Ο αριστερός Guardian και η ερμηνεία της συριακής κρίσης

του πάροικου

Ο… αριστερός Guardian μας «εξηγεί» σε ένα πεντάλεπτο βίντεο του 2013 τον πόλεμο στη Συρία.

Το βίντεο παρουσιάζει ως αιτία του πολέμου την βάναυση διακυβέρνηση του Άσσαντ και της μειοψηφίας των αλεβιτών σε βάρος των υπόλοιπων μερίδων πληθυσμού. Η ανάδυση λοιπόν των ένοπλων ομάδων αντίστασης έρχεται ως περίπου φυσιολογική απάντηση στο καταπιεστικό καθεστώς. Ωστόσο καμιά νύξη δεν γίνεται στο βίντεο για το ποιοι παρακίνησαν, φανάτισαν και εξόπλισαν αυτές τις ένοπλες ομάδες, πότε και με ποιους σκοπούς. Ως μόνη αιτία για την ύπαρξή τους αλλά και για τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος του πληθυσμού αναφέρεται το βαθύ μίσος τους για τον αρχικά δημοκρατικό, αλλά αργότερα -για ανεξήγητους λόγους- αυταρχικό Άσσαντ.

Καμιά νύξη περί της ανησυχίας της Δύσης για τα αυτονομιστικά κινήματα των Κούρδων του Βόρειου Ιράκ του Δημοκρατικού Ενωτικού Κόμματος PYD και του PKK που για τους συμμάχους αποτελούν τρομοκρατικές οργανώσεις, των οποίων τα σχέδια πρέπει ανατραπούν παράλληλα με τον Σύριο πρόεδρο. Καμιά νύξη για την ενόχληση των Δυτικών από την κλειστή οικονομική πολιτική του τελευταίου, καμιά νύξη για τα συμμαχικά σχέδια απομόνωσης του Ιράν, για την αναφυλαξία της οικονομικής ολιγαρχίας σε κάθε προσπάθεια –ακόμα και υποψία- αντίστασης στη φιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει την υφήλιο.

Αντιθέτως αυτό που φαίνεται να ενοχλεί τους αυτουργούς του συγκεκριμένου βίντεο είναι η παρατεταμένη απραξία του προφανώς «πολιτισμένου κόσμου» που ανέχεται αυτόν τον μακροχρόνιο πόλεμο. Αιτία της είναι η μεμπτή στάση της Ρωσίας και της Κίνας που μπλοκάρουν διαρκώς την ανάληψη δράσης, λόγω των δικών τους συμφερόντων! Αυτό πια κι αν είναι αντικειμενική δημοσιογραφία(!): από τη μία να ενοχοποιείται για το ενδιαφέρον της για το μεσανατολικό και ειδικά το συριακό μια υπερδύναμη (η Ρωσία) που διαπιστώνει μια σειρά υπονομευτικών παρεμβάσεων του άξονα της Δύσης που οδηγούν σε δραματικά γεγονότα εξελισσόμενα στο υπογάστριό της, κι από την άλλη να αθωώνεται σιωπηρά για το δικό της -έμπρακτο εδώ και πολλά χρόνια- ενδιαφέρον, μια άλλη υπερδύναμη (οι ΗΠΑ) που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακρύτερα από την εν λόγω περιοχή, και η οποία υπερδύναμη δεν έχει, καθώς φαίνεται, κανένα γεωπολιτικό ή άλλο συμφέρον! Υπάρχει μια έμμεση μόνο παραδοχή για κρυφή ανάμειξη των ΗΠΑ που ο... δισταγμός τους να εμπλακούν ενεργότερα υποτίθεται ότι είχε δύο αιτίες: 1) το ότι δεν είχε βρει κάποια ομάδα ανταρτών με την οποία να συμφωνεί ιδεολογικά(!) -βλέπετε οι εκατοντάδες αναμείξεις των ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο γίνονται πάντα στη βάση ιδεολογικών συγκλισεων- και 2) το ότι φοβούνταν ότι η ανοιχτή τους ανάμειξη θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη εξτρεμιστικών ομάδων (λες και η κρυφή τους ανάμειξη δεν ευνόησε/δημιούργησε τέτοια ανάπτυξη)!

Ουδεμία επίσης νύξη γίνεται για τη Διάσκεψη του Παρισιού του 1919 με την ιστορική άρνηση Γαλλίας και Αγγλίας να δημιουργηθεί Κουρδικό κράτος και τις συνέπειες που η απόφασή τους αυτή είχε μέχρι σήμερα και θα έχει για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στην σταθερότητα της περιοχής. Ούτε μια νύξη για το διαρκές γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των ευρωατλαντιστών και των Αράβων συμμάχων τους για την περιοχή, ούτε για τον ρόλο που όλοι αυτοί έπαιξαν και παίζουν στο να καταντήσουν οι ανθρώπινες, οι κοινωνικές και οι πολιτικές υποθέσεις εκατομμυρίων κατοίκων μιας τεράστιας περιοχής του κόσμου λέξη-συνώνυμο της βαθιάς ανεπίλυτης κρίσης: ‘μεσανατολικό'.

Οι δημιουργοί αυτού του προϊόντος-επιτεύγματος αντικειμενικής δημοσιογραφίας που υιοθετείται από ένα υποτιθέμενο αριστερό έντυπο διεθνούς εμβέλειας, δηλώνουν βέβαια μετριοφρόνως στο τέλος ότι το βίντεο αυτό είναι μόνο μια αρχική προσέγγιση του θέματος και παροτρύνουν τον καταναλωτή του να ενημερωθεί περαιτέρω. Το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς η πεντάλεπτη αυτή παρουσίαση έχει κάνει εντωμεταξύ τη δουλειά της,παρασύροντας μια μερίδα κόσμου στο να πιστέψει τα ευρωατλαντικά παραμύθια, ώστε στη συνέχεια να ανεχτεί τις σχεδιαζόμενες ωμές παρεμβάσεις στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Το ευτύχημα είναι ότι οι μισοί θεατές του βίντεο δηλώνουν στο youtube την απαρέσκειά τους, πράγμα αρκετά σπάνιο, για το οποίο αξίζει να συλληπηθούμε τους αυτουργούς.

Παρακολουθείστε λοιπόν το βίντεο και μετά μην ξεχάσετε να γραφτείτε συνδρομητές στον Γκάρντιαν, για του οποίου κάποια παρόμοια δημοσιογραφικά επιτεύγματα έχουμε λυπηθεί και στο παρελθόν.
https://www.youtube.com/watch?v=K5H5w3_QTG0

Η αποχή της ελπίδας

H τεράστια αποχή από τις εκλογές (αυξημένη σε σχέση με τον Ιανουάριο κατά 780.000 μη-ψηφοφόρους!) είναι σίγουρα το πιο σημαντικό και ελπιδοφόρο μήνυμα της θλιβερής αυτής περιόδου. Γιατί κατά τα άλλα το πολιτικό σκηνικό είναι γκρίζο με νότες αποκριάτικες:
- με την επιβράβευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της μετατροπής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ(!) και του πιο επαίσχυντου μνημονίου,
- με ισχυρή τη ΝΔ και παρόντες τους μισοχαλασμένους δορυφόρους της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που έσυραν όλα τα προηγούμενα χρόνια τη χώρα στο κατάντημά της,
- με την οριακή άνοδο των εγκληματιών νεοναζί της ΧΑ,
- με το ΠΟΤΑΜΙ του πιο συντηρητικού "τίποτα" που μπορεί να υπάρξει πολιτικά,
- με καθηλωμένο εντός και επί τα αυτά το αμετανόητα παθητικό ΚΚΕ (αυτό εδώ και χρόνια είναι δυστυχώς ένα αριστερό "τίποτα")
- με νέες Λεβέντικες πολιτικές καρικατούρες εντός Βουλής,
- με εκτός Βουλής τη ΛαΕ της μη-ρήξης με την ΕΕ (αλήθεια θυμείστε μας γιατί ακριβώς αποσχίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ;) και
- με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που θέλει σώνει και καλά να μετατρέψει τον αγώνα σε κοινοβουλευτικό) καθηλωμένη σε ποσοστό χαμηλότερο του 1% (όταν ανακατώνεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες).
Λυπούμαστε που θα στεναχωρήσουμε κάποιους φίλους μας αλλά αυτό λέγεται κοινοβουλευτισμός για κλαυσίγελους!

