Χιροσίμα - Γάζα

του πάροικου

Η σημερινή 69^η μαύρη επέτειος της ρίψης της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα που έρχεται εν μέσω της Ισραηλινής κτηνωδίας στη Γάζα, μας θυμίζει με οδυνηρό τρόπο ότι υπό το παρόν κοσμοσύστημα η ανθρωπότητα βρίσκεται στο έλεος εγκληματιών και τρομοκρατών παγκόσμιου βεληνεκούς. Κι αν αυτοί δρουν αδιαφορώντας για την κοινή γνώμη και την παγκόσμια κατακραυγή είναι γιατί γνωρίζουν πως όταν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τελούνται από υπερδυνάμεις ή από συμμάχους τους, τότε όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητα αλλά πιθανόν οι αυτουργοί τους να διεκδικούν και περίοπτη θέση στην παγκόσμια Ιστορία. Αυτήν τουλάχιστον της οποίας η διδασκαλία επικρατεί καθώς γράφεται και προπαγανδίζεται από τους ίδιους τους δράστες.

Τόσο οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι όσο και οι βομβαρδισμοί στη Γάζα ας μην ξεχνάμε ότι έγιναν με στόχευση αμάχους. Τότε είχαμε 100.000 νεκρούς από την έκρηξη και πιθανόν άλλους τόσους ή περισσότερους από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας στα επόμενα χρόνια. Σήμερα έχουμε στη Γάζα βομβαρδισμούς σχολείων, νοσοκομείων, κατοικιών  και βασικών υποδομών με στόχο και πάλι απλούς πολίτες και με σκοπό την τρομοκράτησή τους ώστε να αποδεχτούν τους ταπεινωτικούς όρους μιας άνευ όρων παράδοσης (όπως ακριβώς οι Ιάπωνες τότε) και μιας ειρήνης που προβλέπει την πλήρη υποταγή στο σιωνιστικό τέρας και την περιθωριοποίησή τους ή τον σταδιακό εξοστρακισμό αν όχι αφανισμό τους. Η δικαιολογία για τη σημερινή θηριωδία είναι το προφανώς μονομερές δικαίωμα άμυνας του Ισραήλ απέναντι στα βεγγαλικά και τις απειλές της

Χαμάς και των Παλαιστινίων, έστω κι αν αυτά αποτελούν πράξεις αντίστασης στην κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, στην καταπίεση και την εξαθλίωση των κατοίκων τους. Η δικαιολογία τότε ήταν η συντόμευση του πολέμου και η δήθεν εξοικονόμηση ανθρώπινων ζωών. Η ανθρώπινη ζωή μας είπαν ότι έχει πάντα θετικό πρόσημο στην άλγεβρα των πολεμικών σχεδίων και στη γεωμετρία του Πενταγώνου. Αυτό που δεν μας είπαν από τότε είναι πως οι Ιάπωνες συζητούσαν την παράδοσή τους ήδη πριν από τον πυρηνικό όλεθρο, και πως η ρίψη των βομβών από τους Αμερικανούς έγινε τόσο για να προλάβουν μια ενδεχόμενη παράδοση των Ιαπώνων στους Σοβιετικούς, όσο και ως έμμεση απειλή προς τους τελευταίους στις διεκδικήσεις τους στην Ανατολική Ευρώπη, κάτι που σηματοδότησε και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Εδώ τα μαθηματικά του Πενταγώνου αδυνατούν να αποδείξουν του λόγου (τους) το αληθές καθώς φαίνεται πως οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών όχι μόνον όφειλαν για ηθικούς λόγους να έχουν αποφευχθεί, αλλά πώς ήταν ακόμα και από στρατηγική άποψη αχρείαστοι! Όχι όμως και τόσο αχρείαστοι για την ηθική του Τρούμαν και των συμβούλων του (διάσημων τραπεζιτών και άλλων εκπροσώπων των γνωστών οικονομικών συμφερόντων) που στα δικά τους μαθηματικά η βόμβα «είχε στοιχίσει πολύ ακριβά για να μείνει αχρησιμοποίητη»!  

Αν πούμε ότι ο φυσικοί αυτουργοί του τότε και του σήμερα διαφέρουν, ο ηθικός αυτουργός πάντως παραμένει ο ίδιος. Είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που είτε συνεχίζει εδώ και δεκαετίες να σαρκάζει προκλητικά στο άκουσμα όρων όπως διεθνές δίκαιο, δίκαιο του πολέμου, παγκόσμια ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, παγκόσμια κοινή γνώμη, είτε τους προσδίδει νόημα κατά το δοκούν. Έχει τη δυνατότητα να το κάνει καθώς διαθέτει ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα και «δίκαιο» που διασφαλίζουν την αθώωση και επιβράβευση υπηρετών του (διαβόητων απατεώνων και δολοφόνων) και που δεν παύουν να ενθαρρύνουν και να αναδεικνύουν νέους. Διαθέτει επίσης τους κατάλληλους μηχανισμούς διαστροφής της αλήθειας και παραγωγής εξυπηρετικής ιδεολογίας και ειδικών αφηγήσεων. Αυτό επιτρέπει στον αμερικανικό και διεθνή ιμπεριαλισμό να κάνει πολέμους στο όνομα της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, ή της ασφάλειας, να βαφτίζει τρομοκράτες ή παράπλευρες απώλειες τα χιλιάδες αθώα θύματα των επιλεκτικών ή αδιάκριτων βομβαρδισμών και πολεμικών επιχειρήσεών του, να ενισχύει με δισεκατομμύρια δολαρίων συμμάχους του κρατικούς και λοιπούς τρομοκράτες σε όλο τον κόσμο και να συντηρεί -όταν δεν μπορεί να αυξήσει- την κοινωνική ανισότητα, φροντίζοντας για τακτικά και επιμελή σέρβις στα αμορτισέρ του συστήματος, δηλαδή τα κατάλληλα στρώματα των μεσαίων τάξεων τόσο στο εσωτερικό όσο και στις χώρες που ελέγχει πλήρως.

Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δυστυχώς δεν πρόκειται να σταματήσουν όσο η εξουσία παραμένει εκτός κοινωνικού ελέγχου, όσο οι λαοί αφήνουν τρίτους να ορίζουν σύμφωνα με το προσωπικό τους συμφέρον το υποτιθέμενο κοινωνικό και εθνικό συμφέρον και να έχουν κυρίαρχο λόγο στον καθορισμό των ηθικών και των πολιτικών προτεραοτήτων. Μέχρι να καταφέρουμε να πάρουμε την εξουσία –προς το παρόν ούτε καν το απαιτούμε ως κοινωνία των πολιτών- δεν μας μένει παρά να θρηνούμε θύματα και να αφιερώνουμε στη μνήμη τους επετείους και έργα όπως η Θρηνωδία για τα Θύματα της Χιροσίμα του Κριστώφ Πεντερέτσκι.