Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/10/2010
Δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς! Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να ενισχύσουν και να κάνουν αυστηρότερο το Σύμφωνο Σταθερότητας - ώστε να εμποδίσουν μια νέα κρίση του ευρώ. Τα μυαλά τούς τα έχουν φουσκώσει βεβαίως οι Γερμανοί. Άλλωστε, Γερμανοί υπάλληλοι και οικονομολόγοι ήταν αυτοί που εφηύραν το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Και τώρα, χέρι με χέρι, υπάλληλοι από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο απαιτούν επώδυνες ποινές, που θα επιβάλλονται τάχιστα και σχεδόν αυτόματα όταν μια χώρα παραβιάζει τους όρους του Συμφώνου. Ποινές που θα ήθελαν να έφταναν έως και στη στέρηση ψήφου στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, εάν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό χωρίς τη μεταρρύθμιση των Συνθηκών.
Τόσο υπέροχες ιδέες έχουν, τόσο καλές όσο και οι βασικές αρχές του Συμφώνου Σταθερότητας.
Και ποιες ήταν αυτές οι βασικές αρχές; Η αγορά είναι καλή, το κράτος είναι κακό, έτσι θα μπορούσε να τις περιγράψει κανείς μπακάλικα. Και για μην μπορεί το κακό κράτος να κάνει μεγάλη ζημιά, πρέπει να το δέσουμε χειροπόδαρα. Αυτό επιτυγχάνεται ήδη χάρη στην ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, η οποία στερεί τη δυνατότητα από τους πολιτικούς να προκαλέσουν πληθωρισμό. Επιτυγχάνεται ακόμη χάρη στο Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο απαγορεύει στους πολιτικούς να δημιουργούν μεγάλα ελλείμματα. Γι αυτό και το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα δεν επιτρέπεται να ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ κάθε χώρας.
Παρεμπιπτόντως το Σύμφωνο Σταθερότητας θα έπρεπε να αποτρέπει αυτό που συμβαίνει τώρα: δηλαδή, το να δείχνουν αλληλεγγύη τα κράτη μέλη μεταξύ τους και στην ανάγκη να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν κάποιες χώρες δεν είναι πια σε θέση να πληρώσουν με τις δικές τους δυνάμεις τα χρέη τους.
Η κρίση του ευρώ την άνοιξη, όταν εξαιτίας της Ελλάδας βρέθηκε προ της κατάρρευσης η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, έδειξε ξεκάθαρα ότι το εργαλείο του Συμφώνου Σταθερότητας είναι άχρηστο. Η νομισματική ένωση δεν κόντεψε να διαλυθεί επειδή οι κυρώσεις για τα χρεωμένα κράτη ήταν πολύ ήπιες. Κόντεψε να καταρρεύσει εξαιτίας των λανθασμένων εργαλείων συντονισμού της.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Η Ισπανία και η Ιρλανδία ανήκουν στους αδύναμους κρίκους του έτους 2010. Ανήκουν στην ομάδα που υποτιμητικά αποκαλείται PIGS, γουρούνια, μαζί με την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τα τρομακτικά αυξανόμενα χρέη τους και κατ’ επέκταση με την αυξανόμενη δυσπιστία των επενδυτών, για το αν θα καταφέρουν ποτέ να τα αποπληρώσουν.
Κι όμως, αυτές οι δύο χώρες μέχρι το 2007 δεν είχαν παραβιάσει ποτέ το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η Ισπανία και η Ιρλανδία ούτε μια χρονιά δεν είχαν δημόσιο έλλειμμα υψηλότερο από 3% πριν ξεσπάσει η κρίση.
Αντιθέτως, αυτές οι δύο χώρες τα τελευταία χρόνια ήταν υποδειγματικές και στις προσπάθειές τους να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας έφτανε το 2007 μετά βίας το 28% του ΑΕΠ, της Ισπανίας ήταν μόλις 40%, πολύ κάτω από το όριο του 60%, που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Εντελώς διαφορετικός είναι ο απολογισμός της αυστηρής Γερμανίας. Επί τέσσερα συνεχή χρόνια παραβίαζε συστηματικά το όριο του Συμφώνου για το έλλειμμα, από το 2002 μέχρι και το 2005, ενώ το 2007 το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ήταν σαφώς άνω του 60% του ΑΕΠ. Παρόλα αυτά η Γερμανία θεωρείται μια χώρα συνετή και στιβαρή, ενώ η Ισπανία και η Ιρλανδία θεωρούνται δημοσιονομικά PIGS - γουρούνια.