Ευτυχώς το ρεκόρ αποχής δείχνει ότι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συνειδητοποιεί τη χρεοκοπία των πολιτικών θεσμών της αστικής μη-δημοκρατίας και αρνείται τη συμμετοχή του σ' αυτούς στρεφόμενο σε διαφορετικής μορφής αγώνες και αντίσταση. Το ζοφερό εγγύς μέλλον θα φροντίσει για τη συνειδητοποίηση και άλλων. Όσοι πάντως σύντροφοι επιμένουν κοινοβουλευτικά πιστεύοντας ότι στο τέλος θα νικήσουν οι πραγματικές φιλολαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, θα ήταν καλά να το ξανασκεφτούν.Το παιχνίδι αυτό δεν είναι φτιαγμένο για την αριστερά. Είναι σπάνιες οι νίκες της. Αλλά και όταν υπάρξουν, το σύστημα έχει όλα τα μέσα για να τις ακυρώνει στην πράξη. Ο πραγματικός αγώνας δίνεται εκτός κοινοβουλίων και είναι δημοκρατικός. Είναι έργο μαζικής συμμετοχής, ενεργητικής και παθητικής υποστήριξης των προοδευτικών κινημάτων.

Πώς να αντισταθούμε

Στο ερώτημα «πώς να αντισταθούμε και πώς να δράσουμε;» η απάντηση είναι απλή: κάνοντας το αντίθετο από αυτό που θέλει η εξουσία. Το ποιο είναι αυτό, το δείχνει ο βασικός τρόπος που χρησιμοποιεί η πολιτικοοικονομική ελίτ για να επιβάλει την κυριαρχία της: Δεν είναι η βία (κρατική, παρακρατική και άλλη). Αυτή υπάρχει αλλά αποτελεί μόνο επικουρικό και συνήθως έσχατο μέσο. Είναι η συναινετική εγκαθίδρυση μιας σειράς συντηρητικών θεσμών με τη βοήθεια της προπαγάνδας και η διαιώνισή τους. Οι σημαντικότερες μάλιστα συνιστώσες αυτής της προπαγάνδας είναι η ίδια η ταξική, συντηρητική, ανταγωνιστική παιδεία και τα προβαλλόμενα πολιτικά και πολιτισμικά πρότυπα, τα οποία αφού και τα ίδια θεσμοποιηθούν, τείνουν να αυτο-αναπαράγονται στους κόλπους της κοινωνίας. Όσον αφορά τα ΜΜΕ, η σημαντικότερη υπηρεσία τους προς την ελίτ δεν είναι τόσο ο χυδαίος προπαγανδισμός των φιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών (με τον οποίον κυρίως μας έχουν να ασχολούμαστε), αλλά αυτός που γίνεται υπέρ των ίδιων των θεσμών που μας κρατούν φυλακισμένους. 

Το σύστημα αναγνωρίζει τον πραγματικό του εχθρό και κάνει ό,τι μπορεί για να του στερήσει τον λόγο ή να τον διαστρέψει. Κι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του δεν είναι κάποιο αριστερό κόμμα. Δεν έχει καμιά αντίρρηση το σύστημα για την ύπαρξη ενός αριστερού πολιτικού αντίλογου και για μια στοιχειώδη συνδικαλιστική δράση. Μάλιστα τα εύχεται, διότι αφενός τα θεωρεί –και δικαίως- χειραγωγίσιμα και αφετέρου τα χρησιμοποιεί ως δήθεν αποδεικτικά της πολιτικής μας ελευθερίας. Αντιθέτως, φιμώνει κάθε λόγο που στρέφεται κατά των υφιστάμενων θεσμών, κάτι που είναι κατανοητό, αφού το σύστημα δεν είναι άλλο από τους θεσμούς του. Κι επειδή μας αποκαλύπτει τους φόβους του -και κατά καιρούς την ενόχλησή του, όταν αυτοί οι θεσμοί αμφισβητούνται- είμαστε ασυγχώρητοι όσο δεν τα παίρνουμε υπόψη και προτιμάμε να εστιάζουμε αλλού, π.χ. στους επαγγελματίες διαχειριστές, στις κομματικές αντιπαραθέσεις και στη διάκριση κακού-χειρότερου. Το σύστημα δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται τις εκλογές και μας το είπε και προσφάτως κατάμουτρα αρκετές φορές με επίσημο τρόπο! Όχι μόνο αυτό, αλλά οι ερχόμενες συγκεκριμένα εκλογές γίνονται κατά παραγγελία των δανειστών μας. Έχει δε τεράστια ευθύνη η αριστερά που συμμετέχει στο νομιμοποιητικό αυτό φιάσκο, που παρόμοιό του βρίσκουμε μόνο στις σκοτεινότερες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.

