Αν υπάρχει Αριστερά

 Σπύρος Ραυτόπουλος

«Είμαι αριστερός αν υπάρχει αριστερά» είχε προ ετών απαντήσει ένας στενός και αγαπημένος συγγενής σε ερώτηση δημοσιογράφου. Σήμερα αυτή η μη-αριστερά μοιάζει να τον δικαιώνει. Τον είχα κακίσει τότε επειδή περιόριζε τη θεώρησή του στη θεσμική, την οργανωμένη αριστερά: πώς μπορούσε να προβαίνει σε τέτοια στενή θεώρηση ένας πρώην κυνηγημένος από τη δεξιά διανοούμενος, ένας πρώην εξόριστος στους «Παρθενώνες» των ξερονησιών; Τι δικαιολογούσε τέτοια μεταστροφή; Καταλάβαινα πως το ολοκληρωτικό πρόσωπο της Σοβιετικής Ένωσης, η στάση της χώρας κατά τον ελληνικό -και όχι μόνο- εμφύλιο, η πικρία της εδώ ήττας, οι πατερναλιστικές παρεμβάσεις του ΚΚΣΕ στην κοινωνική ζωή, στις τέχνες και στα γράμματα, η αποκήρυξη και ο στιγματισμός συντρόφων και σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών από την ηγεσία του ΚΚΕ χάριν της κομματικής πειθαρχίας, της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής συμπάγειας, υπήρξαν -και δικαιολογημένα- για πολλούς αριστερούς αγωνιστές της γενιάς του φαινόμενα αποκαρδιωτικά.

                                                ‘The Squad’. Photo: Independent.co.uk

Ήταν λοιπόν δίκαιη η άσκηση κριτικής στα σημεία αυτά, αλλά παρέμενε για μένα απογοητευτική η μετάταξη στο αντίπαλο στρατόπεδο, την οποία επεδίωκε να δικαιολογήσει η κυνική διαπίστωση ότι «μπορεί ο καπιταλισμός να είναι το χειρότερο σύστημα που υπάρχει, αλλά είναι το μόνο που έχουμε»! Διότι αυτό το σύστημα (το μόνο που έχουμε) είναι που κυρίως ευθύνεται, για την καθημερινή δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων και για εγκλήματα που βρήκαν αρμόζουσα θέση στις σκοτεινότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας: ρίψη ατομικών βομβών κατά αμάχων, σφαγές γυναικόπαιδων όπως στο Μι Λάι, δεκάδες απρόκλητες στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών υπό τις ΗΠΑ σε όλα τα σημεία της υφηλίου με εκατόμβες νεκρών, συνεργασίες με αυταρχικά καθεστώτα, βασανιστήρια, δολοφονίες, καταπίεση, εξαθλίωση τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού, καταλήστευση πλούτου του τρίτου κόσμου, αβυσσαλέες ανισότητες.

Κι όμως, καθώς φαίνεται, τίποτε από όλα αυτά δεν κατάφερε να δώσει ευρέως αναγνωρίσιμο ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα στην αριστερά˙ ούτε οι ακρότητες της ψυχροπολεμικής υστερίας στον δυτικό κόσμο, ούτε το τέλος του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, ούτε η νίκη του αντιπολεμικού κινήματός τους και η ταπεινωτική στρατιωτική ήττα τους στο Βιετνάμ, ούτε η κουβανική επανάσταση και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα των καταπιεσμένων λαών της λατινικής Αμερικής, ούτε η αποκαλυφθείσα υποκρισία του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και οι απρόκλητες επεμβάσεις, στρατιωτικές και μη, στη Μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Αφγανιστάν, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Γιουγκοσλαβία και σε πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ή σε πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, όπως εδώ και χρόνια στην Ουκρανία· εκεί όπου ακόμα η Δύση χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και παρέχει ολόπλευρη και ολόθερμη υποστήριξη σε ναζί και νεοναζί, που επί χρόνια σκότωναν κι εξακολουθούν να σκοτώνουν αμάχους, υπενθυμίζοντάς στον κόσμο το νόημα του ήθους, του δικαίου και της ιστορικής μνήμης, για τη «χώρα της ελευθερίας» και για την «ήπειρο του πολιτισμού»: το να πολεμάς π.χ. στο όνομα της ελευθερίας τους ναζί στο πλευρό των Ρώσων και αργότερα τους Ρώσους στο πλευρό των ναζί.



