών μελών που  θα παρουσιάζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες στην αποπληρωμή του χρέους μετά το 2013.

   Οι κυρίαρχοι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι της ΕΕ και πρώτα από όλα οι Γερμανικοί, αντί να αντιμετωπίσουν τις αιτίες που οδηγούν περιφερειακά, κυρίως, κράτη της Ευρωζώνης σε κρίση χρέους έσπευσαν να ετοιμάσουν ένα μηχανισμό "σφαγείο" για να "αντιμετωπίζει" αυτές τις "αναπότρεπτες" εξελίξεις με το χειρότερο και πιο αδιέξοδο τρόπο: Την πτώχευση και μακρόχρονη μνημονιακή "πρέσα" για τα θύματα - περιφερειακές χώρες και τον έλεγχο των διαδικασιών για τις τράπεζες και τις μεγάλες χώρες, ώστε οι τελευταίες να υφίστανται το λιγότερο δυνατό ή και καθόλου κόστος! 

28/11/10

Συμφωνία Μέρκελ-Σαρκοζί για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους

Ελλάδα: στη δίνη (τηλε)κατευθυνόμενης (αυτο)καταστροφής

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 30% έχουν καταρχήν συμφωνήσει η ‘Aγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτό αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές στη Γαλλία, που υπογραμμίζουν ότι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, είναι πλέον κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, πόσο μάλλον υποβαλλόμενη στην καταστροφική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κούρα του Μνημονίου! Οι πάντες προβλέπουν ότι, ακόμα κι αν αυτή η “κούρα” εφαρμοσθεί μέχρι τέλους χωρίς “ατύχημα”, χωρίς δηλαδή μια λαϊκή εξέγερση ή μια απότομη αναγκαστική χρεωκοπία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί θεαματικά, οι πιο πρόσφατες μάλιστα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό 170% στο τέλος της τριετίας, που καθιστά όνειρο θερινής νυκτός την αποπληρωμή.

3+1 βήματα για αποφυγή ευρω-χρεοκοπίας και επιστροφή στη δραχμή

του Κώστα Σαρρή

Βάλτε στη θέση "ευρω", τη λέξη "Ιρλανδία", "Ελλάδα", ή "Ισπανία" και το νόημα είναι ίδιο... Πόσο ακόμα κοστίζει η "διάσωση" του ευρώ; Γιατί οξύνονται τα πολιτικά αδιέξοδα, μαζί με τα οικονομικά; Τι εμποδίζει να φανεί φως στο βάθος του τούνελ παγκοσμίως;


Η οικονομική κρίση φέρνει με ταχείς ρυθμούς τα πολιτικά αδιέξοδα και τις κοινωνικές αντιδράσεις στο προσκήνιο της ευρωζώνης:


Η...κυβέρνηση στην Ιρλανδία πέφτει, στην Πορτογαλία κρέμεται από μια κλωστή, στην Ιταλία παραπαίει, στην Ισπανία δοκιμάζεται την Κυριακή σε τοπικές εκλογές και στην Ελλάδα το πολιτικό σκηνικό είναι πιο εύθραυστο από ποτέ. Με τα ευρω-συνδικάτα και τους φοιτητές στους δρόμους -από

Έρχονται "βόμβες" από το Wikileaks - Ενημέρωση Δ.Δρούτσα από τον Αμερικανό πρεσβευτή...

26-11-2010 23:23:31 Image 

Έγγραφα που "μπορεί να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και θα καταδεικνύουν αυξημένη παρεμβατικότητα στα ελληνικά πολιτικά και αμυντικά πράγματα κατά την περίοδο 2006-2009" περιλαμβάνονται στις αποκαλύψεις του site Wikileaks τα οποία θα δημοσιευθούν τις επόμενες ώρες, αναφέρουν πηγές του ΥΠΕΞ. Στα έγγραφα, σύμφωνα με όσα έχουν γνωστοποιήσει οι Αμερικανοί στην ελληνική πλευρά, εμφανίζονται οι ΗΠΑ να παρεμβαίνουν σε ότι αφορά την ελληνορωσική προσέγγιση της εποχής από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, να υποδαυλίζουν την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο για να πιέσουν την ελληνική κυβέρνηση, να τοποθετούνται αρνητικά για το σκοπιανό και γενικά να δρουν "σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων".
Ο υπουργός Εξωτερικών Δ.Δρούτσας επικοινώνησε με τον νέο Αμερικανό πρέσβευτή στην Αθήνα, όπου ενημερώθηκε για το τι θα περιλαμβάνουν οι αποκαλύψεις του Wikileaks (τουλάχιστον αυτές που ξέρουν οι ΗΠΑ) για την Ελλάδα και απ'ότι λέχθηκε στο defencenet.gr από έγκυρη πηγή του υπουργείου Εξωτερικών "Κανείς δεν είναι χαρούμενος για αυτά που θα ακουστούν".

Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ


Ομιλία Τ. Φωτόπουλου και Πάνου Δράκου στην παρουσίαση βιβλίου του Τ.Φ. from The Inclusive Democracy Network on Vimeo.

Μας έχουν για βλάκες


thumb
Του Δημήτρη Καζάκη
Οικονομολόγου – Αναλυτή

«Οι στόχοι έχουν εκπληρωθεί» δήλωσε ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν την Τρίτη (23.11) σχετικά με την πορεία υλοποίησης του μνημονίου από την Ελλάδα. Ειδικότερα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, κατά την τακτική ενημέρωση των εκπροσώπων του Τύπου, ο Αμαντέου Αλταφάζ είπε ότι το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε γενικές γραμμές στον σωστό δρόμο. «Όλα τα ποσοτικά κριτήρια που είχαν τεθεί για το τέλος Σεπτεμβρίου πληρούνται. Παρά τις προκλήσεις που παραμένουν, σημαντική πρόοδος έχει συντελεσθεί όσον αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή» αναφέρεται επίσης στην κοινή δήλωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.

Οι δηλώσεις αυτές παίζουν κυριολεκτικά με τη νοημοσύνη μας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά κανένας

Bρε, ουστ εσείς και οι φρεγάτες


thumb

Οι τροϊκανοί, λέει, έχουν εντυπωσιαστεί από τη... νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Δεν το έχουν ξαναδεί σε χώρα υπό το ΔΝΤ να βγαίνει ο κόσμος από τα σπίτια του. Γιατί δεν πά­νε όμως και μια βόλτα από το Γουδή, όπου είναι η έδρα της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών, για να εντυπωσιαστούν ακόμη περισσότερο;

Εκεί κάτι... «πατριωτάκια» του αφεντικού του ΔΝΤ, του φίλτατου Ντομινίκ, Γάλλοι δηλαδή, συζη­τάνε με κάτι δικούς μας για εξοπλιστικό πρόγραμ­μα 6 δισ. ευρώ!!! Αυτό δεν τους εντυπωσιάζει; Δεν αντίκειται στην οδηγία τους για μείωση των εξοπλι­στικών δαπανών;

Μυομοιχίδιον 2ον : Κομματόσιτα, παράσιτα, γυνανδρείκελα

Κώστας Ζουράρις

thumbΔιαμηνύουν ἀνάστατοι, συνάδελφοι ἐπιστήμονες ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, φίλοι καὶ μή: –
Γιατί αὐτοκτονεῖτε;  ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, μ’ αὐτὸ τὸ γενοκτονίας Μνημόνιο; Εἴχατε, πέρυσι, στὰ χέρια σας τὸ ἀπόλυτο πυρηνικὸ ὅπλο: τὴν χρεωκοπία! Γιατί δὲν τὸ χρησιμοποιήσατε; Γιατί ἐσεῖς δὲν ἐκβιάσατε τὴν διεθνῆ τοκογλυφία ἀντὶ νὰ σᾶς δέσει χειροπόδαρα αὐτή; Οἱ πανάσχετοι κυβερνῆτες σας δὲν ἤξεραν ὅτι οἱ τοκογλυφοτραπεζίτες ἔτρεμαν, αὐτοί, κι ὄχι ἐσεῖς, γιὰ ἕνα χρεωστάσιο πληρωμῶν τῆς Ἑλλάδας;

Η μοναξιά της Ελληνικής Δημοσιογραφίας.

11dimosiografia

Απεργία στις 30 Νοεμβρίου. Όλοι στην Ένωση Συντακτών. Όχι μόνο οι απολυμένοι.

Της Δήμητρας Γκουντούνα.

Η δική μου η γενιά τελικά ήταν πολύ τυχερή. Ανδρώθηκε μεν στις σκληρές μέρες της δικτατορίας, αλλά έζησε δίπλα σε πολύ μεγάλους δημοσιογράφους. Ακόμη και οι εκδότες τότε είχαν ανάστημα. Πως να μην κάνεις σύγκριση στο τότε με το σήμερα σ ΄ αυτή τη συγκλονιστική κατηφόρα που έχει πάρει ο κλάδος μας. Και δεν έχει πια τη δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος με μπροστάρηδες το Νίκο Καραντινό, το Καρατζά, τον Φάτση και να μην πάω παλιότερα στον Καραγιώργη στον Βάσο Γεωργίου που μας άφησαν υποθήκες αλλά δυστυχώς όχι τα γονίδια τους. Και από εκείνες της φυσιογνωμίες περάσαμε στη γενιά της αγοράς, στη γενιά που διαφεντεύει, που υπηρετεί, που αντιδρά άντε με καμιά στάση εργασίας για να μην έχει και παράπονο η γενιά των 700 που γίνεται γενιά των 500.

27/11/10

Σκάει η νέα «βόμβα» από τη WikiLeaks

Η Ουάσιγκτον και δεκάδες συμμαχικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται για τον «εφιάλτη» νέων αποκαλύψεων


Έτοιμος να ανάψει νέες φωτιές στην Ουάσιγκτον 
και σε πολλές συμμαχικές πρωτεύουσες δηλώνει ο 
ιδρυτής της WikiLeaks Τζούλιαν Ασάντζ. 
(ΕΡΑ/ ΜΑRΤΙΑL ΤRΕΖΖΙΝΙ)

Πανικό έχει προκαλέσει σε αρκετές κυβερνήσεις η επικείμενη δημοσιοποίηση από τη WikiLeaks απόρρητων αμερικανικών εγγράφων από τα οποία προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι η Τουρκία είχε βοηθήσει την Αλ Κάιντα στο Ιράκ και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες στήριζαν το ΡΚΚ.

Σύμφωνα με μήνυμα της οργάνωσης μέσω του ιστοτόπου κοινωνικής δικτύωσης Τwitter, η αμερικανική κυβέρνηση ενημέρωσε τις κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Δανίας, της Νορβηγίας και του Ισραήλ για τη διαρροή για να τις προετοιμάσει για τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Η νέα δημοσιοποίηση θα είναι μάλιστα επτά φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Οκτωβρίου για τον πόλεμο του Ιράκ που περιλάμβανε 400.000 έγγραφα του Πενταγώνου.

Ευρωκλυδωνισμοί και πανευρωπαϊκά μαθήματα εξέγερσης

Στούμπος Δ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/11/2010


Φουντώνει και εξαπλώνεται η αντίσταση και ο αγώνας των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των γυναικών, των φοιτητών, των ανέργων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα απέναντι στην ολομέτωπη ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση.


Τα "γουρουνάκια" αντιστέκονται και παλεύουν
Τα υπό διωγμόν "γουρουνάκια" (PIGS) βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση και παραδίδουν "μαθήματα" απεργιών, καταλήψεων, διαδηλώσεων και εξέγερσης, προκαλώντας ανησυχία στους ξεδιάντροπους ευρωνεοφιλελεύθερους, που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και της χρεωκοπίας στα συνήθη "υποζύγια" του καζινοκαπιταλισμού.

Πτώχευση και αναδιάρθρωση ή άρνηση του χρέους;

του Δημήτρη Καζάκη

Η Πέμπτη 6 Μαΐου, όταν ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος η παράδοση της χώρας στον μηχανισμό κατοχής Ε.Ε. και ΔΝΤ, θα καταγραφεί στην ιστορία με τα μελανότερα χρώματα. Τι ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα;
 
«Δεν άκουσα και δεν έχει ακούσει κανένας εναλλακτική λύση. Πολύ θα το θέλαμε. Πείτε, εξηγήστε τι θα συμβεί αν χρεοκοπήσει η χώρα, αν κηρύξει στάση πληρωμών. Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις, που όλοι κοπτόμαστε, κατά τα άλλα; Τι θα γίνει, κύριοι της Ν.Δ., με ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτα; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των κόπων του ελληνικού λαού σε μια οικονομία που θα καταρρεύσει;» (Βουλή, 6.4).

