Θ. Ρούσβελτ: «Σχεδόν κάθε πόλεμος θα ήταν ευπρόσδεκτος»

Θεόδωρος Ρούσβελτ σε φίλο του (1897): «Εντελώς εμπιστευτικά… σχεδόν κάθε πόλεμος θα ήταν ευπρόσδεκτος. Νομίζω ότι αυτή η χώρα χρειάζεται έναν πόλεμο». 

του Σπύρου Ραυτόπουλου

Οι ΗΠΑ, υπό τον φιλειρηνιστή δημοκρατικό Μπάρακ Ομπάμα εξακολουθούν να απειλούν με βομβαρδισμούς τη Συρία, αφοσιωμένες στην πολεμοχαρή εκείνη εκδοχή του ανθρωπισμού που σε ολόκληρη την ιστορία τους υπηρετούσαν. Η υπερδύναμη έχει επί της ουσίας καταστήσει σαφές ότι δεν χρειάζεται πλέον καμιά έγκριση από τα Ηνωμένα Έθνη, ούτε οφείλει να εξαρτά τις επιλογές της από ένα διεθνές δίκαιο παγκόσμιας αποδοχής και καθολικής ισχύος. Για να προσδιορίσουμε τα βασικά κριτήρια που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική της θα πρέπει να δούμε ποια ήταν η πολιτική αυτή μέχρι σήμερα. Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε ποιος ο ρόλος και οι απαιτήσεις συγκεκριμένων τεράστιων επιχειρηματικών συμφερόντων που συνδέονται με την πολιτική αυτή, σε ποιο βαθμό είναι υποχρεωμένη να τα εξυπηρετεί η αμερικανική κυβέρνηση και αν από αυτά τα συμφέροντα εξαρτάται η ύπαρξη στον πολιτικό χάρτη του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση περί της πηγής των χημικών που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον αθώων θυμάτων στη Συρία και περί των αιτίων και των σκοπών της επαπειλούμενης επίθεσης των Αμερικανών, καλό θα ήταν να παίρνει υπόψη την ιστορία της εξωτερικής και «αμυντικής» τους πολιτικής όπως επίσης και τις επιδόσεις των ιδίων των ΗΠΑ στη χρήση χημικών όπλων.  Στην περίληψη που ακολουθεί γίνεται απλώς επιγραμματική υπόμνηση σημαντικών ιστορικών γεγονότων που είναι απολύτως ενδεικτικά των φιλοδοξιών και προσανατολισμών της εξωτερικής πολιτικής και των γεωστρατηγικών σχεδίων της μεγάλης αυτής δύναμης. Θα καταδειχτεί ότι σε όλη την ιστορία της μετά τον Κολόμβο η Αμερική υπήρξε μια μιλιταριστική χώρα που δεν σταμάτησε να επιδιώκει την επέκταση της εδαφικής, οικονομικής και στρατιωτικής της κυριαρχίας και επιρροής τόσο στην αμερικανική ήπειρο όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. 

Το ιμπεριαλιστικό παρελθόν των ΗΠΑ

Στην Αμερική εγκαταστάθηκαν Ευρωπαίοι αποικιοκράτες που κατέσφαξαν σε σημείο σχεδόν αφανισμού τους ινδιάνικους πληθυσμούς για να τους πάρουν τη γη, βαφτίζοντάς τους πρώτα βαρβάρους ώστε να αποκτήσει «ηθικό» έρεισμα η γενοκτονία. Είναι η χώρα που μεταξύ 1845-1848 απέσπασε με πόλεμο από το τότε μεγάλο Μεξικό τις σημερινές πολιτείες του Τέξας, του Νέου Μεξικού, της Καλιφόρνιας, τη Γιούτας, της Νεβάδας, και τμήμα του Κολοράντο, διπλασιάζοντας ουσιαστικά την έκτασή της. Ο υπό τον δημοκρατικό πρόεδρο Τζέιμς Πολκ πόλεμος εκείνος, βαφτίστηκε -όπως πάντα- αμυντικός, παρότι δεν είχε δοθεί καμιά αφορμή από πλευράς Μεξικανών, ενώ αντιθέτως υπήρξαν επανειλημμένες στρατιωτικές προκλήσεις των Αμερικανών στο Ρίο Γκράντε, όπως είχαν παραδεχτεί ακόμα και Αμερικανοί στρατιωτικοί της εποχής.

Από έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών προκύπτει ότι μόνο μεταξύ 1798 και 1895 οι ΗΠΑ έκαναν 103 (εκατόν τρεις!) επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών όπως στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Χαβάη, την Ιαπωνία, την Κίνα, πολλαπλές επεμβάσεις στη Νικαράγουα κ.α. Με το δόγμα Μονρόε ήδη από το 1823 έθεταν ολόκληρη τη Νότια Αμερική στη σφαίρα επιρροής τους. Σε όλους τους αμερικανοκίνητους πολέμους οι περισσότερες εγχώριες εφημερίδες και τα ΜΜΕ της εκάστοτε εποχής υποδαύλιζαν τις εχθροπραξίες και στήριζαν τις πιο επεκτατικές απόψεις εντός και εκτός κυβερνήσεων, μιλώντας ακόμα και ανοιχτά για την -εν ανάγκη δια πυρός- ενίσχυση των αμερικανικών εξαγωγών και το άνοιγμα νέων αγορών για τα αμερικανικά προϊόντα. Υποστήριζαν επίσης το δικαίωμα της μεγάλης στρατιωτικής δύναμης να προασπίζει και να προωθεί τα συμφέροντα του έθνους (ήτοι εκείνα των Αμερικανών κεφαλαιοκρατών) παντού στον κόσμο.  Π.χ. η αμερικανική εμμονή στην πολιτική ανοιχτών (εμπορικοοικονομικών) θυρών αφορούσε τις περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης Κίνας, στην οποία η πολιτική αυτή επιβλήθηκε με την παρουσία αμερικανικών και συμμαχικών στρατευμάτων επί 30 χρόνια, ενώ αντιθέτως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής επιβαλλόταν πολιτική κλειστών θυρών για όλους πλην ασφαλώς των ιδίων των ΗΠΑ.

