Περισσότερη μπέσα υπάρχει στη Μαφία, και λιγότερη υποκρισία στις πουτάνες της οδού Αθηνάς, παρά στην πολιτική μας ζωή. Όσοι δεν έχουνε ακόμα νιώσει ναυτία με την κατάντια του κοινοβουλευτισμού, με αυτές τις καρικατούρες δημόσιων λειτουργών, με αυτούς τους κλόουν του δημόσιου βίου, και εξακολουθούν να πιστεύουν πως το διαβατήριο για την κόλαση σφραγίστηκε για να αποφευχθεί το μη χείρον, είναι απλώς αμετανόητα θύματα της δικής τους ανίκητης ανοησίας.
Πίστευαν ανέκαθεν ότι το κακό ενσαρκωνόταν στην προηγούμενη κυβέρνηση του δικομματισμού. Εξακολουθούσαν να το πιστεύουν ακόμα κι όταν η διάδοχη κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα διόρθωνε το κακό έκανε χειρότερα από την προηγούμενη. Μετά πίστεψαν ένα κόμμα που έσπαζε τον δικομματισμό και που αφενός έφερε αριστερή κονκάρδα (την ίδια στιγμή που δήλωνε αφοσιωμένο στην νεοφιλελεύθερη ΕΕ!) και αφετέρου υποσχόταν δύο απολύτως αντιφατικά πράγματα: παραμονή στην αγαπημένη του ευρωζώνη και τέλος μνημονίων και λιτότητας!
Και τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, αυτά τα ίδια θύματα αναζητούν τρόπο να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους και τους τωρινούς βασανιστές τους, ή ψάχνουν να βρουν νέους. Δεν είναι δήμιοι, σου λέει, οι εγχώριοι συνεργάτες και υποστηριχτές της ευρωπαϊκής συμμορίας, είναι αθώα θύματα. Φταίνε μόνο οι ξένοι συμμορίτες, αφού δηλώνουν ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές ότι ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Επομένως όποιος εθνοπατέρας δηλώσει ότι απεχθάνεται την απανθρωπιά είναι αθώος, άσχετα με το αν την υπογράφει μαζί με τον αφανισμό μας και με το ανεξήγητο ακόμα σκεπτικό ότι πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο Νταχάου!
Το νέο πολιτικό σόου είναι η δημόσια παραδοχή ότι μας κυβέρνησαν ως παραπλανημένες παρθένες που είχαν την ατυχία να σπάσει ο υμένας τους. Παραπλανημένες μεν, όχι μετανοημένες δε, καθώς παραμένουν πιστές στον διακορευτή. Εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι ευθύνεται η κρυφή και ακαταμάχητη γοητεία της ΕΕ, όχι προς θεού το δικό τους ξεσάλωμα για εξουσία! Καλούμαστε επίσης αντί να σκεφτούμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο του ολοσχερούς αφανισμού μας ως λαού, να ασχολούμαστε με τις ανόητες και προκλητικές δηλώσεις των «μωρών παρθένων» που διαφωνούν αλλά υπερψηφίζουν, που καταψηφίζουν αλλά στηρίζουν, με όλη την εμετική σάχλα της πολιτικής παραφιλολογίας και του κομματικού κουτσομπολιού. Διότι το πολιτικώς επείγον για το καλό της χώρας και της Ευρώπης είναι σήμερα ένα: με ποιον τρόπο θα γίνει η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ, κι αν αυτή αποδειχτεί τελικά ανέφικτη, ποια χαριτωμένη κόρη θα πάρει τη θέση του για να σώσει την τιμή του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, κατά προτίμηση με τις ευλογίες της Ευρώπης.
