Καταιγίδα μέτρων με έπαθλο τη βαθύτερη …υπερχρέωση

Καταιγίδα μέτρων με έπαθλο τη βαθύτερη …υπερχρέωση

Επίδειξη υποτέλειας από την κυβέρνηση εν όψει της αναδιάρθρωσης του χρέους

Με την αγωνία να επιδείξει την καλύτερη διαγωγή ώστε να ανταμειφθεί από τους πιστωτές στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους που θα διεξαχθεί το φθινόπωρο βιάζεται η κυβέρνηση να ψηφίσει από την Βουλή τα προαπαιτούμενα μέτρα για την εκταμίευση των 2 υποδόσεων, ύψους 2 δισ. ευρώ (1 συν 1 δισ.). Η επικείμενη δε επίσκεψη της Τρόικας στις 8 Ιουλίου αυξάνει τις πιέσεις για την ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων. 

Συγκεκριμένα, όρος για την εκταμίευση της πρώτης υποδόσης είναι η ψήφιση 6 νόμων που αφορούν το υπαίθριο εμπόριο, τις αδειοδοτήσεις, την μείωση του περιθωρίου κέρδους των φαρμακοποιών, την επικαιροποίηση του καταλόγου φόρων υπέρ τρίτων, την υιοθέτηση κώδικα συμπεριφοράς για τα μέλη της κυβέρνησης ώστε να περιοριστεί η διαφθορά και τέλος την έκδοση κοινής υπουργικής απόφασης (από τα υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης) σχετικά με την είσπραξη των οφειλών. 

Στο δεύτερο πακέτο μέτρων περιλαμβάνεται το ξεπούλημα της ΔΕΗ, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, κοκ.

του Λεωνίδα Βατικιώτη 

Ωστόσο, αυτό που όλο και περισσότερο γίνεται εμφανές είναι πως ο απαράμιλλος ζήλος της κυβέρνησης να εφαρμόσει αδιαμαρτύρητα όλους τους όρους της ΕΕ δεν αρκεί για να υλοποιηθεί το σχέδιο των πιστωτών.

Πέραν της αντίστασης του οργανωμένου εργατικού κινήματος και των ποικιλόμορφων αντιστάσεων που εκδηλώνονται από τα κάτω (με αφορμή το ξεπούλημα των παραλιών, την πώληση της ΔΕΗ κλπ) ειδικότερα οι φορολογικοί μηχανισμοί έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών.

Η απροθυμία για παράδειγμα των φορολογουμένων να υποβάλουν φορολογική δήλωση μέχρι τις 30 Ιουνίου, που ανάγκασε το υπουργείο να δώσει παράταση στην κατάθεση των δηλώσεων για τις 14 Ιουλίου, ήταν μια μικρή ένδειξη αυτής της άτυπης στάσης πληρωμών που είναι αποτέλεσμα της αντικειμενικής αδυναμίας των φορολογουμένων να αναλάβουν νέα βάρη.

Ελάχιστα τα περιθώρια για ουσιαστική ελάφρυνση διαμηνύουν οι Ευρωπαίοι

Άλλωστε, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο καταγράφουν κάθε μήνα ρεκόρ. Στο τέλος Μαΐου (πριν δηλαδή ξεκινήσει η είσπραξη του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων και πριν βεβαιωθούν οι οφειλές από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων) οι οφειλές των φορολογουμένων εκτοξεύθηκαν στα 66,37 δις. ευρώ. Εξ αυτών τα 5,2 δις. ευρώ είναι χρέη που προστέθηκαν μέσα στο 2014. Κάθε μήνα δηλαδή προστίθεται σχεδόν 1 δις. επιπλέον. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε σε τι επίπεδα θα φτάσουν οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις όταν βεβαιωθούν κι οι νέοι φόροι… Προφανώς, κανένας κυβερνητικός ή τροϊκανός δεν πρόκειται να ξανασκεφτεί την σκοπιμότητα της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων, δηλαδή να μας λυπηθεί. Ακόμη κι όταν αποτυγχάνουν να συγκεντρώνουν όσα προϋπολογίζουν, στον βαθμό που καταφέρνουν να μετατρέπουν την χρεοκοπία του κράτους σε χρεοκοπία μιας ολόκληρης κοινωνίας θα συνεχίζουν ακάθεκτοι και θα είναι ωφελημένοι.

