Σπύρος Ραυτόπουλος
Ο πόλεμος στη Γάζα δεν αφορά μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους. Εντάσσεται σε μια γεωστρατηγική που έχει απώτερο σκοπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής. To οικονομικό της σκέλος περιλαμβάνει τους υδρογονάνθρακές της περιοχής και τον έλεγχο των εμπορικών οδών, κυρίως της εμπορικής ναυτιλίας, με την υλοποίηση του σχεδίου δημιουργίας μέσα από τη λωρίδα της Γάζας του καναλιού Ben Gurion. Αυτό θα ελέγχεται αποκλειστικά από το Ισραήλ, τον πιστότερο σύμμαχο των ΗΠΑ, αντί της διώρυγας του Σουέζ που ελέγχεται από την Αίγυπτο. Στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο όπως άλλωστε και στον επαπειλούμενο πόλεμο στην Ταϊβάν το διακύβευμα έχει επίσης σημαντικότατη οικονομική διάσταση. Τα χιλιάδες αθώα παιδιά μεταξύ των νεκρών αμάχων στη Γάζα, όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες σκοτωμένων στρατιωτών στην Ουκρανία, οι πολλαπλάσιοι τραυματίες και ανάπηροι, τα κύματα των εκατομμυρίων προσφύγων και οι θηριωδίες σε βάρος μειονοτήτων, στα μαθηματικά του δυτικού ιμπεριαλισμού δεν αντιπροσωπεύουν παρά μονάδες αύξησης της κερδοφορίας των κεφαλαίων.
Κι αυτό διότι η
γεωστρατηγική έχει οικονομική συνιστώσα. Ο δε πόλεμος σημαίνει αύξηση κερδών
της πολεμικής βιομηχανίας, του τεχνολογικού, του κατασκευαστικού, του εμπορικού
και άλλων κλάδων της διεθνοποιημένης οικονομίας, δεδομένου ότι πολλοί κλάδοι
αλληλεξαρτώνται και αλληλοεπηρεάζονται. Π.χ. τράπεζες και άλλοι
χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί επωφελούνται από την αύξηση των επιτοκίων
δανεισμού (λόγω ρίσκου), ενώ εταιρείες κεφαλαιαγοράς (επενδυτικές τράπεζες
και funds, χρηματοπιστωτικοί σύμβουλοι κ.λπ.)
επωφελούνται επίσης. Επιπλέον, και ιδίως σε πιθανή επιτυχή έκβασή του, ένας
πόλεμος μπορεί να σημαίνει άνοιγμα ευκαιριών σε νέες αγορές, αλλά και νέες
τεχνολογίες και καινοτομίες που αναπτύσσονται για αμυντικούς, επιθετικούς,
τηλεπικοινωνιακούς ή παραγωγικούς σκοπούς και που εντάσσονται βαθμηδόν στην
οικονομία όπου εν καιρώ παγιώνονται. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε
περιόδους όπου η κερδοφορία των κεφαλαίων πέφτει -και εν προκειμένω έχουμε
διαρκή και σημαντικότατη πτώση αυτής της κερδοφορίας για 80 ολόκληρα χρόνια- ο
πόλεμος αποτελεί για την οικονομική ολιγαρχία τη θεραπεία επιλογής. Και μόνο
αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει την έναρξη ή την παράταση πολέμων όπως αυτοί
που βλέπουμε.
Στον παρόντα χρόνο η ούτως ή άλλως πάγια επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ
συμπληρώνεται με μια σειρά σπασμωδικών αντιδράσεων στην αμφισβήτηση της
παγκόσμιας κυριαρχίας της και υπαγορεύεται από την επείγουσα ανάγκη
αντιμετώπισης της οικονομικής της επισφάλειας. Οι πόλεμοι σε εξέλιξη και οι
επαπειλούμενοι, όπως και η εμφύτευση τοπικών και περιφερειακών διενέξεων και
εχθροπραξιών προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο και να δημιουργήσουν στρατηγικές και
οικονομικοπολιτικές διεξόδους. Κατά ειρωνικό τρόπο οι διέξοδοι που επιδιώκει η
δύση, τουλάχιστον στη φάση που διανύουμε, φαίνεται να ισοδυναμούν με πολιτικά
αδιέξοδα. Και είναι τόσο οφθαλμοφανές και παράδοξο όλο αυτό, που αναπόφευκτα
αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται αλήθεια για αυτοχειρία ή για θυσία που έχει αποφασιστεί
στα ανώτατα κλιμάκια της οικονομικής ολιγαρχίας προς εξυπηρέτηση ευρύτερων
ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Αυτό που προκύπτει, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση,
είναι ότι οι γκλομπαλιστές φαίνονται να εξαρτούν τα μελλοντικά τους κέρδη, την
εξουσία τους και εν τέλει την ίδια την ασφάλειά τους, από την οικονομική
καταστροφή των χωρών στις οποίες μέχρι σήμερα στηρίζονταν. Είναι βέβαιο ότι την
εξαρτούν επίσης από την περαιτέρω συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας τους (στην
πραγματικότητα από την εξάλειψη της ίδιας της πολιτικής) και από τον
ολοκληρωτικό έλεγχο των λαών, με τη μορφή της «υπό όρους ελευθερίας» ή ακόμα
και της «υπό όρους επιβίωσης». Ωστόσο το άνοιγμα πολεμικών μετώπων με όχημα τις
ΗΠΑ, μέσα στους υπό διαμόρφωση πολιτικοστρατιωτικούς συσχετισμούς δεν φαίνεται
να ευνοεί μακροπρόθεσμα τον ρόλο και τη σημασία τους. Αν το πολιτικό κλίμα και
οι συμμαχίες δεν αλλάξουν δραματικά, ο δυτικός ιμπεριαλισμός πέφτει πάνω σε ένα
κινεζικό, ρωσικό, βορειοκορεατικό, αφρικανικό, ιρανικό και πιθανώς αραβικό
ανυπέρβλητο οχυρό, το οποίο ισχυροποιείται πολιτικά αλλά και στρατιωτικά με
μεταξύ τους -και όχι μόνο- συμμαχίες εξαιτίας κυρίως της αλαζονείας, της
αδιαλλαξίας και της επιθετικότητας του πρώτου. Στη Μέση Ανατολή οι ΗΠΑ θα
ήθελαν την επαναχάραξη των συνόρων και τη διάσπαση ισχυρών κρατών σε μικρότερα,
απολύτως εξαρτώμενα από την ίδια, κατά το πρότυπο του δόγματος
Ράμσφελντ-Σεμπρόφσκι, κάτι που θα επέτρεπε τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.
Στο οικονομικό σκέλος η Ευρώπη της Γερμανίας κατρακυλάει, η Αμερική καθώς φλερτάρει
με τη χρεωκοπία, βλέπει το δολάριο να αποδυναμώνεται ως αποθεματικό νόμισμα,
ενώ οι G7 τώρα βρίσκονται μπροστά σε έναν τοίχο
από BRICS.
Ωστόσο, ο σημαντικότερος πόλεμος που εξελίσσεται στην εποχή μας είναι ο πόλεμος
της πληροφορίας. Το ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι παρά τη λογοκρισία με
αποκλεισμό της αντίθετης άποψης, τις προσπάθειες απόκρυψης γεγονότων και
δεδομένων που αμφισβητούν τα αφηγήματα της οικονομικής ελίτ, αυτό που
διασώζεται μοιάζει ικανό να ενισχύει ένα παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα
που πρόκειται σίγουρα να έχει επίπτωση και στη διαμόρφωση των πολιτικών
συσχετισμών. Από αυτούς τους νέους συσχετισμούς, πρωτίστως μέσα στο σώμα της
κοινωνίας, αλλά και από την αναπόφευκτη αντανάκλασή τους στην πολιτική σκηνή
-κατεξοχήν των ΗΠΑ και των χωρών της Ευρώπης- θα εξαρτηθούν οι μακροπρόθεσμες
εξελίξεις. Για παράδειγμα, το μέλλον του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν φαντάζει και
τόσο ρόδινο μετά την ανατίναξη του Nord Stream (που έγινε προκειμένου να αποτραπεί η
συνεργασία Ευρώπης – Ρωσίας) και μετά από τις ολέθριες οικονομικές επιπτώσεις
για την πρώτη που είχε η αμερικανόπνευστη αυτή τρομοκρατική ενέργεια με τις
τεράστιες οικολογικές συνέπειες. Το να καταστρέφεις συμμάχους για να αποτρέψεις
την ενεργειακή τους συνεργασία με τον εχθρό σου, δεν θεωρείται στις διεθνείς
σχέσεις ούτε ηθικό, ούτε έντιμο, ούτε νόμιμο. Μεσοπρόθεσμα, και για μια σειρά
από πρόσθετους λόγους, η όλο και εμφανέστερη αμφισβήτηση και απαξίωση είναι
απίθανο να μην οδηγήσουν σε αλλαγές κυβερνήσεων, σε επιμέρους διαζύγια, σε
αποδυνάμωση και μακροπρόθεσμα ενδεχομένως σε διάλυση αυτών των θεσμών. Η
αμφισβήτηση της παγκόσμιας αμερικανικής κυριαρχίας κερδίζει καθημερινά έδαφος
και εκδηλώνεται φανερά, με αναθεώρηση από πρώην πιστούς συμμάχους των σχέσεών
τους με την υπερδύναμη, με δημιουργία αντιαμερικανικών μετώπων, με
αναπροσανατολισμούς των διεθνών εμπορικών συναλλαγών, με οικονομικά αντίμετρα,
ακόμα και με πρωτοφανείς αντιαμερικανικές δηλώσεις, προειδοποιήσεις και
διπλωματικά πλήγματα.
Όλα αυτά τα παρακολουθούμε για πρώτη φορά στην ιστορία σε πραγματικό χρόνο μέσω
διαδικτύου και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που παρά τις προσπάθειες ελέγχου
τους παραμένουν σχετικά άναρχα και ανεξέλεγκτα. Αυτό σημαίνει ότι για πρώτη
φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ο πόλεμος αυτός μπορεί να διεξαχθεί με σχετικά
δικαιότερους για την κοινωνία όρους. Η δε επιρροή του σε άλλου τύπου πολέμους
(στρατιωτικούς, οικονομικούς, υγειονομικούς κ.λπ.) δεν θα είναι αμελητέα. Το
δυστύχημα είναι ότι ενίοτε όλοι αυτοί οι τύποι πολέμου που διεξάγονται με
ευθύνη της κεντρικά καθοδηγούμενης και κρατικά οργανωμένης διεθνούς
τρομοκρατίας των ολιγαρχών του πλούτου συμπεριλαμβάνουν εθνοκαθάρσεις,
ολοκαυτώματα και γενοκτονίες.
Τώρα τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από τους
υποκινούμενους φανατικούς σιωνιστές. Στην πραγματικότητα η επιχείρηση βρισκόταν
σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες. Αυτό που ο κόσμος βλέπει (ή δεν βλέπει) σήμερα
είναι η κορύφωσή της στη Γάζα με αφορμή την πολεμική επιχείρηση της Χαμάς σε
μια περίοδο που η σημασία του παλαιστινιακού προβλήματος έχανε την αρμόζουσα
θέση του στη διεθνή διπλωματική ατζέντα και στις υπό εκκόλαψη διακρατικές
συμφωνίες, όπως οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» μεταξύ Ισραήλ, Μαρόκου, Μπαχρέιν,
Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Σουδάν. Υπό το πρίσμα αυτό η επιχείρηση της
Χαμάς μπορεί να θεωρηθεί εξαιρετικά επιτυχής, αφού όχι απλώς επανέφερε το
παλαιστινιακό στην επιφάνεια αλλά έστρεψε πάνω του το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
Τώρα όλοι έμαθαν από τα πιο επίσημα ισραηλινά χείλη ότι η επακόλουθη ενίσχυση
των ισραηλινών βομβαρδισμών και οι χερσαίες επιχειρήσεις γίνονται με στόχο την
πλήρη εθνοκάθαρση και την ολοκληρωτική κατάκτηση της Παλαιστίνης. Αυτό
επιχειρείται ώστε αφενός να ανοίξει το πεδίο της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων
φυσικού αερίου στα ανοιχτά της Γάζας, αφετέρου να εδραιωθεί η ασφάλεια του
Ισραήλ και ει δυνατόν να ενισχυθεί η επιρροή του ως εμπροσθοφυλακής των
συμφερόντων των ελίτ στην περιοχή. Άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι εβραίοι
χρηματοδότες του, οι οποίοι υπαγορεύουν όχι μόνο την πολιτική του ίδιου αλλά
και των ΗΠΑ.