Το 1897 ο Θεόδωρος Ρούσβελτ έγραφε σε φίλο του: «Εντελώς εμπιστευτικά… σχεδόν κάθε πόλεμος θα ήταν ευπρόσδεκτος. Νομίζω ότι αυτή η χώρα χρειάζεται έναν πόλεμο». Ακολούθησε η συμμετοχή στον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Κούβας από τους Ισπανούς, ώστε να περάσει η Κούβα στην επιρροή των ΗΠΑ χωρίς όμως να μείνει η εξουσία στα χέρια των ντόπιων επαναστατών. Κατακτήθηκε το νησί Γουέικ, και το Γκουάμ το οποίο και αγοράστηκε από την Ισπανία μαζί με το Πουέρτο Ρίκο και τις Φιλιππίνες, οι οποίες όμως εξεγέρθηκαν κατά της αμερικανικής κατοχής. Το αποτέλεσμα ήταν η σφαγή δεκάδων χιλιάδων Φιλιππινέζων και εκατοντάδες χιλιάδες θύματα από συνέπειες του πολέμου. Οι Αμερικανοί οργάνωσαν επίσης επανάσταση κατά της Κολομβιανής κυβέρνησης και ίδρυσαν το «ανεξάρτητο» κράτος του Παναμά. Επενέβησαν δύο φορές στην Αϊτή και τέσσερις φορές στη Δομινικανή Δημοκρατία. Στα 13 πρώτα χρόνια του 20^ου αιώνα αναμείχθηκαν τέσσερις φορές στα εσωτερικά της Κούβας, δύο της Νικαράγουας, έξι του Παναμά, μία της Γουατεμάλας και επτά της Ονδούρας.

Φυσικά συμμετείχαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Απέναντι στη δικτατορία του Φράνκο τήρησαν ουδετερότητα. Ουδετερότητα και ανοχή έδειξαν αρχικά και απέναντι στον Χίτλερ παρά την εξόντωση Εβραίων και παρά τις εισβολές των Γερμανών σε Αυστρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία. Πριν από την πολεμική ανάμειξή τους στον 2^ο πόλεμο, είχαν απαγορεύσει μεν την πώληση όπλων στον Μουσολίνι την ίδια δε στιγμή επέτρεπαν σε αμερικανικές εταιρίες να πωλούν πετρέλαιο στην Ιταλία διευκολύνοντάς την να συνεχίσει τον πόλεμο. Η άμεση πολεμική τους ανάμειξη οφείλεται κυρίως στον επεκτατισμό της Ιαπωνίας που επιτέθηκε στην Κίνα, την οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Αμερικανοί κεφαλαιοκράτες εκμεταλλεύονταν από κοινού με τους Ιάπωνες. Οφείλεται επίσης στις ιαπωνικές βλέψεις στη ΝΑ Ασία και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, όπου οι Αμερικανοί είχαν τις δικές τους βλέψεις. Ακολούθησε η επιβολή οικονομικών κυρώσεων κατά της Ιαπωνίας η οποία απάντησε με τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ που προσέφερε και την αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο. Ο ιαπωνικός και ο γερμανικός λαός τιμωρήθηκαν με ανηλεείς βομβαρδισμούς πόλεων με αποτέλεσμα εκατόμβες θυμάτων μεταξύ των αμάχων. Οι βομβαρδισμοί στη Δρέσδη, το Έσσεν, την Κολονία, τη Φραγκφούρτη και το Αμβούργο ήταν πολύ ισχυρότεροι από τους βομβαρδισμούς πόλεων από Γερμανούς και Ιταλούς. Μόνο στη Δρέσδη σκοτώθηκαν 100.000 Γερμανοί. Οι βομβαρδισμοί αυτοί διεξάγονταν εν γνώσει των φονικών συνεπειών τους για τον άμαχο πληθυσμό. Ο ισχυρισμός ότι οι πυρηνικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι έπεσαν γιατί τα θύματα εξαιτίας τους θα ήταν τάχα λιγότερα από όσα θα σήμαινε η παράταση του πολέμου δεν είναι αληθής. Το πυρηνικό αυτό έγκλημα εναντίων αμάχων έγινε προφανώς για να προλάβουν οι Αμερικανοί τους Σοβιετικούς, οι οποίοι είχε συμφωνηθεί να κηρύξουν τον πόλεμο στην Ιαπωνία λίγο μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Υπάρχουν εξάλλου αμερικανικά έγγραφα που βεβαιώνουν ότι η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί ούτως ή άλλως μέχρι τέλους του 1945. Αυτό που διασφάλισαν οι ατομικές βόμβες ήταν η παράδοση της Ιαπωνίας στους Αμερικανούς αντί στους Σοβιετικούς.