Παρά ταύτα, εβδομήντα χρόνια μετά τον μακαρθισμό και τριάντα χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ο κομμουνισμός μοιάζει να αποτελεί ακόμα φόβητρο, όχι μόνο για τους πατρικίους του πλανήτη αυτού, αλλά και για μεγάλες μερίδες των πληβείων, που ανεξαρτήτως αφηγήματος επιλέγουν να συντονίζονται πάντα «στα μεσαία» και «στα μακρά» των συστημικών αφηγήσεων. Κι η προπαγάνδα κάνει μια χαρά τη δουλειά της, ίσως επειδή με συνενοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων η επίσημη παιδεία κι η μαζική κουλτούρα δεν έκαναν ποτέ καλά τη δική τους. Ή μήπως σε τελευταία ανάλυση την έκαναν;  Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι πως η κριτική σκέψη μοιάζει να τελεί διαρκώς υπό αναστολή. Αυτή άλλωστε ήταν πάντα η επιδίωξη των ελίτ για τον χωρίς ειδικά προνόμια άνθρωπο: να επιτρέπεται να εργάζεται ή εκείνος ή η σκέψη του. Όχι και οι δύο! Και να που ήρθε η ώρα της μαζικής εφαρμογής: κάποιοι υγειονομικοί, μαζί τους κι άλλοι άνθρωποι, διέπραξαν το έγκλημα της κριτικής σκέψης και της αμφισβήτησης. Έπρεπε λοιπόν να τιμωρηθούν παραδειγματικά με αναστολή εργασίας ή και με απόλυση.

Την ίδια ώρα κάποια αριστερά του ανθρωπισμού και της ισότητας, με τυφλή εμπιστοσύνη σε μια δωροδοκούμενη και καθοδηγούμενη από την big pharma επιστήμη, απαιτεί να μη λείψει πειραματικό εμβόλιο από ανθρώπου μπράτσο, ούτε το στίγμα του ακροδεξιού οπισθοδρομικού «ψέκα» από αμφισβητία. Όχι μόνο αποδέχτηκε άκριτα το αφήγημα της πανδημίας αλλά ούτε καν πρόβαλε σοβαρές αντιρρήσεις για τις διακρίσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τον βαθμό της ένταξής τους στην επιβαλλόμενη υγειονομική κανονικότητα. Την ώρα που στο πλαίσιο του νέου πανεμβολιαστικού δόγματος, θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου προβλεπόμενα από συντάγματα και διεθνείς συμβάσεις αντιμετωπίζονται πλέον ως ψιλά γράμματα τόσο από κυβερνήσεις όσο και από την επιστήμη της μιας γνώμης, αυτή η αριστερά μέμφεται τα κινήματα κατά της υποχρεωτικότητας ως αντιδημοκρατικά, καταπιεστικά και διαταρακτικά της κοινωνικής ειρήνης. Mοιάζει να ανησυχεί τουλάχιστον όσο η δεξιά για το εξελισσόμενο φαινόμενο των μαζικών διαμαρτυριών και της ανυπακοής πολιτών, δεδομένου μάλιστα ότι δεν εγγράφονται σε καμιά οικεία εγκεκριμένη ατζέντα, ως μη συμπλέουσες με τις κομφορμιστικές συνθηκολογήσεις της σοσιαλδημοκρατίας ή ως ασύμβατες με τα κανονιστικά ιδεοληπτικά πρότυπα κάποιων από τις κομμουνιστικές και επαναστατικές της συνιστώσες.

