Η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ

Περισσότερη μπέσα υπάρχει στη Μαφία, και λιγότερη υποκρισία στις πουτάνες της οδού Αθηνάς, παρά στην πολιτική μας ζωή. Όσοι δεν έχουνε ακόμα νιώσει ναυτία με την κατάντια του κοινοβουλευτισμού, με αυτές τις καρικατούρες δημόσιων λειτουργών, με αυτούς τους κλόουν του δημόσιου βίου, και εξακολουθούν να πιστεύουν πως το διαβατήριο για την κόλαση σφραγίστηκε για να αποφευχθεί το μη χείρον, είναι απλώς αμετανόητα θύματα της δικής τους ανίκητης ανοησίας. 

Πίστευαν ανέκαθεν ότι το κακό ενσαρκωνόταν στην προηγούμενη κυβέρνηση του δικομματισμού. Εξακολουθούσαν να το πιστεύουν ακόμα κι όταν η διάδοχη κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα διόρθωνε το κακό έκανε χειρότερα από την προηγούμενη. Μετά πίστεψαν ένα κόμμα που έσπαζε τον δικομματισμό και που αφενός έφερε αριστερή κονκάρδα (την ίδια στιγμή που δήλωνε αφοσιωμένο στην νεοφιλελεύθερη ΕΕ!) και αφετέρου υποσχόταν δύο απολύτως αντιφατικά πράγματα: παραμονή στην αγαπημένη του ευρωζώνη και τέλος μνημονίων και λιτότητας!


Και τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, αυτά τα ίδια θύματα αναζητούν τρόπο να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους και τους τωρινούς βασανιστές τους, ή ψάχνουν να βρουν νέους. Δεν είναι δήμιοι, σου λέει, οι εγχώριοι συνεργάτες και υποστηριχτές της ευρωπαϊκής συμμορίας, είναι αθώα θύματα. Φταίνε μόνο οι ξένοι συμμορίτες, αφού δηλώνουν ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές ότι ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Επομένως όποιος εθνοπατέρας δηλώσει ότι απεχθάνεται την απανθρωπιά είναι αθώος, άσχετα με το αν την υπογράφει μαζί με τον αφανισμό μας και με το ανεξήγητο ακόμα σκεπτικό ότι πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο Νταχάου! 

Το νέο πολιτικό σόου είναι η δημόσια παραδοχή ότι μας κυβέρνησαν ως παραπλανημένες παρθένες που είχαν την ατυχία να σπάσει ο υμένας τους. Παραπλανημένες μεν, όχι μετανοημένες δε, καθώς παραμένουν πιστές στον διακορευτή. Εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι ευθύνεται η κρυφή και ακαταμάχητη γοητεία της ΕΕ, όχι προς θεού το δικό τους ξεσάλωμα για εξουσία! Καλούμαστε επίσης αντί να σκεφτούμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο του ολοσχερούς αφανισμού μας ως λαού, να ασχολούμαστε με τις ανόητες και προκλητικές δηλώσεις των «μωρών παρθένων» που διαφωνούν αλλά υπερψηφίζουν, που καταψηφίζουν αλλά στηρίζουν, με όλη την εμετική σάχλα της πολιτικής παραφιλολογίας και του κομματικού κουτσομπολιού. Διότι το πολιτικώς επείγον για το καλό της χώρας και της Ευρώπης είναι σήμερα ένα: με ποιον τρόπο θα γίνει η παρθενορραφή του ΣΥΡΙΖΑ, κι αν αυτή αποδειχτεί τελικά ανέφικτη, ποια χαριτωμένη κόρη θα πάρει τη θέση του για να σώσει την τιμή του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, κατά προτίμηση με τις ευλογίες της Ευρώπης.


Ε, λοιπόν εμείς λέμε ότι δεν φταίει κανείς τόσο όσο οι ίδιοι οι αμετανόητοι εκλογείς, οι υπέρμαχοι αυτού του κοινοβουλευτισμού-εχθρού της δημοκρατίας, οι εθελοτυφλούντες μπροστά στην τεράστια πολιτική απάτη της κομματοκρατίας που δεν κουράζεται ποτέ να διαψεύδει ότι το αποκρουστικότερο πρόσωπό της το έχουμε δει. Έρχεται κάποιος, σου λέει δυο παρλαπίπες και μετά σου ζητάει τα κλειδιά του σπιτιού σου, και μια εξουσιοδότηση για να διαχειριστεί εν λευκώ την περιουσία σου και να καθορίσει τη ζωή σου. Κι εσύ του τα παραδίδεις! Για τη συνέχεια θα φταίει αυτός;

Αυταπάτες

Η διάλυση μιας αυταπάτης είναι πάντα επώδυνη, όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ για κακό. Κι εδώ έχουμε διάλυση αρκετών:

- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αποτελούσαν, ή αποτελούν την ελπίδα της χώρας και της Ευρώπης (τους προσεχείς μήνες θα διαπιστώσουμε την ταχεία σήψη και δραματική συρρίκνωση του πρώτου και την αποκαθήλωση του δεύτερου)

- ότι οι γνωστοί ευρωθεσμοί ταυτίζονται με την Ευρώπη των λαών και των κοινωνικών αξιών (τώρα θα παρακολουθήσουμε τη ραγδαία αύξηση του ευρωσκεπτικισμού και την άδοξη πτώση των απανταχού ευρωλάγνων ηγεμονίσκων)

- ότι το μέλλον της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών χωρών είναι σε αυτή την Ευρώπη (τώρα θα παρακολουθήσουμε την ταχύτατη αντιστροφή των προσδοκιών των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών με ό,τι αυτή συνεπάγεται)

- ότι για να κατακτήσεις την πολιτική ηγεμονία αρκεί να υπόσχεσαι σε καθέναν αυτό που θέλει να ακούσει (τώρα θα αποδειχτεί ότι άλλο πράγμα είναι η ηγεμονία μέσα στα λαϊκά κινήματα κι άλλο η δόλια υφαρπαγή μιας πρόσκαιρης εξουσίας)

- ότι η διασφάλιση των συμφερόντων του λαού είναι έργο ενός ή περισσότερων κομμάτων (τώρα αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι η ανάθεση της διαφύλαξης των συμφερόντων μας σε διαμεσολαβητές και επαγγελματίες αντιπροσώπους είναι απολύτως ανεύθυνη πολιτική πράξη που πληρώνεται πάντα πολύ ακριβά).

Όχι κατήφεια λοιπόν! Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σόιμπλε, στη Μέρκελ, στον Τσίπρα, τον Τσακαλώτο, σε όλους τους προηγούμενους αυτών και γενικώς σε όλα τα παιδιά της ευρωπαρέας, που καθένα έκανε από την πλευρά του ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αναδείξει το φιλικό, καλοσυνάτο και πρόσχαρο πρόσωπο των θεσμών της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, να προβάλει τα

Συνταγματική εκτροπή μέσω Βουλής;

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση επιχειρείται ένα συνταγματικό πραξικόπημα. Εδώ δεν πρόκειται πλέον για συνήθη πολιτικό εμπαιγμό, όπως αυτοί που λαβαίνουν χώρα στην πολιτική μας ζωή και σφραγίζονται περίπου εθιμοτυπικά ανά τετραετία με την αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων. Πρόκειται για προκλητική αγνόηση και περιφρόνηση της ζεστής ακόμα ετυμηγορίας του ελληνικού λαού από τους ίδιους που του τη ζήτησαν. Ο λαός αυτή τη φορά δεν κλήθηκε να επιλέξει διαχειριστή των δημοσίων υποθέσεων -αυτόν τον έχει ήδη επιλέξει- αλλά να αποφασίσει επί συγκεκριμένου πολιτικού ερωτήματος/ζητήματος ζωτικής για τον ίδιον σημασίας. 

Και όντως προσήλθε μαζικά στην κάλπη και αποφάσισε. Η δε απόφασή του είναι κατηγορηματική και παραδόθηκε στην πολιτική εξουσία με τον πιο επίσημο τρόπο που προβλέπεται σε μια συνταγματική πολιτεία. Επαναλαμβάνουμε και διευκρινίζουμε για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: δια του δημοψηφίσματος ο λαός παρέδωσε στην κυβέρνηση απόφαση, όχι γνώμη! Η απόφαση αυτή, όπως και κάθε απόφασή του που πληροί τις ελάχιστες προϋποθέσεις εγκυρότητας βάσει του Συντάγματος και των σχετικών νόμων, είναι απολύτως δεσμευτική για την κυβέρνηση (όχι μόνο στην παρούσα μορφή και σύνθεσή της αλλά και σε κάθε διάδοχή της μορφή και σύνθεση). Και παρότι η διατύπωση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος ήταν αξιοκατάκριτα στενή και ανεπαρκής, ο κόσμος την υπερέβη και έδωσε μια σαφή αρνητική απάντηση που καλύπτει όχι μόνο το γράμμα αλλά και το πνεύμα του ερωτήματος, δηλαδή το σύνολο των πολιτικών λιτότητας, της νομιμότητας του χρέους, της τροϊκανικής πολιτικής και της ανοχής της κυβέρνησης στους εκβιασμούς των δανειστών. Αυτή είναι η μόνη συνεπής ερμηνεία του αποτελέσματος, η οποία προκύπτει άλλωστε και από το ίδιο το περιεχόμενο του διαγγέλματος του πρωθυπουργού όταν προκήρυξε το δημοψήφισμα(*) και συμπυκνώνεται στην πρότασή του: «Σας καλώ να πούμε όχι στις συνταγές των μνημονίων που καταστρέφουν την Ευρώπη».

