Η αποχή της ελπίδας

H τεράστια αποχή από τις εκλογές (αυξημένη σε σχέση με τον Ιανουάριο κατά 780.000 μη-ψηφοφόρους!) είναι σίγουρα το πιο σημαντικό και ελπιδοφόρο μήνυμα της θλιβερής αυτής περιόδου. Γιατί κατά τα άλλα το πολιτικό σκηνικό είναι γκρίζο με νότες αποκριάτικες:
- με την επιβράβευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της μετατροπής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ(!) και του πιο επαίσχυντου μνημονίου,
- με ισχυρή τη ΝΔ και παρόντες τους μισοχαλασμένους δορυφόρους της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που έσυραν όλα τα προηγούμενα χρόνια τη χώρα στο κατάντημά της,
- με την οριακή άνοδο των εγκληματιών νεοναζί της ΧΑ,
- με το ΠΟΤΑΜΙ του πιο συντηρητικού "τίποτα" που μπορεί να υπάρξει πολιτικά,
- με καθηλωμένο εντός και επί τα αυτά το αμετανόητα παθητικό ΚΚΕ (αυτό εδώ και χρόνια είναι δυστυχώς ένα αριστερό "τίποτα")
- με νέες Λεβέντικες πολιτικές καρικατούρες εντός Βουλής,
- με εκτός Βουλής τη ΛαΕ της μη-ρήξης με την ΕΕ (αλήθεια θυμείστε μας γιατί ακριβώς αποσχίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ;) και
- με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που θέλει σώνει και καλά να μετατρέψει τον αγώνα σε κοινοβουλευτικό) καθηλωμένη σε ποσοστό χαμηλότερο του 1% (όταν ανακατώνεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες).
Λυπούμαστε που θα στεναχωρήσουμε κάποιους φίλους μας αλλά αυτό λέγεται κοινοβουλευτισμός για κλαυσίγελους!

Ευτυχώς το ρεκόρ αποχής δείχνει ότι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συνειδητοποιεί τη χρεοκοπία των πολιτικών θεσμών της αστικής μη-δημοκρατίας και αρνείται τη συμμετοχή του σ' αυτούς στρεφόμενο σε διαφορετικής μορφής αγώνες και αντίσταση. Το ζοφερό εγγύς μέλλον θα φροντίσει για τη συνειδητοποίηση και άλλων. Όσοι πάντως σύντροφοι επιμένουν κοινοβουλευτικά πιστεύοντας ότι στο τέλος θα νικήσουν οι πραγματικές φιλολαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, θα ήταν καλά να το ξανασκεφτούν.Το παιχνίδι αυτό δεν είναι φτιαγμένο για την αριστερά. Είναι σπάνιες οι νίκες της. Αλλά και όταν υπάρξουν, το σύστημα έχει όλα τα μέσα για να τις ακυρώνει στην πράξη. Ο πραγματικός αγώνας δίνεται εκτός κοινοβουλίων και είναι δημοκρατικός. Είναι έργο μαζικής συμμετοχής, ενεργητικής και παθητικής υποστήριξης των προοδευτικών κινημάτων.

Πώς να αντισταθούμε

Στο ερώτημα «πώς να αντισταθούμε και πώς να δράσουμε;» η απάντηση είναι απλή: κάνοντας το αντίθετο από αυτό που θέλει η εξουσία. Το ποιο είναι αυτό, το δείχνει ο βασικός τρόπος που χρησιμοποιεί η πολιτικοοικονομική ελίτ για να επιβάλει την κυριαρχία της: Δεν είναι η βία (κρατική, παρακρατική και άλλη). Αυτή υπάρχει αλλά αποτελεί μόνο επικουρικό και συνήθως έσχατο μέσο. Είναι η συναινετική εγκαθίδρυση μιας σειράς συντηρητικών θεσμών με τη βοήθεια της προπαγάνδας και η διαιώνισή τους. Οι σημαντικότερες μάλιστα συνιστώσες αυτής της προπαγάνδας είναι η ίδια η ταξική, συντηρητική, ανταγωνιστική παιδεία και τα προβαλλόμενα πολιτικά και πολιτισμικά πρότυπα, τα οποία αφού και τα ίδια θεσμοποιηθούν, τείνουν να αυτο-αναπαράγονται στους κόλπους της κοινωνίας. Όσον αφορά τα ΜΜΕ, η σημαντικότερη υπηρεσία τους προς την ελίτ δεν είναι τόσο ο χυδαίος προπαγανδισμός των φιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών (με τον οποίον κυρίως μας έχουν να ασχολούμαστε), αλλά αυτός που γίνεται υπέρ των ίδιων των θεσμών που μας κρατούν φυλακισμένους. 