Φοβάμαι να ρωτήσω για τη θέση της ελευθερίας μέσα στην ιεραρχική κλίμακα των αριστερών μας προταγμάτων. Να υποθέσω π.χ. ότι εξακολουθεί να είναι κάτω από «το δίκιο του εργάτη» και ότι εσχάτως έχει υπερπηδηθεί και από το «υπέρτατο αγαθό της υγείας»; Φοβάμαι να ρωτήσω τους πιο ριζοσπάστες εξ ημών αν δοθείσης κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας θα ήμασταν πρόθυμοι να επαναλάβουμε (πάντα στο όνομα της επικράτησης του σοσιαλισμού) σταλινικού τύπου πογκρόμ κατά των αντιφρονούντων. Ο φόβος μου είναι ότι σε παρόμοια ερωτήματα η απάντηση κάποιων συντρόφων θα είναι καταφατική. Αν θέλουμε να κάνουμε εποικοδομητική αυτοκριτική καλό είναι να αναγνωρίσουμε ότι παρόμοιοι είναι οι φόβοι πολλών ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι: φοβούνται την αριστερόστροφη τυφλή πίστη στον καθοδηγητή, τις αποκλειστικές αρμοδιότητες και το προνόμιο της ηγεμονεύουσας ομάδας για προγραμματικό σχεδιασμό, τον πόθο για κεντρικό έλεγχο και κεντρική διαχείριση των σημαντικότερων παραμέτρων της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, την κεντρομόλα μεταφορά εξουσιών, τη θέσπιση κανονιστικών πλαισίων που εισχωρούν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας του πολίτη. Φοβούνται την περιορισμένη ανοχή αυτής της αυταρχικής αριστεράς απέναντι στο δικαίωμα του ατόμου να αυτοπροσδιορίζεται, την αμφισβήτηση της ικανότητάς του για αυτοοργάνωση, για δημιουργική και αχειραγώγητη συνεργασία με άλλα άτομα για την οικοδόμηση ενός μέλλοντος στη βάση κοινών εμπειριών και οραμάτων μακριά από ιδεολογισμούς.

Αναπόφευκτα πολυδιασπασμένη, αμήχανη, ταλαντευόμενη ανάμεσα στον εθνοκεντρισμό και το διεθνισμό της, συχνά αναλωνόμενη οπορτουνιστικά σε στρατηγικές και ενίοτε σε ανίερες συμμαχίες, με μόνο στόχο την κοινοβουλευτική της επιβίωση, πολλές φορές αρνούμενη όχι μόνο να στηρίξει αυθόρμητες προοδευτικές και αντιστασιακές πρωτοβουλίες των λαϊκών κινημάτων, αλλά έστω να τους παράσχει μια συμβολική συγκατάνευση, έχει αφεθεί να μαγευτεί από τα αφηγήματα της αντιμετώπισης θανατηφόρων πανδημιών, από τα επικίνδυνα φληναφήματα περί ανθρωπογενούς αλλαγής του κλίματος και από την υστερία της δήθεν πράσινης ανάπτυξης. Όλα αυτά, την ώρα που κλείνει τα μάτια μπροστά στην καθημερινή βιοποριστική αγωνία εκατομμυρίων ανθρώπων που η τύχη τους καθορίζεται από αυταρχικές και αντιλαϊκές πολιτικές.