Ε, λοιπόν εμείς λέμε ότι δεν φταίει κανείς τόσο όσο οι ίδιοι οι αμετανόητοι εκλογείς, οι υπέρμαχοι αυτού του κοινοβουλευτισμού-εχθρού της δημοκρατίας, οι εθελοτυφλούντες μπροστά στην τεράστια πολιτική απάτη της κομματοκρατίας που δεν κουράζεται ποτέ να διαψεύδει ότι το αποκρουστικότερο πρόσωπό της το έχουμε δει. Έρχεται κάποιος, σου λέει δυο παρλαπίπες και μετά σου ζητάει τα κλειδιά του σπιτιού σου, και μια εξουσιοδότηση για να διαχειριστεί εν λευκώ την περιουσία σου και να καθορίσει τη ζωή σου. Κι εσύ του τα παραδίδεις! Για τη συνέχεια θα φταίει αυτός;
Πίστευαν ανέκαθεν ότι το κακό ενσαρκωνόταν στην προηγούμενη κυβέρνηση του δικομματισμού. Εξακολουθούσαν να το πιστεύουν ακόμα κι όταν η διάδοχη κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα διόρθωνε το κακό έκανε χειρότερα από την προηγούμενη. Μετά πίστεψαν ένα κόμμα που έσπαζε τον δικομματισμό και που αφενός έφερε αριστερή κονκάρδα (την ίδια στιγμή που δήλωνε αφοσιωμένο στην νεοφιλελεύθερη ΕΕ!) και αφετέρου υποσχόταν δύο απολύτως αντιφατικά πράγματα: παραμονή στην αγαπημένη του ευρωζώνη και τέλος μνημονίων και λιτότητας!
Και τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, αυτά τα ίδια θύματα αναζητούν τρόπο να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους και τους τωρινούς βασανιστές τους, ή ψάχνουν να βρουν νέους. Δεν είναι δήμιοι, σου λέει, οι εγχώριοι συνεργάτες και υποστηριχτές της ευρωπαϊκής συμμορίας, είναι αθώα θύματα. Φταίνε μόνο οι ξένοι συμμορίτες, αφού δηλώνουν ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές ότι ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Επομένως όποιος εθνοπατέρας δηλώσει ότι απεχθάνεται την απανθρωπιά είναι αθώος, άσχετα με το αν την υπογράφει μαζί με τον αφανισμό μας και με το ανεξήγητο ακόμα σκεπτικό ότι πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο Νταχάου!
Το νέο πολιτικό σόου είναι η δημόσια παραδοχή ότι μας κυβέρνησαν ως παραπλανημένες παρθένες που είχαν την ατυχία να σπάσει ο υμένας τους. Παραπλανημένες μεν, όχι μετανοημένες δε, καθώς παραμένουν πιστές στον διακορευτή. Εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι ευθύνεται η κρυφή και ακαταμάχητη γοητεία της ΕΕ, όχι προς θεού το δικό τους ξεσάλωμα για εξουσία! Καλούμαστε επίσης αντί να σκεφτούμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο του ολοσχερούς αφανισμού μας ως λαού, να ασχολούμαστε με τις ανόητες και προκλητικές δηλώσεις των «μωρών παρθένων» που διαφωνούν αλλά υπερψηφίζουν, που καταψηφίζουν αλλά στηρίζουν, με όλη την εμετική σάχλα της πολιτικής παραφιλολογίας και του κομματικού κουτσομπολιού. Διότι το πολιτικώς επείγον για το καλό της χώρας και της Ευρώπης είναι σήμερα ένα: με ποιον τρόπο θα γίνει η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ, κι αν αυτή αποδειχτεί τελικά ανέφικτη, ποια χαριτωμένη κόρη θα πάρει τη θέση του για να σώσει την τιμή του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, κατά προτίμηση με τις ευλογίες της Ευρώπης.
Ε, λοιπόν εμείς λέμε ότι δεν φταίει κανείς τόσο όσο οι ίδιοι οι αμετανόητοι εκλογείς, οι υπέρμαχοι αυτού του κοινοβουλευτισμού-εχθρού της δημοκρατίας, οι εθελοτυφλούντες μπροστά στην τεράστια πολιτική απάτη της κομματοκρατίας που δεν κουράζεται ποτέ να διαψεύδει ότι το αποκρουστικότερο πρόσωπό της το έχουμε δει. Έρχεται κάποιος, σου λέει δυο παρλαπίπες και μετά σου ζητάει τα κλειδιά του σπιτιού σου, και μια εξουσιοδότηση για να διαχειριστεί εν λευκώ την περιουσία σου και να καθορίσει τη ζωή σου. Κι εσύ του τα παραδίδεις! Για τη συνέχεια θα φταίει αυτός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου