Η κρίση και η απάντηση της Αριστεράς

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2010: Η κρίση και η απάντηση της Αριστεράς

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των φετινών Αναιρέσεων 2010 ήταν η μεγάλη επιτυχία των τριών συζητήσεων, που διοργανώθηκαν. Ξεχωριστή επιτυχία είχε η συζήτηση του Σαββάτου για την κρίση και την απάντηση της Αριστεράς, με τη συμμετοχή του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη, του δημοσιογράφου και στελέχους του ΝΑΡ Πέτρου Παπακωνσταντίνου, του στελέχους του ΣΕΚ Πάνου Γκαργκάνα, του προσκεκλημένου από το γαλλικό Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα Ιβάν Λεμέτρ και του Άγγελου Χάγιου, από το ΝΑΡ. Για πάνω από τρεις ώρες, περισσότερα από 600 - 700 άτομα, παρακολούθησαν την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση, όπου παρουσιάστηκε –από τον Α. Χάγιο– και η πολιτική πρόταση του ΝΑΡ για το κοινωνικό - πολιτικό Μέτωπο Λαϊκής Αντιπολίτευσης και Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής, που θα στηρίζεται σε ένα πολιτικό μαζικό εργατικό κίνημα. Σε αυτό πρέπει και μπορεί να συμβάλει και η κοινή δράση της Αριστεράς. Παρουσιάζουμε βασικά σημεία των τοποθετήσεων:

 Χρεοκοπεί ολόκληρο το σύστημα
Δημήτρης Καζάκης

Η κρίση χρέους και η χρεοκοπία είναι ένα απόλυτα υπαρκτό, αντικειμενικό γεγονός για την Ελλάδα. Τι σημαίνει όμως χρεοκοπία; Από δημοσιονομική σκοπιά χρεοκοπία σημαίνει την πλήρη αδυναμία του κράτους να εξυπηρετήσει το χρέος του. Από πολιτική σκοπιά χρεοκοπία σημαίνει ότι το κράτος και η χώρα συνολικά έχει παραδοθεί στους δανειστές της. Αν ήταν σωστό αυτό που έγραφε ο Μαρξ ότι το κρατικό χρέος συνιστά την ανοιχτή εξαγορά του κράτους από μια χρηματιστική αριστοκρατία, τότε χρεοκοπία σημαίνει την πλήρη παράδοση του κράτους και της χώρας σ’ αυτήν τη χρηματιστική αριστοκρατία.
Από ταξική σκοπιά χρεοκοπία σημαίνει ότι ολόκληρο το κυρίαρχο σύστημα αδυνατεί να αναπαραχθεί ως τέτοιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υπερκέρδη ή ότι ο πλούτος της χώρας δεν είναι συσσωρευμένος σε λίγα χέρια. Όμως αυτό δεν αρκεί. Για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός χρειάζεται ο πλούτος αυτός να παράγει νέο πλούτο για τον κάτοχό του και να αξιοποιείται στην αγορά με συμφέροντες όρους γι’ αυτούς που τον κατέχουν.
Αυτό πια δεν μπορεί να γίνει για τον ελληνικό καπιταλισμό. Το δημόσιο χρέος απορροφά τους πιο ζωτικούς πόρους της οικονομίας και αναιρεί τη δυνατότητα μιας ομαλής αναπαραγωγής και συσσώρευσης του κεφαλαίου στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα, από τη σκοπιά του μεγάλου κεφαλαίου, δεν μπορεί πλέον να παράγει ικανοποιητικά ποσοστά κέρδους – παρά μόνο αν οι κορυφές της ντόπιας ολιγαρχίας συνασπιστούν με τους ξένους δανειστές, με τη διεθνή χρηματιστική ολιγαρχία.
Ταυτόχρονα η χρεοκοπία αυτή σημαίνει ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει τα κοινωνικά ερείσματα και τις συμμαχίες του με βάση τις οποίες κατόρθωνε να επιβιώνει και να αναπαράγεται. Σημαίνει ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδιαρθρώνεται, σαπίζει και καταρρέει μπροστά στα μάτια ολόκληρου του λαού.
Σήμερα δεν χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει για την επικείμενη χρεοκοπία του συστήματος με θεωρητικά και πολιτικά επιχειρήματα. Μπροστά στα μάτια όλων το σύστημα χρεοκοπεί με τόσο επιδεικτικό τρόπο που αναγκάζει ακόμη και τους επίσημους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης να το παραδεχτούν. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο ακόμη και στον πιο απολίτικο εργαζόμενο να μην αντιληφθεί ότι για να σωθεί αυτός και η χώρα, πρέπει να ξεμπερδέψει όχι απλά με τη μια ή με την άλλη πολιτική του κεφαλαίου, αλλά με ολόκληρο το σύστημα ως σύνολο.
Η άρνηση της πληρωμής του δημόσιου χρέους απαντάει θετικά από την σκοπιά της εργατικής τάξης στην ανάγκη να τραβηχτεί η μεγάλη μάζα στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία της χρηματιστικής ολιγαρχίας με σκοπό την επιβολή άμεσων δημοκρατικών μέτρων –όπως είναι η έξοδος από το ευρώ, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας, η αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, κ.ο.κ.– τα οποία κάτω από την επίδραση της ταξικής πάλης μπορούν ν’ ανοίξουν το δρόμο για τη μεγάλη επαναστατική ανατροπή.