Όταν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του εκφράζουν την «αγωνία» τους για «αποφυγή της χρεοκοπίας», δεν εννοούν τη δεδομένη πτώχευση της χώρας, αλλά τη διασφάλιση με κάθε μέσο και τρόπο των τεράστιων υπερκερδών που προσδοκούν να απομυζήσουν από τη χώρα οι αγορές. Έτσι πιστεύουν οι ευρωκρατούντες ότι θα συγκρατήσουν το ευρώ, του οποίου η επιβίωση, μέρα με τη μέρα, γίνεται όλο και πιο αμφίβολη.

26/11/10

Καταρρέει ο Νότος της ΕΕ

του Γιώργου Δελαστίκ


Κατέρρευσε λοιπόν και η Ιρλανδία, ο περιβόητος «κελτικός τίγρης» του πιο αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, με τον οποίον εκστασιάζονταν επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια οι αξιωματούχοι της ΕΕ και οι δεξιοί και σοσιαλνεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που μας είχαν ζαλίσει προβάλλοντάς την ως αξιοθαύμαστο παράδειγμα προς μίμηση. «Ξοφλημένη» θεωρούν ήδη και την Πορτογαλία όλοι οι αναλυτές, εκτιμώντας ότι είναι ζήτημα ελάχιστων μηνών μέχρι να υποχρεωθεί και η δική της κυβέρνηση να προσφύγει εκούσα-άκουσα στον «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ.

Χαρακτηριστικό της βεβαιότητας ότι σύντομα η Λισαβόνα θα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου είναι το γεγονός ότι σύσσωμος πλέον ο διεθνής Τύπος ασχολείται μόνο με την περίπτωση της Ισπανίας, την οποία και θεωρούν κρισιμότατη δοκιμασία για την επιβίωση του ίδιου του ευρώ με τη σημερινή μορφή του.

Η Ευρώπη στους δρόµους

Απεργίες και βίαιες διαδηλώσεις προκαλεί το κύµα λιτότητας

Επιμέλεια: Κίττυ Ξενάκη


Ενας διαδηλωτής σπάει το τζάµι ενός αυτοκινήτου της Αστυνοµίας, κατά τα  επεισόδια που σηµάδεψαν τη χθεσινή φοιτητική διαδήλωση στο Λονδίνο
Γενική απεργία στην Πορτογαλία, νέο φοιτητικό ξέσπασµα στη Βρετανία, αντιδράσεις φοιτητών και στην Ιταλία...
Στο «ηµερολόγιο της λιτότητας» καταγράφονται καθηµερινά πλέον, µαζί µε τις εκτιµήσεις ειδικών και µη πως σύντοµα ο κατάλογος των χωρών που αναζητούν έξωθεν οικονοµική βοήθεια θα µεγαλώσει, αντιδράσεις και διαδηλώσεις πολιτών σε διάφορα σηµεία της ευρωπαϊκής ηπείρου.








Το «ενοχλητικό» Σίγμα


thumb
του Δημήτρη Μυ

Στο υπουργικό συμβούλιο (Πέμπτη) ο πρωθυπουργός, μαζί με την λεπτομερή περιγραφή των σκληρών μέτρων που θα λάβει η κυβέρνησή του μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2011, προειδοποίησε τους υπουργούς του να είναι έτοιμοι για να αντιμετωπίσουν με πυγμή τις κοινωνικές αντιδράσεις. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είναι έτοιμη όχι μόνο να συντρίψει το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά και κάθε αντίδραση.
Το πρόγραμμα που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι βγαλμένο από βιβλίο οδηγιών του ΔΝΤ . Πρόκειται για τις θεραπείες σοκ μέσα από τις οποίες απορρυθμίζονται οι οικονομικές- κοινωνικές δομές για να οικοδομηθεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο των πολυεθνικών.

Αυτά που ακολουθούν για το επόμενο εξάμηνο είναι τα εξής:

* Συμπίεση στο ελάχιστο των Δημόσιων Δαπανών
* Μείωση (κατάργηση) των Δημόσιων Οργανισμών
* Ελαχιστοποίηση των δαπανών για την υγεία
* Κατάργηση των κανόνων στις εργασιακές σχέσεις
* Ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας

Ειδικότερα:
1. Κατάργηση τομέων από ΔΕΚΟ
2. Αναδιάρθρωση (πρώτο βήμα για ξεπούλημα) ΟΑΣΑ
3. Αναδιάρθρωση (ξεπούλημα) ΟΣΕ
4. Διάλυση του Δημοσίου με την μη ανανέωση του προσωπικού
5. Κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων
6. Κατάργηση εμποδίων για fast track επενδύσεις (ταχύτατες απαλλοτριώσεις, αρχαιολογικές και περιβαλλοντικές άδειες)
7. Αναλυτικό σχέδιο αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Μετά λοιπόν το μαχαίρι με το κόψιμο μισθών και συντάξεων, η κυβέρνηση πριονίζει το κόκαλο με στόχο την απόλυτη αποδόμηση (διαρθρωτικές αλλαγές) της οικονομικής ζωής. Πρόκειται, μετά το αρχικό σοκ, για το επόμενο μελετημένο χτύπημα, προκειμένου να παραλύσει κάθε κοινωνική αντίδραση στην εφαρμογή του άγριου νόμου των πολυεθνικών.
Αν και όλα αυτά μας φαίνονται ακόμη «ξένα» και «πρωτόγνωρα» αποτελούν δοκιμασμένες συνταγές που η νεοφιλελεύθερη παγκόσμια κλίκα έχει επιβάλλει με δικτατορίες (σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία κλπ) και πολέμους (στα Βαλκάνια, το Ιράκ).
Σήμερα, στο πλαίσιο του άγριου οικονομικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση παρέδωσε τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, αμαχητί. Πιθανότατα γιατί ο σοσιαλισμός είναι απλώς ένα ενοχλητικό γράμμα στο όνομα του κυβερνώντος κόμματος.

Πηγή: http://www.topontiki.gr/article/11811

25/11/10

Ρεπορτάζ στη Βουλή

Ξέφυγε απ' τον "ορθό λόγο" και ... απολύθηκε.

Του Β.

Ο Νίκος Βαφειάδης που συχνά πυκνά διαβάζαμε τα άρθρα του στην "Καθημερινή" και στο "Κ" απολύθηκε πριν από ενάμιση μήνα, λόγω του παρακάτω άρθρου-έρευνα για τα τα 300 λαμόγια που μας κοροϊδεύουν και ψηφίζουν αυξήσεις και ασυλία για τον εαυτό τους και περικοπές για μας!

Αν νομίζεις ότι διαβάζοντας εφημερίδες στην Ελλάδα είσαι πληροφορημένος, μάλλον είσαι γελασμένος!


Και οι... διάδρομοι έχουν προνόμια

«Η Βουλή είναι ο κορυφαίος δημοκρατικός θεσμός, μεσω του οποίου αντιπροσωπεύεται ο λαός δια των βουλευτών» (Από την ιστοσελίδα της Βουλής, που κόστισε … 1,1 εκατ. Ευρώ).
_________________________________

Πρωτοπήγα στη Βουλή, στις 4 Μαΐου, μία μέρα πριν από την ψήφιση του μνημονίου. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο, βουλευτές, υπάλληλοι και αστυνομικοί ανησυχούσαν μήπως οι διαδηλωτές έσπαγαν τον κλοιό και εισέρχονταν στο κτίριο. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, οι πόρτες κλειδαμπαρώθηκαν και οι επίδοξοι εισβολείς απωθήθηκαν με χημικά αέρια. Στη συνέχεια συνεργεία του δήμου ήρθαν και κλάδεψαν τις μουριές στη Βασιλίσσης Σοφίας. «Διαταγή από τον φρούραρχο, για λόγους ασφαλείας», με ενημέρωσαν όταν ρώτησα. Hδη όμως από τις αρχές του καλοκαιριού, το κλίμα είχε αλλάξει αισθητά και η ηρεμία είχε επανέλθει.

Τα εμπόδια

Απευθύνθηκα αρχικά στο γραφείο Τύπου του προέδρου και στη συνέχεια στον γενικό γραμματέα της Βουλής, Θάνο Παπαϊωάννου. Ζήτησα να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω, συνοδεία φωτογράφου, κάποιες μικρές στιγμές της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας αλλά και να με φέρουν σε επαφή με τους επικεφαλής ορισμένων Διευθύνσεων, προκειμένου να αντλήσω κάποια επιμέρους στοιχεία. Από την αρχή προσπάθησαν να μου ορθώσουν εμπόδια. «Φωτογράφος απαγορεύεται από τον κανονισμό να έρθει μαζί σας, θα σας δώσουμε εμείς φωτογράφο, οι βουλευτές δεν επιθυμούν να φωτογραφίζονται στις προσωπικές τους στιγμές», μου ξεκαθάρισαν. Zήτησα να μου υποδείξουν σε ποιο άρθρο του κανονισμού αναφέρεται η απαγόρευση. «Οχι ο κανονισμός, κάποια άλλη διάταξη το απαγορεύει», τα γύρισαν. Ούτε όμως τη διάταξη μπόρεσαν

Η Πορτογαλία “σταμάτησε”, στην πρώτη γενική απεργία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα από το 1988

Ο τομέας των μεταφορών παρέλυσε. Πάνω από τα δύο τρίτα των δρομολογίων όλων των τρένων ακυρώθηκαν, όπως και το 60% των αστικών συγκοινωνιών. Το μετρό της Λισαβόνας έκλεισε και τα φέρι μπόουτ έμειναν δεμένα στους ντόκους των λιμανιών. Αλιευτικά λιμάνια νεκρώθηκαν. Τα αεροπλάνα καθηλώθηκαν στο έδαφος. Σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, δημοτικές και άλλες δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτούργησαν. Τράπεζες, ΜΜΕ και πετρελαϊκές εταιρίες έκλεισαν.

Ήταν η πρώτη απεργία ύστερα από 22 χρόνια στην οποία συντονίστηκαν τα συνδικάτα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τα συνδικάτα αναφέρουν ότι ο αντίκτυπος τον ιδιωτικό τομέα ήταν μεγάλος, ιδίως στην αυτοκινητοβιομηχανία όπου εργάστηκε λιγότερο από το 10% των εργατών στην Autoeuropa ,κοντά στη βόρεια πόλη του Πόρτο, και σε όλο το βιομηχανικό της σύμπλεγμα . Επίσης μεγάλη συμμετοχή υπήρξε στη μεταλλουργία, στην τσιμεντοβιομηχανία, στα ναυπηγεία, στην κλωστοϋφαντουργία, στον κλάδο ποτών και τροφίμων κ.α.

Στο φως ο γερμανικός μηχανισμός χρεοκοπίας!

germany234556Την ώρα που ο Γ. Παπακωνσταντίνου διαπραγματευόταν ατέλειωτες ώρες με τους εκπροσώπους της τρόικας για την… ανάσταση του μνημονίου, που φαίνεται πλέον ότι οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα σε αδιέξοδο, η γερμανική κυβέρνηση άφηνε να διαρρεύσει στο Spiegel η πρότασή της για ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην Ευρωζώνη, το οποίο θυμίζει… θάλαμο βασανιστηρίων για τους χρεοκοπημένους της Ευρωζώνης και, αν ποτέ εφαρμοσθεί για την Ελλάδα, εγγυάται τον εγκλωβισμό της χώρας σε μια «παγίδα» υπερχρέωσης και φτώχειας αόριστης χρονικής διάρκειας!
Σύμφωνα με το έγκυρο γερμανικό περιοδικό, που επικαλείται non paper, το οποίο διακινείται εσωτερικά στους κύκλους της κυβέρνησης του Βερολίνου, η πρόταση που θα κατατεθεί από την Γερμανία, ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στο Βερολίνο βασίζεται στην ιδέα της ρήτρας συλλογικής δράσης (“collective action clause”), μέσω της οποίας θα μεταφερθεί στους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα ένα μέρος του κόστους της κρίσης στις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.

1843: Mαθήματα ιστορίας από το 1ο Μνημόνιο της Ελλάδας

1843_greek_coupΤο καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να αποπληρώσει στην τραπεζική ελίτ της Ευρώπη χρεολύσια και τόκους δανείων που είχε λάβει τα προηγούμενα χρόνια. Δυστυχώς, πέρα από τους επαχθείς όρους των δανείων αυτών,  τα χρήματα δεν είχαν διοχετευθεί ώστε να δημιουργηθούν υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική  οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης, στο παλάτι και στους Βαυαρούς συμβούλους.

Οι τόκοι που έπρεπε να  καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7  εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας

ΣΕΒ… κατά Μνημονίου

του Δημήτρη Καζάκη,
oικονομολόγου – αναλυτή

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δ. Δασκαλόπουλος ζήτησε από τον επίτροπο κ. Όλι Ρεν να υπάρξει «μία εσωτερική αναδιάρθρωση του Μνημονίου.» Αυτό είπε σε δήλωσή του ο κ. Δασκαλόπουλος αμέσως μετά την συνάντηση του με τον κ. Ρεν στο πλαίσιο επαφών με τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων που πραγματοποίησε το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΒ στις 17 και 18 του μηνός.

24/11/10

Fin.Times: «Στα μέσα του 2011 η ελεγχόμενη πτώχευση»

«Είναι σαν οι Έλληνες να δανείζονται από έναν τοκογλύφο της Μαφίας για να αποπληρώσουν ένα δάνειο από τη γιαγιά τους»


Θανάσης Γκαβός, Λονδίνο 20/11/2010 | 13:33 Τελευταία Ενημέρωση 13:33 20/11/2010
 

Στο δεύτερο ή τρίτο τρίμηνο του 2011 προσδιορίζουν χρονικά την «επικείμενη», όπως χαρακτηρίζεται, ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας οι Financial Times.

Ο οικονομικός συντάκτης της εφημερίδας εκτιμά ότι η ερχόμενη εβδομάδα θα επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της αφερεγγυότητας των εθνικών οικονομιών, μετά την αντιμετώπιση του τραπεζικού προβλήματος της Ιρλανδίας. Δηλαδή στη δεδομένη στιγμή, συμπληρώνει ο συντάκτης, η προσοχή θα ξαναστραφεί στην Ελλάδα καθώς αναμένεται η ολοκλήρωση των ελέγχων από το κλιμάκιο της τρόικας.

Η Βολιβία μειώνει τα όρια συνταξιοδότησης

Κόντρα στην παγκόσμια τάση ο Εβο Μοράλες κρατικοποιεί ξανά το υπό ιδιωτική διαχείριση ασφαλιστικό σύστημα.

Ο πρόεδρος Εβο Μοράλες, με την παραδοσιακή 
αμφίεσή του
και την εξάρτυση μεταλλωρύχου 
κατά την επίσκεψή του σε ορυχείο στο Καμί


ΛΑ ΠΑΖ 
Ενώ όλοι οι άλλοι τα αυξάνουν, αυτός τα μειώνει: ο λόγος για τον πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες, ο οποίος ανακοίνωσε χθες ότι θα μειώσει το όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση στα 58 χρόνια, από τα 65 που ισχύει σήμερα. Με τη μεταρρύθμιση που εξήγγειλε ο 51χρονος πρόεδρος διαλύονται και εθνικοποιούνται τα δύο ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία, στα οποία είχε παραχωρηθεί η διαχείριση του ασφαλιστικού συστήματος από παλαιότερες κυβερνήσεις.

Επειτα από τέσσερα χρόνια διαπραγματεύσεων με την ηγεσία των συνδικάτων η κυβέρνηση κατέληξε σε φιλόδοξο νομοσχέδιο μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, το οποίο θα σταλεί «αμέσως προς ψήφιση στο Κογκρέσο» όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος. Μητέρες και εργαζόμενοι σε ορυχεία θα μπορούν να συνταξιοδοτούνται και πριν από τα 58 έτη. Επιπλέον ο πρόεδρος διαβεβαίωσε τους ανασφάλιστους συνταξιούχους ότι θα συνεχίσουν να εισπράττουν το ειδικό επίδομα των 340 δολαρίων τον χρόνο.

«Αυτή είναι η νέα πολιτική για την αναδιανομή των εισφορών των εργαζομένων προκειμένου να μειώσουμε τη φτώχεια και να επικρατήσει ισότητα» είπε ο κ. Μοράλες, πρώην «κοκαλέρο»- εργάτης σε καλλιέργειες κόκας- και στενός σύμμαχος του ηγέτη της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Παρά τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας εκτιμάται πως το 60% του πληθυσμού των 10 εκατομμυρίων Βολιβιανών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Η μεταρρύθμιση αναμένεται να καταστεί νόμος τις ερχόμενες εβδομάδες αφού το κυβερνών κόμμα «Κίνημα για τον Σοσιαλισμό» (ΜΑS) διαθέτει την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Προβλέπει τη δημιουργία κρατικού φορέα διαχείρισης των συντάξεων, που θα αρχίσει να αντικαθιστά τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία από το 2011.

Τα δύο ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία το Ρrevision που ανήκει στην ισπανική ΒΒVΑ και το Futuro, θυγατρική της ελβετικής Ζurich Financial Services, απέφυγαν να σχολιάσουν τις εξαγγελίες του προέδρου. Οι δύο εταιρείες διαχειρίζονται τους συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς 1,3 εκατομμυρίων εργαζομένων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

Ο κ. Μοράλες, ο πρώτος ιθαγενής Ινδιάνος που εξελέγη πρόεδρος στην ιστορία της χώρας, έχει δεσμευθεί να αντιστρέψει το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων της δεκαετίας του 1990. Εχει ήδη εθνικοποιήσει εταιρείες κοινής ωφελείας, μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού, πετρελαίου και φυσικού αερίου, καλώντας εταιρείες ξένων συμφερόντων να υπογράψουν νέα συμβόλαια, που θα αναγνωρίζουν τον κρατικό έλεγχο, ή να εγκαταλείψουν την αναπτυσσόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Στις εκλογές, πέρυσι τον Δεκέμβριο, κέρδισε εύκολα, με ποσοστό 63%, μια δεύτερη θητεία στην προεδρία, ενισχυμένος από μια περίοδο σχετικής πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης στη Βολιβία, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου στην περιοχή.

«Δεν χρωστάμε τίποτα»! 

O ι εθνικοποιήσεις του Μοράλες προκαλούν ανησυχία στην Ισπανία, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στη Βραζιλία. Την Πρωτομαγιά ο Μοράλες ανακοίνωσε ότι εθνικοποιεί άλλες τέσσερις εταιρείες ενέργειας, ανάμεσά τους την Guaracachi, θυγατρική της βρετανικής Rurelec ΡLC, η οποία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ηλεκτρισμού στη χώρα. Την περασμένη εβδομάδα η Rurelec ΡLC έδωσε διωρία στη Βολιβία έως μεθαύριο Σάββατο προκειμένου να απαντήσει στο αίτημά της για αποζημίωση 79,3 εκατ. δολαρίων. Εκπρόσωπος δήλωσε χθες ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να καταβάλει αποζημίωση επειδή ο κρατικός οικονομικός έλεγχος αποκάλυψε σημαντικά χρέη στην Εmpresa Εlectrica Guaracachi SΑ, επομένως η Βολιβία δεν οφείλει στη Rurelec «τίποτα».

Πηγή: tovima.gr

23/11/10

Γεράκι του "Νέου ΝΑΤΟ" ο Γ. Παπανδρέου

του Κώστα Ήσυχου
 
Η Σύνοδος κορυφής της Λισσαβόνας για το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ ολοκληρώθηκε. Το ΝΑΤΟ θα μπορεί, πλέον, να πνίγει στο αίμα και παντού, σε κάθε σημείο του πλανήτη, λαϊκές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις! Στα πλαίσια της συνόδου ο Παπανδρέου συμφώνησε απολύτως, χωρίς μισόλογα και δισταγμούς στην νέα δομή και ρόλο του ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά μετατρέπεται σε στρατιωτικό βραχίονα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των πολλαπλών κέντρων του νέου ιμπεριαλιστικού χάρτη που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. 

22/11/10

Πρόχειρα κριτήρια ελληνικότητας

Γράφει : o Αντώνης Ανδρουλιδάκης
 
«Κάτω τα ξερά σας απ’ τους Έλληνες» γρύλιζε με μιαν αλλόκοτη αγριάδα το σύνθημα, φερμένο προφανώς από μια κάποια ακροδεξιά ρητορική, στην αντίστιξη ακριβώς του «κάτω τα ξερά σας απ’ τους μετανάστες», μιας άλλης «αριστερής» ρητορικής. Κι’ ένοιωσα με μιας, την ευρύχωρη ελληνικότητα μας, στριμωγμένη κάπου ανάμεσα στα Εξάρχεια και στο  Κολωνάκι. Μια ολόκληρη οικουμένη, «συνωστισμένη» κι αυτή, σε δυό τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Μιά στενασιά, σα δυαράκι διαμέρισμα του ’75, φορτωμένο με όλα τα κομφόρ του 2010, που ανεβαίνει στο λαιμό και γυρεύει να σε πνίξει.

Κρίση αστικής νομιμοποίησης

Από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 21.11.2010

του Γιώργου Ρούση

Αν δεχτούμε ότι, με αστικά πάντοτε κριτήρια, η νομιμότητα είναι η συμφωνία με το γράμμα του νόμου και η νομιμοποίηση η συμφωνία με το πνεύμα του, ή ακόμη με την κοινή λογική, τότε είναι προφανές ότι ακόμη και αυτή η αστική νομιμοποίηση περνάει βαθιά κρίση.

Τρία και μόνον παραδείγματα αρκούν για να τεκμηριωθεί αυτός ο ισχυρισμός:

Μηχανή πτωχεύσεων το ευρώ

του MATHEW LYNN / BLOOMBERG

Παραθέτουμε, για τη σφαιρικότερη ενημέρωση των αναγνωστών της «Ίσκρα», το άρθρο του Matthew Lynn από το πρακτορείο Bloomberg, το οποίο αναφέρεται στον μηχανισμό του ευρώ και στα δραματικά αδιέξοδα που αυτός έχει δημιουργήσει. Παρ’ ότι ο συντάκτης του άρθρου είναι θιασώτης του νεοφιλελευθερισμού, η ανάλυσή του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και άξια επισημάνσεως




Το ευρώ έχει μετατραπεί σε μια μηχανή πτωχεύσεων
 
του Mathew Lynn / Bloomberg

Ποιος θα είναι ο επόμενος; Πρώτα η Ελλάδα. Τώρα η Ιρλανδία βρίσκεται στα πρόθυρα του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Οταν θα συμβεί και αυτό, θα ακούσουμε παρήγορα λόγια πως απετράπη η μετάδοση της κρίσης, η Ευρωζώνη πατάει γερά στα πόδια της και το ευρώ σώθηκε.
Μην πιστεύετε λέξη. Το ευρώ έχει μετατραπεί σε μια μηχανή πτωχεύσεων. Μόλις ξεπερδέψουν με την Ιρλανδία, οι αγορές θα στραφούν στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και στη συνέχεια στην Ιταλία και στη Γαλλία. Η διαδικασία δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν διαλυθεί το ευρώ. Η κρίση της Ιρλανδίας είναι πολύ πιο σοβαρή από της Ελλάδας. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσουν οι τελευταίοι υποστηρικτές του ευρώ γιατί έφτασαν τα πράγματα ώς εκεί. Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει προσχωρήσει ποτέ στο ευρώ.

Κανείς δεν μπορεί να πει το ίδιο για την Ιρλανδία. Ηταν από τις επιτυχέστερες οικονομίες στον κόσμο επί δύο δεκαετίες. Οταν ξέσπασε η κρίση, δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό της όπως η Ελλάδα. Ελαβε όσα μέτρα λιτότητας μπορεί να φανταστεί κανείς και προσπάθησε να λύσει τα προβλήματά της μόνη της, χωρίς εξωτερική βοήθεια.

Χούντες τότε και τώρα

Τότε, το 1973, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, η χούντα των συνταγματαρχών είχε επιβληθεί από τους Αμερικανούς στην Ελλάδα για να διευκολυνθεί η Ουάσινγκτον στην υλοποίηση των γεωπολιτικών της σχεδίων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Σήμερα, το 2010, η «χούντα» του μνημονίου επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ με την άμεση συνενοχή και συνεργασία της θριαμβευτικά εκλεγμένης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου προκειμένου να πετύχουν τόσο την εξάλειψη όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων όσο και την καθυπόταξη της Ελλάδας στο Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας.