Σε αυτό είπε «όχι» ο λαός και αυτό το γνωρίζουν άριστα άπαντες (στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς,  δεξιοί και αριστεροί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, «ευρωπαϊστές» και ευρωσκεπτικιστές, φιλομνημονιακοί και αντιμνημονιακοί). Το μόνο πραγματικό ερώτημα τη στιγμή αυτή δεν αφορά λοιπόν ούτε την εγκυρότητα ούτε το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Αφορά το αν θα γίνει σεβαστό το αποτέλεσμά του ή θα πάμε σε εκτροπή. Αν υπάρξει εκτροπή (και τα υπό συζήτηση σχέδια συμφωνίας δείχνουν δυστυχώς προς τα εκεί) θα είναι

Το ΟΧΙ της πραγματικής Ευρώπης

Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει σεβαστή η απόφαση του ελληνικού λαού, η ύπαρξη του οποίου ανακαλύφθηκε για δεύτερη μόλις φορά μέσα σε 41 χρόνια (τόσος χρόνος πέρασε από το προηγούμενο δημοψήφισμα). Είναι προφανές το γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν χρειαζόταν να ερωτηθεί: Γιατί όπως όλοι διαπιστώνουμε με μια απλή ματιά στα απομεινάρια της οικονομίας και στα κουφάρια που γέμισε η χώρα, οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα κόμματα τα καταφέρνουν περίφημα και χωρίς εμάς στη διαχείριση της δημόσιας ζωής, της δικής μας εν τέλει ζωής. 

Αλλά ας μην παραπονιόμαστε. Ερωτηθήκαμε επιτέλους (κι ας εξέφρασαν αντίρρηση για αυτό ακόμα και διαπρύσιοι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας!) και δώσαμε μια σαφή και απολύτως δεσμευτική για την κυβέρνηση απάντηση. Και η απάντηση ήταν ένα μεγάλο ΟΧΙ στους εκβιασμούς των δανειστών και των ολιγαρχών, ΟΧΙ σε νέα μνημόνια, σε υφεσιακά μέτρα και στην εξαθλίωση μας. Το ΟΧΙ αφορά ξεκάθαρα σε όλες τις επονείδιστες συμφωνίες και χρέη, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην αποικιοποίηση της Ελλάδας. Είναι ένα ρεζίλεμα των ΜΜΕ της διαπλοκής, της διαφθοράς και της γελοιότητας, και μια γερή κατραπακιά στο πολιτικό κατεστημένο, σε όσους διαχειρίστηκαν τις τύχες μας, σε όσους συνέπραξαν μαζί τους, σε όσους ανέχτηκαν και νομιμοποίησαν το πάρτυ σε βάρος του λαού, αφοσιωμένοι (με το αζημίωτο) στην πιο ασφαλή για τους ίδιους και επιζήμια για τη χώρα ερμηνεία του θεσμικού τους ρόλου.

Αν λοιπόν αυτό το μεγάλο ΟΧΙ το διαχειριστεί η κυβέρνηση σαν να ήταν Ναι στις αισχρές συμφωνίες και στα αντιλαϊκά μέτρα που προτείνουν οι συμμορίτες και τα όρνεα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ελίτ, τότε σύντομα θα ανακαλύψει ότι το επόμενο ΟΧΙ θα έρθει σύντομα και θα αφορά πλέον τη δική της θητεία και την επιβίωση των κομμάτων που την αποτελούν. Δυστυχώς δεν το λέμε ούτε τυχαία, ούτε άκαιρα. Αλλά οψόμεθα...

Πώς ο Κάλβος μπήκε στην υπηρεσία του Δ' Ράιχ

40 διανοούμενοι που τάσσονται υπέρ του ΝΑΙ (λίγο περισσότεροι από τους γνωστούς κατασκευαστές πλυντηρίων, που πάντως περιόριζαν τις συστάσεις τους στο SKIP), μας παραδίδουν δημόσια μαθήματα παρερμηνείας του Ανδρέα Κάλβου, ενός από τους μεγάλους μας ποιητές, που αγωνίστηκε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας για την ανεξαρτησία της! Ούτε αυτόν, ούτε το έργο του, ούτε καν την ποίηση, την τέχνη και τον πολιτισμό που υποτίθεται ότι υπηρετούν δεν δίστασαν να θέσουν στην υπηρεσία της φιλομνημονιακής χειραγώγησης. 

Ο στίχος του ποιητή «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» από την ωδή «Εις Σάμον» που γράφτηκε σε μια περίοδο που η Ελλάδα πάλευε να βρει την εθνική της ταυτότητα και ανεξαρτησία, σε μια εποχή ηρωικής αντίστασης και αγώνα για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, στην εποχή που σημαδεύεται από την μεγαλειώδη ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ, έγινε στα χέρια τους πρόσκληση για υποταγή και εξύμνηση της υποτέλειας στο Τέταρτο Ράιχ, στην οικονομική ελίτ και στην απολυταρχική ΕΕ που ταυτίζουν με την Ευρώπη του πολιτισμού. Λαμπρό πράγμα η αναγνωσιμότητα των κυριών και κυρίων που υπογράφουν την εν λόγω έκκληση, «αλλά πολύ αγλαώτερον ο νους όπου αποφεύγει τη δουλωσύνη» (Κάλβος, επίσης).

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», λέει ο ποιητής. Και θέλει υστεροβουλία και θράσος το να αντιστρέφεις το νόημα ενός τέτοιου στίχου και να υπογράφεις ένα τέτοιο κείμενο ως διανοούμενος. Λυπούμαστε πολύ.