Τρίτος παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος
Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Έχουμε μπροστά μας μια κρίση ιστορικών διαστάσεων και όχι μια συνηθισμένη κυκλική κρίση του συστήματος. Ξεκίνησε σαν κρίση στην αγορά ακινήτων στην Αμερική, μετασχηματίστηκε σε διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε τις τράπεζες, τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες με πακτωλό χρημάτων –κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του καπιταλισμού– και με αυτό τον τρόπο η χρηματοπιστωτική κρίση μεταλλάχτηκε σε δημοσιονομική κρίση των κρατών. Οι φόβοι για ένα παγκόσμιο κραχ οδήγησαν σε αυτά τα έκτακτα μέτρα με το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Οι χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ σύντομα θα έχουν χρέος 100% του ΑΕΠ. Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με ελληνικό φαινόμενο.
Πρόκειται για το τέλος ενός ορισμένου είδους καπιταλισμού των μητροπόλεων, που αντικατέστησε τον κεϋνσιανό δρόμο. Ένα σύστημα που ενώ τσάκιζε τα εργατικά μεροκάματα, κατέκλυζε την αγορά με βιομηχανικά προϊόντα. Το μαγικό ραβδί που απέτρεπε ως τώρα ένα συστημικό κραχ ήταν το πλαστικό χρήμα. Η καταφυγή των εργαζομένων σε δανεισμό από τις τράπεζες. Η κατάρρευση αυτού του μηχανισμού συντελείται τώρα μπροστά στα μάτια μας.
Αυτό που ζούμε είναι η έναρξη ενός τρίτου παγκόσμιου πόλεμου χαμηλής έντασης, κοινωνικού αυτή τη φορά, για την καταστροφή της εργατικής δύναμης. Ο ακραίος παραλογισμός του συστήματος εκδηλώνεται ως εξής: Aπό τη μια έχουμε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, με αδρανή κεφάλαια που δεν συμφέρει να αξιοποιηθούν παραγωγικά, της τάξης του 30% και από την άλλη πλεονάζουσα εργατική δύναμη της τάξης του 17% με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς.
Ποτέ άλλοτε μετά το 1941 το ταξικό πρόβλημα αυτής της κοινωνίας δεν ταυτίζεται τόσο πολύ με το εθνικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Όπως τότε έτσι και τώρα η αστική τάξη εμφανίζεται ανίκανη να δώσει οποιαδήποτε προοπτική – και στις δύο περιπτώσεις τα... ποντίκια πηδάνε από το καράβι πρώτα. Λένε ότι θα φύγουν κεφάλαια άμα κάνουμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους αποχωρώντας από την ευρωζώνη, μα ήδη όλη αυτή η μεγάλη συντεχνία της ελληνικής ολιγαρχίας, έδιωξε μέσα σε ένα μήνα, πριν καν ανακοινώσει τα μέτρα η κυβέρνηση, πριν αρχίσει να γίνεται λόγος περί χρεοκοπίας, 17 δισ. ευρώ.
Προκύπτει το ερώτημα: Ποια θα ’ναι η «κρίσιμη μάζα» που θα εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στον κόσμο της εργασίας, ανοίγοντας προοπτική στους λαϊκούς αγώνες και παλεύοντας ένα πρόγραμμα που έχει ήδη περιγραφεί με μέτρα όπως έξοδος από το ευρώ και το Πρόγραμμα Σταθερότητας, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών, αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος και αναδιανομή του εισοδήματος; Και από αυτή την άποψη, θα μου επιτρέψετε να επιμείνω στη γνώμη ότι δεν μπορούμε να πάμε μακριά αν δεν υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που σέβονται τον εαυτό τους.
Κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη μάχη θα παίξει η καινούργια γενιά της εργατικής τάξης. Όπως έγραφε ο Τρότσκι, συμβαίνει στην ιστορία του κινήματος η παλιά γενιά η οποία άντεξε στους δύσκολους καιρούς, όταν αλλάζουν τα πράγματα και έρχεται η ώρα των μαζών, της μεγάλης αναμέτρησης, να είναι κουρασμένη ή να μένει στις παλιές διαμάχες που έχουν ξεπεραστεί. Τα πράγματα αλλάζουν μόνο αν μια καινούργια γενιά χωρίς τις εμπειρίες της ήττας, πάρει την υπόθεση στα χέρια της. Αυτή η γενιά, είναι η δική μας ελπίδα και έχει τις δυνατότητες να πάει πιο μακριά από μας.