Η αριστερά κάνει ό,τι μπορεί για να αδικήσει εαυτήν πολιτικά, παρέχοντας ενίοτε κάλυψη σε εκείνους που στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού επιβάλλουν την ασυδοσία της αγοράς και του μεγάλου κεφαλαίου. Όχι μόνο αυτό, αλλά με επίκληση της ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, τμήματά της πλέον συντάσσονται και επισήμως με τις πιο επικίνδυνες απόπειρες αναθεώρησης θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, απόπειρες εμπνευσμένες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ναζισμού τον οποίον πολέμησε στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο και του οποίου η δήθεν ήττα πανηγυρίστηκε θεατρικά από τους συμμάχους. Διότι είναι ιστορικό δεδομένο ότι ο ναζισμός διασώθηκε χάρη στη μεταπολεμική προστασία των ναζί από τους νικητές και στην αγαστή συνεργασία με τα υψηλά τους κλιμάκια. Η ανοιχτή υποστήριξη των Ουκρανών ναζί από τη Δύση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η αρχή είχε γίνει ήδη πριν από τον επίσημο τερματισμό του πολέμου. Όμως τώρα μαθαίνουμε πως ούτε η ναζιστική βιοηθική τοποθετείται εκτός ορίων από τις αυταρχικότερες μερίδες της αριστεράς. Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι ο υποχρεωτικός οριζόντιος εμβολιασμός με πειραματικά σκευάσματα σε παγκόσμια κλίμακα, η κατάργηση της εξατομικευμένης θεραπείας, οι παραβάσεις και οι σκόπιμες αμέλειες στην τήρηση ιατρικών και ερευνητικών πρωτοκόλλων, η απαγόρευση αποτελεσματικών φαρμάκων, η απαγόρευση νεκροτομών, η καταφανής αλλοίωση επιδημιολογικών δεδομένων, ο ευτελισμός της ιατρικής δεοντολογίας, οι εσπευσμένες αλλαγές ορισμών επιστημονικών όρων, ή o αποκλεισμός της αντίθετης γνώμης από τα ΜΜΕ και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα μπορούσαν ποτέ να βαφτιστούν «επιστήμη» και να προωθούνται από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις.

Είναι αλήθεια ότι το ευρύ κοινό δεν μάθαινε για τους πειραματισμούς της big pharma και του Π.Ο.Υ. στην Αφρική και στην Ασία που κατέληγαν σε γενοκτονίες, ακόμα δε και όσους διεξάγονταν σε Ευρώπη και Αμερική με φρικτά αποτελέσματα, καθώς τα προπαγανδιστικά μέσα της ελίτ είτε τους εγκωμίαζαν ως επιστημονικά και κοινωνικά επιτεύγματα, είτε τους απέκρυπταν όταν οι σχετικές μελέτες ήταν εντελώς δυσμενείς. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο όπου το πειραματόζωο είναι πλέον ο παγκόσμιος πληθυσμός. Νέοι, γέροι, παιδιά, έγκυοι, υγιείς, ασθενείς, πρέπει να εμβολιαστούμε όλοι! Κι αυτό, πριν καν απαιτηθεί να δημοσιοποιηθούν όλες, οι γνωστές έστω, παρενέργειες των χορηγούμενων σκευασμάτων και το περιεχόμενο των μαυρισμένων σελίδων των συμβάσεων χωρών ή υπερεθνικών οργανισμών με φαρμακευτικές εταιρίες. Οι εξ ημών συνήγοροι της «επιστημονικής προόδου» κατάφεραν να καταπιούν το γελοίο ψέμα περί δήθεν ομοφωνίας της επιστημονικής κοινότητας υπέρ της μαζικής χορήγησης σκευασμάτων που έχουν μόνο έκτακτη, προσωρινή άδεια κυκλοφορίας, τη στιγμή που καθένας μας ξέρει ότι η πρόοδος της επιστήμης στηρίζεται στην αντίθετη γνώμη και ότι για μια απλή χολοκυστεκτομή οι ιατρικές απόψεις συχνότατα διίστανται. Παρακολουθούσαν άπρακτοι το ξέσκισμα της κοινωνίας με μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας και απανθρωπιάς, για την υποτιθέμενη προστασία της από έναν ακόμα ιό που δημιουργήθηκε με σκοπό τη μεταμφίεσή του σε παγκόσμια απειλή. Παρακολουθούν ακόμα, αδιαμαρτύρητα, τις υποσχέσεις του παγκόσμιου εμβολιαστή Bill Gates -που πλασάρονται ως προβλέψεις- ότι θα υπάρξουν σύντομα κι άλλες πανδημίες και μένουν απαθείς μπροστά στην απαίτησή του από τις κυβερνήσεις για καθολικούς εμβολιασμούς σύμφωνα με τις οδηγίες του Π.Ο.Υ τον οποίον ελέγχει ο ίδιος, ως δεύτερος μεγαλύτερος χρηματοδότης του. 

