(Πριν, Κυριακή 6 Ιουλίου 2014)
Στους πιστωτές για την εξυπηρέτηση του χρέους θα κατευθυνθούν κι αυτά τα χρήματα
Την μάχη των εντυπώσεων θα προσπαθήσει να κερδίσει η κυβέρνηση τις επόμενες μέρες με αφορμή τη νέα έξοδο στις αγορές που θα πραγματοποιηθεί με την έκδοση πιθανά 3ετούς ομολόγου με το οποίο θα επιδιώξουν να συγκεντρώσουν γύρω στα 3 δισ. ευρώ. Ο Σαμαράς κι ο φιλο-Μνημονιακός Τύπος θα εμφανίσουν την επιτυχία της έκδοσης ως νέα ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών, μετά την προηγούμενη επιτυχημένη ομολογιακή έκδοση του Απριλίου που ήταν η πρώτη έκδοση μετά το 2010, και μια επιπλέον ένδειξη υπέρβασης της κρίσης. Έτσι ώστε, με μπόλικα λογικά άλματα, να μπορούν να ισχυριστούν ότι τα χειρότερα βρίσκονται πίσω…
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική γιατί, πρώτο, οι συνθήκες ρευστότητας που επικρατούν στην αγορά εγγυώνται την επιτυχία οποιασδήποτε ομολογιακής έκδοσης, ενώ, δεύτερο, μια ματιά στο που θα κατευθυνθούν αυτά τα χρήματα αρκεί για να αντιληφθούμε ότι οι μόνοι που δικαιούνται να χαίρονται από τη νέα ομολογιακή έκδοση είναι οι πιστωτές.
Κατ’ αρχάς η διαφαινόμενη επιτυχία της ομολογιακής έκδοσης εξασφαλίσθηκε με τα μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις 5 Ιουνίου, το λεγόμενο «πακέτο Ντράγκι». Σε αδρές γραμμές περιελάμβανε μείωση του βασικού επιτοκίου στο 0,15% (από 0,25%), μείωση του επιτοκίου χορηγήσεων στο 0,75% (από 0,40%), την προαναγγελία 2 νέων πράξεων αναχρηματοδότησης τραπεζών (LTRO) τον Σεπτέμβρη και το Νοέμβρη ύψους 400 δισ. ευρώ κι επιπλέον την διαμόρφωση αρνητικών επιτοκίων (της τάξης του -0,10%) για την κατάθεση των πλεοναζόντων κεφαλαίων των εμπορικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Μέτρο που δεν έχει λάβει καμιά άλλη μεγάλη κεντρική τράπεζα (πχ Αγγλίας, Ιαπωνίας ή ΗΠΑ) και ισοδυναμεί με πρόστιμο προς όσες τράπεζες δεν δανείζουν τα κεφάλαιά τους κι επιλέγουν για λόγους ασφάλειας να τα «παρκάρουν» στην ΕΚΤ. Η ρευστότητα στην αγορά ενισχύθηκε περαιτέρω και με αφορμή τις δηλώσεις που ακολούθησαν την συνεδρίαση της διοίκησης της ΕΚΤ την εβδομάδα που πέρασε, βάσει των οποίων επιβεβαιώθηκε η ετοιμότητα της να εκκινήσει νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων μεγάλης κλίμακας αν χρειαστεί από Σεπτέμβρη, το οποίο προφανώς θα υλοποιηθεί μέσω τραπεζών… Περιττό να ειπωθεί ότι η γενναιοδωρία της ΕΚΤ ευνοεί αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Το αστείο μάλιστα είναι πως η συγκεκριμένη πηγή ρευστότητας “άνοιξε” για να ωφεληθούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά…
Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια ρευστότητας ήταν να μειωθούν κατακόρυφα οι αποδόσεις όλων των ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τόσο σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα όσο και με τον προηγούμενο χρόνο. Ενδεικτικά, η απόδοση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου έπεσε στο 2,75% (από 4,39% πριν ένα χρόνο), του ισπανικού στο 2,69% (από 4,63%), του πορτογαλικού στο 3,61% (από 7,25%) και του ελληνικού στο 5,98% (από 11,58%). Αυτό ακριβώς το ευνοϊκό κλίμα εκμεταλλεύτηκαν όλες οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας την προηγούμενη εβδομάδα που προχώρησαν στην έκδοση ομολόγων (η Ισπανία με την έκδοση 5ετούς και 30ετούς, η Πορτογαλία με την έκδοση ομολόγου δολαρίου για να αυξήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα, η Ιρλανδία με 10ετές ομόλογο που αντικατέστησε ομόλογα που λήγουν το 2016, η Γαλλία με την έκδοση 10ετούς, κοκ), αλλά και ελληνικές επιχειρήσεις που προέβησαν στην έκδοση ομολογιακών δανείων, με τελευταία την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν.