Κρίση αστικής πολιτικής και ιδεολογίας
Πάνος Γκαργκάνας

Δεν νομίζω πως υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να δέχεται κάποιος μια πρόσκληση να μιλήσει σε μια εκδήλωση που τη διοργανώνουν οι νεολαίοι που παλεύουν για την κομμουνιστική απελευθέρωση, με την έννοια της κοινής αναζήτησης της προοπτικής ώστε να βγούμε από αυτή την εφιαλτική εικόνα της κρίσης του καπιταλισμού. Θα ήθελα να σταθώ σε τρία βασικά σημεία.
Ένα πρώτο που έχει να κάνει με τις μάχες που έχουμε να δώσουμε γύρω από τα ζητήματα της κρίσης. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση του συστήματος αυτή τη στιγμή τόσο πιο ρηχές είναι οι αστικές ερμηνείες που κυκλοφορούν. Παρ’ όλα αυτά έχουμε να δώσουμε μάχη για να μην περνούν αυτές οι ερμηνείες. Σκεφτείτε τη φοβερή προπαγάνδα στη Γερμανία για το ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, μη παραγωγικοί κ.λπ. Αλλά κι εδώ στην Ελλάδα το ιδεολόγημα αφορά τους ισχυρισμούς πως δεν είμαστε πραγματικά παραγωγικοί, αρκετά ανταγωνιστικοί. Πως αυτό είναι το βασικό πρόβλημα κι εάν επιλυθεί αυτό τα υπόλοιπα μπορούν να διορθωθούν. Αυτή είναι η προπαγάνδα που έρχεται κυρίαρχα από το ΠΑΣΟΚ αλλά, έχει πέραση και σε άλλες δυνάμεις και χρειάζεται να είμαστε σκληροί και κατηγορηματικοί σε αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί να εξηγηθεί το τεράστιο χρέος μέσα από τέτοιου είδους θεωρίες. Είναι ψέμα ότι η κρίση δημιουργήθηκε από τέτοιου είδους προβλήματα, πρέπει να δούμε ποιες είναι οι πολυεθνικές του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν είναι ο ελληνικός εφοπλισμός; Είναι πίσω στην ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα ο ελληνικός εφοπλισμός; Πρώτη δύναμη είναι. Χτύπησε ουσιαστικά στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα πολύ κερδοφόρους τομείς του παγκόσμιου εμπορίου, όπως τη διακίνηση πρώτων υλών προς την Κίνα και δεν πλήρωσε αυτές τις επενδύσεις του από τα δικά του κέρδη. Προτιμούσε να παίρνει δάνεια από τις τράπεζες με τα εξευτελιστικά επιτόκια που υπήρχαν το προηγούμενο διάστημα και με αυτά να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις του, ενώ τα δικά του κέρδη τα τοποθετούσε σε χρηματιστικά παράγωγα που αποδίδανε 10, 15, 20 και 30%. Αυτό ήταν το παιχνίδι που παιζόταν τα προηγούμενα χρόνια από τα πιο δυναμικά κομμάτια του κεφαλαίου.
Πέρα από την τεράστια οικονομική κρίση του συστήματος υπάρχει και η τεράστια πολιτική κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς. Χρεοκόπησε ο νεοφιλελευθερισμός. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ πρόσφατα είπε αστειευόμενος πως οφείλουν να κλείσουν τα οικονομικά πανεπιστήμια, μιας και δε μπόρεσαν να προβλέψουν την επέλαση που έρχονταν. Και κανένα άλλο εναλλακτικό μοντέλο δεν υπάρχει. Όποιες απόπειρες έγιναν για νεοκεϋνσιανή πολιτική βρέθηκαν σε αδιέξοδο. Κι αυτό δημιουργεί διπλή κρίση και ένα κενό για την άρχουσα τάξη σε οικονομικά και ιδεολογικά εργαλεία. Αφήνει περιθώρια να δημιουργούνται καινούργιες συνθήκες, όχι μόνο από άποψη αγώνων. Σήμερα η καθημερινή εμπειρία επιβεβαιώνει στην εργατική τάξη πως το σύστημα δεν δουλεύει και αυτή είναι μια διαδικασία μαζικής κλίμακας που προκαλεί ανατροπές. Δείτε την ήττα στις ιδέες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ιδιωτικοποιήσεων. Δημιουργούνται μαζικά ακροατήρια που επικοινωνούν με τις αντικαπιταλιστικές ιδέες. Και αυτή είναι η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά, να δώσει πρόγραμμα, αγώνες, πορεία προς την ανατροπή και την επανάσταση.