                                              https://www.who.int/about/funding/contributors

 Δεν βλέπουν κανένα ασυμβίβαστο ανάμεσα στην ιδιότητα του επωφελούμενου από την πολιτική του οργανισμού που παρέχει οδηγίες για την παγκόσμια υγεία και που συνιστά τη χρήση εμβολίων και φαρμάκων εταιριών, συμφερόντων του εν λόγω χρηματοδότη!

Παρακολουθούν αποχαυνωμένοι την παγκόσμια επιχείρηση ψηφιοποίησης του συνόλου των προσωπικών μας δεδομένων με σκοπό τον μελλοντικό απόλυτο έλεγχο του πληθυσμού ακόμα και στις παραμικρές καθημερινές του δραστηριότητες, όπως κοιτούσαν αλλού όταν από το βήμα της ελληνικής Βουλής ένας εκ των ανεκδιήγητων κυβερνητικών ανδρεικέλων υποσχόταν δια νόμου τσιπάκια και στους ανθρώπους, μετά από τα κατοικίδια.  

Έστω την ύστατη αυτή ώρα που τα εφιαλτικότερα για την ανθρωπότητα σενάρια όχι μόνο άρχισαν να τα υλοποιούν, αλλά ούτε καν επιχειρούν να τα κρύψουν, την ώρα που καταστρέφονται εθνικές οικονομίες και που μπαίνουν στο γύψο δικαιώματα και ελευθερίες, υπάρχει ανάγκη για επείγουσα τολμηρή αυτοκριτική και για τη δημιουργία ενός ευρύτερου αντιολοκληρωτικού μετώπου με πρωτοβουλία της οργανωμένης και μη αριστεράς. Θα αρθρώσουμε -έστω με καθυστέρηση- ένα σθεναρό «όχι» με σύμμαχο το λαό, ή θα λειτουργήσουμε και ως οπισθοφυλακή της επιχειρούμενης μαζικής αποχαύνωσης προσποιούμενοι ότι δε βλέπουμε και δεν ακούμε την επέλαση του ολοκληρωτισμού; Πρέπει να απαντήσουν με επίσημο τρόπο οι κομματικές ηγεσίες, ιδίως του ευρύτερου πολιτικού μας χώρου αν τελικά πιστεύουν ή όχι, ότι εξυφαίνονται συνωμοσίες σε υψηλό επίπεδο και αν ναι, με τι ατζέντες. Αλήθεια, ποιος είναι ο ρόλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και των μυστικών υπηρεσιών, ιδίως των μεγάλων δυνάμεων; Η παροχή κρυφής κοινωφελούς εργασίας; Τώρα που πλέον αποκαλύπτεται η ύπαρξη εργαστηρίων βιοτεχνολογίας στην Ουκρανία, στην Γεωργία, στην Αμερική, στην Κίνα και σε δεκάδες ακόμα χώρες, εμείς θα συνεχίσουμε να βαφτίζουμε την ανησυχία για έναν πιθανό βιοχημικό όλεθρο ή για τα μέτρα δήθεν αντιμετώπισής του «συνωμοσιολογία»; Διότι όσο φανερό είναι πως η συστηματική χρήση του όρου αυτού έχει σκοπό τη μαγική εξαφάνιση της ίδιας της έννοιας της συνωμοσίας, άλλο τόσο φανερό είναι πως ο μηρυκασμός του είναι ένα ακόμα άλλοθι για τον κομφορμισμό μας. Το ιδεολόγημα της «μεγάλης επανεκκίνησης», και οι ρητές διατυπώσεις από μέρους του προέδρου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Κλαους Σβάμπ «δεν θα έχετε τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι» και «διεισδύουμε στις κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο» εμπίπτουν στην σφαίρα της συνωμοσιολογίας ή αποτελούν ρητές κυνικές δηλώσεις, μια φρικιαστική κοινωνική απειλή, της οποίας επιχειρείται εξαγνισμός με την τοποθέτησή της μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας;  Πόσες από αυτές τις πληροφορίες παρουσιάζονται στους ψηφοφόρους των αριστερών κομμάτων για όλα αυτά, ποια είναι η προετοιμασία του χώρου μας και τι σχέδια αποτροπής αυτού του “great reset” υπάρχουν; Είναι ώρα να αποφασίσουμε ότι ένα πολιτικά και κοινωνικά υπεύθυνο όν δεν είναι δυνατόν να κλείνει τα μάτια μπροστά σε ένα διαπραττόμενο σε πραγματικό χρόνο έγκλημα τέτοιας κλίμακας, τέτοιας ειδέχθειας και τέτοιας προφάνειας! 