Η απόσταση ωστόσο που χωρίζει τους στόχους συγκέντρωσης εσόδων από την πραγματικότητα δίνει την δυνατότητα στην ΕΕ να κατηγορεί την κυβέρνηση για ολιγωρία, όπως συνέβη στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της προηγούμενης Παρασκευής όπου ο νέος υπουργός Οικονομίας έκανε την παρθενική του εμφάνιση. Έτσι, τις ταπεινώσεις που δέχεται στο εξωτερικό η κυβέρνηση Σαμαρά, με αποτέλεσμα ακόμη κι ο Χαρδούβελης να γίνεται δεκτός με προσβολές, τις μετατρέπει σε επίδειξη ισχύος στο εσωτερικό. Εμφανίζει μάλιστα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ως προϋπόθεση για μια καλή συμφωνία αναδιάρθρωσης στο δημόσιο χρέος.

Η αλήθεια είναι πως η νέα αναδιάρθρωση θα είναι εξ ίσου επώδυνη με την προηγούμενη του Φεβρουαρίου του 2012 για τους εργαζόμενους κι επιζήμια για τα δημόσια οικονομικά. Το μόνο που θα καταφέρνει θα είναι να εγγυάται την αποπληρωμή του συνόλου του δημόσιου χρέους και την αποφυγή κάποιου «ατυχήματος». Κι οι κίνδυνοι για ένα τέτοιο «ατύχημα», με δεδομένη προφανώς την βούληση της κυβέρνησης να εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα τους πιστωτές, αυξάνονται εκθετικά για δύο κυρίως λόγους. 

Πρώτο, η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των φορολογουμένων λόγω της εξάντλησης της φοροδοτικής τους ικανότητας και δεύτερο οι αποκλίσεις στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων σε σύγκριση με τους απογειωμένους στόχους που είχαν τεθεί κι ως αποτέλεσμα της «γραμμής» του ΤΑΙΠΕΔ να ξεπουλάει όσο – όσο και μάλιστα όσο ταχύτερα μπορεί, με εμφανή και σκανδαλώδη βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, επιβάλλουν την αναπροσαρμογή των όρων πληρωμής. Αυτή φυσικά θα γίνει με τους όρους των τοκογλύφων – πιστωτών. Πλευρές από το περίγραμμα της λύσης που προωθούν για το χρέος περιγράφηκαν την προηγούμενη εβδομάδα από τον Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Με βάση τις δηλώσεις του, μείωση επιτοκίων μπορεί να γίνει μόνο στα διμερή δάνεια που έχει λάβει η Ελλάδα κι ανέρχονται σε 52,9 δισ. ευρώ. Ποσό που αντιπροσωπεύει την ευρωπαϊκή συμμετοχή στο πρώτο δάνειο που έφτασε τα 73 δισ. ευρώ. 

Το υπόλοιπο μέρος του πρώτου δανείου, που είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ (20,1 δισ.), όπως και το δεύτερο δάνειο (στο οποίο ενσωματώθηκε κι η ανείσπρακτη διαφορά από την αρχική αξία των 110 δισ. του πρώτου δανείου) από το οποίο έχουν μέχρι στιγμής εκταμιευθεί 150,1 δις. ευρώ δεν …αγγίζονται. 

Επομένως μείωση επιτοκίου μπορεί να γίνει μόνο στα 52,9 από τα 223,1 δις. ή στο 25% του χρέους του μηχανισμού. Η δεύτερη πρόταση, η επιμήκυνση, όπως ξεκαθάρισε ο ίδιος ο Ρέγκλιγκ προσγειώνοντας τις προσδοκίες, θα επιφέρει οφέλη μετά από 25 χρόνια καθώς θα σημάνει την μετακύληση των πληρωμών από 30 χρόνια που είναι σήμερα σε 50. Πρακτικά θα είναι αδιάφορη!

Το σημαντικότερο ωστόσο, είναι πως ακόμη κι αυτήν την ψευδεπίγραφη ελάφρυνση, που είναι αδύνατο να οδηγήσει το δημόσιο χρέος ακόμη και στα επίπεδα του 2009 (129% του ΑΕΠ) από το 175% που βρίσκεται σήμερα, για να την παραχωρήσουν οι πιστωτές θα απαιτήσουν νέο Μνημόνιο, νέα αντιλαϊκά μέτρα. Σαμαράς και Βενιζέλος θα την αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα, εκφράζοντας την βούληση της κορυφής της πυραμίδας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για να συνεχίσουν να έχουν το χρίσμα των πιστωτών.

Στον αντίποδα αυτής της ανίερης συμμαχίας οι εργαζόμενοι πρέπει από σήμερα κιόλας να προετοιμαστούν ώστε η μάχη ενάντια στη νέα αναδιάρθρωση να γίνει πολύ πιο μαχητικά ακόμη κι από κείνη του Φλεβάρη του 2012. Κυρίως όμως να είναι νικηφόρα, ανατρέποντας τον σχεδιασμό πιστωτών – κυβέρνησης!

πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com