Επιμέλεια: Κ. Σταυρούλα, Π. Προμπονάς, Κ. Χάγιου, Τ. Φραντζής, Θ. Ανδρίτσος.



Διεθνής αντικαπιταλιστική απάντηση
Ιβάν Λεμέτρ

Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ. Είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις ιδέες, τις ελπίδες και τους αγώνες μας. Είμαστε διεθνιστές, ο αγώνας σας είναι και δικός μας, η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή και διεθνής και ανοίγει την τρίτη φάση της κρίσης που ξεκίνησε το 2008. Οι γαλλικές τράπεζες κατέχουν ένα σημαντικό μερίδιο του ελληνικού χρέους. Όταν το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε αυτό που παρουσίασαν ως βοήθεια προς την Ελλάδα, εμείς καταγγείλαμε ότι είναι σχέδιο σωτηρίας των ελληνικών και γαλλικών τραπεζών.
Έχουμε σε παγκόσμια κλίμακα μία κρίση χρέους, δανεισμού και πιστώσεων. Η πρώτη φάση της κρίσης ήταν μια κρίση του ιδιωτικού χρέους και αυτό οδήγησε μέχρι και στη χρεοκοπία τραπεζών. Τα κράτη απάντησαν διεθνώς με πακέτα επιδοτήσεων για να μπορέσουν να διασώσουν τις τράπεζες και επιδείνωσαν την κρίση αντί να δώσουν λύση. Και τώρα γνωρίζουμε μια νέα φάση της κρίσης, με την κρίση του χρέους των κρατών. Με διαφορετικούς ρυθμούς και διαφορετικά μεγέθη είναι ένα πρόβλημα που αγγίζει το σύνολο του δυτικού καπιταλισμού. Λιτότητα και μέτρα που ακόμα κι αν δεν εφαρμόζονται παντού με τη βιαιότητα που γνωρίζετε εσείς εδώ, παντού οδηγούν σε ύφεση. Πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός για να εξάγεις, για να μπορέσεις να ξεπεράσεις σε ανταγωνιστικότητα την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων στην Ινδία ή στην Κίνα. Και από μια άποψη, η τέταρτη φάση της κρίσης έχει ξεκινήσει, με την κατάρρευση των κερδών των χρηματιστηρίων τις τελευταίες ημέρες.
Απέναντι σε αυτή τη λογική δεν είναι αρκετό να σκεφτόμαστε με όρους σωτηρίας της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι η μοίρα του συνόλου της εργατικής τάξης πέρα από σύνορα. Και με αφορμή αυτό, στο μέτρο που στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται τα ίδια τα κράτη, παίρνει πολιτική διάσταση. Πριν από λίγο καιρό μας εξηγούσαν ότι τα κράτη θα βοηθήσουν στη ρύθμιση του καπιταλισμού, όμως τώρα θα πρέπει πρώτα να ρυθμιστούν τα κράτη. Για να γίνει αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι να κατακτήσουν την πραγματική δημοκρατία, τη δυνατότητα εξουσίας. Βρισκόμαστε σε μία περίοδο αντίστοιχη της αυγής της επανάστασης του 1789 στη Γαλλία, όταν το κράτος και η μοναρχία ήταν στα χέρια της πλούσιας ολιγαρχίας. Και σήμερα τα κράτη βρίσκονται στα χέρια διεθνών χρηματιστηριακών μονοπωλίων, όλα τους χρεωμένα ως το λαιμό. Μπορούμε να ψηφίζουμε ότι θέλουμε στις εκλογές, τα κόμματα που θα αποκτήσουν εξουσία στο πλαίσιο του συστήματος δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να κάνουν ότι έκανε και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, αυτό που θα κάνει αύριο ο Στρος Καν στη Γαλλία αν ανέλθει στην εξουσία, αφού διέλυσε την Ελλάδα ως αρχηγός του ΔΝΤŸ
Κι επομένως αυτό που τίθεται σαν διακύβευμα είναι η κατάκτηση της δημοκρατίας και της εξουσίας από τους καταπιεσμένους. Αυτό βέβαια νομίζω ότι ονομάζεται επανάσταση. Δηλαδή η κατάκτηση της δημοκρατίας από την εργαζόμενη πλειοψηφία, το δικαίωμα να ελέγχουν την κοινωνία. Το καινούργιο που προκύπτει από την καταστροφική εξέλιξη αυτής της κρίσης είναι ότι σήμερα αν θέλουμε να εγγυηθούμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, ένα μισθό, μια δουλειά, μια σύνταξη, το δικαίωμα στην υγεία, στην εκπαίδευση δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα. Πρέπει να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, να δουλεύουμε για να ικανοποιούμε τις ανθρώπινες ανάγκες και αυτό θέτει το ζήτημα της εξουσίας, του ποιος κατευθύνει την κοινωνία και για ποιου το συμφέρον.
Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται το ζήτημα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση των καπιταλιστών υπέρ μιας σοσιαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχει σήμερα εθνική διέξοδος για οποιονδήποτε λαό, μπαίνουμε σε μία τελείως καινούρια εποχή, αυτή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και της άμεσης επικοινωνίας μεταξύ των λαών. Και νομίζω ότι το πρόγραμμά μας πρέπει να είναι στο ύψος αυτών των ανατροπών. Πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με την Ευρώπη των καπιταλιστών και των τραπεζιτών, να οικοδομήσουμε την Ευρώπη των εργαζομένων και των λαών.
Είναι αλήθεια ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν είναι πολύ ευνοϊκός για μας αυτή τη στιγμή, αλλά τίθεται το ζήτημα του μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας. Στόχος πρέπει να είναι η ενοποίηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων, που θα θελήσουν να συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα, συνδέοντάς τα με την ικανότητά μας να παρουσιάσουμε μία διέξοδο από αυτή την κρίση, τις απαντήσεις του κόσμου της εργασίας απέναντι στην κρίση τους. Πρέπει να οικοδομήσουμε απαντήσεις διεθνιστικές με την πραγματική έννοια του όρου, μέσα από ανταλλαγές απόψεων, μέσα από την αμοιβαία κατανόηση των αγώνων και των δυσκολιών μας. Και γι' αυτό ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε μαζί να δημιουργήσουμε μια αντικαπιταλιστική δύναμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μιας και η μοίρα μας είναι στενά συνδεδεμένη και αλληλοεξαρτώμενη.


Μέτωπο αντικαπιταλιστικής ανατροπής
Άγγελος Χάγιος

Αυτό που φοβάται σήμερα το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και αστικού συνασπισμού εξουσίας, ΕΕ και ΔΝΤ, είναι ότι άρχισε να βγαίνει μαζικά στο προσκήνιο η άλλη Ελλάδα των εκατομμυρίων ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ανέργων, νέων. Ένα κίνημα που δημιουργεί μια κρίσιμη ρωγμή στην ιδεολογική τρομοκρατία, στην επιχείρηση ενσωμάτωσης και στην κυριαρχία των αστικών κομμάτων. Το νέο, το δυναμικό στοιχείο είναι ότι διαμορφώνεται μια νέα ελπίδα, μια νέα δυνατότητα, να αλλάξουν οι αρνητικοί συσχετισμοί και να ανατραπεί η αντεργατική επίθεση. Μια νέα εποχή μαζικών πολιτικών αγώνων, αντικαπιταλιστικών εκρήξεων και εξεγερτικών γεγονότων για την ανατροπή της αστικής στρατηγικής και κλονισμού της κυριαρχίας της. Και το πολιτικό μαζικό εργατικό κίνημα αποτελεί τη δύναμη ανατροπής στις πολιτικές εξελίξεις. Ένα κέντρο αγώνα των συλλογικοτήτων, εργαζομένων, νεολαίας και λαϊκών στρωμάτων, με κορμό το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, τις επιτροπές στους τόπους δουλειάς και τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές. Το κίνημα αυτό θα αναπτύσσεται σε αντιπαράθεση με το κράτος, κεντρικό και τοπικό, ως «Bουλή των από κάτω» και πρέπει να έχει λογική απαλλαγής από τη γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Για την ανάπτυξη του πολιτικού μαζικού χαρακτήρα του εργατικού κινήματος, είναι αναγκαίο ένα κοινωνικό - πολιτικό Μέτωπο Λαϊκής Αντιπολίτευσης και Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής, που θα συμβάλει και στις ριζοσπαστικές διεργασίες στην Αριστερά και θα είναι ακηδεμόνευτο από τις ρεφορμιστικές της δυνάμεις και περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ. Ένα μέτωπο που θα έχει στον πυρήνα του προγράμματος τα εργατικά δικαιώματα, για αυξήσεις στους μισθούς - συντάξεις και για μείωση χρόνου εργασίας. Που θα παλέψει για την απαγόρευση των απολύσεων και την προστασία των ανέργων. Που θα υπερασπίζεται τη σταθερή, χωρίς ελαστικοποίηση, δουλειά, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και κοινωνική ασφάλιση. Αυτό το μέτωπο θα συνεχίσει αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και θα απαιτεί το άμεσο πέρασμα των τραπεζών στο Δημόσιο με κοινωνικό - εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση. Προμετωπίδα του οφείλει να είναι η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος από το «μηχανισμό» και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ενώ συστατικά στοιχεία της πολιτικής του γραμμής η άρνηση του ιμπεριαλιστικού χρέους, η έξοδος από το ευρώ και ρήξη με την ΕΕ. Θα μιλήσει για γενναία αύξηση της φορολόγησης του κεφαλαίου και ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Πολιτική προϋπόθεση γι’ αυτά αποτελεί η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, του σάπιου πολιτικού κατεστημένου και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Όπως επίσης η θέση για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση - συμβολή στη διάλυση της ΕΕ για σοσιαλιστική διεθνή ένωση στην Ευρώπη και στον κόσμο!
Σήμερα, εποχή κρίσης του καπιταλισμού, τα ερωτήματα μιας άλλης κοινωνικής συγκρότησης, με θεμέλιο τη συλλογική ιδιοκτησία και τη δημοκρατία των παραγωγών του πλούτου, απασχολούν όλο και ευρύτερα τμήματα εργαζομένων. Η σημερινή Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αλλάξει η κατάσταση και ο συσχετισμός. Να ανατραπούν οι κοινοβουλευτικές - θεσμικές αυταπάτες και δεσμεύσεις της αστικής νομιμότητας, τα όρια της ΕΕ και του «πατριωτισμού», ο μίζερος ενδοαριστερός εμφύλιος. Η κρίση της Αριστεράς αφορά στη στρατηγική, το πολιτικό πρόγραμμα και το ρόλο της ως αριστερού άκρου του κοινοβουλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό διασπάται συνεχώς, την ίδια στιγμή που μιλάει για ενότητα. Ο στρατηγικός επαναπροσανατολισμός της αποκτά επείγοντα χαρακτήρα για να αποκτήσει η σημερινή της κρίση δημιουργικό χαρακτήρα. Όχι με περιθωριοποίηση - εκφυλισμό των οργανώσεων της, αλλά με αναδιάταξη του ιδεολογικού και πολιτικού συσχετισμού, με επαναστατική στρατηγική και τακτική και προς ένα νέο φορέα της εργατικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής και της νέας κομμουνιστικής προοπτικής.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι ιστορικά αναγκαία η αυτοτελής προγραμματική - οργανωτική ανασυγκρότηση του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ενίσχυση συνολικά της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής Αριστεράς. Για να προωθήσουν με νέους όρους ένα νέο εργατικό κίνημα και ένα αντικαπιταλιστικό πόλο της Αριστεράς. Να ανοίξουν το διάλογο για τα ιστορικής σημασίας ζητήματα αυτά. Να συμβάλουν στην κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και των μετωπικών τους πρωτοβουλιών μέσα στο κίνημα. Να δείξουν ότι η «κοινωνική κόλαση» που δημιουργούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν είναι μονόδρομος. Ότι υπάρχει αντικαπιταλιστική αριστερή απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και επίθεση.

Πηγή: ΠΡΙΝpress