Η ανισότητα και η αποδοχή
της είναι διαχρονικά πράγματα. Και παραμένουν ανίκητα όχι γιατί υπάρχουν λίγοι ισχυροί και άπληστοι που κυβερνάνε τον κόσμο -αυτοί πράγματι υπάρχουν και είναι ένοχοι- αλλά γιατί ο μέσος άνθρωπος (όσο δόκιμο μπορεί να είναι το να μιλάμε για μια τέτοια υποθετική οντότητα) κατά βάθος ενστερνίζεται το πρώτο και δικαιολογεί το δεύτερο. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν βρίσκει επαρκή ερείσματα στην κοινωνία.
Υπάρχει άρα ατομική ευθύνη αυτού του περίφημου μέσου ανθρώπου. Αν υπάρχει πηγή του κακού ας την αναζητήσουμε και μέσα μας, αφού στην καθημερινότητά μας, όχι μόνο ανεχόμαστε την ανισότητα, την αδικία, την ιεραρχία και την ετερονομία, αλλά προσπαθούμε να επωφεληθούμε από αυτά και φυσικά τα αναπαράγουμε ευκαιρίας δοθείσης. Ζούμε συνήθως αμέριμνοι αν όχι ευτυχείς με ό,τι προαιρείται να μας προσφέρει το πολιτισμικό μας σούπερ μάρκετ (κατεψυγμένες ιδέες, θρεπτικά ιδεώδη, ηθική της μιας χρήσης). Γιατί να ξεβολευτούμε άλλωστε όταν η φρίκη βρίσκεται ακόμα μακριά μας, όταν εμείς απολαμβάνουμε ευταξία και ασφάλεια;
Υπάρχει άρα ατομική ευθύνη αυτού του περίφημου μέσου ανθρώπου. Αν υπάρχει πηγή του κακού ας την αναζητήσουμε και μέσα μας, αφού στην καθημερινότητά μας, όχι μόνο ανεχόμαστε την ανισότητα, την αδικία, την ιεραρχία και την ετερονομία, αλλά προσπαθούμε να επωφεληθούμε από αυτά και φυσικά τα αναπαράγουμε ευκαιρίας δοθείσης. Ζούμε συνήθως αμέριμνοι αν όχι ευτυχείς με ό,τι προαιρείται να μας προσφέρει το πολιτισμικό μας σούπερ μάρκετ (κατεψυγμένες ιδέες, θρεπτικά ιδεώδη, ηθική της μιας χρήσης). Γιατί να ξεβολευτούμε άλλωστε όταν η φρίκη βρίσκεται ακόμα μακριά μας, όταν εμείς απολαμβάνουμε ευταξία και ασφάλεια;