Την εποχή που ο κόσμος καταστρεφόταν ιδρύθηκε το ΔΝΤ και η Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης που θα «συνέβαλε» στην ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τον πόλεμο περιοχών. Εννοείται ότι τα οικονομικά συμφέροντα από τέτοιες συμβολές σε ανοικοδομήσεις συναρτώνται αναλογικά με τις καταστροφές που προηγούνται. Εξάλλου ήδη πριν από τον 2^ο πόλεμο και μέχρι το 1949 οι ΗΠΑ στήριζαν με δισεκατομμύρια δολάρια το κινεζικό καθεστώς του Τσιαγκ Κάι Σεκ το οποίο είχε εντωμεταξύ εξοντώσει χιλιάδες κομμουνιστές. και το οποίο τη χρονιά εκείνη καταλύθηκε από τους κομμουνιστές επαναστάτες που είχαν ήδη πολεμήσει κατά της Ιαπωνίας. Μετά την απελευθέρωση της Κορέας από την ιαπωνική κατοχή και τη διαίρεσή της σε Βόρεια και Νότια (και οι δύο υπό δικτατορικά καθεστώτα) οι Αμερικανοί, υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ -την οποία άνοιξαν οι ίδιοι με διακηρυγμένο από τον Τρούμαν σκοπό την καταπολέμηση της βίας και την εδραίωση της ειρήνης- υποστήριξαν τη νότια δικτατορία. Στο όνομα της καταπολέμησης της βίας βομβάρδισαν ανηλεώς επί 3 χρόνια την Κορέα, χρησιμοποιώντας ακόμα και βόμβες Ναπάλμ σε έναν πόλεμο με περίπου 2 εκατομμύρια Κορεάτες νεκρούς. 

Στην χώρα μας η τύχη του εμφυλίου κρίθηκε όταν οι Άγγλοι, θεωρώντας ιδιαίτερα δύσκολη και ασύμφορη την σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ, κάλεσαν τους Αμερικανούς να σώσουν την καπιταλιστική παρτίδα, παραδίδοντας την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής τους. Οι ΗΠΑ ανταποκρίθηκαν με αποστολή περισσότερων από 70.000 τόνων στρατιωτικού εξοπλισμού (βομβαρδιστικά αεροπλάνα, πυροβόλα κ.λπ.) και πολλών αξιωματικών υπό τον στρατηγό Βαν Φλιτ. Η παρτίδα σώθηκε και έκτοτε η Αμερική έχει λόγο σε όλες τις βασικές επιλογές της ελληνικής πολιτικής και πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής ιστορίας (δικτατορία των συνταγματαρχών, κυπριακό, Αιγαίο, αμυντική και εξωτερική πολιτική κ.λπ.).

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και της αντικομουνιστικής υστερίας οι αμερικανικές αμυντικές δαπάνες συνέχιζαν να αυξάνονται, παρά την στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ έναντι της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας. Η πολεμική βιομηχανία θησαύριζε με τα αμυντικά συμβόλαια που έπαιρνε, αλλά όχι μόνο χάρη στον εξοπλισμό των αμερικανικών δυνάμεων: Μετά το 1952 υπήρχε διαρκής ενίσχυση δεξιών κυβερνήσεων σε 90 (ενενήντα!) χώρες, με δισεκατομμύρια δολάρια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ενισχύσεων αυτών αφορούσε στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Το 1953 στο Ιράν ανετράπη από τη CIA με πραξικόπημα η κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μοσαντέχ που είχε κρατικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Το 1954 η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουατεμάλας ανετράπη από μισθοφόρους εκπαιδευμένους από τη CIA, με αφορμή την απαράδεκτα χαμηλή αποζημίωση που προσέφερε η αριστερή κυβέρνηση στη United Fruit Company για απαλλοτρίωση έκτασης χιλιάδων εκταρίων. Το 1958 έγινε επέμβαση στο Λίβανο με χιλιάδες Αμερικανούς πεζοναύτες. Υπό τον επίσης δημοκρατικό και λαοπρόβλητο Τζον Φ. Κένεντι έγινε η αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα προκειμένου να ανατραπεί η λαοφιλής αριστερή κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο. Είχαν προηγηθεί ασύστολα ψέματα προς την αμερικανική κοινωνία και διαψεύσεις περί επέμβασης από τον πρόεδρο Κένεντι.

Μεταξύ 1964 και 1972 οι ΗΠΑ πολεμούσαν στο Βιετνάμ, χρησιμοποιώντας εκτός όλων των άλλων 7 εκατομμύρια τόνους βομβών (που αντιστοιχούν σε 250 κιλά βομβών ανά κάτοικο)! Η υπερδύναμη παρόλα αυτά νικήθηκε από τους ταπεινούς κατοίκους της μικρής αυτής χώρας, και από το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα (ιδιαίτερα δυνατό μέσα στις ίδιες της ΗΠΑ), όμως κατά τη διάρκεια του πολέμου Αμερικανοί στρατιώτες ήταν άλλοτε αποκλειστικοί δράστες και άλλοτε συμμέτοχοι σε φρικιαστικά εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένων βασανισμών και εν ψυχρώ δολοφονιών αθώων πολιτών. Μια από τις γνωστότερες αποδεδειγμένες κτηνωδίες είναι η ομαδική δολοφονία των κατοίκων του χωριού Μι Λάι (άντρες γυναίκες και παιδιά) οι οποίοι εκτελέστηκαν διαδοχικά εντός ορύγματος. Αργότερα (επί Τζίμυ Κάρτερ) η Αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε την υποχρέωση βοήθειας στο ισοπεδωμένο από τους βομβαρδισμούς τους  Βιετνάμ, με τη δικαιολογία ότι οι καταστροφές ήταν αμοιβαίες! Στο Λάος για την υποστήριξη της εγκατεστημένης από τη CIA δεξιάς κυβέρνησης που κινδύνευε από επαναστάτες, ρίχθηκαν 75 χιλιάδες τόνοι βομβών με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς. Το 1970 οι ΗΠΑ έκαναν εισβολή στην Καμπότζη μετά από μακροχρόνιους βομβαρδισμούς της χώρας.

Ακολούθησαν συνωμοσίες με ανάμειξη της CIA σε διάφορες χώρες (μετάδοση του ιού της πανώλης των χοίρων στην Κούβα και συνεχείς προσπάθειες αποσταθεροποίησης της αριστερής κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο, η ομολογημένη από τους ίδιους ανάμειξη στα Χιλή με την ανατροπή του Αλιέντε και τη συνεργασία με τον δικτάτορα Πινοσέτ κ.λπ.). Επί προεδρίας του δημοκρατικού Τζίμυ Κάρτερ η αμερικανική κυβέρνηση συνέχισε να υποστηρίζει αυταρχικά καθεστώτα που δολοφονούσαν, φυλάκιζαν και βασάνιζαν πολίτες (Φιλιππίνες, Ινδονησία, Νικαράγουα επί δικτατορίας Σομόζα, Ιράν επί τυραννίας του Σάχη Μ. Ρ. Παχλεβί κ.λπ.). Οι φρενήρεις εξοπλισμοί αξίας τρισεκατομμυρίων (τρις) δολαρίων συνεχίστηκαν επί προεδρίας των ρεπουμπλικάνων Ρέηγκαν και Μπους για τον υποτιθέμενο φόβο κάποιας Σοβιετικής επίθεσης. Το 1984 η ίδια η CIA παραδέχτηκε ότι οι φοβίες της είχαν υπάρξει υπερβολικές.

Οι αμυντικές δαπάνες εξακολουθούσαν να είναι τεράστιες ακόμα και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Παράλληλα ο Ρόναλντ Ρέηγκαν συνέχισε την επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ. Οργάνωσε δια της CIA στην Ονδούρα την ένοπλη ομάδα Κόντρας για χτυπήματα κατά των επαναστατών Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Οι Κόντρας εξοπλίστηκαν και με κέρδη από τη μυστική πώληση όπλων στο Ιράν, το οποίο σήμερα εντάσσεται στον «άξονα του κακού». Εξάλλου λιμάνια της Νικαράγουας ναρκοθετήθηκαν. Το 1982 οι ΗΠΑ παρενέβησαν με πεζοναύτες στον εμφύλιο του Λιβάνου και το 1983 έκαναν εισβολή στο νησί Γρενάδα της Καραϊβικής (με την Επιχείρηση «Επείγουσα Οργή») διότι δήθεν κινδύνευαν Αμερικανοί. Στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι ουδόλως είχαν κινδυνέψει. Συνεχίστηκε η υποστήριξη του δολοφονικού καθεστώτος του Ελ Σαλβαδόρ, παρά τις ανθρωπιστικές εκκλήσεις για διακοπή της αμερικανικής βοήθειας. Βομβαρδίστηκε η Τρίπολη της Λιβύης του Καντάφι, ο οποίος κατηγορήθηκε για ανάμειξη σε τρομοκρατικές ενέργειες και ο οποίος έτρεφε αντιαμερικανικά αισθήματα. Το 1989, επί Τζορτζ Μπους, οι ΗΠΑ εισέβαλαν στον Παναμά, βομβάρδισαν την πόλη του Παναμά, συνέλαβαν τον πρώην συνεργάτη της CIA, δικτάτορα Νοριέγκα που είχε αρχίσει να σηκώνει κεφάλι και τον αντικατέστησαν με φιλοαμερικανό πρόεδρο.

Ακολούθησε ο πόλεμος του Κόλπου, με αφορμή την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ και ο αποκλεισμός του Ιράκ με χιλιάδες θύματα. Όταν η αμερικανίδα πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Μαντλίν Ολμπράιτ ρωτήθηκε αν το εμπάργκο σε τρόφιμα και φάρμακα που είχε ως θύματα 500.000 παιδιά στο Ιράκ άξιζε τον κόπο, απάντησε: «Νομίζω πως ήταν μια πολύ δύσκολη επιλογή, όμως πιστεύουμε ότι άξιζε τον κόπο»! Υπήρξαν εξάλλου πρωτοφανείς αγριότητες στρατιωτών του ΟΗΕ και των Αμερικανών στη Σομαλία, ενώ στη Ρουάντα μειώθηκε η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ και έτσι δεν απετράπη μια τραγωδία που μπορούσε να αποτραπεί, ήτοι ο θάνατος περίπου ενός εκατομμυρίου πολιτών κατά τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου. Συνεχίστηκε η πώληση όπλων στην Τουρκία με τα οποία βομβαρδίζονταν Κουρδικά χωριά και στην Ινδονησία παρά τις μαζικές δολοφονίες της στο Ανατολικό Τιμόρ με θύματα το ¼ του τοπικού πληθυσμού! Συνεχίστηκε κανονικά η παροχή οικονομικής βοήθειας στην Κίνα όταν αυτή σκότωνε και φυλάκιζε αντιφρονούντες αλλά και της Ρωσίας παρά την εισβολή και τους βομβαρδισμούς της τελευταίας στην Τσετσενία. Στο Σουδάν βομβαρδίστηκε φαρμακοβιομηχανία που τροφοδοτούσε με φάρμακα το μισό πληθυσμό, με την υπόνοια ότι επρόκειτο για εργοστάσιο χημικών όπλων.