του Γιώργου Δελαστίκ


Όπως κατά την περίοδο της κατοχής της χώρας μας από το ναζιστικό Τρίτο Ράιχ η κυβέρνηση του δοσίλογου στρατηγού Γιώργου Τσολάκογλου οδήγησε την Ελλάδα στον εφιαλτικό χειμώνα του 1941-’42 όπου ο κόσμος ιδίως στην Αθήνα πέθαινε σαν τις μύγες από την πείνα, έτσι και κατά τη σημερινή κατοχή της πατρίδας μας από το Τέταρτο Ράιχ Γερμανίας - ΕΕ - ΔΝΤ η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η πιο αντιλαϊκή που υπήρξε ποτέ σε αυτή τη χώρα, οδηγεί την Ελλάδα σε έναν εφιαλτικό χειμώνα κοινωνικής γενοκτονίας απολύσεων και φτώχειας που αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό του 2011. Λεηλασία μισθών και συντάξεων, φόροι επί φόρων, απολύσεις κατά

21/11/10

Η ακαταμάχητη δυναμική της ποιότητας

του Χρήστου Γιανναρά

Υπάρχει ενδεχόμενο να βγούμε από την κρίση; Η λογική λέει όχι. Οταν κάποιος χρωστάει ολόκληρο το ετήσιο εισόδημά του και μισό παραπάνω (το 150% των εισοδημάτων κάθε χρόνου) επί τρία, δεν υπάρχει λογική ή τέχνασμα που να του εξασφαλίζει την αποπληρωμή του χρέους του συν τη συντήρησή του.

Αυτό λένε η λογική και τα νούμερα. Ομως ο πολιτικός λόγος δεν μιλάει για αδιέξοδο, η αναφορά στο αδιέξοδο απουσιάζει εντελώς, και το «εντελώς» στην περίπτωση αυτή γεννάει φόβο. Ο πρωθυπουργός περίπου βεβαιώνει ότι σε δύο χρόνια θα έχουμε ξελασπώσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση φέρεται να είπε ότι χωρίς «μνημόνιο» έφτανε ένας χρόνος για την ανάκαμψη. Οι υπόλοιποι (παλαιοημερολογίτες και ρετάλια) ρητορεύουν μόνο για δικαιώματα των «εργαζομένων», ακόμα και των χρυσαμειβόμενων «ρετιρέ» της ευνοιοκρατίας.

Η επαγγελματική ενασχόληση με την πολιτική, είναι κλινικά βεβαιωμένο, συνεπάγεται την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα – ψυχιατρικό, όχι συμπεριφορικό σύμπτωμα. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις ακραίου συνειδητού αμοραλισμού, όπως η προεκλογική (το 2009) διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν». Συνεχίζουν σήμερα την εγκληματική εξαπάτηση των πολιτών τα κυβερνητικά κανάλια πρακτορεύοντας πληθωρικά επαίνους και συγχαρητήρια των επιτηρητών της οικονομίας μας για τις επιτυχίες του πρωθυπουργού και των αυλικών του. Ωσάν να απέχουμε πλέον ελάχιστα από την έξοδο στη σωτηρία.

Η ελλαδική κοινωνία έχει τραγικά χαμηλό δείκτη κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Σώζει όμως, κατά καιρούς, ενστικτώδη αντανακλαστικά αυτοάμυνας. Αυτά τα απροσδόκητα αντανακλαστικά οδήγησαν και στην πρωτοφανή (αν και όχι ικανή να αποδομήσει το εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα) αποχή από την κάλπη στις 7 και στις 14.11.2010. Εφτασε η αποχή σε ποσοστά που ξεπερνάνε κατά πολύ αριθμητικά τη μερίδα των ψηφοφόρων με απροκατάληπτη σκέψη και κρίση. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της «μαγιάς» των καλλιεργημένων: ζυμώνουν το φύραμα «ανεπαισθήτως». Κάποιοι άγνωστοι νόμοι επενεργούν και οι ελάχιστοι αριθμητικά οδηγούν τους πολλούς. Οχι σε διανοητικές επιγνώσεις. Σε ενστικτώδη σοφία αυτοάμυνας.

Στη «μαγιά» αυτή προστίθεται, χωρίς να το ξέρει, κάθε πολίτης που αφυπνίζεται από τη νάρκη της συμφεροντολογικής ή μόνο ψυχολογικής ένταξης σε κομματικό ποιμνιοστάσιο. Πέφτουν τα λέπια από τα μάτια του και αρχίζει να βλέπει: Την ψυχανωμαλία της χαμένης επαφής με την πραγματικότητα ή τη συνειδητή στρέβλωσή της. Την ανήθικη ψευδολογία. Την εγκληματική ιδιοτέλεια. Την παχυδερμική αναισθησία. Τη θλιβερή αμβλύνοια που γεννάει ο αυτευνουχισμός της κομματικής ένταξης.
Για τη «μαγιά» των πολιτών που διαθέτουν σκέψη και κρίση είναι παρανοϊκό σήμερα να αισιοδοξούν. Είναι λογικό να πνίγονται από την οργή, τον θυμό του απελπισμένου. Και να φοβούνται. Ξέρουν πως ούτε η οικονομία «μαζεύεται» από μαθητευόμενους μάγους σε ρόλο jeune premier, ούτε περιθώρια υπάρχουν σήμερα για λαϊκές εξεγέρσεις. Το νομοτελειακά πιθανότερο είναι η έκρηξη των ανέργων, των μεταναστών, της φτωχολογιάς. Ζούγκλα βίας, ίσως και αίμα.

Φυσικό να νιώθουμε τελείως αδύναμοι μπροστά στα επερχόμενα. Να γαντζωνόμαστε στην προσδοκία μήπως και αναφανεί κάποιος απροσδόκητος μπροστάρης, κόμμα ή καινούργιος αρχηγός στα σαπισμένα «εξουσίας» – αμείλικτος μεταρρυθμιστής. Αλλά ο ρόλος και η δυναμική της «μαγιάς» δεν είναι η παθητική αναμονή. Ενεργεί δραστικά ο πολίτης έστω και μόνο με την επίγνωση ότι οι λίγοι συνειδητοποιημένοι οδηγούν τους πολλούς. Οχι σε διανοητικές επιγνώσεις. Σε ενστικτώδη σοφία αυτοάμυνας.

Ξεκάθαρα κριτήρια, ασυμβίβαστες διακρίσεις ποιότητας, απροκατάληπτες αποτιμήσεις αξίας. Είναι γεννήματα της σκέψης και της κρίσης λίγων, αλλά αξιοποιούνται με απρόβλεπτη δυναμική από το ένστικτο των πολλών. Το απίστευτο ποσοστό οργισμένης αποχής στις πρόσφατες εκλογές Τ.Α. δεν το προκάλεσε καμιά μεθόδευση, προπαγάνδα, συνθηματολογία. Το δίδυμο Κακλαμάνη - Ψινάκη, η κραυγαλέα ανεπάρκεια Κικίλια, η αναιδής πρόκληση της σύνθεσης του ψηφοδελτίου Γκιουλέκα δεν καταγγέλθηκαν με αναλυτική επιχειρηματολογία, δεν φάνηκε να κατανοούν ούτε καν οι αντίπαλοί τους γιατί και στις τρεις αυτές περιπτώσεις η προσβολή της νοημοσύνης, της αξιοπρέπειας, του ήθους ήταν ανυπόφορο για τον πολίτη. Το συνειδητοποίησε η «μαγιά» και οδήγησε το ένστικτο των πολλών.
Να διδαχθεί, λοιπόν, και από την πρόσφατη εμπειρία ο πολίτης ότι δεν είναι αδύναμος. Αυτό που αμερόληπτα και με ασυμβίβαστη αυστηρότητα συνειδητοποιεί, το ελεύθερο, ανυπότακτο στην ιδιοτέλεια φρόνημά του, η υπεύθυνη κρίση του, είναι η γονιμότερη αγωνιστική προσφορά του στα κοινά. Και οφείλει να την καταθέτει σε κάθε κοινωνική αναστροφή. Ηρεμα, νηφάλια, απερίφραστα. Οχι για να μεταπείσει κανέναν, όχι για να προπαγανδίσει τις εκτιμήσεις του. Μόνο για να ακουστεί η ανιδιοτελής μαρτυρία, να εγκεντρισθεί στην απρόβλεπτη δυναμική της επικοινωνίας. Και να συντηρείται στη μνήμη η ενάργεια των εμπειρικών πιστοποιήσεων.

Είναι σπέρμα ελπίδας, με απρόβλεπτη κοινωνική δυναμική, κάποιοι να θυμούνται. Να μην ξεχαστεί ποτέ, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, η σημαδιακή «διακαναλική» συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου, στις 25.10.2010: σε ποια έκπτωση διανοητικής στάθμης έφτασε ο πολιτικός βίος της χώρας. Να μην ξεχαστεί η προσβλητική της νοημοσύνης των πολιτών εικόνα, ο ανθρωπολογικός τύπος «νάνου τανυόμενου επ’ άκρων ονύχων». Να ηχούν πάντοτε στα αυτιά κάποιων Ελλήνων οι σολοικισμοί, οι βαρβαρισμοί, η επίδειξη αμάθειας («μηδέν στο πηλήκιο») του διαχειριστή της ιστορίας των Ελλήνων σήμερα. Κάποιοι να θυμούνται πάντα τους όρους του «Μνημονίου» που υπέγραψε ο πρωθυπουργός, όρους που μόνο φεουδάρχες επέβαλλαν άλλοτε σε δουλοπάροικους.

Η «μαγιά» της ανθρώπινης ποιότητας στην ελληνίδα γη να μην ξεχάσει ποτέ ότι ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε (ηγετική του επιλογή) να ζητήσει την ψήφο μας για Κακλαμάνη και Ψινάκη, για Κικίλια και Ψωμιάδη. Να μην πάψουν ποτέ να διερωτώνται κάποιοι Ελληνες για τα κριτήρια αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας, κριτήρια συμβιβασμού ή αυταπαρνητικής αντίστασης σε κομματικές σκοπιμότητες, που διέσωσε ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα.

Στο πρόσωπό του, όπως και στο πρόσωπο του αυλικού, της πρωθυπουργικής κουστωδίας, Γερουλάνου, οι μνήμονες Ελληνες μετράνε τις αντοχές επιβίωσης της αρχοντιάς των Μπενάκηδων. Νοσταλγικού μέτρου φιλοπατρίας.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 21-11-10
Πηγή: http://lomak.blogspot.com/2010/11/blog-post_21.html

20/11/10

Η επιβεβαίωση της απαξίωσης της "πολιτικής"

του Τάκη Φωτόπουλου
 
Οι ντόπιες και ξένες ελίτ πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, ενώ ο γνωστός «σοσια-ληστής» ηγέτης του ΔΝΤ, όσο και ο δηλώνων «σοσιαλιστής με πατέντα», Γιωργάκης και η Κοινοβουλευτική «Χούντα» του, διακηρύσσουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών νομιμοποίησαν τα ληστρικά μέτρα. Ο θρασύτατος μάλιστα Ντομινίκ Στρος Καν θριαμβολόγησε για τη νίκη της «αριστεράς» στην Ελλάδα (δηλαδή της Χούντας και των «αριστερών» δεκανικιών της στην Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους-Πράσινους και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ) δηλώνοντας με θαυμασμό: «Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό ότι ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση». Και, πράγματι, από όπου πέρασε το ΔΝΤ και εφάρμοσε ακόμη και ηπιότερα μέτρα από αυτά της δικής μας Χούντας, οι λαοί τελικά τους «πήραν με τις πέτρες»: από την Ουγγαρία που μαύρισε τους αντίστοιχους «σοσιαλιστές», μέχρι την Αργεντινή όπου η Χούντα και το ΔΝΤ φυγαδεύονταν με ελικόπτερα[i].

19/11/10

ΤΟ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ: "Mήνυμα ελήφθη.... συνεχίζουμε τα ίδια!"


Ο πάροικος γράφει:

Τι κι αν η αποχή στις περιφερειακές εκλογές έφτασε το 53,25%, τι κι αν μαζί με το 11,67% των λευκών και άκυρων προκύπτει ένα πρωτοφανές ποσοστό 64,67% του εκλογικού σώματος που κραυγάζει κατά του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος! Πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο το χαβά τους!

Παπανδρέου

Ο θλιβερός πρωθυπουργός της χώρας "διάβασε" αυτό το ηχηρό μήνυμα ως κοινωνική συναίνεση!: “Οι πολίτες ζήτησαν με την ψήφο τους να συνεχίσουμε την πορεία μας”. 

Ακόμα και σε βαριές περιπτώσεις αυτισμού πιθανόν να είχαμε πιο εύστοχες ερμηνείες! Ο μαθηματικός εγκέφαλος  του κ. Παπανδρέου ερμηνεύει τις 1.884.310 ψήφους της περιφερειακής επιρροής του ΠΑΣΟΚ (ή  άλλως το μισό του 35% των πολιτών που ψήφισαν τη δεύτερη Κυριακή στις περιφερειακές εκλογές) ως πλειοψηφικό συναινετικό ρεύμα! 
 
Στη συνέχεια δε, αυτός ο ακάματος δουλευτής, ο πιο φιλότιμος υπάλληλος του τραπεζοκεντρικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, ο εκλεκτός της τρόικα, "ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα" όπως οι ίδιοι τον αποκαλούν,  έσπευσε να καθησυχάσει τα αφεντικά του: “έχουμε μια καθαρή τριετία για να σώσουμε και να αλλάξουμε την Ελλάδα”. Με άλλα λόγια τους διαμηνύει: "ξέρω ότι σας ανησύχησα με εκείνες τις δηλώσεις περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών, αλλά εγώ το είπα απλώς για να τρομάξω τα πρόβατα ώστε να γυρίσουν στο μαντρί, δεν το εννοούσα!". Ο κ. ΓΑΠ δηλαδή έπαιξε το χαρτί του εκλογικού εκβιασμού, και όταν είδε ότι δεν του βγήκε -τουλάχιστον στο εσωτερικό- θυμήθηκε ότι  η.. πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία “για να στεφθεί με επιτυχία η προσπάθεια να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της και να απαλλαγεί από κάθε επιτήρηση”. Μας λέει δηλαδή, ότι για να απαλλαγεί η Ελλάδα από την επιτήρηση, πρέπει να παραμείνει στην επιτήρηση έστω και χωρίς την συγκατάθεση της ελληνικής κοινωνίας!

Σαμαράς

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε αμέσως σαν καλός μαθητής να "υποταχθεί" στη λαϊκή βούληση: "Εμείς το μήνυμα το πήραμε" δήλωσε. Ποιό ήταν το μήνυμα που πήρε;

 Ήταν ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου αφορά απλώς την πολιτική της κυβέρνησης διότι κατά τα άλλα "η ΝΔ βγαίνει ανανεωμένη, δυνατή και υπεύθυνη"! Η ερμηνεία της κάλπης για έναν πολιτικό του αναστήματος και της πνευματικής διαύγειας του κ. Σαμαρά είναι πάντα απλή και είναι η σύγκριση με το άλλο κόμμα εξουσίας ή με το προηγούμενο ναδίρ της παράταξής του. Όταν δηλαδή η ψαλίδα κλείνει ή δεν βρίσκεται το κόμμα του στον πάτο, τότε όλα καλά! Το ότι η επιρροή της ΝΔ μεταφράζεται σε μόνο 1.774.778 ψήφους, δηλαδή 23% λιγότερες από εκείνες της πανωλεθρίας των βουλευτικών εκλογών του 2009, δεν του λέει τίποτα!  

Το μόνο που επιθυμεί ο κ. Σαμαράς είναι να πάρει εκείνος τη θέση του κλειδοκράτορα της ελληνικής πολιτικής αθλιότητας και να διαμηνύσει στο ντόπιο και διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο ότι η χώρα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους με αυτόν στο τιμόνι. Το "να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από την επιτήρηση" σημαίνει απλώς "να εισπράξουν οι δανειστές μας μια ώρα αρχύτερα τα λεφτά του ελληνικού δημοσίου". Το αν όντως αυτά τα λεφτά τα χρωστάει ο ελληνικός λαός ή όχι, καθώς και το πώς θα καταφέρει να τα πληρώσει δεν έχει για αυτόν και το κόμμα του καμιά σημασία. 

Καρατζαφέρης

Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. φοβάται φυσικά το λαό περισσότερο από όλους. Αυτό που τον ώθησε πριν καλά-καλά κλείσουν οι κάλπες να νουθετήσει τους συναδέλφους του καλώντας τους να σοβαρευτούν, είναι τόσο το ένστικτο της αυτο-συντήρησης όσο και ο πρόδηλος οπορτουνισμός του. 

Ο κ. Καρατζαφέρης ανησυχεί διότι βλέπει ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που η δεξιά και το κέντρο θεωρούσαν δεδομένους εκλογικούς πελάτες τους, τους γύρισε απότομα την πλάτη. Επίσης ανησυχεί διότι γνωρίζει ότι το επερχόμενο δεύτερο κύμα της λαίλαπας μέτρων που δεσμεύτηκε να πάρει η προδοτική κυβέρνηση Παπανδρέου με την συνενοχή -προφανώς δε και με την ευγνωμοσύνη- της δεξιάς, πρόκειται να συναντήσει λυσσαλέα αντίσταση τους επόμενους μήνες από μέρους της κοινωνίας, κάτι που μπορεί κάλλιστα να μετουσιωθεί σε ουσιαστική αμφισβήτηση του πολιτικού σκηνικού.

Αυτό δεν εμποδίζει την ασυγκράτητη ματαιοδοξία του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. από το να βλέπει έστω βραχυπρόθεσμα μια χρυσή ευκαιρία αναρρίχησης του σε κάποιο κυβερνητικό αξίωμα, στα πλαίσια μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας των συντηρητικών δυνάμεων. Πολύ σωστά προβλέπει ότι η σκληρότητα των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν και θα παρθούν στη συνέχεια, θα απαιτήσει μια σταυροφορία της κεντρο-δεξιάς, έστω και με μοναδικό σκοπό να κερδηθεί πολύτιμος για τους πολιτικούς και οικονομικούς ελίτ χρόνος. Σε μια τέτοια σταυροφορία λαϊκίστικες ψευτο-πατριωτικές παντιέρες με εμβλήματα όπως του ΛΑ.Ο.Σ. θα μπορούσαν να ανεμίζουν σε περίοπτη θέση.

Η Αριστερά

Η κυρία Παπαρήγα πάσχει από χρόνια πολιτική βαρηκοΐα. Αυτή η πάθηση την εμποδίζει εδώ και χρόνια να ακούσει τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας για το κοινοβουλευτικό κατεστημένο του οποίου έχει γίνει μέρος, και τη δυσπιστία της ίδιας της εργατικής τάξης  απέναντι στις εμμονές, τις αγκυλώσεις, τις πρακτικές και την ξύλινη ρητορεία του ΚΚΕ. Η ίδια πάθηση την εμποδίζει και τώρα να ακούσει όσους εύλογα παρατηρούν ότι αν ο κόσμος της εργασίας εμπιστευόταν το κόμμα της, τότε αυτή θα ήταν η καταλληλότερη στιγμή να εκφράσει πλειοψηφικά την εμπιστοσύνη του. Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ ενισχύθηκε στις πρόσφατες εκλογές, αλλά τα ποσοστά που παίρνει σε σχέση με τα ποσοστά του κόμματος της αποχής-λευκού-άκυρου είναι ενδεικτικά των ορίων της δυναμικής του. 

Αντί λοιπόν η κ. Παπαρήγα να επανεξετάσει μαζί με τους συντρόφους της τι επιτέλους φταίει και το ΚΚΕ παρά την φανερή πλέον χρεοκοπία του φιλελευθερισμού δεν μπορεί να καρπωθεί  πολιτικά ένα πιο ευμέγεθες  μερίδιο της γενικευμένης αγανάκτησης και οργής, τάσσεται και πάλι κατά της αποχής χωρίς να προβληματιστεί έστω και ελάχιστα για το αν το νόημά της αφορά και το δικό της κόμμα. Ούτε που της περνάει από το μυαλό ότι αυτή και το κόμμα της έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την απογοήτευση του εργατικού κόσμου και των λαϊκών στρωμάτων που η ίδια ισχυρίζεται ότι εκφράζει και υπερασπίζεται. Στην ουσία πρόκειται για μια βαθειά περιφρόνηση στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τολμάει να εκφράσει άλλη άποψη για ολόκληρη την κομματοκρατούμενη πολιτική σκηνή της οποίας κομπάρσοι είναι εδώ και χρόνια η ίδια και το κόμμα της.

Η βαρηκοΐα της την εμποδίζει να ακούει το γύρισμα των σελίδων της πολιτικής ιστορίας κι έτσι μάλλον μένει ακόμα με την εντύπωση πως η καρδιά της επανάστασης χτυπάει κάπου μεταξύ μαυσωλείου του Λένιν και Κρεμλίνου, δηλαδή στη νεκρόπολη του φερώνυμου τείχους.  

Και επειδή για αυτήν (όπως και για τους περισσότερους) "ενεργή συμμετοχή" σημαίνει μόνο πορεία, απεργία και διαδήλωση, θεωρεί (όπως προκύπτει και από σχετική της δήλωση)ότι απάντηση στην Τρόικα δεν αποτελεί η στάση του 65% του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές αλλά μόνο το σχετικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα! Θεωρεί δηλαδή ότι η Τρόικα δεν απασχολείται με τη εκκωφαντική αποδοκιμασία της απόλυτης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού η οποία προκύπτει από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, δηλαδή εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά τρέμει μερικές χιλιάδες κομμουνιστών που κρατάνε πανό και φωνάζουν συνθήματα!  Πολύ καλά κάνουν βέβαια οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων και οι διαδηλωτές όλων των -δυστυχώς μη συνεργαζόμενων- αριστερών οργανώσεων που υψώνουν τη φωνή τους στις πλατείες και στους δρόμους, αλλά το τι λαμβάνεται περισσότερο υπόψη από την εξουσία, φαίνεται από την άμεση αντίδραση του  ΔΝΤ με την αγωνιώδη δήλωση Στρος Καν. Ο επικεφαλής του περιβόητου οργανισμού έσπευσε να προλάβει οιαδήποτε αντίθετη ανάγνωση των αποτελεσμάτων από τις αγορές και από άπαντα ενδιαφερόμενο, επαναλαμβάνοντας το...  ανέκδοτο Παπανδρέου περί "ψήφου εμπιστοσύνης" στην κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται -κατά δήλωση- λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα, όχι τόσο όταν επαναλαμβάνει και αυτός το αυτονόητο, δηλαδή πως  «όσοι επέλεξαν να απέχουν έστειλαν ένα σαφές μήνυμα διαμαρτυρίας», μήνυμα που προφανώς λόγω πολιτικού στραβισμού ο ίδιος το βλέπει "στρεβλό", αλλά όταν διαπιστώνει ότι «οι δυο φθαρμένες πολιτικές δυνάμεις που διαδέχτηκαν η μια την άλλη μετά τη μεταπολίτευση κερδίζουν δήμους και περιφέρειες μόνο και μόνο επειδή οι δυνάμεις της αριστεράς παρουσιάζονται κατακερματισμένες». Τα προβλήματα ωστόσο αυτής της διατύπωσης είναι τρία: 

Πρώτον, το ζήτημα όχι μόνον της αριστεράς αλλά σχεδόν του συνόλου των πολιτικών είναι ότι απασχολούνται περισσότερο με το πώς "εμφανίζεται" κάτι στην πολιτική σκηνή και όχι με το τι είναι στην ουσία. Άραγε τι νόημα θα είχε το να "εμφανίζεται" αλλιώς η αριστερά αφού είναι όντως κατακερματισμένη, και άλλωστε πώς θα κατάφερνε κάτι τέτοιο;

Δεύτερον, δεν αναφέρεται ούτε στην πρόσφατη ούτε στη διαρκή αποτυχία του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσουν έστω ολόκληρο το τμήμα της ανανεωτικής εκσυγχρονιστικής αριστεράς, ούτε φαίνεται να αντιλαμβάνεται τους λόγους αυτής της αποτυχίας.  Ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του θεωρούν π.χ. ότι μπορούν να βρίσκονται  -σύμφωνα με τις επίσημες θέσεις τους- "σε αντιπαράθεση με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ" χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι η ΟΝΕ δεν είναι θέσει αλλά φύσει νεοφιλελεύθερη, αλλιώς δεν θα είχε εξ αρχής αυτήν την αρχιτεκτονική! Αυτά προέβλεπαν και τα αρχικά σχέδια και η σχετική στατική μελέτη. Δεν πρόκειται για αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου που μπορείς να την αλλάζεις όποτε σου γουστάρει!  Επίσης η αντίληψή τους για την εν λόγω "αντιπαράθεση" είναι προβληματική καθώς δεν  μπορούν να φανταστούν μια Ελλάδα εκτός ευρώ, αλλιώς τι περιμένουν για να το πουν καθαρά και να το υποστηρίξουν δημόσια; Οι αντιφατικοί χρησμοί τους έχουν συχνά απροσδιόριστη πολιτική στόχευση κι έτσι η ομελέτα πρέπει να περιμένει μέχρι να αποφασίσουν αν τα αυγά που θα σπάσουν θα προέλθουν από το αριστερό ή από το δεξιό καλάθι.

Τρίτον και σπουδαιότερον,  δεν κάνει καμιά συγκεκριμένη νύξη περί θεσμών, ούτε μιλάει  για τις ευθύνες του κόμματός του, της ευρύτερης αριστεράς και ολόκληρου του πολιτικού κόσμου για την απουσία ενός σοβαρού σχετικού διαλόγου.

Παρότι αυτό το τελευταίο είναι πρόβλημα που θα έπρεπε ειδικά τώρα να απασχολεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου και τη σιωπηλή μας διανόηση, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει, θα περίμενε κανείς να  σπεύσει να το θέσει τουλάχιστον η Αριστερά και μάλιστα μια "ριζοσπαστική", "ανανεωτική", "εκσυγχρονιστική" τοιαύτη.  Πόσο μάλλον εκείνη η μερίδα η φέρουσα τον φιλόδοξο τίτλο "αντισυστημική" η οποία θα έπρεπε να συζητάει συστηματικά και ανοιχτά για το αντι-σύστημά της! Ποιό είναι αυτό; Μήπως είναι η ευχή να αλλάξουν τα πρόσωπα και τα κόμματα και να εμφανιστούν νέα και καλύτερα στη θέση των παλιών; Συνιστά κάτι τέτοιο αλλαγή συστήματος;

Την ανανεωτική αριστερά υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και το κόμμα του κ. Κουβέλη που, σύμφωνα με την επίσημη διακήρυξή αρχών τους, ανοίγουν πόλεμο στον νεοφιλελευθερισμό:  "Κα­θημερινή μας επιδίωξη η αντιπαλότητα στο νεοφιλελευθερισμό, η διεύρυνση της δη­μοκρατίας, [..], η δημοκρατική ολοκλήρωση [..]". Προφανώς κατά την αντίληψή τους  αυτός ο πόλεμος για να είναι πιο ενδιαφέρων χρειάζεται έναν πιο δυνατό αντίπαλο! Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι ζητάνε  συγχωνεύσεις ιδιωτικών τραπεζών: "Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υπογραμμίζει ότι ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος έχει ανάγκη συγχωνεύσεων ούτως ώστε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις πιέσεις της οικονομικής κρίσης". Τώρα, το πώς η αντιπαλότητα στον νεοφιλελευθερισμό μεταφράζεται σε αίτημα για τον γιγαντισμό των ιδιωτικών τραπεζών, έστω των ελληνικών, μόνο ένας σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης θα μπορούσε να το εξηγήσει. 

Όσο για την "διεύρυνση της δημοκρατίας" και την "δημοκρατική ολοκλήρωση", κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κ. Κουβέλη και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου που επιμένει να χρησιμοποιεί παρόμοιες πομφόλυγες, ότι απαραίτητος όρος για τη βελτίωση και την ολοκλήρωση ενός θεσμού, είναι εν πρώτοις η ίδια η ύπαρξη του θεσμού αυτού! Επίσης να τον ενημερώσει ότι ο αστικός καθωσπρεπισμός του άρτια δομημένου πλην βαρετού και κατά βάση συντηρητικού λόγου του, ουδεμία ανατάραξη προξενεί στα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού κατεστημένου, στα... "βρωμερά νερά των αγκυροβολίων" όπως θα έλεγε ο Εμπειρίκος.


18/11/10

Ολοταχώς στο... 1929

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ηταν πού 'ταν στραβό το κλήμα, το 'φαγε κι ο γάιδαρος. Στην σοβαρότερη διεθνή οικονομική κρίση μετά το 1930, και την αδυναμία-απροθυμία γενναίας διόρθωσης, που κανονικά απαιτεί, προστίθεται τώρα ο πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, όπως Γερμανίας με ΗΠΑ και ΗΠΑ με Κίνα, συγκρούσεις που απειλούν με ανοιχτό ναυάγιο τη Σύνοδο των G-20 στη Σεούλ, ανοίγοντας την προοπτική νομισματικού και εμπορικού πολέμου.

Οι μικροί Ευρωπαίοι απέναντι σε Μέρκελ-αγορές

Το διεθνές χάος αντανακλάται και στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου η Μέρκελ διαδέχτηκε τώρα τη Θάτσερ ως Σιδηρά Κυρία, επιχειρώντας να επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη γερμανική οικονομική δικτατορία και γερμανική λιτότητα και συμμαχώντας αντικειμενικά με τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες.

Προς το παρόν, η πολιτική του Βερολίνου εξελίσσεται χωρίς σπουδαίες αντιδράσεις, κυρίως λόγω της αδυναμίας των φτωχότερων κρατών να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ίσως με τη Γαλλία. Δεν παύει όμως να υπονομεύει την ίδια την ‘Ενωση και την οικονομική ανάκαμψη, οδηγώντας στην εμφάνιση μαζικών κοινωνικών συγκρούσεων, ακόμα και μεσοπολεμικών ιδεολογικών ρευμάτων, εδώ κι εκεί, όπως ο σταλινισμός και ο φασισμός.

Η ενδεχόμενη υπαγωγή της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλλίας στον μηχανισμό “στήριξης”, αν γίνει, θα μεταβάλλει την ελληνική περίπτωση από εξαίρεση, δήθεν οφειλόμενη σε ελληνικές ιδιορρυθμίες, σε κανόνα για τα πιο αδύναμα μέλη της ΕΕ, που μοιάζουν να καλούνται τώρα να προσαρμοσθούν στη “φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση’, όχι συγκλίνοντας προς τον πλουσιότερο Βορρά, αλλά “μεταναστεύοντας” στον τρίτο κόσμο.

Καυγάδες

Μέρκελ, Σόιμπλε και Λαγκάρντ επικρίνουν τον Ομπάμα για τον “κεϋνσιανισμό” του, ο Ομπάμα ζητάει από τους Κινέζους να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, από τους Κορεάτες και τους Ινδούς να ανοίξουν τις αγορές τους, κι από όλους να συμφωνήσουν σε όρια ελλειμμάτων και πλεονασμάτων, δηλαδή πλεονασμάτων, κάτι που απορρίπτουν Γερμανοί και Κινέζοι. Οι Βραζιλιάνοι επαναφέρουν ελέγχους κεφαλαίων για να εμποδίσουν την κερδοσκοπική, βραχυπρόθεσμη είσοδο κεφαλαίων στην αγορά τους.

Την απόφαση της Μπραζίλια επιδοκίμασε ο παραδοσιακός θεματοφύλακας του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, που μοιάζει να τελεί σε κατάσταση προϊούσας σύγχυσης, επιχειρώντας να ικανοποιήσει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικούς μετόχους του. Τις προάλλες κάλεσε, όσες χώρες το μπορούν, να μην προσφύγουν σε λιτότητα, για να μην ενισχύσουν την ύφεση. Σαχλαμάρες βέβαια, γιατί σε καθεστώς απορρυθμισμένων ανταλλαγών και πρακτικά αφορολόγητου χρηματιστικού κεφαλαίου, με κατάργηση όλων των προστατευτικών μηχανισμών, εκτός των νομισματικών ισοτιμιών, ουδείς πλεονασματικός θέλει να αυξήσει τη ζήτηση, γιατί διακινδυνεύει έτσι να ενισχύσει με δικά του έξοδα την οικονομία των ανταγωνιστών του. Η απουσία προστατευτισμού είναι ίσως και ένας βασικός λόγος που απέτυχε μέχρι τώρα η πολιτική τόνωσης της ζήτησης του Ομπάμα, αποτυχία που, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές, θέτει τις βάσεις για μια σχεδόν ολοκληρωτική, “μεταφασιστική” εκτροπή στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Στα βήματα του 1929-31

Η παγκόσμια οικονομία (και πολιτική), μοιάζει να ακολουθεί με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια το προηγούμενο του μεγάλου Κραχ του 1929-31, παρά τους εξορκισμούς αναλυτών, πολιτικών και αρθρογράφων. Τα περισσότερα κράτη ακολουθούν κυκλική και όχι αντικυκλική πολιτική, όπως και τότε, βαθαίνοντας την ύφεση, δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό για τον έλεγχο ενός χρηματοπιστωτικού τομέα που ενσαρκώνει τον “καπιταλισμό της καταστροφής” και τώρα έρχεται να προστεθεί και ο διεθνής ανταγωνισμός. Παράγοντας στον οποίο απέδωσε πολλά από τα δεινά του Κραχ του 1929-31, ένας από τους σημαντικότερους και βαθύτερους ιστορικούς μελετητές του, ο Charles Kindleberger.

Αποτυχία Ομπάμα, σύγκρουση με Γερμανούς

Επικρίνοντας την απόφαση της αμερικανικής FED να ρίξει στην αγορά 650 δις δολλάρια, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε υπογράμμισε ότι όλες οι παροχές ρευστότητας που έκανε μέχρι τώρα η αμερικανική κυβέρνηση δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Προχώρησε μάλιστα και σε μια ακόμα δηλητηριώδη παρατήρηση, υπενθυμίζοντας ότι οι Αμερικανοί κατηγορούν από τη μια τους Κινέζους για τεχνητή υποτίμηση, από την άλλη αυτό ακριβώς κάνουν οι ίδιοι με το δολλάριο.

Λειτουργώντας ως ανεπίσημος εκπρόσωπος των ΗΠΑ στην περίπτωση αυτή, ο Τζωρτζ Σόρος επέκρινε την εμμονή του Βερολίνου στη λιτότητα και κάλεσε τους Κινέζους να αναπτύξουν την εσωτερική αγορά τους, προφανώς ανοίγοντάς την στις δυτικές εξαγωγές. Αυτό βέβαια που δεν διευκρίνισε αυτός, ο κατεξοχήν εκπρόσωπος των αγορών, είναι το πως συμβιβάζονται οι κριτικές στη Γερμανία με την … ενθουσιώδη επίθεση κατά της Ελλάδας την άνοιξη, επίθεση που άνοιξε το δρόμο της πανευρωπαϊκής λιτότητας!

Οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν αποδίδουν, αντίθετα, την αποτυχία του Ομπάμα στο αντίθετο: την πολύ περιορισμένη εφαρμογή της συνταγής του Κέινς. Στην πραγματικότητα βέβαια, τα στοιχεία δικαιώνουν περισσότερο τον Σόιμπλε, για λόγους όμως που ο ίδιος δεν θα είχε καμιά διάθεση να αναγνωρίσει. Τα λεφτά που ο Ομπάμα ρίχνει στην αγορά, δεν θα γίνουν το πιθανότερο βιομηχανικές επενδύσεις στις ΗΠΑ, αλλά θα τροφοδοτήσουν διεθνείς κερδοσκοπικές φούσκες, στο περιβάλλον της πλήρους απορρύθμισης, ενισχύοντας έτσι τους παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση. Το μόνο κέρδος για τις ΗΠΑ είναι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της έμμεσης υποτίμησης.

Η δημοκρατική λύση κι ένας ρόλος για την Ευρώπη

Κεϋνσιανισμός σημαίνει πολύ περισσότερα. Προϋποθέτει κάποιας μορφής επιστροφή σε λελογισμένο προστατευτισμό, αλλά και μια σειρά από ριζικές πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές μεταβολές, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλή άσκηση τόνωσης της ζήτησης. Πρέπει να αναθεωρηθεί μεγάλο μέρος της απορρύθμισης, να υποταγεί εκ νέου το κεφάλαιο στην πολιτική εξουσία, να επανεφευρεθεί το κράτος και ο ιστορικός συμβιβασμός κράτους, κεφαλαίου και εργασίας που χαρακτήρισε το Νιου Ντηλ του Ρούζβελτ, τον καπιταλισμό του Ρήνου και τον γαλλικό γκωλισμό. Χρειάζεται μια ριζική αναδιανομή του πλούτου κατά αντίστροφο τρόπο από αυτόν που κυριαρχεί μετά το 1970-80 και προϋποθέτει ένα νέο κύμα εκδημοκρατισμού των δυτικών κοινωνιών και, ίσως, την αποδοχή ενός πολυπολικού κόσμου.

Ομπάμα και Δημοκρατικοί δεν έχουν δύναμη και διάθεση για τόσο ενναίες κινήσεις. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία το ίδιο. Ούτε καν η ριζοσπαστική αριστερά της Ευρώπης, που προτιμά να διαμαρτύρεται γενικώς εναντίον του συστήματος, με αποτέλεσμα ακόμα και τεράστιες κινητοποιήσεις, όπως αυτή των Γάλλων, να μη βρίσκουν πολιτική διέξοδο. Με τη σειρά της βέβαια, η αποτυχία Ομπάμα μπορεί να οδηγήσει σε επικράτηση ακραίων δυνάμεων, όπως το Κόμμα του Τσαγιού, που απεργάζονται ιστορική, αντιδημοκρατική οπισθοδρόμηση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και νέους πολέμους διεθνώς.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος μοιάζει τώρα παγιδευμένος ανάμεσα στην τερατώδη δύναμη των τραπεζών, των υπερσυντηρητικών Ρεπουμπλικάνων, του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ και του Νετανιάχου από τη μια, που ετοιμάζονται για κοινωνικούς και νέους μεσανατολικούς πολέμους, και των Γερμανών και Κινέζων από την άλλη, που δεν βλέπουν γιατί πρέπει να ανοίξουν το γεμάτο πουγγί τους, για να σώσουν εκείνοι, με δικά τους έξοδα, το καράβι της διεθνούς οικονομίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το καράβι θα συνεχίσει να βουλιάζει, όσο ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του. Η Ευρώπη, με σπουδαίες παραδόσεις και πολιτική κουλτούρα θα μπορούσε να παίξει πρωτοποριακό ρόλο, αν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι διανοούμενοί της ξανάβρισκαν, υπό το βάρος και της τόσο απειλητικής κρίσης, τον δυναμισμό που κάποτε τους χαρακτήριζε…

Γεωπολιτικές παρενέργειες

Μια από τις παρενέργειες της αμερικανογερμανικής σύγκρουσης, είναι ότι συντείνει στη δημιουργία ντε φάκτο άξονα Κίνας-Γερμανίας, στον οποίο προστίθεται και η Βραζιλία σε ορισμένα θέματα (o Λούλα επικρίνει την Ουάσιγκτον για τις ενέσεις ρευστότητας που οδηγούν σε υποτίμηση του δολλαρίου και πλημμυρίζουν τη χώρα του με κεφάλαια, υπενθυμίζοντας στους εξαγωγικούς γίγαντες ότι οι εξαγωγές τους δεν μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη). Μια σινογερμανική προσέγγιση όμως, υπονομεύει αναπόφευκτα την κύρια, μακροχρόνια στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτων, που είναι η αναχαίτιση της κινεζικής ανάδυσης.

Το ίδιο κινδυνεύει να πάθει η Γερμανία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στραγγαλίζοντας τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, βοηθάει αντικειμενικά στη δημιουργία δεύτερης “νέας Ευρώπης”, ζώνης αμερικανικής επιρροής στο εσωτερικό της ΕΕ. Το ίδιο έπαθε και στη Γιουγκοσλαβία, όταν επενέβη άτσαλα εναντίον των Σέρβων, διαιωνίζοντας τελικά τον αμερικανικό ρόλο στα Βαλκάνια!

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.11.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

17/11/10

Σ. Αμίν: “Καταστροφική η λιτότητα για την Ελλάδα”

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 11-17/11/2010)

Εμβληματική μορφή μεταξύ των σύγχρονων Μαρξιστών, ο γαλλοαιγυπτιακής καταγωγής Σαμίρ Αμίν βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα με αφορμή τη διήμερη διάσκεψη του Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης και της Πρωτοβουλίας Καλλιτεχνών ενάντια στο Μνημόνιο. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στα Επίκαιρα τονίζει τις βαθιές μεταβολές που έχουν συντελεσθεί στο σύγχρονο καπιταλισμό και ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα της κρίσης του ’70, δημιούργημα της οποίας είναι και η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση. Να αναφερθεί πως στα ελληνικά συνεχίζουν να κυκλοφορούν δύο βιβλία του Σαμίρ Αμίν: Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα (δύο τόμοι, εκδόσεις Νέα Σύνορα ΕΠΕ, χωρίς χρονολογία και με εισαγωγή του Ανδρ. Παπανδρέου!) και Πέρα από τον γερασμένο καπιταλισμό (εκδ. Λιβάνη, 2004).

 
-Πως θα μπορούσατε να περιγράψετε την τρέχουσα οικονομική κρίση με λίγα λόγια;
-Η άποψή μου για την κρίση απέχει σημαντικά από αυτής της πλειοψηφίας ακόμη κι από την άποψη που κυριαρχεί εντός της Αριστεράς. Προσωπικά δεν πιστεύω καθόλου ότι η κρίση ξεκίνησε με την χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2008, ούτε πως η χρηματοπιστωτική κατάρρευση είναι η αιτία της εξελισσόμενης ύφεσης. Υποστηρίζω ακριβώς το αντίθετο: Ότι η χρηματοπιστωτική κατάρρευση αποτελεί συνέπεια της κρίσης που ξεκίνησε πολύ καιρό πριν. Μιας δομικής κρίσης που ξέσπασε πρώτα και κύρια στη πραγματική οικονομία και στη συνέχεια επεκτάθηκε στο περιβάλλον, το κλίμα, την διατροφή, την ενέργεια κ.λπ. Πρόκειται για μια συστημική, μακρά κρίση ενός συρρικνούμενου καπιταλισμού. Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 του προηγούμενου αιώνα με την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό και την μετάβαση στο καθεστώς των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ξαφνικά, οι ρυθμοί μεγέθυνσης της Τριάδας (ΗΠΑ, ΕΟΚ, Ιαπωνία) έπεσαν στα μισά της προηγούμενης τριακονταετίας χωρίς να έχουν ανακάμψει από τότε. Κατ’ επέκταση η κρίση στην πραγματική οικονομία διαρκεί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες.

-Πως αντέδρασε ο καπιταλισμός σε αυτή την κρίση;
- Αντέδρασε με τρεις ομάδες μέτρων. Αρχικά με την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Αυτό μάλιστα το κύμα άλλαξε την ποιότητα του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κατά δεύτερο, με την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέσω των προγραμμάτων δομικής προσαρμογής, του ανοίγματος των αγορών κ.α. Και τρίτο, μέσω της χρηματιστικοποίησης, που άμβλυνε προβλήματα τα οποία προέρχονταν από την άνιση κατανομή του εισοδήματος η οποία επίσης περιόριζε την δυνατότητα επίτευξης συναινέσεων στην κοινωνία. Οι επεκτεινόμενες χρηματοπιστωτικές αγορές έτσι αποτέλεσαν το αντίδοτο στις συρρικνούμενες πραγματικές αγορές. Νιώθω μάλιστα ιδιαίτερα υπερήφανος που από το 2002 επεσήμανα ότι η χρηματιστικοποίηση αποτελεί την Αχείλια πτέρνα του συστήματος, ότι το σύστημα δεν είναι βιώσιμο και η κατάρρευσή του θα ξεκινήσει με μια χρηματοπιστωτική κρίση. Όπως και συνέβη. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία. Γι αυτό και ο τίτλος του καινούργιου μου βιβλίου (που ακόμη δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά) είναι «Έξω από την κρίση του καπιταλισμού ή τον καπιταλισμό της κρίσης;».
Οδεύουμε σε περίοδο χάους

-Σε αυτό το πλαίσιο είναι εφικτές οι μεταρρυθμίσεις;
- Δεν υπάρχει έδαφος σήμερα για επαναφορά προηγούμενων διευθετήσεων όπως η ρύθμιση των αγορών ή το κράτος πρόνοιας της μεταπολεμικής περιόδου. Οδεύουμε σε μια περίοδο χάους. Εννοώ ότι ως απόκριση στην κρίση υπάρχει μια μετακίνηση του κέντρου βάρους από την οικονομική διαχείριση στην πολιτική και τους κοινωνικούς και διεθνείς αγώνες. Το παράδειγμα της Ελλάδας από αυτή την άποψη είναι πολύ διδακτικό. Επομένως η προσπάθεια να βρεθεί μια αποδεκτή συναίνεση ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, όπως επιχειρεί για παράδειγμα να κάνει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς με τις διάφορες εκθέσεις του, είναι κενή περιεχομένου, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Κατά την άποψή μου, επειδή παραμένω αισιόδοξος, «κοινωνικά συμβόλαια» θα πραγματοποιηθούν. Αλλά όπως συμβαίνει στην ιστορία θα είναι πολύ άνισα μεταξύ των διάφορων χωρών. Σε άλλα κράτη θα είναι πιο προωθημένα και σε άλλα λιγότερο για λόγους ιστορικούς, τοπικούς, κ.λπ. Ας δούμε την προηγούμενη μεγάλη κρίση, του ’30. Έφερε το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, το New Deal στις ΗΠΑ και επίσης το ναζισμό. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις διακρίνεται πώς η απάντηση δεν ήταν αμιγώς οικονομική και σε πολλές περιπτώσεις, ούτε καν οικονομική. Ήταν πρώτα και κύρια πολιτική, που στη συνέχεια δημιούργησε την αντικειμενική βάση για μια οικονομική διαχείριση.

- Θα μπορούσαμε δηλαδή παραφράζοντας τη γνωστή ρήση από την εκστρατεία του Κλίντον το 1992 («είναι η οικονομία, ηλίθιοι») να λέγαμε ότι σήμερα «είναι η πολιτική» και όχι η οικονομία…
- Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει η Ιστορία. Δεν λειτουργεί με ευσεβείς πόθους για τις άριστες οικονομικές επιλογές και άλλα τέτοια.

- Πως ερμηνεύετε την απάντηση στην κρίση της ΕΕ και ιδιαίτερα της Γερμανίας;
- Δεν είναι απάντηση, η στάση της συνιστά μια προσαρμογή στην κρίση. Το σύστημα εξουσίας στην Ευρώπη, η Δεξιά και οι σοσιαλδημοκράτες που έχουν μεταλλαχθεί σε σοσιαλ-φιλελεύθερους δεν ανταποκρίθηκαν στις προκλήσεις της κρίσης. Το αποκλειστικό τους μέλημα ήταν να διατηρήσουν τις κοινωνικές σχέσεις, την ισορροπία προς όφελος του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όπως είναι σήμερα.

Ευσεβής πόθος η ρύθμιση των αγορών

- Είναι παρόλα αυτά σε εξέλιξη μια συζήτηση με πρωτοβουλία της Γερμανίας για την αυστηρότερη εφαρμογή της δημοσιονομικής ισορροπίας, για την μεταβίβαση μέρους του κόστους της χρεοκοπίας στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κ.α., που σηματοδοτούν μια βαθύτερη αντιδραστική μετάλλαξη της ΕΕ.
- Όλα αυτά τα μέτρα για την ρύθμιση των αγορών είναι ευσεβείς πόθοι. Οι κυβερνήσεις απευθύνονται στους αφελείς για να δείξουν ότι κάνουν κάτι. Ας ζήταγαν καλύτερα από την ηγεσία της Μαφίας να γίνει τίμια. Πιο πολλά αποτελέσματα θα είχαν.
Τα μέτρα που συζητιόνται για τις χώρες με μεγάλα ελλείμματα είναι ανεφάρμοστα, γιατί όλες οι χώρες της ΕΕ έχουν υψηλά ελλείμματα. Μάλιστα τα χρέη του ιδιωτικού τομέα αυξάνονται με ταχύτερους ρυθμούς απ’ ότι τα χρέη του δημόσιου. Μάλιστα με την εμβάθυνση της κρίσης τα ελλείμματα και τα χρέη του δημοσίου θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Οι ποινές επομένως για τους δημοσιονομικά απείθαρχους στερούνται περιεχομένου, έχουν δημαγωγικό χαρακτήρα.
Το πιο δραματικό σε όλα αυτά είναι πως ούτε και η Αριστερά έχει απάντηση. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την κοινοβουλευτική Αριστερά, αλλά ακόμη και για την ριζοσπαστική που εννοεί να μην αντιλαμβάνεται ότι ο δρόμος υπέρβασης της κρίσης έγκειται στην απαλλοτρίωση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Τίποτε λιγότερο.

Δεν είναι αυθαίρετο αυτό το συμπέρασμά σας; Πως προκύπτει;
- Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπήρξε ένα πρώτο κύμα μονοπωλιακής οργάνωσης στα τέλη του 19ου αιώνα, που αναλύθηκε επαρκώς από τον Λένιν και άλλους. Όλα αυτά ήταν σωστά αλλά όχι αρκετά. Γιατί τα τελευταία χρόνια του προηγούμενου αιώνα, με την μακρά, δομική, ιστορική κρίση είχαμε ένα δεύτερο κύμα δημιουργίας μονοπωλίων, ένα νέο κύμα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο να δημιουργηθούν ορισμένα επιπλέον μονοπώλια, αλλά να αλλάξει η ποιότητά τους. Προσωπικά χρησιμοποίησα τον όρο «γενικευμένο μονοπωλιακό κεφάλαιο» για να περιγράψω αυτές τις μεταβολές. Και η σημασία εδώ έγκειται στο περιεχόμενο: ότι δηλαδή για πρώτη φορά στην ιστορία του καπιταλισμού, το μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει τα πάντα. Δείτε την πίεση που δέχονται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την έκταση που έχει λάβει η ανάθεση εργασιών σε τρίτους (outsourcing).
Ποιοτικές επίσης μεταβολές έχει υποστεί και η φύση της αστικής τάξης. Η αστική τάξη και το κεφάλαιο κάποτε ήταν συνώνυμα. Η αστική τάξη συγκροτήθηκε ως ιστορική τάξη με τοπικές ρίζες. Η επιχείρηση ήταν εγκατεστημένη σε ένα συγκεκριμένο σημείο, οι εργαζόμενοι προέρχονταν από εκεί γύρω, η οικογένεια του ιδιοκτήτη καταγόταν από την ίδια περιοχή, κ.α. Όλα αυτά περιέκλειαν και συνεπάγονταν με το πέρασμα του καιρού ένα είδος νομιμοποίησης, ορισμένες φορές και πατερναλιστικών σχέσεων. Αυτή η τάξη πλέον εξαφανίζεται και το κεφάλαιο γίνεται αφηρημένο. Σε ποιόν ανήκει μια τυπική επιχείρηση, όπως αυτή για παράδειγμα που παράγει τον καφέ που πίνουμε; Σε ένα αμερικανο-γερμανικό κοντσόρτιουμ που ποιος ξέρει ποιοι θα είναι οι μέτοχοί του, οι προμηθευτές του, κ.λπ.

- Και ποια είναι επομένως η αστική τάξη;
- Η αστική τάξη σήμερα είναι διάφοροι υπηρέτες του κεφαλαίου, καλοπληρωμένοι εννοείται όπως για παράδειγμα οι χρηματιστές, όχι όμως η κλασική αστική τάξη. Πρόκειται για τεράστιας έκτασης μεταβολή επειδή έχει σοβαρές συνέπειες σε πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό και πολλά ακόμη επίπεδα. Αυτός επομένως ο τρόπος παραγωγής που έχει απαλλοτριώσει ακόμη και την αστική τάξη θα πρέπει να απαλλοτριωθεί.
Οι εθνικοποιήσεις είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτή την διαδικασία, που δεν μπορεί να αποφευχθεί. Στη συνέχεια δε, ακολουθεί η κοινωνικοποίηση που είναι κάτι διαφορετικό. Η πρόοδος που μπορεί να επιτευχθεί σε αυτή την πορεία είναι μια μακρά ιστορική διαδικασία, δεν μπορεί όμως να αποφευχθεί το πρώτο βήμα το οποίο προανέφερα υπό την επίκληση αρνητικών εμπειριών από τις συμμετοχικές διαδικασίες που αναπτύχθηκαν στη Γερμανία ή κάτι άλλο.

Πόλεμος για τις πρώτες ύλες

-Αναφερθήκατε προηγουμένως στις πολλαπλές επιπτώσεις που έχει η αλλαγή του χαρακτήρα της αστικής τάξης. Στις διεθνείς σχέσεις και τη γεωπολιτική πως μεταφράζεται αυτή η μείζονα μεταβολή;
- Αυτό το σύστημα του γενικευμένου μονοπωλιακού καπιταλισμού αποτελεί την αντικειμενική βάση αυτού που αποκαλώ ως συλλογικό ιμπεριαλισμό της Τριάδας. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς τον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη, δηλαδή της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Ο έλεγχος ασκείται μέσω της αποκλειστικής πρόσβασης στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η σημασία δε αυτού του ελέγχου είναι τόσο μεγάλη ώστε η προσφυγή στους πολέμους έχει αποκτήσει το χαρακτήρα της κανονικότητας. Γι’ αυτό το λόγο, αν θέλετε, το αμερικανικό κατεστημένο επέλεξε στη θέση του πατέρα Μπους τον Κλίντον και στη θέση του υιού Μπους τον Ομπάμα, έτσι ώστε να συνεχίζουν αδιατάρακτα το στρατιωτικό έλεγχο του πλανήτη σε συνεργασία με τα νεοαποικιακά στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η βασικότερη αλλαγή που διακρίνω στην γεωπολιτική ισορροπία κι έχει ως διακύβευμα τον έλεγχο των φυσικών πόρων (όπως πετρέλαιο, κοβάλτιο, κ.α.) από τη Δύση έτσι ώστε ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Βραζιλία, η Κίνα και σε εντεινόμενο βαθμό η Ινδία. Η κυριαρχία μάλιστα των δυτικών χωρών σταδιακά αμφισβητείται και υπονομεύεται από τις χώρες του Νότου, από ορισμένες χώρες για να είμαστε ακριβείς.
Ως απόρροια του προηγουμένου είναι σε εξέλιξη διάφορες φιλόδοξες πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως η Ομάδα της Σαγκάης, με τη συμμετοχή της Ρωσίας, της Κίνας, χωρών της Κεντρικής Ασίας, του Ιράν και με τη συμμετοχή παρατηρητών από την Ινδία.

-Δεν μπορεί πάντως να χαρακτηριστεί θεαματική η πρόοδος που έχει καταγραφεί στη συνεργασία τους…
-Υπάρχει μια σιωπηρή πρόοδος. Οι Κινέζοι δεν ανακοινώνουν ότι επιτυγχάνεται κι άλλες φορές λένε το αντίθετο απ’ αυτό που έχει συμβεί. Συχνά μάλιστα και με χαμόγελο.
Η επόμενη αλλαγή που διακρίνω είναι η ενοποίηση του νομισματικού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπό την ηγεμονία του δολαρίου. Είμαστε μάρτυρες μιας αποσύνθεσης χωρίς ωστόσο να εξέρχεται κάτι που να είναι κατ’ ελάχιστο έστω καλύτερο. Εδώ έχουμε την διάλυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος για το συμφέρον περιφερειακών υπο-συστημάτων όπως αυτό της Σαγκάης, της Νότιας Αμερικής (και βλέπουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση πλευρές της νέας νομισματικής τάξης να συνδέονται με κοινωνικά κινήματα) ή της ευρωζώνης. Η Ευρώπη βέβαια αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κι αυτό δεν αρέσει στους Ευρωπαίους να λέγεται, δεν υπάρχει, είναι μια τεράστια φλυαρία.
Κρυπτο-φασίστας ο Ζαν Μονέ!

- Για λόγους δομικούς ή σχετικούς με τις πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν;
- Συμβαίνει επειδή η ΕΕ δομικά κατασκευάστηκε ώστε να είναι πάντα σε μια δευτερεύουσα θέση, ένα μηδενικό! Ο Ζαν Μονέ που θεωρείται και ήταν θεμελιωτής της, δήλωνε υπερήφανος για το φιλοφασιστικό του παρελθόν. Δεν έκρυψε την αγάπη του ιδιαίτερα για τον ιταλικό φασισμό και το καθεστώς του Βισύ ούτε και τις βαθιά αντιδημοκρατικές ιδέες του. Θαύμαζε επίσης τις ΗΠΑ λόγω του ότι είχαν καταφέρει να κάνουν παράνομο τον σοσιαλισμό και να απαγορεύσουν οποιαδήποτε συζήτηση για την αναγκαιότητα της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο Ζαν Μονέ πίστευε ότι από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να ξεριζωθεί κάθε έννοια δημοκρατίας, κάθε σκέψη αντιπροσωπευτικότητας και άμεσης εκλογής και όλη η εξουσία να δοθεί αντιθέτως στους τεχνοκράτες. Το μίσος μάλιστα του βαθιά συντηρητικού ντε Γκολ προς τον φιλο-φασίστα Ζαν Μονέ είναι και ο μοναδικός λόγος που με κάνει φιλο-ντεγκολικό…
Δεν είναι επομένως ζήτημα κάποιου δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά παντελούς έλλειψης δημοκρατίας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει. Μάρτυρας το ευρω-σύνταγμα που έφτιαξε ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν ο οποίος μάλιστα επανέλαβε τα λόγια του Μονέ: Ότι το ευρωσύνταγμα είναι πολύ καλό επειδή μοιάζει με το αμερικανικό καθώς ωθεί το σοσιαλισμό στην παρανομία. Το ευρωσύνταγμα δεν εξαφάνιζε το σοσιαλισμό αλλά και τα εθνικά κράτη για να μεταφέρει τις εξουσίες τους στο πουθενά.
Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι πως οι ΗΠΑ αποτελούν τον συλλογικό ηγέτη αυτού του συλλογικού ιμπεριαλισμού, καθώς είναι η μόνη δύναμη που έχει κράτος και στρατό.
Από τη στιγμή μάλιστα που τη δεκαετία του ’80 χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία να δημιουργηθεί μεταξύ της Σουηδίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας μια συμμαχία που θα κινούταν πέραν του ανατολικού και του δυτικού μπλοκ, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό σχέδιο» πήρε νέα ώθηση με τη δημιουργία του ευρώ. Δημιουργήθηκε έτσι ένα νόμισμα χωρίς να έχει από πίσω του ένα κράτος, έστω ένα υπερεθνικό κράτος, η διαχείριση του οποίου εν τέλει πέρασε στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Made in USA η ισοτιμία του ευρώ

-Σε αυτή τη βάση δραστηριοποιήθηκε και το ΔΝΤ εντός της ευρωζώνης, κάτι που θα θεωρούταν αδιανόητο μέχρι πριν πολύ λίγα χρόνια;
-Ακριβώς. Δεν υφίσταται καμιά αντίθεση. Αυτός είναι ο συλλογικός καπιταλισμός. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η καταστροφή. Βλέποντας το δολάριο και το ευρώ διακρίνεις μια εντελώς ασύμμετρη κατάσταση. Το μέγεθος του ευρωπαϊκού ΑΕΠ ή του πληθυσμού της ευρωζώνης, όπως ισχυρίζονται πολλοί, δεν δηλώνουν το παραμικρό για την ισχύ του ευρώ. Οι Αμερικάνοι αποφασίζουν για την συναλλαγματική ισοτιμία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος, ορίζοντας την ισοτιμία του δολαρίου. Δηλαδή η Ουάσινγκτον μονομερώς επιλέγει ένα φθηνό δολάριο και βρίσκεται τότε η ευρωζώνη με ένα ισχυρό ευρώ και αντίστροφα.

Ποια είναι η επόμενη μέρα της τρέχουσας κρίσης;
-Οι ισχυροί της ΕΕ θα μεταφέρουν όλο και μεγαλύτερο μέρους του κόστους στους αδυνάτους. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια το ενδιαφέρον της Γερμανίας να εντάξει στην ΕΕ μικρά και αδύνατα κράτη, επιβάλλοντας το ένα κύμα διεύρυνσης μετά το άλλο. Είναι μια διαδικασία που στο νέο μου βιβλίο την περιγράφω ως «Λατινοαμερικανοποίηση» της Ευρώπης. Στην Ελλάδα ωστόσο τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλονται σε όλη την ΕΕ θα αποδειχθούν πολύ πιο καταστροφικά κοινωνικά απ’ ότι θα είναι στην Γερμανία, για παράδειγμα, χωρίς να υποτιμάω τις δραματικές συνέπειες που θα έχουν κι εκεί. Υπογραμμίζω όμως τις εφιαλτικές συνέπειες που θα δεχθούν χώρες όπως η Ελλάδα. Μια ματιά στη Λετονία αρκεί. Οι ναζιστικές ορδές κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν προκάλεσαν τόσο πόνο…

Πηγή: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/