Διατάξεις αντιπεριβαλλοντικού και κλεπτοκρατικού χαρακτήρα

του Γιάννη Σχίζα

Και στάνες και βοβάλες, όλα να γίνουν ρημαδιό...
 

«Τραγουδιστική αδεία» ή μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο Γιάννης Μηλιώκας σκιαγράφησε με το γνωστό τραγούδι του μια κτηνοτροφική κοινωνία σε απαξίωση και υποχώρηση. 

Έκτοτε ο ρόλος του μεταλλασσόμενου κτηνοτρόφου σε Homo Kobinadorιus παίχτηκε σε πολλά «θέατρα επιχειρήσεων» διανομής κοινοτικών πόρων – και «ματαξαναδιανομής» τους, καταπώς θα ’λεγε ο Τραμπάκουλας του Χάρρυ Κλυνν...
 

Όμως το καθαρό αποτέλεσμα για την ελληνική κοινωνία ήταν πικρό: Σε μια χώρα με 60 εκατομμύρια στρέμματα «δυνάμει» βοσκοτόπων και με μεγάλη κτηνοτροφική παράδοση, το 2007 υπήρχε έλλειμμα 1.595 εκατομμυρίων ευρώ στο «ισοζύγιο» εξαγωγών - εισαγωγών σε ζώντα ζώα, κρέατα, γάλατα και αυγά – καταπώς ανέφερε το βιβλίο του Γιάννη Τόλιου «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης»...
 

Το 1987 επιχειρήθηκε και τελικά πραγματοποιήθηκε η ψήφιση του Νόμου 1734 περί βοσκοτόπων, που συμπεριελάμβανε ορισμένες διατάξεις αντιπεριβαλλοντικού και κλεπτοκρατικού χαρακτήρα...
Παρ’ όλα τα «σάπια» που θα μπορούσε κανείς να βρει στον νόμο (με όρους μαναβικής...), το σίγουρο είναι ότι υπήρχε ένας θετικός πυρήνας: Ο οποίος σχετιζόταν με τη διαχείριση των φυσικών πόρων της ελληνικής γης, με την αποτίμηση της βοσκοϊκανότητας των λιβαδιών, με την αειφορική διαχείρισή τους... Όμως ο Νόμος 1734 απενεργοποιήθηκε, ιδιαίτερα έπειτα από επιτυχημένη προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας για το περιβαλλοντικά ύποπτο άρθρο 15...
 

Τα πράγματα πήγαν εκεί που πήγαν, παρά τα σήματα συναγερμού που αναδύθηκαν στη διάρκεια μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου και παρά τις προτάσεις εναλλακτικής διαχείρισης της ελληνικής υπαίθρου και της κτηνοτροφίας, από ένα ευάριθμο σώμα μελετητών και ακτιβιστών.

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας δυο συνέδρια για τη βιολογική αιγοπροβατοτροφία – εναλλάξ στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι – έδειξαν την ανάγκη μετασχηματισμού του ελληνικού προϊόντος και μέσω αυτής την αποτελεσματική προώθησή του στην εγχώρια και διεθνή αγορά.

Τα πορίσματα των δυο συνεδρίων, με 300 τουλάχιστον συνέδρους κάθε φορά και συμμετοχές καταξιωμένων επιστημόνων, με είχαν οδηγήσει τότε στη συγγραφή ενός άρθρου στην «Αυγή» υπό τον τίτλο: «Κτηνοτρόφος τουρίστας»... Ο τίτλος ήταν παράδοξος, αλλά όχι άστοχος, λαμβανομένης υπ’ όψιν, πρώτον, της τοτινής ισχύος του γνωμικού «Αλβανός τουρίστας» και, δεύτερον, της σιαμαίας σχέσης του Έλληνα κτηνοτρόφου με τα ζώα, στο πλαίσιο ενός νομαδικού πρωτογονισμού που δεν του επέτρεπε μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής και αποθάρρυνε τη νέα γενιά από το επάγγελμα...
 

Στην εποχή των μνημονίων νέα δεινά προστέθηκαν στη διαχείριση της ελληνικής υπαίθρου. Στην αρχή ήταν η αλιεία με δυναμίτες, που έγινε γνωστή από καταγγελίες περιβαλλοντικών οργανώσεων. Επακολούθησαν κρούσματα αποψίλωσης δασικών εκτάσεων για την παραγωγή καυσόξυλων, που γρήγορα προσέλαβαν διαστάσεις επιδημίας. Παράλληλα, στην όλη κατάσταση της αρπακολλατζίδικης και εισπρακτικής διαχείρισης, προστέθηκε το φαινόμενο της υπο-αστυνόμευσης και ανθυπο-προστασίας των ελληνικών φυσικών πόρων: Οπότε η αποδυνάμωση του λιμενικού σώματος και της δασικής υπηρεσίας ανατροφοδότησαν μια ακόμη πιο μαζική έφοδο εναντίον των κοινόχρηστων αγαθών του ελληνικού λαού.
 

Η λαθραία υλοτομία, ακόμη και σε περιαστικές περιοχές – ηχώ της παλιάς γερμανικής κατοχής με τις μεγάλες αποψιλώσεις περιαστικών δασών της Αθήνας και ιδιαίτερα του Υμηττού – συνοδεύτηκε από τη λαθραία βόσκηση σε περιοχές που προορίζονταν για αναδάσωση, όπου η βλάστηση διήνυε μια κρίσιμη αυξητική περίοδο και ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη...
 

Πρόσφατα η «Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία ΔΑΣΑΜΑΡΙ SOS», που δραστηριοποιείται στην Πεντέλη, έκανε καταγγελία στις δασικές αρχές και στον δήμαρχο σχετικά με την παράνομη βόσκηση σε καμένες περιοχές. Η απάντηση που εισέπραξαν οι συγκεκριμένοι πολίτες είχε δύο σκέλη και ήταν χαρακτηριστική των ορίων και δυνατοτήτων της υπαρκτής (μικρο)εξουσίας:
1. «Το Δασονομείο σχολάει το μεσημέρι».
2.  «Το Δασαρχείο δεν μπορεί να συλλάβει τα γίδια διότι δεν έχει χώρο να τα φυλάξει».
 

Εξ άλλου ο δήμαρχος Ραφήνας - Πικερμίου αντιπαρατήρησε: «...Δεν είναι δυνατόν ένας δήμαρχος ή έστω όργανα του δήμου να βγαίνουμε και να κυνηγάμε κοπάδια με πρόβατα. Δεν είναι δική μου δουλειά». Και συμπλήρωσε ότι «πρόκειται για καταγγελία που κινείται στα όρια της γελοιότητας ή ενδεχομένως κακόβουλη θέση που έχει στόχο να με πλήξει. Να βγουν οι κάτοικοι με καραμπίνες και να κυνηγήσουν τους βοσκούς αν θέλουνε. Δεν φταίω εγώ αν κάποιος δεν είναι ευσυνείδητος». Η ασυνειδησία κάποιων σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα αναλφαβητισμού μεταξύ των αιγοπροβάτων – με αποτέλεσμα να αδυνατούν να διαβάσουν υπάρχουσες πινακίδες – επιφέρει μια μικρή καταστροφή, που περνάει σχετικά απαρατήρητη στην τρέχουσα κατάσταση των μεγάλων καταστροφών...

Όμως «ανεπαισθήτως» η Ελλάδα υπονομεύει τους φυσικούς της πόρους (αντί πινακίου δόσεων...) και γίνεται μια χώρα δύσμορφη και περιβαλλοντικά δυσλειτουργική – στη διαδικασία μιας υποτιθέμενης σωτηρίας...από τους "σωτήρες".

πηγή: topontiki.gr