Τι θα είχε αλλάξει σ’ αυτή την κατάσταση ένα αυστηρότερο Σύμφωνο Σταθερότητας, με βαριά πρόστιμα και ποινές, έως και τη στέρηση ψήφου; Τίποτε. Διότι, ω του θαύματος, η αλήθεια έρχεται απ’ αλλού: Το ζήτημα δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά οι συνολικές υποχρεώσεις μιας χώρας! Στην Ισπανία ήταν υπερβολικά χρεωμένα τα νοικοκυριά, στην Ιρλανδία οι τράπεζες.
Νόημα θα είχε μια μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας που θα λάμβανε υπόψη το χρέος και των τριών σημαντικών παραγόντων σε μια χώρα, των νοικοκυριών, των εταιρειών και του κράτους. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται κανείς εάν μία χώρα έχει λαμβάνειν ή χρωστάει στον έξω κόσμο.
Οι χώρες με ελλείμματα που καταναλώνουν περισσότερο απ’ όσο παράγουν είναι πολύ πιο ευάλωτες σε κρίσεις. Ακριβώς αυτό ήταν το πρόβλημα της Ισπανίας και της Ιρλανδίας. Ωστόσο το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν το πήρε είδηση, ενώ αντίθετα επέπληξε τη Γερμανία για το έλλειμμά της, χωρίς να λάβει υπόψη ότι εδώ και δέκα χρόνια έχει στοιβάξει πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών της.
Το ότι αυτή η γνώση δεν εμποδίζει διόλου τους αρμόδιους γραφειοκράτες να κάνουν πιο αυστηρό αυτό το ανόητο Σύμφωνο μας οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ότι στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει να αποτρέψουν την επόμενη κρίση.
Γιατί ένα μέρος της αλήθειας είναι ότι η Γερμανία έχει το μερίδιο της ευθύνης της στις ανισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί εντός της Ευρωζώνης. Εδώ και δέκα χρόνια έχει στοιβάξει απαιτήσεις - περιουσία στο εξωτερικό, δηλαδή- σχεδόν ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Τα γερμανικά πλεονάσματα, στηριγμένα σε απαράδεκτα χαμηλές μισθολογικές αυξήσεις, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος των ελλειμμάτων της Ισπανίας και της Ιρλανδίας - που ώς ένα βαθμό οφείλονται σε πολύ υψηλές μισθολογικές αυξήσεις.
Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=570838
Το Σύμφωνο Σταθερότητας παραμένει άχρηστο. Κι αυτό διότι λαμβάνει υπόψη μόνο τα χρέη του κράτους. Θα έπρεπε να συνυπολογίζει και τις υποχρεώσεις των εταιρειών και των ιδιωτικών νοικοκυριών
Τόσο υπέροχες ιδέες έχουν, τόσο καλές όσο και οι βασικές αρχές του Συμφώνου Σταθερότητας.
Και ποιες ήταν αυτές οι βασικές αρχές; Η αγορά είναι καλή, το κράτος είναι κακό, έτσι θα μπορούσε να τις περιγράψει κανείς μπακάλικα. Και για μην μπορεί το κακό κράτος να κάνει μεγάλη ζημιά, πρέπει να το δέσουμε χειροπόδαρα. Αυτό επιτυγχάνεται ήδη χάρη στην ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, η οποία στερεί τη δυνατότητα από τους πολιτικούς να προκαλέσουν πληθωρισμό. Επιτυγχάνεται ακόμη χάρη στο Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο απαγορεύει στους πολιτικούς να δημιουργούν μεγάλα ελλείμματα. Γι αυτό και το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα δεν επιτρέπεται να ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ κάθε χώρας.
Παρεμπιπτόντως το Σύμφωνο Σταθερότητας θα έπρεπε να αποτρέπει αυτό που συμβαίνει τώρα: δηλαδή, το να δείχνουν αλληλεγγύη τα κράτη μέλη μεταξύ τους και στην ανάγκη να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν κάποιες χώρες δεν είναι πια σε θέση να πληρώσουν με τις δικές τους δυνάμεις τα χρέη τους.
