Η σκληρή πραγματικότητα της πλούσιας Ευρώπης

Η σκληρή πραγματικότητα της πλούσιας Ευρώπης / La cruda realidad de la rica europa

 

του Salim Lamrani 

Στη Γαλλία, (και γενικά στην Β. Ευρώπη), οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι ...

Καθώς η κρίση έπληξε κυρίως τα λαϊκά στρώματα και τις μεσαίες τάξεις στη Γαλλία, οι πολύ πλούσιοι αύξησαν τον πλούτο τους κατά 25% μόλις μέσα σε ένα μόνο χρόνο.

Με ετήσια παραγωγή πάνω από 1,9 δισ. ευρώ η Γαλλία, πέμπτη δύναμη στον κόσμο, δεν ήταν ποτέ πριν τόσο πλούσια στην ιστορία της.

Ωστόσο, από το 1945, η χώρα δεν είχε ποτέ μεγαλύτερο ποσοστό από 8,6 εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή περισσότερο από το 14% του πληθυσμού. Μια κυβερνητική έκθεση αναλύει αυτή την ανησυχητική διαπίστωση και αναγνωρίζει "τη μάζα της αβεβαιότητας που φτάνει ακόμα και στα νοικοκυριά που προστατεύονταν προηγουμένως".

Τα παιδιά και οι νέοι σε γενικές γραμμές είναι τα πρώτα θύματα της φτώχειας. "Όλο και περισσότεροι νέοι ενήλικες και παιδιά γνωρίζουν μόνο τη φτώχεια ως προϋπόθεση για το μέλλον", παραδέχεται ο François Hollande, μέλος της γαλλικής κυβέρνησης.

Συνολικά, 2,7 εκατομμύρια παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Επιπλέον, το 21,9% των ατόμων ηλικίας 18-24 ετών ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική στις ευαίσθητες αστικές περιοχές, όπου το 49% των παιδιών και 42,5% των 18-24 ετών ζουν σε φτωχά νοικοκυριά.

Από την άλλη πλευρά, το 12% των νέων δεν έχουν πτυχίο και κάθε χρόνο πάνω από 130.000 ατόμων εγκαταλείπουν το σχολείο χωρίς προσόντα. Πάνω από το 10% των 17 ετών έχουν δυσκολίες στην ανάγνωση.

Οι γυναίκες άνω των 75 ετών είναι επίσης τα πιο ευάλωτα άτομα στην υλική στέρηση. Στην πραγματικότητα, το 14,1% από αυτές ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η κυβέρνηση το αναγνωρίζει.

Το ίδιο ισχύει και για μονογονικές οικογένειες, στις περισσότερες εκ των οποίων επικεφαλής τους είναι γυναίκα. Περίπου το 32,2% από αυτές τις οικογένειες ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ή συνολικά περισσότερα από 1,8 εκατομμύρια άτομα.

H κατοχή μιας θέσης εργασίας δεν αποτελεί προστασία ενάντια στη φτώχεια. Έτσι, περίπου 1,5 εκατομμύρια άτομα, ή 6,2% των εργαζομένων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Διάφοροι παράγοντες, όπως είναι η εργασιακή ανασφάλεια, η μικρής περιόδου εργασία ή τα επίπεδα των μισθών, εξηγούν την κατάσταση αυτή.

Μεταξύ των νόμιμων μεταναστών, το ποσοστό της φτώχειας υπερβαίνει το 40%. Η έκθεση επισημαίνει ότι "οι άνθρωποι από τη μετανάστευση παραμένουν οι πιο ευάλωτοι στον κίνδυνο της νομισματικής φτώχειας."

Η λιτότητα έχει προσθέσει ακραία φτώχεια στον γαλλικό πληθυσμό. Οι αρχές αναγνωρίζουν ότι "η ακραία φτώχεια επεκτείνεται εδώ και πολλά χρόνια. Το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε σε 40% [...], επιδείνωση της κατάστασης των φτωχών", σύμφωνα με τα όσα γράφονται στην έκθεση.

Περίπου 12.6% (3,5 εκατομμύρια) των Γάλλων δεν έχουν πρόσβαση "στα κύρια θεμελιώδη δικαιώματα όπως η πρόσβαση στη στέγαση, στην υγειονομική περίθαλψη, στο τραπεζικό σύστημα, το σύστημα εκπαίδευσης ή κατάρτισης."

Το ίδρυμα Abbé Pierre σημειώνει ότι υπάρχουν 3,65 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης στη Γαλλία. Έτσι, συνολικά, το 26,6% του γαλλικού πληθυσμού πάσχει από νομισματική φτώχεια ή φτώχεια συνθηκών διαβίωσης.

Εν κατακλείδι, η κυβερνητική έκθεση επισημαίνει νηφάλια ότι "οι πλουσιότερες κατηγορίες πρέπει να απαλλαγούν από τη στασιμότητα ή τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου".

Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι

Αν η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων υποφέρουν από την οικονομική κρίση, οι πλουσιότερες κατηγορίες δεν ήταν ποτέ τόσο πλούσιοι. Στην πραγματικότητα, οι κορυφαίες 500 τύχες της Γαλλίας είδαν τον συνολικό πλούτο τους να αυξάνεται κατά 25% σε ένα χρόνο. Αυτό σημαίνει 330.000 εκατ. ευρώ, και το ποσό δεν ήταν ποτέ πριν τόσο υψηλό. Ακόμη αυξήθηκε ο πλούτος τους κατά 300% τα τελευταία δέκα χρόνια και τώρα αντιπροσωπεύει πάνω από το 15% του ΑΕΠ και το 10% των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Έτσι, το 0.000001% του πληθυσμού κατέχει το 10% του εθνικού πλούτου.

Αυτή η οικονομική ολιγαρχία έχει 55 άτομα των οποίων η περιουσία υπερβαίνει τα 1 εκατ. ευρώ. Από το top 10 αυτών των ατόμων, αναφέρουμε μερικά παραδείγματα: O Bernard Arnault (διευθύνων σύμβουλος της LVMH) έχει μια περιουσία 24.300 εκατ ευρώ, σημειώνοντας αύξηση κατά 3.100 εκατ. ευρώ κατά το προηγούμενο έτος. Η Liliana Bettencourt (κληρονόμος της L'Oreal) έχει 23.300 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση κατά 7.900 εκατ. ευρώ....

Αυτή η ακραία συγκέντρωση πλούτου σε αντίθεση με την έκρηξη της φτώχειας και της ακραίας φτώχειας στη Γαλλία καταδεικνύει την επείγουσα ανάγκη για μια δίκαιη και ισότιμη κατανομή του πλούτου. Μια τέτοια οικονομική δύναμη στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας πλουσίων, τους δίνει το δικαίωμα να έχουν σημαντική επιρροή σε πολιτικές αποφάσεις με αποτέλεσμα οι 'άρχοντες' να λαμβάνουν υπέρμετρη εξουσία πάνω στα πεπρωμένα του έθνους.

Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος το 1789 προειδοποίησε για τους κινδύνους που τίθενται από την ολιγαρχία στη δημοκρατία και κατήγγειλε ότι "ο ζυγός της αριστοκρατίας των πλουσίων είναι ο πιο ανυπόφορος απ 'όλους". "Οι πλούσιοι τα θέλουν όλα, θέλουν να εισβάλουν στα πάντα και να άρχουν σε όλα. Οι καταχρήσεις είναι το μόνο έργο και ο τομέας των πλουσίων, οι άνθρωποι για αυτούς είναι παράσιτα.[...]"

Ίσως ήρθε η ώρα να διαλογιστούμε αυτές τις λέξεις....

* * *

En Francia, los ricos son cada vez más ricos y los pobres… cada vez más pobres

Mientras la crisis golpea a las capas populares y a las clases medias, en Francia, las grandes fortunas aumentaron su riqueza en 25% en apenas un año.

Con una producción anual superior a 1,9 billones de euros, Francia, quinta potencia mundial, jamás ha sido tan rica en su historia. No obstante, desde 1945, el país nunca ha tenido a tantos desheredados con más de 8,6 millones de personas que viven debajo del umbral de pobreza, o sea más del 14% de la población. Un informe gubernamental elabora esta alarmante constatación y reconoce “la masificación de una precariedad que alcanza a hogares antes protegidos”.

Los niños y jóvenes en general son las primeras víctimas de la pobreza. “Cada vez más jóvenes adultos y niños sólo conocen la pobreza como condición de futuro”, admite el gobierno francés de François Hollande. En efecto, dos de cada tres nuevos pobres, o sea el 65%, son niños de menos de 18 años. La pobreza de los menores de edad alcanza el 19,6%. En total, 2,7 millones de niños viven debajo del umbral de pobreza. Además, el 21,9% de los 18-24 años, o sea más de un millón de jóvenes, viven en la indigencia. La situación es aún más dramática en las zonas urbanas sensibles (ZUS) donde el 49% de los niños y el 42,5 de los 18-24 años viven en un hogar pobre.

Por otra parte, el 12% de los jóvenes no dispone de un diploma y cada año más de 130.000 salen del sistema escolar sin ninguna calificación. Más del 10% de los jóvenes de 17 años presentan dificultades para leer.

Las mujeres de más de 75 años son también las más vulnerables a la indigencia material. En efecto, el 14,1% de ellas viven debajo del umbral de pobreza. El gobierno reconoce que “la situación de las mujeres de más de 75 años se [ha] deteriorado de modo significativo”.

Lo mismo ocurre con las familias monoparentales, en la mayoría de las cuales el cabeza de familia es mujer. Cerca del 32,2% de ellas viven en la pobreza, o sea un total de más de 1,8 millones de personas.

Poseer un trabajo no es una protección frente a la pobreza. Así, cerca de 1,5 millón de personas activas, o sea el 6,2% de los trabajadores, viven debajo del umbral de pobreza. Varios factores, como la precariedad del empleo, el poco tiempo de trabajo o el nivel de los salarios, explican esta situación.

Entre los inmigrantes en situación regular, la tasa de pobreza supera el 40%. El informe señala que “las personas procedentes de la inmigración siguen siendo las más vulnerables al riesgo de pobreza monetaria”.

A la pobreza se agrega la extrema pobreza (menos del 40% del salario medio, 1.605 euros) que afecta a 2,1 millones de personas, o sea el 3,5% de la población francesa. Las autoridades reconocen que “las situaciones de extrema pobreza se extienden desde hace varios años”. “El incremento la tasa de pobreza al 40% […] ilustra también un deterioro de la situación de los más pobres”, según el informe.

A la pobreza monetaria y a la extrema pobreza se añade la pobreza en condiciones de vida. Cerca del 12,6% de los franceses no tiene acceso “a los principales derechos fundamentales, como el acceso a una vivienda, al sistema de salud, al sistema bancario, al sistema educativo o a la formación”. Así, 3,5 millones de personas declaran padecer frío en su vivienda por no poder pagar la factura energética, y “el 15% de la población metropolitana declara renunciar a cierta atención médica por razones económicas”. La Fundación Abbé Pierre señala que existen 3,65 millones de personas sin una vivienda decente en Francia.[9] Así, en total, el 26,6% de la población francesa sufre pobreza monetaria o pobreza en condiciones de vida.

A guisa de conclusión, el informe gubernamental señala con sobriedad que “sólo las categorías más acomodadas se libran del estancamiento o la disminución de su nivel de vida”. No se extiende sobre el tema y hay una razón para ello.
Los ricos son cada vez más ricos

Si la gran mayoría de los franceses sufren la crisis económica, las categorías más adinerados nunca han sido tan ricas. En efecto, las primeras 500 fortunas de Francia vieron su riqueza global crecer un 25% en un año. Ésta se establece ahora en 330.000 millones de euros y nunca ha sido tan elevada. Incluso aumentó en un 300% en los últimos diez años y representa ahora más del 15% del PIB y el 10% del patrimonio financiero del país. Así, el 0,000001% de la población posee el 10% de la riqueza nacional, dicho de otra manera, el 1/10 de la riqueza se encuentra entre las manos del 1/100.000 de la población.

Esta oligarquía financiera cuenta con 55 personas cuya fortuna supera los 1.000 millones, o sea 10 más que el año pasado. El más pobre de los 500 millonarios posee 64 millones de euros de patrimonio. El top 10 de la clasificación vio su riqueza aumentar en 30.000 millones de euros en apenas un año para alcanzar 135.000 millones de euros. Bernard Arnault, director general de LVMH, posee una fortuna de 24.300 millones de euros, un incremento de 3.100 millones con respecto al año anterior. Liliana Bettencourt, heredera de l’Oréal, presenta un patrimonio de 23.300 millones, un aumento de 7.900 millones. Gérard Milliez del grupo Auchan con 19.000 millones, Bertrand Puech de Hermès con 17.400 millones, el vendedor de armas Serge Dassault del grupo Marcel Dassault con 12.800 millones, François Pinauld del grupo Kering con 11.000 millones, Vincent Bolloré del grupo Bolloré con 8.000 millones, Pierre Castel (cerveza) con 7.000 millones, Alain Wertheimer de Chanel con 7.000 millones y Xavier Niel de Free con 5.900 millones, completan la lista.

Esta concentración extrema de riqueza contrasta con la explosión de la pobreza y de la extrema pobreza en Francia e ilustra la imperiosa necesidad de una justa y equitativa repartición de las riquezas. Semejante poder financiero en manos de una ínfima minoría de opulentos le da una influencia considerable sobre las decisiones políticas que toman los gobernantes y un poder desmesurado sobre los destinos de la nación. Ya en 1789 Maximilien Robespierre advirtió de los peligros que representaba la oligarquía para la democracia y denunció “el yugo de la aristocracia de los ricos, la más insoportable de todas”: “Los ricos quieren todo, quieren invadir todo y dominar todo. Los abusos son la obra y el dominio de los ricos, son las plagas del pueblo: el interés del pueblo es el interés general, el de los ricos es el interés particular”. Quizás sea tiempo de meditar estas palabras.

πηγή: operamundi.uol.com.br, cubadebate.cu
Μετάφραση στα ελληνικά: Sierra Maestra