28/6/15

«Όχι» στη λιτότητα και την ύφεση

Έγινε αυτό που ευχηθήκαμε. Τα βαμπίρ απέρριψαν 47 σελίδες με «ναι» της ελληνικής πλευράς αξιώνοντας πλήρη και άνευ όρων υποταγή, ταπεινωτική παραδοχή ήττας της κυβέρνησης και πλήρη παράδοση της χώρας. Και φυσικά αυτό δύσκολα το δέχεται ακόμα κι ο βαριά ηττημένος σε έναν στρατιωτικό πόλεμο.  Έτσι λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται σε ένα πρώτο -και πάντως ακόμα μετέωρο- βήμα απαγκίστρωσης από την «φιλοθεσμική» εμμονή της. Πάει με το πιστόλι στον κρόταφο σε μια λύση που έπρεπε να έχει η ίδια επιλέξει πολύ πριν (πριν από αρκετές εκατοντάδες σελίδες αντιλαϊκών υπό διαπραγμάτευση μέτρων που δεν θεωρήθηκαν αρκετά σκληρά για το... χοντρό πετσί του μέσου Έλληνα). Ευαρεστήθηκαν να μας ρωτήσουν μόνο όταν κάποιοι πρωτοκλασάτοι βρέθηκαν πλέον αντιμέτωποι με το πολιτικό τους Βατερλώ, όταν πια κατάλαβαν ότι οι αγαπημένοι τους εταίροι δεν τους άφηναν κανένα περιθώριο πολιτικής επιβίωσης, πως δεν έδιναν δεκαράκι τσακιστό ούτε για αυτήν. 

Ας είναι! Έστω κι έτσι, έστω και τώρα, θα πάμε να ψηφίσουμε «Όχι», γιατί κάθε άλλη στάση και απάντηση ισοδυναμεί με πρόσκληση σε γεύμα για καθ’ έξιν δολοφόνους. Ωστόσο η κυβέρνηση θα ήταν πολύ χρήσιμο να εκλάβει ένα πιθανότατο πλέον λαϊκό «Όχι» ως απόρριψη του συνόλου της υφεσιακής και αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των θεσμών που έχουν κερδίσει τον σεβασμό της και όχι ως απόρριψη του συγκεκριμένου μόνο σχεδίου συμφωνίας! Πάει να πει (και πείτε τα σχετικά χαιρετίσματα στον κ. Βαρουφάκη) πως αν αύριο τεθεί στο τραπέζι μια ακόμα και «φιλικότερη» νέα πρόταση με δυο μονάδες έκπτωση στον προτεινόμενο ΦΠΑ ή μια μονάδα υποχώρηση στο συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων, ή αποδοχή μιας κάποιας έκτακτης εισφοράς στις μεγάλες επιχειρήσεις, ή ένα χρόνο παράταση για το μέτρο συνταξιοδότησης στα 67, θα πρέπει να θεωρηθεί και αυτή η πρόταση ως ήδη απορριφθείσα από τον λαό! Η κυβέρνηση πρέπει να ξέρει πως αν υπερισχύσει το «Όχι» θα πρόκειται για ένα «Όχι» στη λιτότητα και την ύφεση, σε όλα τα παρεμφερή με τα προταθέντα και σε οποιαδήποτε ισοδύναμά τους μέτρα. Δεν θα πρόκειται για ένα «όχι» σε μονάδες και υποδιαστολές!

25/6/15

Καλή συμφωνία είναι η νεκρή συμφωνία

Οποιαδήποτε συμφωνία με τους δανειστές θα είναι μια κάκιστη συμφωνία για τον λαό. Όπως πλέον δείχνουν επανειλημμένες δημοσκοπήσεις, αυτό το ξέρει η πλειοψηφία του κόσμου, και δεν μπορεί παρά να το ξέρει και ο τελευταίος «φιλοθεσμικός» Έλληνας διαπραγματευτής. 