Με αφορμή τον αλληλοσπαραγμό Σέρβων, Κροατών και Μουσουλμάνων και τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα έγινε η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία που οδήγησε στη οριστική της διάλυση. Υπήρξαν και εκεί φονικοί βομβαρδισμοί και πάνω από 800.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η αντιπρόταση της γιουγκοσλαβικής εθνοσυνέλευσης στους προκλητικούς και απαράδεκτους όρους που έθετε η διάσκεψη στο Ραμπουγιέ, θα μπορούσε να έχει αποτρέψει τον πόλεμο, αλλά απορρίφθηκε ασυζητητί.

Πριν γίνει εχθρός των ΗΠΑ ο Σαντάμ Χουσεΐν υπήρξε σύμμαχός τους. Ήταν την εποχή που δηλητηρίαζε Κούρδους με χημικά φτιαγμένα στη Νέα Υόρκη και την εποχή του χρηματοδοτούμενου από τη CIA πολέμου με το Ιράν κατά τον οποίον σκοτώθηκαν 1.000.000 άνθρωποι. Μάλιστα στα όπλα που χρησιμοποίησε το εξοπλισμένο από τις ΗΠΑ Ιράκ συμπεριλαμβανόταν το αέριο μουστάρδας. Κατά την περίοδο της αντιπαλότητας με τον Χουσεΐν έγινε η δεύτερη εκστρατεία κατά του Ιράκ, μετά από την «ανακάλυψη» των μέχρι σήμερα άφαντων πυρηνικών όπλων του. Και οι δύο εκστρατείες έγιναν στην πραγματικότητα για γεωπολιτικούς λόγους, για την ισχυροποίηση των αμερικανικών συμφερόντων στον ΟΠΕΚ και για τον έλεγχο του πετρελαίου. Ο Σαντάμ Χουσεΐν τελικά ανετράπη και απαγχονίστηκε για παραδειγματισμό. Το «κυνήγι της Αλ Κάιντα» και ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» συνεχίστηκε σε πόλεις και βουνά του Αφγανιστάν που σπάρθηκαν με βόμβες προκειμένου να πειστούν οι Ταλιμπάν να παραδώσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο των πετρελαιαγωγών στους Αμερικανούς, δηλαδή σε μια ξένη δύναμη μέσα στην ίδια τη χώρα τους! Οι εξωτερικές επεμβάσεις συνεχίστηκαν με τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών κατά την πρόσφατη εξέγερση στη Λιβύη και τελικά την ανατροπή του μη συνεργάσιμου Καντάφι. Ακολούθησε η ανάμειξη στις εξελίξεις στην Αίγυπτο, και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ενώ συνεχίστηκε η στενή συνεργασία με αυταρχικά και αιμοσταγή καθεστώτα στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και αλλού.

Μια περιληπτική έκθεση της αμερικανικής επεμβατικής-επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής σαν και την παρούσα είναι αδύνατο να συμπεριλάβει, έστω και μόνο με ονομαστικές αναφορές, όλες τις πραγματοποιημένες («επιτυχημένες» και μη) επεμβάσεις των  ΗΠΑ στον κόσμο, για να μην αναφερθούμε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των συχνά φονικών αυτών επεμβάσεων, του εν ψυχρώ σχεδιασμού τους, της σκανδαλώδους απόκρυψης στοιχείων από την κοινή γνώμη και τις εκ των υστέρων αποκαλύψεις, της πολιτικής συναίνεσης μεταξύ ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών και της διαπλοκής υψηλά ισταμένων αξιωματούχων της αμερικανικής διοίκησης με οικονομικά, στρατιωτικά και λοιπά συμφέροντα εντός και εκτός ΗΠΑ. Το διεθνές δίκαιο που επιχειρούσαν ανέκαθεν να επιβάλλουν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι όχι απλώς συναρτώμενο με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά λεπτομερώς υπαγορευόμενο από αυτά. Οι νεώτερες εκδοχές του δικαίου αυτού είναι προφανές ότι διαμορφώνονται σε γραφεία πανίσχυρων πολυεθνικών. Θα μπορούσαν κάλλιστα να φέρουν εμβλήματα όπως μια πετρελαιοπηγή, μια αντιασφυξιογόνο μάσκα, ένα Στελθ, ή ένα drone.