Η κρίση του ευρώ την άνοιξη, όταν εξαιτίας της Ελλάδας βρέθηκε προ της κατάρρευσης η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, έδειξε ξεκάθαρα ότι το εργαλείο του Συμφώνου Σταθερότητας είναι άχρηστο. Η νομισματική ένωση δεν κόντεψε να διαλυθεί επειδή οι κυρώσεις για τα χρεωμένα κράτη ήταν πολύ ήπιες. Κόντεψε να καταρρεύσει εξαιτίας των λανθασμένων εργαλείων συντονισμού της.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Η Ισπανία και η Ιρλανδία ανήκουν στους αδύναμους κρίκους του έτους 2010. Ανήκουν στην ομάδα που υποτιμητικά αποκαλείται PIGS, γουρούνια, μαζί με την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τα τρομακτικά αυξανόμενα χρέη τους και κατ’ επέκταση με την αυξανόμενη δυσπιστία των επενδυτών, για το αν θα καταφέρουν ποτέ να τα αποπληρώσουν.
Κι όμως, αυτές οι δύο χώρες μέχρι το 2007 δεν είχαν παραβιάσει ποτέ το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η Ισπανία και η Ιρλανδία ούτε μια χρονιά δεν είχαν δημόσιο έλλειμμα υψηλότερο από 3% πριν ξεσπάσει η κρίση.
Αντιθέτως, αυτές οι δύο χώρες τα τελευταία χρόνια ήταν υποδειγματικές και στις προσπάθειές τους να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας έφτανε το 2007 μετά βίας το 28% του ΑΕΠ, της Ισπανίας ήταν μόλις 40%, πολύ κάτω από το όριο του 60%, που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Εντελώς διαφορετικός είναι ο απολογισμός της αυστηρής Γερμανίας. Επί τέσσερα συνεχή χρόνια παραβίαζε συστηματικά το όριο του Συμφώνου για το έλλειμμα, από το 2002 μέχρι και το 2005, ενώ το 2007 το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ήταν σαφώς άνω του 60% του ΑΕΠ. Παρόλα αυτά η Γερμανία θεωρείται μια χώρα συνετή και στιβαρή, ενώ η Ισπανία και η Ιρλανδία θεωρούνται δημοσιονομικά PIGS - γουρούνια.
Τι θα είχε αλλάξει σ’ αυτή την κατάσταση ένα αυστηρότερο Σύμφωνο Σταθερότητας, με βαριά πρόστιμα και ποινές, έως και τη στέρηση ψήφου; Τίποτε. Διότι, ω του θαύματος, η αλήθεια έρχεται απ’ αλλού: Το ζήτημα δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά οι συνολικές υποχρεώσεις μιας χώρας! Στην Ισπανία ήταν υπερβολικά χρεωμένα τα νοικοκυριά, στην Ιρλανδία οι τράπεζες.
Νόημα θα είχε μια μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας που θα λάμβανε υπόψη το χρέος και των τριών σημαντικών παραγόντων σε μια χώρα, των νοικοκυριών, των εταιρειών και του κράτους. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται κανείς εάν μία χώρα έχει λαμβάνειν ή χρωστάει στον έξω κόσμο.
Οι χώρες με ελλείμματα που καταναλώνουν περισσότερο απ’ όσο παράγουν είναι πολύ πιο ευάλωτες σε κρίσεις. Ακριβώς αυτό ήταν το πρόβλημα της Ισπανίας και της Ιρλανδίας. Ωστόσο το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν το πήρε είδηση, ενώ αντίθετα επέπληξε τη Γερμανία για το έλλειμμά της, χωρίς να λάβει υπόψη ότι εδώ και δέκα χρόνια έχει στοιβάξει πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών της.
Το ότι αυτή η γνώση δεν εμποδίζει διόλου τους αρμόδιους γραφειοκράτες να κάνουν πιο αυστηρό αυτό το ανόητο Σύμφωνο μας οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ότι στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει να αποτρέψουν την επόμενη κρίση.
Γιατί ένα μέρος της αλήθειας είναι ότι η Γερμανία έχει το μερίδιο της ευθύνης της στις ανισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί εντός της Ευρωζώνης. Εδώ και δέκα χρόνια έχει στοιβάξει απαιτήσεις - περιουσία στο εξωτερικό, δηλαδή- σχεδόν ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Τα γερμανικά πλεονάσματα, στηριγμένα σε απαράδεκτα χαμηλές μισθολογικές αυξήσεις, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος των ελλειμμάτων της Ισπανίας και της Ιρλανδίας - που ώς ένα βαθμό οφείλονται σε πολύ υψηλές μισθολογικές αυξήσεις.
Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=570838
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου