Οι γερμανικοί μισθοί και το ελληνικό χρέος

Του Σπύρου Ραυτόπουλου

Η κυβέρνηση Παπανδρέου μαζί με τους λοιπούς προστάτες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες και ταυτόχρονα τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ότι είναι ζήτημα επιβίωσης αλλά και φιλότιμου η αποπληρωμή των χρεών στις ιδιωτικές τράπεζες και τους κερδοσκόπους. Πρόκειται για την ευρέως διαδεδομένη άποψη πως εκεί που δεν υπάρχει αισχροκέρδεια δεν υπάρχει και οικονομία! Και όλα αυτά, τη στιγμή που όλοι όσοι γνωρίζουν απλή αριθμητική και στοιχειώδη οικονομικά καταλαβαίνουν πως τέτοιου ύψους χρέη όπως το ελληνικό είναι αδύνατον να αποπληρωθούν έστω και σε είκοσι χρόνια από σήμερα.

Τη στιγμή που αυτό σκοπίμως αποκρύπτεται από τον ελληνικό λαό, ανοιχτά πλέον το ισχυρίζονται γνωστοί οικονομικοί επαΐοντες όπως ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομίας Ρόμπερτ Μαντέλ, ο καθηγητής Στιβ Χάνκε του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς ή ο Μπιλ Γκρος, διαχειριστής του μεγαλύτερου ομολογιακού αμοιβαίου κεφαλαίου στον κόσμο. (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Μαΐου). Ορισμένοι από αυτούς το θέτουν σε ορίζοντα ενός-δύο ετών.

Αλλά τότε γιατί άραγε όλη αυτή η πρεμούρα για την εξυπηρέτηση του χρέους με μέτρα που αντί να ενισχύουν την ήδη ανοργάνωτη και άοπλη ελληνική οικονομία και το ελλειμματικό της κράτος πρόνοιας τα καταρρακώνουν; Είναι απλό: όλη η προσπάθεια γίνεται πρωτίστως ώστε οι τράπεζες να  προλάβουν να εισπράξουν όσο μπορούν περισσότερα πριν από την επίσημη κήρυξη είτε της συνειδητής παύσης πληρωμών, είτε της πραγματικής αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους, κάτι που γνωρίζουν καλά ότι επέρχεται. Γίνεται επίσης για να προστατευτεί το ευρώ. 

Είναι παντελώς αδιάφορο αν θα καταρρεύσουν εθνικές οικονομίες, ενώ φαίνεται πως είναι ακόμα και επιθυμητή η ούτως ή άλλως αναπόφευκτη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που μέχρι πρότινος εθεωρείτο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η Ευρώπη είχε ήδη δεχτεί σφοδρές επικρίσεις από τον ισχυρό υπερατλαντικό της σύμμαχο για την δήθεν απλόχερη πολιτική της στον τομέα της  κοινωνικής πρόνοιας, παρά τις προφανείς ελλείψεις της στον τομέα αυτόν. Η ειρωνεία είναι ότι την εποχή που ο πρόεδρος Ομπάμα δια πυρός και σιδήρου κατάφερνε να περάσει την ψήφιση ενός κρατικού ασφαλιστικού προγράμματος για την αναθεώρηση του αμερικανικού συστήματος υγείας με στόχο τη μείωση του κόστους του για τους Αμερικανούς πολίτες, η Ευρώπη διαπίστωνε ότι τα αντίστοιχα προγράμματά της είναι πολύ ακριβά!

Έτσι, την ίδια στιγμή που οι Έλληνες καλούνται να σώσουν το ευρώ με εθνικές θυσίες, η Γερμανία θέτει τον πήχη του "σκληρού ευρώ" ψηλά, για να βοηθήσει τους εξαγωγείς και τους τραπεζίτες της και  για να αποθαρρύνει την κατανάλωση και τις εισαγωγές της, έχοντας καθηλώσει ουσιαστικά τους μισθούς των εργαζόμενων Γερμανών για πάνω από μια δεκαετία. Στα πλαίσια αυτά είναι εύκολα κατανοητή η άποψη του Γερμανού Χάινερ Φλάσμπεκ, κορυφαίου οικονομολόγου της Διαρκούς Συνόδου του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη UΝCΤΑD, ότι η Γερμανία φταίει για την κρίση στην Ελλάδα και ότι είναι αυτή που θα διαλύσει την ΟΝΕ! 

Στα ΝΕΑ online, ο Γιώργος Παππάς σε ανταπόκριση από τη Γερμανία γράφει: "Η εφημερίδα «Die Ζeit» στο τελευταίο της πρωτοσέλιδο που κοσμεί τη σημαία της Ελλάδας με τη σφραγίδα «πτώχευση», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «ντόμινο για τον δρόμο της χρεοκοπίας που πήραν Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία δεν άρχισε από τις εκθέσεις του οίκου αξιολόγησης Fitch στο Λονδίνο, αλλά από τους μισθούς των επιχειρήσεων στη Γερμανία». Ο Χ. Φλάσμπεκ τονίζει ότι με τον τρόπο αυτό «η Γερμανία απέσπασε τεράστια πλεονεκτήματα μέσα στην ευρωζώνη έναντι κυρίως των χωρών του Νότου και κυρίως έναντι της Ελλάδας».

Ο Φλάσμπεκ που στο διάστημα Οκτωβρίου 1998- Απριλίου 1999 χρημάτισε και υφυπουργός Οικονομικών υπό τον Όσκαρ Λαφοντέν στην κυβέρνηση Σρέντερ, υποστηρίζει πως ενώ φταίει η Γερμανία, έγινε η Ελλάδα «ο καρπαζοεισπράκτορας» στην Ευρώπη.

Ανάλογες διαπιστώσεις κάνει και ο Σάιμον Τίλφορντ, επικεφαλής οικονομολόγος του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Όπως εξηγεί, «το πλεόνασμα μιας χώρας σημαίνει ότι κάποια άλλη αντιμετωπίζει πρόβλημα».

Οι δικοί μας πολιτικοί προφανώς διαφωνούν! Πώς να το κάνουμε; Είναι, βλέπετε, ζήτημα... ελληνικού φιλότιμου!

Ο Σπύρος Ραυτόπουλος είναι συνθέτης και οικονομικός αναλυτής