Τα χημικά όπλα και η επαπειλούμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία

Η «παγκόσμια τάξη» απαιτεί τώρα την άμεση πτώση των ανυπότακτων της Συρίας και αύριο του Ιράν, προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον της δυτικής αυτοκρατορίας των υδρογονανθράκων, των πρώτων υλών και των αγορών, αλλά και να παραδειγματιστεί η υφήλιος από την πτώση και τιμωρία των όπου γης ανυπάκουων. Πρόκειται για ένα δίκαιο που στην εποχή μας διαθέτει την παχύρρευστη γλοιώδη υφή και την μπόχα του αργού πετρελαίου και το χρώμα του αμερικανικού δολαρίου. Αλλά μήπως φέρει και την ετικέτα της νεκροκεφαλής ενός δοχείου με φονικές χημικές ουσίες;

Τον περασμένο Δεκέμβριο αναρτήθηκε βίντεο που δείχνει μπουκάλια με χημικά της τουρκικής εταιρίας Tekkim και έναν μασκοφόρο να παρασκευάζει κάποια χημική ουσία σε εργαστήριο. Λίγο αργότερα δύο κουνέλια εκτίθενται σε νευροτοξικό αέριο και πεθαίνουν μέσα σε ένα λεπτό. Το βίντεο είναι επενδυμένο με παραληρηματικό φονταμενταλιστικό λόγο και τραγούδι. Την επομένη το ABS News μας πληροφορεί ότι Αμερικανός αξιωματούχος επιβεβαιώνει ότι η Συρία γεμίζει βόμβες με αέριο Σαρίν κοντά σε αεροδρόμια και εκφράζονται φόβοι ότι ο Άσσαντ θα χρησιμοποιήσει το αέριο κατά του λαού του. Καθώς η κοινή γνώμη «ενημερώνεται» για τα διαπραχθέντα και επικείμενα εγκλήματα του Άσσαντ, ο ΟΗΕ εκφράζει υποψίες ότι οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις έχουν ήδη κάνει χρήση χημικών! Ωστόσο η Ανεξάρτητη Διεθνής Επιτροπή Έρευνας στη Συρία σπεύδει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, δηλώνοντας ότι δεν αποδείχτηκε η χρήση χημικών από καμία πλευρά (όπερ μεθερμηνευόμενον, αν δεν το έκανε ο Άσσαντ δεν το έκανε κανένας…) Σημειωτέον ότι από την επιτροπή έρευνας του ΟΗΕ έχουν αποκλειστεί Ρώσοι και Κινέζοι εμπειρογνώμονες... Η καταγγελία στον επικεφαλής του ΟΗΕ, Ban Ki-moon, από την ίδια τη Συριακή κυβέρνηση και η πρόσκληση για διερεύνηση της επίθεσης με χημικά εναντίον στρατιωτών της στις 19 Μαρτίου στο Khan al-Assal, πέφτει στο κενό. Οι εμπειρογνώμονες του Ban Ki-moon αρνούνται να διερευνήσουν ποιος έκανε τις επιθέσεις από την πρώτη μέρα, καθώς φαίνεται να γνωρίζουν τους ενόχους. Αντιθέτως η επιτροπή απαιτεί να γίνει έρευνα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Συρίας (με άλλα λόγια, «δείξτε μας τις στρατιωτικές σας δυνατότητες για να προετοιμαστούν σωστά οι όποιες μελλοντικές αμερικανικές επιθέσεις εναντίον σας»). Καθώς κυλάει ο χρόνος, η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων που να ενοχοποιούν ευθέως τη Συριακή κυβέρνηση αλλά και η ύπαρξη καταγγελιών για χημική επίθεση που στρέφονται κατά αντικαθεστωτικών δεν πτοεί τους Αμερικανούς που εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι δικές τους μυστικές υπηρεσίες έχουν τις απαραίτητες (μυστικές προφανώς) αποδείξεις. Η φιλοπόλεμη πλευρά αρχικά αγνοεί επιδεικτικά την κοινή λογική η οποία λέει ότι η κατ’ εξοχήν ζημιωμένη από τη χρήση χημικών θα ήταν η κυβερνητική και φιλοκυβερνητική Συριακή πλευρά. Σύμφωνα με τους αμερικανικούς ισχυρισμούς, πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε ότι στη Συρία υπάρχει μια κυβέρνηση κρετίνων που ενώ μπορούν να επικρατήσουν των αντιφρονούντων με συμβατικά όπλα, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν χημικά ώστε να στρέψουν τη διεθνή κοινή γνώμη εναντίον τους και να προκαλέσουν την παρέμβαση των Αμερικανών! Επειδή τελικά η κοινή λογική αλλά και η έλλειψη ενοχοποιητικών στοιχείων αρχίζουν να καθιστούν στα μάτια του κόσμου την επέμβαση καταφανώς άδικη, ο Ομπάμα την αναβάλλει, αφήνοντάς την όμως ως ευθεία απειλή πάντα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως οι σκληροί του Φαρ Ουέστ άφηναν το περιβόητο Κολτ περίστροφό τους δίπλα στα χαρτιά τους όταν χαρτόπαιζαν στα σαλούν.

