Η εξομολόγηση μιας προσωπικής αναζήτησης αντί σύστασης
Κοντά πενηντάρης, θα λέγαμε ότι ανήκω στη γενιά της μεταπολίτευσης. Έζησα τον απόηχο του Πολυτεχνείου κοιτάζοντας τα οδοφράγματα και τα συνθήματα στους τοίχους πίσω από τα τζάμια ενός σχολικού λεωφορείου την επομένη της καταστολής της εξέγερσης. Μετά τη δικτατορία γράφτηκα αρχικά στη ΔΗΜΑΚ (τη μαθητική παράταξη του Ρήγα Φεραίου) και μετά στο Ρήγα προς μεγάλη ευχαρίστηση του αριστερού (όχι όμως και αντιστασιακού πέραν των συνόρων της οικίας και του οικογενειακού περιβάλλοντος) πατέρα μου. Μετά τη διάσπαση της Β΄ Πανελλαδικής αποχώρησα από το Ρήγα, άρχισα να διαβάζω «Ιδεοδρόμιο» και κάποια αναρχικά δοκίμια, μετά κάποια πράγματα από ψυχανάλυση και ανατολικές φιλοσοφίες. Συμμετείχα στην πορεία της πρώτης ανεπίσημης επετείου του Πολυτεχνείου κάνοντας κοπάνα από το σχολείο και από τότε για δέκα χρόνια περίπου το θεωρούσα περίπου ως καθήκον μου να κατεβαίνω σε όλες τις πορείες στις επετείους του Πολυτεχνείου. Κάποια χρονιά η οσμή από τα σουβλάκια και το πανηγυριώτικο κλίμα με έκαναν να μην ξαναπατήσω σε πορεία του Πολυτεχνείου. Το μόνο που μου ξαναθύμησε τις πορείες εκείνες, το πάθος τις φωνές τις ντουντούκες και την αγωνιστικότητα είναι οι φωνές στα γήπεδα του μπάσκετ του Άρη και της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ τη δεκαετία του 80. Κατέληξα στο κοινότοπο «πρώτα πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά τη κοινωνία». Μετά με παρέσυρε το ρεύμα της ζωής (οικογένεια, δουλεία, ΙΧ, δάνεια, διαζύγιο και νέος κύκλος) και όλες οι φιλοσοφικές μου αναζητήσεις και μελέτες παρέμειναν στα εφηβικά τους σπάργανα. Ώσπου έρχεται το ΔΝΤ βλέπω τον ΓΑΠ να προωθεί την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα σε αντίθεση με αυτά που έλεγε προεκλογικά, να μην λογαριάζει ούτε Σύνταγμα ούτε εργασιακά δικαιώματα ούτε τίποτε και πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μου! Και προσπαθώ να ξαναβρώ το νήμα των εφηβικών μου αναζητήσεων φορτωμένος το λίπος 30 χρόνων αδράνειας, πλύσης εγκεφάλου και ενσωμάτωσης.
Δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου πατριώτη πόσο μάλλον εθνικιστή. Οι πατριδοκάπηλοι και οι Ελληναράδες μου προκαλούσαν πάντα ναυτία. Παρόλα αυτά αναπόφευκτα μετέχω της νεοελληνικής κουλτούρας και πάμπολλων στερεοτύπων περί Ελλάδας και ελληνικότητας. Στα παιδικά μου χρόνια, ο πατέρας μου αν και δήλωνε άθεος μας πήγαινε πάντοτε στην εκκλησία Επιτάφιο και Ανάσταση μιλώντας μας για την αναγέννηση της φύσης που συμβολίζει η Ανάσταση. Η πρώτη μου αντίδραση για την πολιτική κατάσταση όπως διαμορφώνονταν στην αρχή της φετινής χρονιάς ήταν να πω στον εαυτό μου πως τα πράγματα είναι δύσκολα και θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να διορθωθούν. Ύστερα, άσχετος ων από οικονομικά, άρχισα να διαβάζω οικονομικές αναλύσεις κυρίως από ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Έμαθα ποια είναι η διαφορά ελλείμματος και δημόσιου χρέους, έμαθα τι είναι spreads, τι είναι swaps κλπ. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως μαθηματικά τα νούμερα δεν βγαίνανε, πως δεν είναι μια κρίση από την οποία θα βγαίναμε με κανα δυο χρόνια λιτότητας (όπως παλιότερα). Στην αρχή καταλαμβάνομαι από εγωκεντρικό πανικό. Στα επόμενα δέκα χρόνια θα καταφέρνω να πληρώνω τις δόσεις του δανείου για το σπίτι; Θα έχω λεφτά για τον παιδικό σταθμό των παιδιών; Μήπως με απολύσουν από τη δουλειά; Μετά τον πανικό κατάθλιψη. Τι στο καλό συμβαίνει; Αρχίζω να ψάχνω κάτω από την επιφάνεια των μακροοικονομικών στοιχείων. Βλέπω το ντοκιμαντέρ “Money as debt” και μετά μια διάλεξη για τη χρηματοοικονομική κρίση του Richard Wolf, ανακαλύπτω τα ελληνικά blog (cynical, radical desire, greek rider, youpayyourcrisis κ.ά.) βλέπω και στο omadeon τις συνεντεύξεις του Max Kaiser. Αυτό ήταν! Ο εαυτός μου 30 χρόνων αδράνειας βρίσκεται νοκ άουτ πεσμένος στο καναβάτσο. Είναι αρκετά επώδυνο να σηκωθείς μετά το σοκ. Σηκώνομαι και παραζαλισμένος κατεβαίνω στις πορείες του Μαϊου. Δεν ξέρω σε ποια πορεία να πάω, με ποιο μπλοκ να συστοιχηθώ. Το ΠΑΜΕ δεν μου ταιριάζει λόγω των δογματικών του αγκυλώσεων παρόλο που τελευταία έχουν καταρριφθεί μέσα μου αρκετά αρνητικά στερεότυπα σχετικά με το ΚΚΕ. Να πάω στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές; Πηγαίνω στο ΣΥΡΙΖΑ στο μπλοκ της ΚΟΕ επειδή είχαν συνθήματα για έξοδο από την ευρωζώνη και στάση πληρωμών. Νοιώθω λίγο άβολα, οι περισσότεροι με κοιτάνε περίεργα, δεν έχω πια την ηλικία που είχα όταν πήγαινα στις πορείες του Πολυτεχνείου. Δεν έχω το κουράγιο να φωνάξω συνθήματα, περπατάω σιωπηλός και σκέφτομαι μελαγχολικά εάν έχουν συνειδητοποιήσει τα παιδιά που περπατάνε πλάι μου τι μας περιμένει (είτε στην περίπτωση που κηρύξουμε στάση πληρωμών είτε πολύ χειρότερα στην περίπτωση που συνεχίσουμε τη σημερινή πολιτική). Λες να με περνάνε για χαφιέ; Μπα ρε γαμώτο δεν έχω τέτοια φάτσα. Αυτοπεποίθηση μηδέν. Ένοιωσα πολύ άβολα με όλα αυτά τα μπλοκ όντας ανένταχτος. Και τότε σκέφτομαι ρε μπας και η σημερινή κατάσταση είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια δεξιάς – αριστεράς; Μήπως θα ήταν καλύτερα να κατέβουμε όλοι με ελληνικές σημαίες που να γράφουν επάνω το άρθρο 120 του Συντάγματος «Η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων» και να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο; Άλλωστε το ίδιο δεν έκαναν και οι Αργεντίνοι και διώξαν το ΔΝΤ δεν τραγουδούσαν τον εθνικό-εθνικιστικό τους ύμνο; «Κάθε μέρα σε αγαπώ και περισσότερο. Είμαι Αργεντίνος. Είναι ένα συναίσθημα το οποίο δεν μπορώ να ελεγξω» Τέτοια λές λέω στον εαυτό μου και θα σε περάσουνε για χρυσαυγίτη. Από τη μια έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ πως πρόκειται για παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και από την άλλη έχω την αίσθηση πως οι καιροί επιτάσσουν μια ευρύτερη λαϊκή ενότητα. Άλλωστε και στο Πολυτεχνείο τον εθνικό ύμνο δεν τραγουδούσαν την ώρα που έμπαιναν τα τανκς; Όμως τι σχέση έχει η πατρίδα με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση; [..]
Ολόκληρο το κείμενο στο OMADEON
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου