Remap4: Σαν να μη συμβαίνει τίποτα...

Την Κυριακή που μας πέρασε εγκαινιάστηκε τo Remap, δηλαδή η σειρά εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, που διοργανώνεται για τέταρτη φορά, σε κτίρια της περιοχής Κεραμεικού-Μεταξουργείου, τα οποία εντάσσονται στο επενδυτικό σχέδιο της εταιρίας Oliaros. 
 
της Εβίτας Τσοκάντα

Είναι παράξενος ο κόσμος των σύγχρονων εικαστικών τεχνών. Δείχνει να παραμένει πάντα όμορφος, άφραγκος και γεμάτος όρεξη για τα επόμενα εγκαίνια. Μια ατέρμονη νιότη. Προχθές το βράδυ, που είχε ξεχυθεί στα στενά του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού για τα εγκαίνια του Remap4, ήταν και μαυρισμένος. Ξεκινούσες τη βόλτα με την αίσθηση πως μόλις ανακάλυψες την πηγή που εκτινάσσει joie de vivre.

Ανάμεσα στα μουσικά live και την ηχώ των video art, άκουγες κουβέντες να ξεστομίζονται με ύφος χρηματιστή: Ποιό project έχει χορηγία μπύρες σε ψυγείο; Είχε καλό κόσμο στο preview; Πήγαινε να δεις τη συλλογή του Δασκαλόπουλου, έχει εργάρες, όχι τις pop υπερπαραγωγές του Ιωάννου αλλά καλά, εννοιολογικά έργα. Ποιούς θα έχει η Μπιενάλε φέτος; Ο Peres, λέει, τα έχει πουλήσει όλα, 80 χιλιάρικα το ένα. Δίνει βέβαια και τα περισσότερα λεφτά απ’ όλους τους γκαλερίστες στο παιδί που του κρατάει το χώρο, 800 ευρώ. Σιγά! Στο Remap1 έδινε ενάμιση χιλιάρικο.

 

Γυαλιστερές γκαλερί, ελληνικές και ξενόφερτες, με στημένη την πραμάτεια τους ανάμεσα σε πορνεία και σύριγγες, εικοσάχρονοι ανεξάρτητοι επιμελητές να περιμένουν με κομμένη την ανάσα τον επισκέπτη που θα κοντοσταθεί να ακούσει το concept τους, κατάκοπα gallery girls με πουά φορέματα και πορτοκαλί κραγιόν να ξεροσταλιάζουν με το δελτίο Tύπου στο χέρι, βιεννέζοι τουρίστες να περιφέρονται με ερωτήσεις για την κρίση, συνωμοτικοί ψίθυροι για να εξασφαλίσεις την πρόσκληση που θα σε βάλει στο πάρτι το βράδυ, ιδρωμένοι καλλιτέχνες με χέρια καλυμμένα με ξεραμένη μπογιά, με το βλέμμα του νικητή που πάλι πρόλαβαν να στήσουν στο τσακ. Και κάπου ανάμεσα στη θολούρα χάσκουν αμήχανα εκατοντάδες έργα τέχνης με την ίδια απορία που αρχίζει να σχηματίζεται και στο δικό μου μυαλό: τι κάνουμε εμείς εδώ; 

Δεν ήταν η αντιπαράθεση με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό που μας περιέβαλλε για ένα μόνο βράδυ, ούτε η ανοχή μας στην αναιδή επίδειξη της προσωπικής ακίνητης περιουσίας ενός μόνο ανθρώπου ή στη σιωπηλή συγκατάθεση μας στα σχέδια για τη διαμόρφωση του αστικού ιστού από ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν ήταν καν η πρόφαση της εικαστικής δημιουργίας που σε έθλιβε. Ήταν η αίσθηση πως τίποτα και κανένας μας εκείνη τη βραδιά δεν ανταποκρινόνταν στην προσωπική, κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική μας πραγματικότητα.      
Αργά, καθώς έκλειναν οι εκθεσιακοί χώροι και έπαιρναν μπροστά τα πάρτυ, συνάντησα ένα φίλο καλλιτέχνη να κατηφορίζει στον πεζόδρομο της Ιάσωνος. «Φεύγεις;» τον ρωτάω. «Ναι μωρέ» μου απαντάει «πάω σπίτι να αράξω στη βεράντα και να βάλω τηλεόραση».
 

*

 

Oι εκθέσεις στο πλαίσιο του Remap4 θα διαρκέσουν ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Περισσότερα για το επενδυτικό σχέδιο στην περιοχή, μπορείτε να αναζητήσετε στο ρεπορτάζ «Εξευγενισμός ή ιδιωτική πολεοδομία;» της Έφης Γιαννοπούλου, που δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 18 (Ιούνιος 2013).

Πηγή: http://unfollow.com.gr/blog/item/282-remap4.html