Το τι ακριβώς έχει συμβεί ίσως αποδειχτεί αργότερα. Αυτό που είναι ιστορικά αποδεδειγμένο είναι ότι σε έναν εμφύλιο διαπράττονται φριχτά εγκλήματα από όλες τις εμπλεκόμενες παρατάξεις, ασχέτως του ποια έχει τις μεγαλύτερες ιστορικές ευθύνες. Όσοι επομένως προσπαθούν να παρουσιάσουν ως αναμάρτητη τη μία πλευρά είναι άξιοι τουλάχιστον ενός ειρωνικού χαμόγελου. Όμως όσα προαναφέρθηκαν και όσα ακολουθούν μπορεί να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε –παρά την αναίσχυντη φιλοαμερικανική προπαγάνδα από τα ισχυρότερα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ-  τις προθέσεις και τις ήδη υπάρχουσες ευθύνες του υποστηριζόμενου από αυτά τα μέσα πόλου, με την υπενθύμιση του εγκληματικού παρελθόντος τους και των πάγιων θέσεων και κατευθύνσεων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Το βέβαιο είναι ότι η Συρία, με χημικά ή χωρίς (δηλαδή ακόμα και μετά από έναν ενδεχόμενο πλήρη χημικό της αφοπλισμό), όπως άλλωστε και το Ιράν, θα παραμείνει στόχος των γερακιών του Στέητ Ντιπάρτμεντ του Πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Όσο στέκονται εμπόδια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης θα απειλείται η ακεραιότητα και η εθνική κυριαρχία τους και αυτό θα γίνεται πάντα στο όνομα του προαναφερθέντος δικαίου με την παχύρευστη υφή και τη δυσωδία.

Μια χημική υπερδύναμη

Οι ΗΠΑ, με τη μεγαλύτερη και πιο εξελιγμένη στρατιωτική βιομηχανία στον κόσμο δεν θα μπορούσαν να παραμελήσουν την παραγωγή εξελιγμένων χημικών και βιολογικών όπλων. Η αποστολή κουβερτών μολυσμένων με τον ιό της ευλογιάς που πάρθηκαν από νοσοκομεία και στάλθηκαν σε Ινδιάνους κατά την εποχή της γενοκτονίας τους αποτελεί ένα πρώιμο στάδιο βιολογικού πολέμου και απόδειξη της απουσίας ηθικών φραγμών εκεί όπου διακυβεύονται ισχυρά εδαφικά οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα.  Έκτοτε χημικά όπλα έχουν πωληθεί σε άλλες χώρες και έχουν χρησιμοποιηθεί σε αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, η δε χρήση τους είχε μέχρι σήμερα θύματα όχι μόνο στις τάξεις του εχθρού αλλά και μεταξύ των Αμερικανών στρατιωτών (θάνατοι και σοβαρές ασθένειες).

- Η λεγόμενη Πορτοκαλί Ουσία (Agent Orange) κατασκευασμένη από τις περιβόητες εταιρίες DOW Chemicals και Monsanto χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ για την καταστροφή δασών και καλλιεργειών. 400.000 θάνατοι και 500.000 παιδιά με γενετικές ανωμαλίες στο Βιετνάμ αποδόθηκαν στην χρήση αυτής της ουσίας. Βετεράνοι του αμερικανικού στρατού υπέστησαν επίσης τις συνέπειες από τη χρήση του χημικού.

- Η διάσημη πλέον φωτογραφία της γεμάτης εγκαύματα 9χρονης Kim Phuc τραβήχτηκε από τον βραβευμένο με Πούλιτζερ Αμερικανό φωτορεπόρτερ Nick Ut, ύστερα από τον βομβαρδισμό χωριού με βόμβες Ναπάλμ που διατάχθηκε από Αμερικανό αξιωματούχο.

- Λευκός φώσφορος (White Phosphorus, ή απλώς WP, ή χαϊδευτικά Willie Pete!) έχει χρησιμοποιηθεί όχι μόνο στο Βιετνάμ, στην Κορέα, στο Ιράκ και αλλού. Υπάρχει και σχετικό ντοκυμαντέρ των Sigfrido Ranucci and Maurizio Torrealta για την ιταλική RAI, με θέμα την επίθεση με WP εναντίον αθώων πολιτών στη Φαλούτζα.

- Οι ΗΠΑ είχαν εξάλλου εφοδιάσει με το φονικό αρσενικούχο αέριο DM την Νοτιοβιετναμική κυβέρνηση με τον ισχυρισμό ότι επρόκειτο για δακρυγόνο.

- Με το πρόγραμμα SHAD (Shipboard Hazard and Defense) η ύπαρξη του οποίου αρχικά είχε διαψευστεί από το Υπουργείο Άμυνας, το οποίο στη συνέχεια αναγκάστηκε να την επιβεβαιώσει, γινόταν ψεκασμός  πλοίων με ανύποπτους ναυτικούς από αεροπλάνα και παραπλέοντα πλοία των ΗΠΑ, για να διαπιστωθούν οι επιπτώσεις σε πληρώματα από έναν βιολογικό πόλεμο.

- Το 1998 έγινε έρευνα για την επιχείρηση με χρήση του αερίου Σαρίν στο Λάος το 1970 από τους δημοσιογράφους April Oliver και Jack Smith, με τη βοήθεια του βραβευμένου με Pulitzer Peter Arnett. Το CNN ωστόσο απέσυρε το θέμα ύστερα από παρέμβαση του Κίσσινγκερ και απέλυσε τους τρεις δημοσιογράφους.

- Το 1994 έγινε γνωστό ότι το Υπουργείο Εμπορίου έδωσε 771 άδειες εξαγωγής υλικών σχετιζόμενων με πολεμικά όπλα σε αμερικανικές εταιρίες.

- Μετά την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» στον Πόλεμο του Κόλπου που είχε ελάχιστες αμερικανικές απώλειες στο πεδίο της μάχης, νόσησαν 250.000 βετεράνοι στρατιώτες που ακόμα σήμερα υποφέρουν. Ενοχοποιήθηκε αρχικά το εξασθενές ουράνιο που χρησιμοποιήθηκε σε βλήματα, ωστόσο ειδική επιτροπή που ερεύνησε τα συμπτώματα των πασχόντων αποδίδει αυτά τα συμπτώματα στην επίδραση νευροτοξικών αερίων.