Φοβάμαι ότι η θεσμική αριστερά κοιμάται· και δυστυχώς όχι μόνη. Το ξημέρωμα θα διαπιστώσει ποιος βρίσκεται δίπλα της. Και αυτός δεν είναι η μετριοπαθής φιλελεύθερη δεξιά. Είναι το χειρότερο, το πιο αδίστακτο, το πιο επικίνδυνο κομμάτι της δεξιάς!

Οι ιδεολογικές μας διαφορές είναι πολυποίκιλες.  Όμως τη στιγμή που το λεξικό του ανθρωπισμού ξαναγράφεται από τη συμμορία του Νταβός και τους συνεργάτες τους με τέτοιον κυνισμό, τη στιγμή που στον φρικιαστικό κόσμο που οικοδομούν, ο βαθμός της αποδοχής σου σύμφωνα με το υπό διαμόρφωση αξιακό τους σύστημα ήδη εξαρτάται από το πόσα εκπτωτικά συνειδησιακά κουπόνια διαθέτεις, δεν δικαιολογείται πλέον κανένας δισταγμός. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως στην ιστορική αυτή καμπή δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο για το ξεκαθάρισμα των μεταξύ μας ιδεολογικών διαφορών. Προέχουν αυτά που μας ενώνουν. Γιατί ακόμα και άνθρωποι που δεν απασχολούνται με τις δομικές αντιφάσεις του καπιταλισμού, ή δεν τις αντιλαμβάνονται, μάλλον θα συμφωνούσαν ότι ιδίως απέναντι σε έναν τόσο ισχυρό, διεφθαρμένο και αδίστακτο εχθρό, η ανθρωπότητα πρέπει να έχει ένα κοινό κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα· απλό, κατανοητό και εντελώς αδιαπραγμάτευτο: την ελευθερία. Επειδή η ελευθερία είναι όντως το υπέρτατο αγαθό· και ως τέτοιο δε διαθέτει πληθυντικό αριθμό. Είναι μοναδικό πολύτιμο και εύθραυστο. Όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένης της υγείας, έρχονται μετά.

Τις ιδεολογικές του αποσκευές ούτως ή άλλως τις κουβαλάει κανείς διαρκώς. Δεν είναι κακό, αρκεί να αφήνουν χώρο και για τις αποσκευές του άλλου. Όσο για κάποιους από μας, στο «είμαι αριστερός αν υπάρχει αριστερά» υπάρχει αντίλογος: «Είμαι αριστερός, ακόμα κι αν δεν υπάρχει αριστερά».