Το καίριο ζήτημα είναι ότι ο «πολίτης» βρίσκεται εκτός ουσιαστικής πολιτικής δράσης και κρατιέται εντέχνως εκεί με τη σύμφωνη (έστω ανομολόγητη) γνώμη ολόκληρου σχεδόν του κομματικού φάσματος. Ας μην μπερδευόμαστε από τις κομματικές εκκλήσεις για συμμετοχή! Αυτό που μας ζητάνε δεν είναι η ουσιαστική, καθημερινή ανάμειξή μας στην πολιτική, αλλά αντίθετα η περιθωριοποίησή μας. Διότι μας ζητάνε ψήφο υπέρ τους ή/και δράση μέσα από τις προκαθορισμένες γραμμές και τάξεις τους, δηλαδή μέσα από ιεραρχικές, συγκεντρωτικές δομές (κόμματα, παρατάξεις, φράξιες, επαναστατικές ομάδες) στις οποίες κυριαρχούν «φωτισμένες πρωτοπορίες», επίδοξοι διασώστες της κοινωνίας, οι σημερινές ή αυριανές ηγετικές μορφές της ολιγαρχίας. Δεν ζητάνε τη γνώμη μας. Αυτοί ξέρουν το καλό μας και πρέπει να τους εμπιστευτούμε.  Από την άκρα δεξιά μέχρι τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, όλοι ξέρουν το σωστό για τον λαό και είναι έτοιμοι να παλέψουν για λογαριασμό του. Πράγματι συγκινητική όλη αυτή η αυταπάρνηση, η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία τους, αλλά δεν την χρειαζόμαστε. Όποιος θέλει πραγματικά να βοηθήσει ας παραιτηθεί από κάθε πολιτικό, κομματικό, παραταξιακό αξίωμα, ή προνόμιο και από κάθε προοπτική ή φιλοδοξία απόκτησής του και ας ενταχτεί ως ισότιμος με τον «έσχατο» αυτής της κοινωνίας σε ένα κίνημα που θα στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση του λαού, κίνημα που θα παλεύει ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας προσωρινής ή μόνιμης, αριστερής ή δεξιάς, ατομικής ή συλλογικής.  Οι πρωτοπορίες είναι για να οραματίζονται και να χειραφετούν. Δεν είναι για να κυβερνούν και να εξουσιάζουν. Όταν αρχίζουν να κάνουν τα δύο τελευταία σταματάνε να είναι πρωτοπορίες και γίνονται αυτομάτως συντήρηση.

