Αποχρώσεις του γκρίζου στο τηλεοπτικό και πολιτικό τοπίο

Επί 20 μαύρους ραδιοτηλεοπτικούς μήνες η ανοιχτή ΕΡΤ υπήρξε φωτεινή και ελπιδοφόρα. Με την «πρώτη φορά αριστερά» επανέρχεται στο γκρίζο. Κι αυτό γιατί ένας αυτοδιαχειριζόμενος οργανισμός και μάλιστα ραδιοτηλεοπτικός δεν είναι ανεκτός ούτε από το κράτος, ούτε από το κεφάλαιο, ούτε από τον κομματοκεντρικό συνδικαλισμό, ούτε από το κάθε λογής πολιτικό κατεστημένο, επειδή όχι μόνο στερεί τους έχοντες εξουσία από τα προνόμιά τους και το σύστημα από έναν πολύτιμο μηχανισμό αναπαραγωγής και προπαγάνδισής του, αλλά και μετατρέπει αυτόν τον μηχανισμό σε ζωντανή διάψευση του κυρίαρχου μοντέλου και ουσιαστικά σε εργαλείο αντισυστημικής προπαγάνδας.

Η ειρωνεία είναι ότι ενώ η αυτοδιαχείριση και η αμεσοδημοκρατική οργάνωση συχνά γεννιόνται ως αντίδοτα στον αυταρχισμό (οπότε κατά μια έννοια αποτελούν συνέπειές του), οδηγούνται σε αργό θάνατο με την αποκήρυξή του και την μετατόπιση της διακυβέρνησης προς το υποτιθέμενο «κέντρο». Για παράδειγμα η αυτοδιαχειριζόμενη, ανεξάρτητη, ΕΡΤ (ERTOpen και ET3), που γεννήθηκε με το κατέβασμα ενός διακόπτη από μια τυραννική κυβέρνηση, επιστρέφει με ευθύνη μιας λιγότερο αυταρχικής κυβέρνησης και με νομιμότερο τρόπο, στο αρχικό της στάτους. Ξαναγίνεται ένας ιεραρχικός, εξαρτημένος από την κρατική εξουσία ραδιοτηλεοπτικός φορέας.

Αυτό μας δείχνει πως ό,τι θετικό μπορεί λόγω λαϊκής αντίδρασης να δημιουργήσει ο αυταρχισμός, εύκολα κινδυνεύει να ακυρωθεί με την επάνοδο σε μια λιγότερο αυταρχική διακυβέρνηση. Μια σειρά αριστερών προεκλογικών υποσχέσεων και η μετεκλογική αθέτησή τους, αρκούν. Είναι ένα τετριμμένο κόλπο (που παραδόξως πάντα πιάνει) απ’ αυτά που περιλαμβάνονται στο αέναο στημένο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της κοινωνίας. Οι προοδευτικές σοσιαλιστικές επιλογές είναι συνηθέστατα ήδη καμένες πριν φτάσουν στην κάλπη. Στην πραγματικότητα η μάχη της κάλπης δεν είναι αναμέτρηση διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών κατευθύνσεων, αλλά μόνο κάποιων ασήμαντων διαφοροποιήσεων μεταξύ αντικοινωνικών πολιτικών. Η κάλπη αποφασίζει πρωτίστως νίκες και ήττες που αφορούν καριέρες συγκεκριμένων ατόμων που απλώς διευκολύνονται από τη δράση εντός πολιτικών ομάδων. Ο ρόλος των ατόμων αυτών και των συγκεκριμένων ομάδων είναι να κάνουν τον λαό να πιστεύει πως όντας ο ίδιος ανίκανος να αποφασίσει για τη ζωή του τους χρειάζεται και πως η σωστή επιλογή κυβερνώντων θα τον σώσει. Αυτό που σίγουρα πετυχαίνουν τα κόμματα (που άλλωστε δεν είναι πάντα γεννήματα πραγματικών κοινωνικών αναγκών και αντιθέσεων, αλλά είναι και τα ίδια γεννήτορες τεχνητών διαφορών) είναι να επιφέρουν, συνειδητά ή μη, αποπροσανατολισμό και ενδοταξικές αντιθέσεις εντός των υποτελών τάξεων προς όφελος της άρχουσας τάξης.  

Όσο αντιμετωπίζουμε το κατέβασμα του διακόπτη και το άδοξο τέλος του σύντομου βίου της ανεξάρτητης ΕΡΤ, ως απλά πολιτικά λάθη, δηλαδή ως ζητήματα που θα έχουν αίσια διευθέτηση είτε μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση είτε με μια απεργία και μερικές στάσεις εργασίας, όσο αδυνατούμε να διαπιστώσουμε τα αδιέξοδα και την παγίδα του υπαρκτού κοινοβουλευτισμού, το πόσο αξιοθρήνητοι είναι οι πολιτικοί μας θεσμοί και ελλιπή τα πολιτικά μας δικαιώματα, όσο διστάζουμε να αυτοργανωθούμε αμεσοδημοκρατικά, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον ρόλο των κομμάτων, την ετερονομία και την κεντρομόλο εξουσία, το καλύτερο που έχουμε να περιμένουμε είναι ένα τηλεοπτικό και κοινωνικοπολιτικό γκρίζο, με μαύρο κατά περιόδους.