Στο αντισιωνιστικό μέτωπο η σιιτική Χεζμπολάχ συνδράμει πλέον την μαχόμενη
σουνιτική Χαμάς (και μιλάμε για δύο πρώην εχθρούς) διεξάγοντας προσεκτικούς και
μετριοπαθείς βομβαρδισμούς φθοράς και διάσπασης δυνάμεων εναντίον ισραηλινών
στόχων, με συμβολική συνδρομή περιορισμένων χτυπημάτων προερχόμενων από άλλες
χώρες όπως η Υεμένη ή το Ιράκ. Ωστόσο ισχυρότεροι παίχτες της περιοχής όπως το
Ιράν (ο σημαντικότερος εχθρός του Ισραήλ), η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, και η
Αίγυπτος μαζί με άλλες αραβικές χώρες διστάζουν να παρέμβουν με αποτελεσματικό
τρόπο για την αποτροπή αυτής της γενοκτονίας. Οι παγκόσμιες δυνάμεις,
συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών,
περιορίζονται επί του παρόντος στο να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση,
τονίζοντας ωστόσο την πρόθεσή τους να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους στην
ευρύτερη περιοχή. Σχεδόν όλοι περιορίζονται προς το παρόν σε ανέξοδες εκκλήσεις
ανακωχής για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, σε καταδίκη της γενοκτονίας, σε
προειδοποιήσεις, σε προτάσεις προς ψήφιση από τα Ηνωμένα Έθνη ή το πολύ σε
διπλωματία ψύχρανσης σχέσεων με τους υπεύθυνους του χρόνιου αυτού προβλήματος
και των οξύνσεών του. Αυτά, παρά τις λαϊκές αντιδράσεις στο εσωτερικό των
χωρών, όπου μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αντιλαμβάνονται ότι τέτοιες
επιδερμικές παρεμβάσεις επιτρέπουν τη συνέχιση της σφαγής αμάχων και της
απάνθρωπης τιμωρίας ενός λαού για τη δράση μιας απελευθερωτικής του οργάνωσης.
Διότι το Ισραήλ εφαρμόζει αυτό ακριβώς που εφάρμοζαν οι Γερμανοί ναζί ως
αντίποινα σε βάρος των λαών που αντιστέκονταν, δηλαδή ομαδικές τιμωρίες με
εκτελέσεις αθώων. Το εφάρμοσε σε κατοικίες, υποδομές, ναούς, πανεπιστήμια και
τώρα το εφαρμόζει σε νοσοκομεία και ασθενοφόρα.
Έχει προηγηθεί βορειότερα η έναρξη ενός ολοκαυτώματος που προέκυψε ως
αποτέλεσμα της βαθμιαίας αλλά μεθοδικής μετάλλαξης της ουκρανικής κοινωνίας σε
εκκολαπτήριο του νεοναζισμού. Η μετάλλαξη αυτή σχεδιάστηκε από τις μυστικές
υπηρεσίες των γνωστών παγκόσμιων τρομοκρατών και υλοποιήθηκε με ευρωπαϊκά και
αμερικανικά κονδύλια, στο πλαίσιο της περικύκλωσης της Ρωσίας και του
απογαλακτισμού από αυτήν πρώην σοβιετικών δημοκρατιών με παράλληλο σκοπό την
πολιτική και πολιτιστική τους διαφθορά και την απομύζηση του εθνικού τους
πλούτου από μεγάλες πολυεθνικές.
Τη μη αναγνώριση από την ουκρανική κυβέρνηση βασικών δικαιωμάτων των ρωσόφωνων
κοινοτήτων, τη συστηματική καταπίεσή τους και την βάναυση αντιμετώπισή τους ως
εσωτερικού εχθρού ακολούθησαν οι ειδικές πολεμικές επιχειρήσεις του Βλάντιμιρ
Πούτιν και ο ακρωτηριασμός της Ουκρανίας. Αυτός έγινε με ευθύνη του
αμερικανοκίνητου ΝΑΤΟ και των ντόπιων οραματιστών του εξευρωπαϊσμού, που μετά
από την εκλογική εξαπάτησή τους από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ένα πιόνι της
οικονομικής ολιγαρχίας, κλήθηκαν να θυσιάσουν την ήδη βαθιά διεφθαρμένη χώρα
τους στα κέρδη διεθνών εταιρικών κολοσσών. Τώρα πληρώνουν με εκατόμβες θυμάτων
και οικονομική καταστροφή το τίμημα αυτής της μνημειώδους απερισκεψίας, στην
οποία μάλιστα κάποιοι, όπως ο ίδιος ο Ζελένσκι, υπό την πίεση των νεοναζί
επιμένουν αυτοκτονικά. Κι αυτά συμβαίνουν παρά την πρόσφατη δημόσια παραδοχή
του Ουκρανού στρατηγού Ζαλούζνι ότι μόνο με ένα τεχνολογικό θαύμα μπορεί πλέον
να κερδηθεί αυτός ο πόλεμος και παρά τις συμβουλές των «μέχρι τέλους» συμμάχων
τους να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τον εχθρό, καθώς ο πόλεμος έχει προ πολλού
κριθεί. Άλλωστε όπλα και κεφάλαια θα πρέπει τώρα να αλλάξουν προορισμό ώστε να
ενισχύσουν τον σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ, αξιοποιούμενα στη Μέση Ανατολή,
με την Ουκρανία να έχει από δω και πέρα την τύχη στυμμένης λεμονόκουπας. Την
ίδια στιγμή η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν βγαίνει ωφελημένη οικονομικά και
πολιτικά, έχοντας καταδείξει στον κόσμο την ποσοτική και ποιοτική στρατιωτική
ανεπάρκεια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, έχοντας εμπνεύσει εθνικοαπελευθερωτικά
κινήματα όπως στην Αφρική, ισχυροποιώντας το παγκόσμιο αντιαμερικανικό
αντιαποικιακό μέτωπο, και προβάλλοντας ένα εναλλακτικό πρότυπο εξωτερικής
πολιτικής και διεθνούς επιρροής από κοινού με την Κίνα, με βοήθεια σε φτωχές
αφρικανικές χώρες, και σύναψη εμπορικών, τεχνολογικών και άλλων συμφωνιών.
Όμως η τρίτη και μακράν μεγαλύτερη γενοκτονία ήρθε με την επονομαζόμενη
«πανδημία». Και αυτή είναι η μόνη γενοκτονία που προκλήθηκε από έναν πραγματικό
παγκόσμιο πόλεμο. Έναν πόλεμο χωρίς καν σύνορα, λάβαρα, τανκς, βόμβες,
πυραύλους. Έναν πόλεμο-πείραμα με απεριόριστη οριζόντια και κατακόρυφη
εξάπλωση, στον οποίον οι στολές των χαμηλόβαθμων του επιτιθέμενου ήταν όλες
λευκές, κι ο εχθρός ήταν παντού ο ίδιος: η κοινωνία. Καθώς μιλάμε για πληθυσμό
τεράστιων διαστάσεων που μάλιστα περιλαμβάνει πολλές διακριτές ομάδες, ο
συγκεκριμένος πόλεμος κατά της ανθρωπότητας προσέφερε στην ιατρική, στη
βιοτεχνολογία και σε πολλούς άλλους επιστημονικούς κλάδους την ευκαιρία
πειραματισμού ή τουλάχιστον μελέτης πάνω σε γιγαντιαίο δείγμα μη αμειβόμενων
ανθρώπινων πειραματόζωων που συμμετείχαν στο πείραμα χωρίς ενημερωμένη
συναίνεση. Στην ψυχολογία π.χ. προσφέρθηκε μια σπάνια ευκαιρία μελέτης της
ανθρώπινης συμπεριφοράς σε περίοδο υγειονομικού κινδύνου πραγματικού ή
υποτιθέμενου, στην κοινωνιολογία ένα σημαντικό παράδειγμα αλληλεπιδράσεων και
αναπροσδιορισμού σχέσεων, ενώ στη φιλοσοφία ένα ευρύ πεδίο μελέτης των όρων και
των συνθηκών επαναξιολόγησης και αναθεώρησης των ανθρώπινων αξιών. Ήδη είναι
εφικτές μερικές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, όπως ότι σε εκατομμύρια περιπτώσεων
θύματα και θύτες ταυτίζονταν, ή ότι τα γονικά ένστικτα όπως και εκείνα της
αυτοσυντήρησης παρέμειναν σε αξιοσημείωτο βαθμό υποτονικά έως και αδρανή, σε
χτυπητή αντίθεση με τον κοινωνικό αυτοματισμό που στις εξάρσεις του αναζήτησε
ακόμα και τα όρια του κανιβαλισμού. Ο μαζοχιστικός αυτοπεριορισμός, η
αυτό-φίμωση και η παραίτηση από θεμελιώδεις ελευθερίες έγιναν σύμβολα της
κοινωνικής ευσυνειδησίας, ενώ αναδύθηκε η θρησκεία της επιστήμης, ακριβώς την
ώρα που η τελευταία περνούσε από το πεδίο της παρατήρησης, της ενδελεχούς
δοκιμασίας, της ακριβούς μέτρησης και της επαλήθευσης, στη σφαίρα της πίστης.
Η πανδημία υπήρξε πραγματικό γεγονός αλλά είχε κοινωνική και ψυχολογική, όχι
υγειονομική υπόσταση. Δεν συμβαίνει δυστυχώς το ίδιο με αυτό που άφησε πίσω
της, καθώς αυτό έχει όντως και τέτοια υπόσταση. Θύματα εξακολουθούν να
καταγράφονται καθημερινά ως συνέπεια μιας υποτιθέμενης πρόληψης κατά μιας
μυστηριώδους λοίμωξης. Αυτή η πρόληψη επιβλήθηκε με χρήση σκευασμάτων που
σχεδιάστηκαν ως στρατιωτικά αντίμετρα και υιοθετήθηκαν μαζικά χωρίς να
διαθέτουν οριστική άδεια. Ο λόγος ήταν η παγκόσμια απειλή κατά της υγείας που
έθετε αυτή η περίεργη λοίμωξη που αποδόθηκε σε έναν κορονοϊό και έμοιαζε αρχικά
με πνευμονία, αργότερα με γρίπη και στο τέλος με συνάχι. Σημειώνονταν
καθημερινά χιλιάδες ασυμπτωματικά «κρούσματα» (= μη κρούσματα με την έννοια της
παραδοσιακής ιατρικής) που διαγιγνώσκονταν με τεστ, εκ των οποίων το πιο
αξιόπιστο, σύμφωνα με τον νομπελίστα κατασκευαστή του Kary Mullis «μπορεί να βρει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε». Το τεράστιο
αυτό κοινωνικό και υγειονομικό πείραμα εξυπηρέτησε σαφείς πολιτικές
σκοπιμότητες και ασφαλώς την υψηλή κερδοφορία της Big Pharma. Και τώρα που η κερδοφορία σκόνταψε πάνω στην
«παραπληροφόρηση» από τα μέσα δικτύωσης, αναμένεται μια επόμενη πανδημία που θα
την αναζωογονήσει. Εντωμεταξύ το κοινωνικό πείραμα συνεχίζεται στηριζόμενο σε
αφηγήματα που μοιάζουν με τις Χίλιες και Μια Νύχτες. Μια νέα συναρπαστική
ιστορία εφευρίσκεται κάθε φορά που τελειώνει η προηγούμενη. Έχουμε ιστορίες τρόμου
γεμάτες με πανδημίες, ανθρωπογενή εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος και του
κλίματος (μαζί με τις προβλεπόμενες πολιτικές πρόληψης και τιμωρίας τους
ασφαλώς), με πολέμους κατά της τρομοκρατίας, με ψηφιακά κεντρικά ελεγχόμενα
νομίσματα και με ψηφιοποίηση προσωπικών δεδομένων. Έχουμε παράξενες ιστορίες
για δημοκρατίες που πραγματώνονται μέσα από τη συγκέντρωση εξουσίας σε
παγκόσμια κέντρα αποφάσεων, ιστορίες για ελεύθερη άσκηση της έκφρασης εν μέσω
λογοκρισίας και ποινών για παραπληροφόρηση, ιστορίες για ατομικές ελευθερίες
που διευκολύνονται από την καταστρατήγηση συνταγμάτων και διεθνών συνθηκών,
ιστορίες λατρείας του δικαιωματισμού με όρους επιβολής συμπεριφορικών προτύπων
και ποινών στις πλειοψηφίες για το παράπτωμα της κανονικότητας κ.ο.κ.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται αποκαρδιωτικά, μπορείτε ίσως να βρείτε ανακούφιση στο
γεγονός ότι η κερδοφορία των κεφαλαίων έδειξε κάποια σημεία ανάκαμψης με την
έναρξη του πολέμου στη Γάζα... Αλλά αν δεν συγκαταλέγεστε στους οικονομικά
ωφελημένους, μπορείτε να ενθαρρυνθείτε από τις τεκτονικές αλλαγές που
συντελούνται στον διανυόμενο συμπιεσμένο ιστορικό χρόνο. Το αν οι εξελίξεις θα
αποδειχτούν ευεργετικές για την πλειονότητα του πληθυσμού ή όχι, θα εξαρτηθεί
από το εύρος και την αξιοπιστία της ενημέρωσής του, από την κριτική του
ικανότητα, την κοινωνική του αλληλεγγύη, την εφευρετικότητα και τη μαχητικότητά
του.