Χρειαζόμαστε δημοκρατικούς θεσμούς που θα ξαναβάλουν στο πολιτικό παιχνίδι την κοινωνία ως όλον, όχι ειδικά την εργατική τάξη μέσω μιας ακόμα δικτατορίας που θα είναι δήθεν του προλεταριάτου αλλά στην ουσία ενός κόμματος. Χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτεύματος με βαθύ εκδημοκρατισμό. Και για να γίνει αυτή πρέπει να πειστεί ο «πολίτης» να απαλλαγεί από τα εισαγωγικά του, πρέπει να τον πείσουμε να σαμποτάρει συστηματικά το πολιτικό σύστημα και κάθε ιεραρχική δομή όπου κι αν τη βρίσκει, να δυσπιστεί απέναντι σε κάθε εξουσία, σε κάθε αυθεντία, σε κάθε επίδοξο διασώστη του, να απόσχει από κάθε νομιμοποιητική της ετερονομίας του διαδικασία και να αρχίζει να σκέφτεται ταυτόχρονα τρόπους αυτοργάνωσής του και τρόπους ελέγχου και σταδιακής αποδυνάμωσης και κατάργησης όλων των εξουσιαστικών και ιεραρχικών δομών. Όλα αυτά χωρίς δογματισμούς, φανατισμούς και συναισθηματισμούς, αλλά με νηφάλια κριτική σκέψη, πρόθυμη και έτοιμη να κρίνει τα πάντα και τους πάντες.

Συνειδητή αποχή από τις εκλογές, απονομιμοποίηση κάθε συντηρητικού εξουσιαστικού, ιεραρχικού θεσμού, αλληλεγγύη, αυτοργάνωση, αυτοθέσμιση, αλλαγή πολιτεύματος με βαθύ εκδημοκρατισμό! Αυτό θα πει αντισυστημική δράση.

Η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ

Περισσότερη μπέσα υπάρχει στη Μαφία, και λιγότερη υποκρισία στις πουτάνες της οδού Αθηνάς, παρά στην πολιτική μας ζωή. Όσοι δεν έχουνε ακόμα νιώσει ναυτία με την κατάντια του κοινοβουλευτισμού, με αυτές τις καρικατούρες δημόσιων λειτουργών, με αυτούς τους κλόουν του δημόσιου βίου, και εξακολουθούν να πιστεύουν πως το διαβατήριο για την κόλαση σφραγίστηκε για να αποφευχθεί το μη χείρον, είναι απλώς αμετανόητα θύματα της δικής τους ανίκητης ανοησίας. 

Πίστευαν ανέκαθεν ότι το κακό ενσαρκωνόταν στην προηγούμενη κυβέρνηση του δικομματισμού. Εξακολουθούσαν να το πιστεύουν ακόμα κι όταν η διάδοχη κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα διόρθωνε το κακό έκανε χειρότερα από την προηγούμενη. Μετά πίστεψαν ένα κόμμα που έσπαζε τον δικομματισμό και που αφενός έφερε αριστερή κονκάρδα (την ίδια στιγμή που δήλωνε αφοσιωμένο στην νεοφιλελεύθερη ΕΕ!) και αφετέρου υποσχόταν δύο απολύτως αντιφατικά πράγματα: παραμονή στην αγαπημένη του ευρωζώνη και τέλος μνημονίων και λιτότητας!


Και τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, αυτά τα ίδια θύματα αναζητούν τρόπο να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους και τους τωρινούς βασανιστές τους, ή ψάχνουν να βρουν νέους. Δεν είναι δήμιοι, σου λέει, οι εγχώριοι συνεργάτες και υποστηριχτές της ευρωπαϊκής συμμορίας, είναι αθώα θύματα. Φταίνε μόνο οι ξένοι συμμορίτες, αφού δηλώνουν ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές ότι ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Επομένως όποιος εθνοπατέρας δηλώσει ότι απεχθάνεται την απανθρωπιά είναι αθώος, άσχετα με το αν την υπογράφει μαζί με τον αφανισμό μας και με το ανεξήγητο ακόμα σκεπτικό ότι πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο Νταχάου! 

Το νέο πολιτικό σόου είναι η δημόσια παραδοχή ότι μας κυβέρνησαν ως παραπλανημένες παρθένες που είχαν την ατυχία να σπάσει ο υμένας τους. Παραπλανημένες μεν, όχι μετανοημένες δε, καθώς παραμένουν πιστές στον διακορευτή. Εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι ευθύνεται η κρυφή και ακαταμάχητη γοητεία της ΕΕ, όχι προς θεού το δικό τους ξεσάλωμα για εξουσία! Καλούμαστε επίσης αντί να σκεφτούμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο του ολοσχερούς αφανισμού μας ως λαού, να ασχολούμαστε με τις ανόητες και προκλητικές δηλώσεις των «μωρών παρθένων» που διαφωνούν αλλά υπερψηφίζουν, που καταψηφίζουν αλλά στηρίζουν, με όλη την εμετική σάχλα της πολιτικής παραφιλολογίας και του κομματικού κουτσομπολιού. Διότι το πολιτικώς επείγον για το καλό της χώρας και της Ευρώπης είναι σήμερα ένα: με ποιον τρόπο θα γίνει η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ, κι αν αυτή αποδειχτεί τελικά ανέφικτη, ποια χαριτωμένη κόρη θα πάρει τη θέση του για να σώσει την τιμή του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, κατά προτίμηση με τις ευλογίες της Ευρώπης.


Ε, λοιπόν εμείς λέμε ότι δεν φταίει κανείς τόσο όσο οι ίδιοι οι αμετανόητοι εκλογείς, οι υπέρμαχοι αυτού του κοινοβουλευτισμού-εχθρού της δημοκρατίας, οι εθελοτυφλούντες μπροστά στην τεράστια πολιτική απάτη της κομματοκρατίας που δεν κουράζεται ποτέ να διαψεύδει ότι το αποκρουστικότερο πρόσωπό της το έχουμε δει. Έρχεται κάποιος, σου λέει δυο παρλαπίπες και μετά σου ζητάει τα κλειδιά του σπιτιού σου, και μια εξουσιοδότηση για να διαχειριστεί εν λευκώ την περιουσία σου και να καθορίσει τη ζωή σου. Κι εσύ του τα παραδίδεις! Για τη συνέχεια θα φταίει αυτός;

Αυταπάτες

Η διάλυση μιας αυταπάτης είναι πάντα επώδυνη, όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ για κακό. Κι εδώ έχουμε διάλυση αρκετών:

- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αποτελούσαν, ή αποτελούν την ελπίδα της χώρας και της Ευρώπης (τους προσεχείς μήνες θα διαπιστώσουμε την ταχεία σήψη και δραματική συρρίκνωση του πρώτου και την αποκαθήλωση του δεύτερου)

- ότι οι γνωστοί ευρωθεσμοί ταυτίζονται με την Ευρώπη των λαών και των κοινωνικών αξιών (τώρα θα παρακολουθήσουμε τη ραγδαία αύξηση του ευρωσκεπτικισμού και την άδοξη πτώση των απανταχού ευρωλάγνων ηγεμονίσκων)

- ότι το μέλλον της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών χωρών είναι σε αυτή την Ευρώπη (τώρα θα παρακολουθήσουμε την ταχύτατη αντιστροφή των προσδοκιών των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών με ό,τι αυτή συνεπάγεται)

- ότι για να κατακτήσεις την πολιτική ηγεμονία αρκεί να υπόσχεσαι σε καθέναν αυτό που θέλει να ακούσει (τώρα θα αποδειχτεί ότι άλλο πράγμα είναι η ηγεμονία μέσα στα λαϊκά κινήματα κι άλλο η δόλια υφαρπαγή μιας πρόσκαιρης εξουσίας)

- ότι η διασφάλιση των συμφερόντων του λαού είναι έργο ενός ή περισσότερων κομμάτων (τώρα αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι η ανάθεση της διαφύλαξης των συμφερόντων μας σε διαμεσολαβητές και επαγγελματίες αντιπροσώπους είναι απολύτως ανεύθυνη πολιτική πράξη που πληρώνεται πάντα πολύ ακριβά).

Όχι κατήφεια λοιπόν! Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σόιμπλε, στη Μέρκελ, στον Τσίπρα, τον Τσακαλώτο, σε όλους τους προηγούμενους αυτών και γενικώς σε όλα τα παιδιά της ευρωπαρέας, που καθένα έκανε από την πλευρά του ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αναδείξει το φιλικό, καλοσυνάτο και πρόσχαρο πρόσωπο των θεσμών της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, να προβάλει τα

Συνταγματική εκτροπή μέσω Βουλής;

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση επιχειρείται ένα συνταγματικό πραξικόπημα. Εδώ δεν πρόκειται πλέον για συνήθη πολιτικό εμπαιγμό, όπως αυτοί που λαβαίνουν χώρα στην πολιτική μας ζωή και σφραγίζονται περίπου εθιμοτυπικά ανά τετραετία με την αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων. Πρόκειται για προκλητική αγνόηση και περιφρόνηση της ζεστής ακόμα ετυμηγορίας του ελληνικού λαού από τους ίδιους που του τη ζήτησαν. Ο λαός αυτή τη φορά δεν κλήθηκε να επιλέξει διαχειριστή των δημοσίων υποθέσεων -αυτόν τον έχει ήδη επιλέξει- αλλά να αποφασίσει επί συγκεκριμένου πολιτικού ερωτήματος/ζητήματος ζωτικής για τον ίδιον σημασίας. 

Και όντως προσήλθε μαζικά στην κάλπη και αποφάσισε. Η δε απόφασή του είναι κατηγορηματική και παραδόθηκε στην πολιτική εξουσία με τον πιο επίσημο τρόπο που προβλέπεται σε μια συνταγματική πολιτεία. Επαναλαμβάνουμε και διευκρινίζουμε για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: δια του δημοψηφίσματος ο λαός παρέδωσε στην κυβέρνηση απόφαση, όχι γνώμη! Η απόφαση αυτή, όπως και κάθε απόφασή του που πληροί τις ελάχιστες προϋποθέσεις εγκυρότητας βάσει του Συντάγματος και των σχετικών νόμων, είναι απολύτως δεσμευτική για την κυβέρνηση (όχι μόνο στην παρούσα μορφή και σύνθεσή της αλλά και σε κάθε διάδοχή της μορφή και σύνθεση). Και παρότι η διατύπωση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος ήταν αξιοκατάκριτα στενή και ανεπαρκής, ο κόσμος την υπερέβη και έδωσε μια σαφή αρνητική απάντηση που καλύπτει όχι μόνο το γράμμα αλλά και το πνεύμα του ερωτήματος, δηλαδή το σύνολο των πολιτικών λιτότητας, της νομιμότητας του χρέους, της τροϊκανικής πολιτικής και της ανοχής της κυβέρνησης στους εκβιασμούς των δανειστών. Αυτή είναι η μόνη συνεπής ερμηνεία του αποτελέσματος, η οποία προκύπτει άλλωστε και από το ίδιο το περιεχόμενο του διαγγέλματος του πρωθυπουργού όταν προκήρυξε το δημοψήφισμα(*) και συμπυκνώνεται στην πρότασή του: «Σας καλώ να πούμε όχι στις συνταγές των μνημονίων που καταστρέφουν την Ευρώπη».

Σε αυτό είπε «όχι» ο λαός και αυτό το γνωρίζουν άριστα άπαντες (στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς,  δεξιοί και αριστεροί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, «ευρωπαϊστές» και ευρωσκεπτικιστές, φιλομνημονιακοί και αντιμνημονιακοί). Το μόνο πραγματικό ερώτημα τη στιγμή αυτή δεν αφορά λοιπόν ούτε την εγκυρότητα ούτε το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Αφορά το αν θα γίνει σεβαστό το αποτέλεσμά του ή θα πάμε σε εκτροπή. Αν υπάρξει εκτροπή (και τα υπό συζήτηση σχέδια συμφωνίας δείχνουν δυστυχώς προς τα εκεί) θα είναι

Το ΟΧΙ της πραγματικής Ευρώπης

Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει σεβαστή η απόφαση του ελληνικού λαού, η ύπαρξη του οποίου ανακαλύφθηκε για δεύτερη μόλις φορά μέσα σε 41 χρόνια (τόσος χρόνος πέρασε από το προηγούμενο δημοψήφισμα). Είναι προφανές το γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν χρειαζόταν να ερωτηθεί: Γιατί όπως όλοι διαπιστώνουμε με μια απλή ματιά στα απομεινάρια της οικονομίας και στα κουφάρια που γέμισε η χώρα, οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα κόμματα τα καταφέρνουν περίφημα και χωρίς εμάς στη διαχείριση της δημόσιας ζωής, της δικής μας εν τέλει ζωής. 