Εννοείται ότι το αμερικανικό χημικό στρατιωτικό οπλοστάσιο δεν περιορίζεται στις πιο πάνω ουσίες ούτε χρησιμοποιήθηκε μόνο στις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι η Συρία -όπως και πολλές άλλες χώρες-διαθέτει όντως φονικά χημικά όπλα (δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για αυτό) έστω κι αν δεν τα χρησιμοποίησε, η πιο συντηρητική υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε για τις ΗΠΑ είναι ότι πρέπει να διαθέτουν χημικά και βιολογικά όπλα (ας μη μιλήσουμε για πυρηνικά κ.τ.λ.) ικανά να εξαφανίσουν τη ζωή από προσώπου γης. Μπορούν τότε να τεθούν αφελώς μερικά ερωτήματα: Αν πρόκειται για αθέμιτα όπλα τότε γιατί βάσει διεθνών συνθηκών να επιτρέπεται έστω και υπό όρους η παραγωγή και αποθήκευσή τους; Αν πάλι πρόκειται για θεμιτά όπλα τότε γιατί να μην τα διαθέτουν για αμυντικούς σκοπούς όλες οι χώρες για την προστασία τους, ή έστω αυτές που προφανώς απειλούνται και δη όσες έχουν ήδη δεχτεί ξένες βίαιες επεμβάσεις στο παρελθόν και γιατί ειδικά η Συρία θα πρέπει να αφοπλιστεί; Τελικά μπορεί να θεωρηθούν όντως θεμιτά όπλα τα χημικά, τα βιολογικά και τα πυρηνικά αφού δεν κάνουν διάκριση μεταξύ υποψηφίων θυμάτων;  Για τον ίδιο λόγο έχει δικαίωμα μια χώρα να δηλώνει -όπως κάνουν οι ΗΠΑ- ότι δικαιούται να τα χρησιμοποιήσει έστω και σε αντίποινα αν δεχτεί πρώτη επίθεση; Μέχρι την πλήρη καταστροφή αυτών των όπλων, μήπως οι πιο αυστηροί έλεγχοι και επιτηρήσεις από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ θα έπρεπε να αφορούν κατ’ εξοχήν τις χώρες που αποδεδειγμένα τα έχουν χρησιμοποιήσει στο παρελθόν;

Δεν είμαστε γενικώς και αδιακρίτως αντιαμερικανοί, όπως δεν είμαστε αντιγερμανοί, αντιγάλλοι, αντιεβραίοι, αντιάραβες κ.λπ. Δεν ευθύνονται ολόκληροι λαοί για τα δεινά που προκαλούν οι ανεξέλεγκτες κυβερνήσεις τους στους ίδιους και στον υπόλοιπο κόσμο, παρά μόνο στο βαθμό που έχουν συνείδηση των διαπραττομένων εγκλημάτων και τα εγκρίνουν. Οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις προετοιμάζονται παρασκηνιακά, εκδηλώνονται συχνά ύστερα από προβοκατόρικες ενέργειες, επικαλύπτονται με κρούστα δικαίου και ενίοτε περιβάλλονται με ηθικολογούσα τρομολαγνεία, με μισαλλοδοξία ή/και με θεωρίες φυλετικής και πολιτισμικής κατωτερότητας του αντιπάλου. Την προετοιμασία και τη μετέπειτα διαχείριση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αναλαμβάνουν εφημερίδες και καθεστωτικά ΜΜΕ της ισχυρής δύναμης και των συμμαχικών της χωρών, ώστε οι λαοί όχι μόνο να ανεχτούν την επικείμενη βαρβαρότητα αλλά ει δυνατόν να τη θεωρήσουν επιβεβλημένη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ:

Alperovitz Gar, Atomic Diplomacy: Hiroshima and Potsdam. The Use of the Atomic Bomb and the American Confrontation with Soviet Power, NY, Vintage Books. 1967.

Cave Alfred, Abuse of Power, Andrew Jackson and the Ondian Removal Act of 1830, προσπέλαση: Σεπτέμβριος 2013.

Chomsky Noam, What Uncle Sam Really Wants, Berkeley, CA: Odonian Press, 1992.

Chomsky Noam, World Orders, Old and New, Columbia University Press, 1994 (updated 1996).

Chomsky Noam, Imperial Ambitions: Conversations with Noam Chomsky on the Post-9/11 World, Metropolitan Books, 2005.

Hermann Edward and Chomsky Noam, Manufactoring Concept, Pantheon Books, New York.

Feingold Henry, The Politics of Rescue: The Roosevelt Administration and the Holocaust, 1938-1945, Rutgers University Press, NJ, 1970.

Rothe Dawn and  Muzzatti Stephen, Enemies Everywhere: Terrorism, Moral Panic, and US Civil Society, προσπέλαση: Σεπτέμβριος 3013.

Sampson Anthony, The Seven Sisters: The Great Oil Companies and the World They Made, New York: Viking Press, 1975.

Schwarzer William, Mr. Polk’s War, προσπέλαση: Σεπτέμβριος 2013.

Zinn Howard, Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, εκδ. ΑΙΩΡΑ, 2005.