Κι όμως οι εκπρόσωποί μας ακόμα σήμερα επιμένουν να παζαρεύουν το ποσοστό της εξαθλίωσης του λαού και της χώρας τους προσφέροντας όλο και περισσότερο αίμα στα νεοφιλελεύθερα βαμπίρ! Αν αυτά τα ίδια δεν απορρίψουν και το τελευταίο ουσιαστικό αίτημα της ελληνική κυβέρνησης, δυστυχώς οι… δικοί μας είναι ικανοί να συνεχίζουν το καλόπιασμα μέχρι τελικής πτώσης, η οποία φυσικά και θα έρθει συντομότατα αν όχι άμεσα. Αυτή η κυβέρνηση θα έχει σύντομο και άδοξο τέλος, καθώς σκοπεύει να μας πουλήσει για διαπραγματευτική νίκη και αριστερή συνέπεια λόγων και έργων τη χειρότερη εξαθλίωση και εξαπάτηση που έχει υποστεί εν καιρώ ειρήνης η χώρα.
 

Ο μόνος τρόπος να σωθεί –αντίθετα με ό,τι πιστεύουν τα «φιλοθεσμικά» μέλη της- είναι να συνεχίσει το σκληρό ροκ η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ώστε να αναγκαστούν οι Τσίπρες να αποχωρήσουν και να προετοιμαστούν στα σοβαρά για οριστική ρήξη και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.

12/6/15

Ναι στο «όχι» των θεσμών!



Με δεδομένη την γλοιώδη επίθεση φιλίας Τσίπρα στους θεσμούς, το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε πλέον είναι η σθεναρή άρνηση και αντίσταση από μέρους τους. Να είναι καλά οι Γιούνκερ, Ντάισελπλουμ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ και η παλιοπαρέα τους και να λένε ψυχρά και αποφασιστικά «όχι» σε κάθε νέα παράκληση, σε κάθε νέα υποχώρηση της υπερήφανης κυβέρνησής μας! Γουστάρουμε να βλέπουμε τα χαστούκια με τα οποία ανταμείβεται για κάθε νέα προσφορά της στους νταβατζήδες της και πανηγυρίζουμε με κάθε νέο στραπάτσο της αριστερο-φτιασιδωμένης εικόνας της. Σε κάθε νέο «όχι» των δανειστών εμείς εδώ θα κάνουμε πάρτυ! Άλλωστε από δω και πέρα οποιαδήποτε συμφωνία μπορούμε να σκεφτούμε ως πιθανή, θα δικαιολογούσε μόνο βαρύ λαϊκό και εθνικό πένθος.

2/6/15

Αποχρώσεις του γκρίζου στο τηλεοπτικό και πολιτικό τοπίο



Επί 20 μαύρους ραδιοτηλεοπτικούς μήνες η ανοιχτή ΕΡΤ υπήρξε φωτεινή και ελπιδοφόρα. Με την «πρώτη φορά αριστερά» επανέρχεται στο γκρίζο. Κι αυτό γιατί ένας αυτοδιαχειριζόμενος οργανισμός και μάλιστα ραδιοτηλεοπτικός δεν είναι ανεκτός ούτε από το κράτος, ούτε από το κεφάλαιο, ούτε από τον κομματοκεντρικό συνδικαλισμό, ούτε από το κάθε λογής πολιτικό κατεστημένο, επειδή όχι μόνο στερεί τους έχοντες εξουσία από τα προνόμιά τους και το σύστημα από έναν πολύτιμο μηχανισμό αναπαραγωγής και προπαγάνδισής του, αλλά και μετατρέπει αυτόν τον μηχανισμό σε ζωντανή διάψευση του κυρίαρχου μοντέλου και ουσιαστικά σε εργαλείο αντισυστημικής προπαγάνδας.