Το σύστημα αναγνωρίζει τον πραγματικό του εχθρό και κάνει ό,τι μπορεί για να του στερήσει τον λόγο ή να τον διαστρέψει. Κι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του δεν είναι κάποιο αριστερό κόμμα. Δεν έχει καμιά αντίρρηση το σύστημα για την ύπαρξη ενός αριστερού πολιτικού αντίλογου και για μια στοιχειώδη συνδικαλιστική δράση. Μάλιστα τα εύχεται, διότι αφενός τα θεωρεί –και δικαίως- χειραγωγίσιμα και αφετέρου τα χρησιμοποιεί ως δήθεν αποδεικτικά της πολιτικής μας ελευθερίας. Αντιθέτως, φιμώνει κάθε λόγο που στρέφεται κατά των υφιστάμενων θεσμών, κάτι που είναι κατανοητό, αφού το σύστημα δεν είναι άλλο από τους θεσμούς του. Κι επειδή μας αποκαλύπτει τους φόβους του -και κατά καιρούς την ενόχλησή του, όταν αυτοί οι θεσμοί αμφισβητούνται- είμαστε ασυγχώρητοι όσο δεν τα παίρνουμε υπόψη και προτιμάμε να εστιάζουμε αλλού, π.χ. στους επαγγελματίες διαχειριστές, στις κομματικές αντιπαραθέσεις και στη διάκριση κακού-χειρότερου. Το σύστημα δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται τις εκλογές και μας το είπε και προσφάτως κατάμουτρα αρκετές φορές με επίσημο τρόπο! Όχι μόνο αυτό, αλλά οι ερχόμενες συγκεκριμένα εκλογές γίνονται κατά παραγγελία των δανειστών μας. Έχει δε τεράστια ευθύνη η αριστερά που συμμετέχει στο νομιμοποιητικό αυτό φιάσκο, που παρόμοιό του βρίσκουμε μόνο στις σκοτεινότερες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.

Το καίριο ζήτημα είναι ότι ο «πολίτης» βρίσκεται εκτός ουσιαστικής πολιτικής δράσης και κρατιέται εντέχνως εκεί με τη σύμφωνη (έστω ανομολόγητη) γνώμη ολόκληρου σχεδόν του κομματικού φάσματος. Ας μην μπερδευόμαστε από τις κομματικές εκκλήσεις για συμμετοχή! Αυτό που μας ζητάνε δεν είναι η ουσιαστική, καθημερινή ανάμειξή μας στην πολιτική, αλλά αντίθετα η περιθωριοποίησή μας. Διότι μας ζητάνε ψήφο υπέρ τους ή/και δράση μέσα από τις προκαθορισμένες γραμμές και τάξεις τους, δηλαδή μέσα από ιεραρχικές, συγκεντρωτικές δομές (κόμματα, παρατάξεις, φράξιες, επαναστατικές ομάδες) στις οποίες κυριαρχούν «φωτισμένες πρωτοπορίες», επίδοξοι διασώστες της κοινωνίας, οι σημερινές ή αυριανές ηγετικές μορφές της ολιγαρχίας. Δεν ζητάνε τη γνώμη μας. Αυτοί ξέρουν το καλό μας και πρέπει να τους εμπιστευτούμε.  Από την άκρα δεξιά μέχρι τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, όλοι ξέρουν το σωστό για τον λαό και είναι έτοιμοι να παλέψουν για λογαριασμό του. Πράγματι συγκινητική όλη αυτή η αυταπάρνηση, η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία τους, αλλά δεν την χρειαζόμαστε. Όποιος θέλει πραγματικά να βοηθήσει ας παραιτηθεί από κάθε πολιτικό, κομματικό, παραταξιακό αξίωμα, ή προνόμιο και από κάθε προοπτική ή φιλοδοξία απόκτησής του και ας ενταχτεί ως ισότιμος με τον «έσχατο» αυτής της κοινωνίας σε ένα κίνημα που θα στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση του λαού, κίνημα που θα παλεύει ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας προσωρινής ή μόνιμης, αριστερής ή δεξιάς, ατομικής ή συλλογικής.  Οι πρωτοπορίες είναι για να οραματίζονται και να χειραφετούν. Δεν είναι για να κυβερνούν και να εξουσιάζουν. Όταν αρχίζουν να κάνουν τα δύο τελευταία σταματάνε να είναι πρωτοπορίες και γίνονται αυτομάτως συντήρηση.

Χρειαζόμαστε δημοκρατικούς θεσμούς που θα ξαναβάλουν στο πολιτικό παιχνίδι την κοινωνία ως όλον, όχι ειδικά την εργατική τάξη μέσω μιας ακόμα δικτατορίας που θα είναι δήθεν του προλεταριάτου αλλά στην ουσία ενός κόμματος. Χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτεύματος με βαθύ εκδημοκρατισμό. Και για να γίνει αυτή πρέπει να πειστεί ο «πολίτης» να απαλλαγεί από τα εισαγωγικά του, πρέπει να τον πείσουμε να σαμποτάρει συστηματικά το πολιτικό σύστημα και κάθε ιεραρχική δομή όπου κι αν τη βρίσκει, να δυσπιστεί απέναντι σε κάθε εξουσία, σε κάθε αυθεντία, σε κάθε επίδοξο διασώστη του, να απόσχει από κάθε νομιμοποιητική της ετερονομίας του διαδικασία και να αρχίζει να σκέφτεται ταυτόχρονα τρόπους αυτοργάνωσής του και τρόπους ελέγχου και σταδιακής αποδυνάμωσης και κατάργησης όλων των εξουσιαστικών και ιεραρχικών δομών. Όλα αυτά χωρίς δογματισμούς, φανατισμούς και συναισθηματισμούς, αλλά με νηφάλια κριτική σκέψη, πρόθυμη και έτοιμη να κρίνει τα πάντα και τους πάντες.

Συνειδητή αποχή από τις εκλογές, απονομιμοποίηση κάθε συντηρητικού εξουσιαστικού, ιεραρχικού θεσμού, αλληλεγγύη, αυτοργάνωση, αυτοθέσμιση, αλλαγή πολιτεύματος με βαθύ εκδημοκρατισμό! Αυτό θα πει αντισυστημική δράση.