Αλλά ας μην παραπονιόμαστε. Ερωτηθήκαμε επιτέλους (κι ας εξέφρασαν αντίρρηση για αυτό ακόμα και διαπρύσιοι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας!) και δώσαμε μια σαφή και απολύτως δεσμευτική για την κυβέρνηση απάντηση. Και η απάντηση ήταν ένα μεγάλο ΟΧΙ στους εκβιασμούς των δανειστών και των ολιγαρχών, ΟΧΙ σε νέα μνημόνια, σε υφεσιακά μέτρα και στην εξαθλίωση μας. Το ΟΧΙ αφορά ξεκάθαρα σε όλες τις επονείδιστες συμφωνίες και χρέη, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην αποικιοποίηση της Ελλάδας. Είναι ένα ρεζίλεμα των ΜΜΕ της διαπλοκής, της διαφθοράς και της γελοιότητας, και μια γερή κατραπακιά στο πολιτικό κατεστημένο, σε όσους διαχειρίστηκαν τις τύχες μας, σε όσους συνέπραξαν μαζί τους, σε όσους ανέχτηκαν και νομιμοποίησαν το πάρτυ σε βάρος του λαού, αφοσιωμένοι (με το αζημίωτο) στην πιο ασφαλή για τους ίδιους και επιζήμια για τη χώρα ερμηνεία του θεσμικού τους ρόλου.

Αν λοιπόν αυτό το μεγάλο ΟΧΙ το διαχειριστεί η κυβέρνηση σαν να ήταν Ναι στις αισχρές συμφωνίες και στα αντιλαϊκά μέτρα που προτείνουν οι συμμορίτες και τα όρνεα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ελίτ, τότε σύντομα θα ανακαλύψει ότι το επόμενο ΟΧΙ θα έρθει σύντομα και θα αφορά πλέον τη δική της θητεία και την επιβίωση των κομμάτων που την αποτελούν. Δυστυχώς δεν το λέμε ούτε τυχαία, ούτε άκαιρα. Αλλά οψόμεθα...

Πώς ο Κάλβος μπήκε στην υπηρεσία του Δ' Ράιχ

40 διανοούμενοι που τάσσονται υπέρ του ΝΑΙ (λίγο περισσότεροι από τους γνωστούς κατασκευαστές πλυντηρίων, που πάντως περιόριζαν τις συστάσεις τους στο SKIP), μας παραδίδουν δημόσια μαθήματα παρερμηνείας του Ανδρέα Κάλβου, ενός από τους μεγάλους μας ποιητές, που αγωνίστηκε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας για την ανεξαρτησία της! Ούτε αυτόν, ούτε το έργο του, ούτε καν την ποίηση, την τέχνη και τον πολιτισμό που υποτίθεται ότι υπηρετούν δεν δίστασαν να θέσουν στην υπηρεσία της φιλομνημονιακής χειραγώγησης. 

Ο στίχος του ποιητή «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» από την ωδή «Εις Σάμον» που γράφτηκε σε μια περίοδο που η Ελλάδα πάλευε να βρει την εθνική της ταυτότητα και ανεξαρτησία, σε μια εποχή ηρωικής αντίστασης και αγώνα για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, στην εποχή που σημαδεύεται από την μεγαλειώδη ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ, έγινε στα χέρια τους πρόσκληση για υποταγή και εξύμνηση της υποτέλειας στο Τέταρτο Ράιχ, στην οικονομική ελίτ και στην απολυταρχική ΕΕ που ταυτίζουν με την Ευρώπη του πολιτισμού. Λαμπρό πράγμα η αναγνωσιμότητα των κυριών και κυρίων που υπογράφουν την εν λόγω έκκληση, «αλλά πολύ αγλαώτερον ο νους όπου αποφεύγει τη δουλωσύνη» (Κάλβος, επίσης).

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», λέει ο ποιητής. Και θέλει υστεροβουλία και θράσος το να αντιστρέφεις το νόημα ενός τέτοιου στίχου και να υπογράφεις ένα τέτοιο κείμενο ως διανοούμενος. Λυπούμαστε πολύ.