Επομένως, η εξασφαλισμένη επιτυχία του νέου ελληνικού ομολόγου αν σηματοδοτεί μια ψήφο εμπιστοσύνης είναι από την μεριά των τραπεζών στην ΕΚΤ που τις έχει πλημμυρίσει στο χρήμα. Κι όχι στην κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία, του Μαριάνο Ραχόι στην Ισπανία, του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία και του ακροδεξιού Σαμαρά στην Ελλάδα.
Ακόμη κι έτσι όμως η ανάληψη νέου χρέους θα μπορούσε να ήταν μια πολύ ευχάριστη είδηση αν αυτά τα χρήματα κατευθύνονταν σε προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, σε αυξήσεις συντάξεων ή στην ανέγερση νέων σχολείων και νοσοκομείων. Το χειρότερο όμως είναι ότι σημαντικό μέρος τόσο από τα 3 περίπου δισ. που θα συγκεντρωθούν από τη νέα έκδοση όσο κι απ’ αυτά που αναμένονται από τον Μηχανισμό (1 δισ. η πρώτη υπο-δόση που θα εκταμιευθεί μάλλον αύριο, 1 δισ. τον Αύγουστο και 1,8 δισ. που είναι τα κέρδη από τα ελληνικά ομολόγα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης) θα επιστρέψουν ξανά στους πιστωτές. Τον Αύγουστο συγκεκριμένα το ελληνικό δημόσιο πρέπει να καταβάλλει 5,6 δισ. ευρώ για τοκοχρεολύσια. Συγκεκριμένα 919 εκ. θα κατευθυνθούν για πληρωμές τόκων, 700 εκ. στο ΔΝΤ και 4 δισ. ευρώ για την πληρωμή ομολόγων που έχουν ΕΚΤ και κεντρικές τράπεζες.
Φαίνεται έτσι πεντακάθαρα πως ακόμη και αυτά τα χρήματα που θα δανειστούμε από τις αγορές θα επιστρέψουν πάλι στις ίδιες. Θα αναλάβουμε ένα νέο χρέος για να εξυπηρετήσουμε ένα παλιό, αυξάνοντας την υπερχρέωση. Γι’ αυτό τον λόγο η έκδοση του νέου ομολόγου ισοδυναμεί με νέα δεινά για τους εργαζόμενους κι όχι με επιτυχία.
Πηγή: Λεωνίδας Βατικιώτης
Στους πιστωτές για την εξυπηρέτηση του χρέους θα κατευθυνθούν κι αυτά τα χρήματα
Την μάχη των εντυπώσεων θα προσπαθήσει να κερδίσει η κυβέρνηση τις επόμενες μέρες με αφορμή τη νέα έξοδο στις αγορές που θα πραγματοποιηθεί με την έκδοση πιθανά 3ετούς ομολόγου με το οποίο θα επιδιώξουν να συγκεντρώσουν γύρω στα 3 δισ. ευρώ. Ο Σαμαράς κι ο φιλο-Μνημονιακός Τύπος θα εμφανίσουν την επιτυχία της έκδοσης ως νέα ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών, μετά την προηγούμενη επιτυχημένη ομολογιακή έκδοση του Απριλίου που ήταν η πρώτη έκδοση μετά το 2010, και μια επιπλέον ένδειξη υπέρβασης της κρίσης. Έτσι ώστε, με μπόλικα λογικά άλματα, να μπορούν να ισχυριστούν ότι τα χειρότερα βρίσκονται πίσω…
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική γιατί, πρώτο, οι συνθήκες ρευστότητας που επικρατούν στην αγορά εγγυώνται την επιτυχία οποιασδήποτε ομολογιακής έκδοσης, ενώ, δεύτερο, μια ματιά στο που θα κατευθυνθούν αυτά τα χρήματα αρκεί για να αντιληφθούμε ότι οι μόνοι που δικαιούνται να χαίρονται από τη νέα ομολογιακή έκδοση είναι οι πιστωτές.
Κατ’ αρχάς η διαφαινόμενη επιτυχία της ομολογιακής έκδοσης εξασφαλίσθηκε με τα μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις 5 Ιουνίου, το λεγόμενο «πακέτο Ντράγκι». Σε αδρές γραμμές περιελάμβανε μείωση του βασικού επιτοκίου στο 0,15% (από 0,25%), μείωση του επιτοκίου χορηγήσεων στο 0,75% (από 0,40%), την προαναγγελία 2 νέων πράξεων αναχρηματοδότησης τραπεζών (LTRO) τον Σεπτέμβρη και το Νοέμβρη ύψους 400 δισ. ευρώ κι επιπλέον την διαμόρφωση αρνητικών επιτοκίων (της τάξης του -0,10%) για την κατάθεση των πλεοναζόντων κεφαλαίων των εμπορικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Μέτρο που δεν έχει λάβει καμιά άλλη μεγάλη κεντρική τράπεζα (πχ Αγγλίας, Ιαπωνίας ή ΗΠΑ) και ισοδυναμεί με πρόστιμο προς όσες τράπεζες δεν δανείζουν τα κεφάλαιά τους κι επιλέγουν για λόγους ασφάλειας να τα «παρκάρουν» στην ΕΚΤ. Η ρευστότητα στην αγορά ενισχύθηκε περαιτέρω και με αφορμή τις δηλώσεις που ακολούθησαν την συνεδρίαση της διοίκησης της ΕΚΤ την εβδομάδα που πέρασε, βάσει των οποίων επιβεβαιώθηκε η ετοιμότητα της να εκκινήσει νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων μεγάλης κλίμακας αν χρειαστεί από Σεπτέμβρη, το οποίο προφανώς θα υλοποιηθεί μέσω τραπεζών… Περιττό να ειπωθεί ότι η γενναιοδωρία της ΕΚΤ ευνοεί αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Το αστείο μάλιστα είναι πως η συγκεκριμένη πηγή ρευστότητας “άνοιξε” για να ωφεληθούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά…
Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια ρευστότητας ήταν να μειωθούν κατακόρυφα οι αποδόσεις όλων των ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τόσο σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα όσο και με τον προηγούμενο χρόνο. Ενδεικτικά, η απόδοση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου έπεσε στο 2,75% (από 4,39% πριν ένα χρόνο), του ισπανικού στο 2,69% (από 4,63%), του πορτογαλικού στο 3,61% (από 7,25%) και του ελληνικού στο 5,98% (από 11,58%). Αυτό ακριβώς το ευνοϊκό κλίμα εκμεταλλεύτηκαν όλες οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας την προηγούμενη εβδομάδα που προχώρησαν στην έκδοση ομολόγων (η Ισπανία με την έκδοση 5ετούς και 30ετούς, η Πορτογαλία με την έκδοση ομολόγου δολαρίου για να αυξήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα, η Ιρλανδία με 10ετές ομόλογο που αντικατέστησε ομόλογα που λήγουν το 2016, η Γαλλία με την έκδοση 10ετούς, κοκ), αλλά και ελληνικές επιχειρήσεις που προέβησαν στην έκδοση ομολογιακών δανείων, με τελευταία την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν.
Επομένως, η εξασφαλισμένη επιτυχία του νέου ελληνικού ομολόγου αν σηματοδοτεί μια ψήφο εμπιστοσύνης είναι από την μεριά των τραπεζών στην ΕΚΤ που τις έχει πλημμυρίσει στο χρήμα. Κι όχι στην κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία, του Μαριάνο Ραχόι στην Ισπανία, του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία και του ακροδεξιού Σαμαρά στην Ελλάδα.
Ακόμη κι έτσι όμως η ανάληψη νέου χρέους θα μπορούσε να ήταν μια πολύ ευχάριστη είδηση αν αυτά τα χρήματα κατευθύνονταν σε προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, σε αυξήσεις συντάξεων ή στην ανέγερση νέων σχολείων και νοσοκομείων. Το χειρότερο όμως είναι ότι σημαντικό μέρος τόσο από τα 3 περίπου δισ. που θα συγκεντρωθούν από τη νέα έκδοση όσο κι απ’ αυτά που αναμένονται από τον Μηχανισμό (1 δισ. η πρώτη υπο-δόση που θα εκταμιευθεί μάλλον αύριο, 1 δισ. τον Αύγουστο και 1,8 δισ. που είναι τα κέρδη από τα ελληνικά ομολόγα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης) θα επιστρέψουν ξανά στους πιστωτές. Τον Αύγουστο συγκεκριμένα το ελληνικό δημόσιο πρέπει να καταβάλλει 5,6 δισ. ευρώ για τοκοχρεολύσια. Συγκεκριμένα 919 εκ. θα κατευθυνθούν για πληρωμές τόκων, 700 εκ. στο ΔΝΤ και 4 δισ. ευρώ για την πληρωμή ομολόγων που έχουν ΕΚΤ και κεντρικές τράπεζες.
Φαίνεται έτσι πεντακάθαρα πως ακόμη και αυτά τα χρήματα που θα δανειστούμε από τις αγορές θα επιστρέψουν πάλι στις ίδιες. Θα αναλάβουμε ένα νέο χρέος για να εξυπηρετήσουμε ένα παλιό, αυξάνοντας την υπερχρέωση. Γι’ αυτό τον λόγο η έκδοση του νέου ομολόγου ισοδυναμεί με νέα δεινά για τους εργαζόμενους κι όχι με επιτυχία.
Πηγή: Λεωνίδας Βατικιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου