Η χούντα δεν τελείωσε το '74...

του Ηλία Σμήλιου

Μετά από 30 περίπου χρόνια στο κίνημα, το 'ζησα κι αυτό...
Η ...όμορφη τούτη μέρα ξεκίνησε με την επίθεση που δεχθήκαμε από πολλές διμοιρίες ΜΑΤ όταν το πρωί 300-400 εργαζόμενοι στους ΟΤΑ κ.ά. που συγκεντρωθήκαμε στο Δημαρχείο Θεσ/νίκης, δοκιμάσαμε να βγούμε στο δρόμο και να διαδηλώσουμε προς τη ΔΕΘ.

Ο επικεφαλής της αστυνομίας μας δήλωσε ρητά πως κατόπιν εντολής του σημερινού στρατιωτικού διοικητή της πόλης, του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., δεν επιτρεπόταν να βαδίσουμε σε κανένα δρόμο... 

Και μετά από κυνηγητό, σπρωξίματα, γκλομπιές (και στο κεφάλι!), μας διέλυσαν την πορεία.
Κι αν κάτι τέτοιο λίγο ως πολύ το περιμέναμε σε μια στρατοκρατούμενη (για την προστασία του πιο λαομίσητου ανθρώπου αυτής της χώρας, του Σαμαρά) πόλη, αυτό που έγινε το βράδυ αγγίζει τα όρια νοσηρής φαντασίας...

Μετά το τέλος της πορείας και πολύ μακριά από το κτίριο της ΕΡΤ όπου κατέληξαν οι διαδηλωτές, η αστυνομία (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ασφάλεια) ακινητοποιούσε ομάδες ανθρώπων, στην είσοδο γραφείων πολιτικών συλλογικοτήτων της πόλης, άλλους που περπατούσαν στο δρόμο, περίμεναν σε κάποια πλατεία ή πήγαιναν για ...μπύρα, με τελικό αποτέλεσμα 150 προσαγωγές (πρωτοφανής αριθμός στα χρονικά της πόλης... ) που μεταφέρθηκαν στην ΓΑΔΘ, .
 

Ακόμη πιο τραγικό όμως ήταν αυτό που συνέβη στους πρώτους εκατό περίπου αλληλέγγυους. 

Καθώς περιμέναμε την απελευθέρωση των προσαχθέντων έξω από το κτίριο της ΓΑΔΘ, δεχθήκαμε ...εντολή από τον επικεφαλής μιας διμοιρίας των ΥΜΕΤ να απομακρυνθούμε από το κτίριο. Παρ' ότι όμως του δηλώσαμε τις συνδικαλιστικές, πολιτικές, δικηγορική και άλλες ιδιότητες πολλών από τους παραβρισκόμενους και ζητήσαμε να μπούμε μέσα στο κτίριο, για να δούμε τους προσαχθέντες (μεταξύ των οποίων και τραυματίες) και δηλώσαμε ότι δεν αποχωρούμε πριν την απελευθέρωση των προσαχθέντων δεχθήκαμε την επίθεση (σπρωξίματα κλωτσιές, γκλομπίες και τελικά απώθηση), με αποτέλεσμα μάλιστα τον τραυματισμό και δύο διαδηλωτριών. Μόλις δε μας απώθησαν στο δρόμο έκανε την εμφάνιση της και η πρώτη διμοιρία των ΜΑΤ, που χτυπώντας πόδια και ασπίδες για εκφοβισμό, βρίζοντας δε και σκαιότατα, άρχισαν να μας κυνηγούν όλοι μαζί καταμήκος της οδού Μοναστηρίου. 'Αμα τη εμφανίσει δε και άλλων διμοιριών των ΜΑΤ και την προσπάθεια τους να προχωρήσουν σε νέες συλλήψεις, υποχωρήσαμε στην οδό Μοναστηρίου. 

Τίποτα όμως δεν τελείωσε: οι διμοιρίες των ΜΑΤ και Δελτάδες συνέχισαν την καταδίωξή μας στη οδό Μοναστηρίου, ενώ κάθε λεωφορείο των ΜΑΤ που επέστρεφε από το κέντρο της πόλης σταματούσε και οι άντρες του (βρίζοντας και προκαλώντας πάντα) αναλάμβαναν το κυνηγητό μας. 

Τελικά στο ύψος του GRAND HOTEL (3 περίπου χμ. από τη ΓΑΔΘ) το κυνηγητό από τα πεζοπόρα τμήματα μπάτσων σταμάτησε και, με τη "συνοδεία" λεωφορείων της αστυνομίας, καταφέραμε να φύγουμε όλοι, χωρίς ευτυχώς να τους "δώσουμε" κανέναν...
 

Λίγες ώρες αργότερα και με την παρουσία και πίεση πολλών δικηγόρων και μελών συνδικαλιστικών και πολιτικών, που στο μεταξύ κατέφθασαν, καταφέραμε να απελευθερώσουμε όλους τους προσαχθέντες (πλην τριών που θα παραπεμφθούν με ελαφρές κατηγορίες και ενός μετανάστη χωρίς χαρτιά).
 

Αυτό που μένει όμως είναι η χωρίς αναβολή αναγκαιότητα ανατροπής της χούντας που μας κυβερνά,   πριν φτάσουμε ξανά στο σημείο ο πρώτος άνθρωπος που θα συναντάμε κάθε πρωί που βγαίνουμε απ' το σπίτι μας να είναι ο προσωπικός μας ασφαλίτης...

πηγή: Ηλίας Σμήλιος