Η ειρωνεία είναι ότι ενώ η αυτοδιαχείριση και η αμεσοδημοκρατική οργάνωση συχνά γεννιόνται ως αντίδοτα στον αυταρχισμό (οπότε κατά μια έννοια αποτελούν συνέπειές του), οδηγούνται σε αργό θάνατο με την αποκήρυξή του και την μετατόπιση της διακυβέρνησης προς το υποτιθέμενο «κέντρο». Για παράδειγμα η αυτοδιαχειριζόμενη, ανεξάρτητη, ΕΡΤ (ERTOpen και ET3), που γεννήθηκε με το κατέβασμα ενός διακόπτη από μια τυραννική κυβέρνηση, επιστρέφει με ευθύνη μιας λιγότερο αυταρχικής κυβέρνησης και με νομιμότερο τρόπο, στο αρχικό της στάτους. Ξαναγίνεται ένας ιεραρχικός, εξαρτημένος από την κρατική εξουσία ραδιοτηλεοπτικός φορέας.

Αυτό μας δείχνει πως ό,τι θετικό μπορεί λόγω λαϊκής αντίδρασης να δημιουργήσει ο αυταρχισμός, εύκολα κινδυνεύει να ακυρωθεί με την επάνοδο σε μια λιγότερο αυταρχική διακυβέρνηση. Μια σειρά αριστερών προεκλογικών υποσχέσεων και η μετεκλογική αθέτησή τους, αρκούν. Είναι ένα τετριμμένο κόλπο (που παραδόξως πάντα πιάνει) απ’ αυτά που περιλαμβάνονται στο αέναο στημένο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της κοινωνίας. Οι προοδευτικές σοσιαλιστικές επιλογές είναι συνηθέστατα ήδη καμένες πριν φτάσουν στην κάλπη. Στην πραγματικότητα η μάχη της κάλπης δεν είναι αναμέτρηση διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών κατευθύνσεων, αλλά μόνο κάποιων ασήμαντων διαφοροποιήσεων μεταξύ αντικοινωνικών πολιτικών. Η κάλπη αποφασίζει πρωτίστως νίκες και ήττες που αφορούν καριέρες συγκεκριμένων ατόμων που απλώς διευκολύνονται από τη δράση εντός πολιτικών ομάδων. Ο ρόλος των ατόμων αυτών και των συγκεκριμένων ομάδων είναι να κάνουν τον λαό να πιστεύει πως όντας ο ίδιος ανίκανος να αποφασίσει για τη ζωή του τους χρειάζεται και πως η σωστή επιλογή κυβερνώντων θα τον σώσει. Αυτό που σίγουρα πετυχαίνουν τα κόμματα (που άλλωστε δεν είναι πάντα γεννήματα πραγματικών κοινωνικών αναγκών και αντιθέσεων, αλλά είναι και τα ίδια γεννήτορες τεχνητών διαφορών) είναι να επιφέρουν, συνειδητά ή μη, αποπροσανατολισμό και ενδοταξικές αντιθέσεις εντός των υποτελών τάξεων προς όφελος της άρχουσας τάξης.  

Όσο αντιμετωπίζουμε το κατέβασμα του διακόπτη και το άδοξο τέλος του σύντομου βίου της ανεξάρτητης ΕΡΤ, ως απλά πολιτικά λάθη, δηλαδή ως ζητήματα που θα έχουν αίσια διευθέτηση είτε μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση είτε με μια απεργία και μερικές στάσεις εργασίας, όσο αδυνατούμε να διαπιστώσουμε τα αδιέξοδα και την παγίδα του υπαρκτού κοινοβουλευτισμού, το πόσο αξιοθρήνητοι είναι οι πολιτικοί μας θεσμοί και ελλιπή τα πολιτικά μας δικαιώματα, όσο διστάζουμε να αυτοργανωθούμε αμεσοδημοκρατικά, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον ρόλο των κομμάτων, την ετερονομία και την κεντρομόλο εξουσία, το καλύτερο που έχουμε να περιμένουμε είναι ένα τηλεοπτικό και κοινωνικοπολιτικό γκρίζο, με μαύρο κατά περιόδους.