ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΡΓΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΣΤΗ Β’ ΚΑΙ Γ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Πριν από 38 χρόνια στη φτωχή Βενεζουέλα, ξεκίνησε το πιο ελπιδοφόρο σύστημα
μουσικής εκπαίδευσης σε ορχήστρες: το El Sistema. Ένα όραμα βασισμένο σε επιχειρήματα όπως:
«φτώχια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχια είναι το να αισθάνεσαι
Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας». «Το παιδί που παίρνει το μουσικό του όργανο παύει αμέσως να είναι φτωχό. Ένα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε ένα δρόμο
αυξανόμενου πνευματικού πλούτου». «Η κουλτούρα για τους φτωχούς δεν μπορεί να είναι μια φτωχή κουλτούρα». (Οι παραπάνω φράσεις ανήκουν στον Jose Antonio Abreu, ιδρυτή του El Sistema).
Σήμερα στη Βενεζουέλα ένας στους εκατό ανθρώπους ανήκει σε μια ορχήστρα και γίνεται η αφορμή ώστε το περιβάλλον του να έρθει σε επαφή με τη μουσική.
Στον αντίποδα της Βενεζουέλας, η φτωχή Ελλάδα: αντί για ένα όραμα που θα νοηματοδοτήσει την καθημερινότητα των νέων ανθρώπων, αντί για μια νέα ευκαιρία στο παιδί και τον έφηβο να ενταχθεί σε μια δημιουργική ομάδα, αντί για μια κοινωνία με πολίτες οπλισμένους με αυτοεκτίμηση, η Ελλάδα βλέπει την πνευματική και ηθική της στάθμη στον καθρέφτη της οικονομικής ένδειας: χωρίς χρήματα, χωρίς πίστη σε τίποτα, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς ελπίδα, ποιο κομμάτι της ψυχής μας θα
αφυπνιστεί για να κάνει το θαύμα; Ένα φτωχό παιδί χωρίς βιολί είναι στ’ αλήθεια απόλυτα φτωχό.
Οι Έλληνες συνθέτες – πολλοί από τους οποίους βρίσκονται και στις επάλξεις της μουσικής εκπαίδευσης – είναι παρόντες στην κοινωνική πραγματικότητα και αγωνίζονται για την επιβίωση του πολιτισμού μας. Για εμάς είναι απόλυτα αυτονόητο ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποβιβαστεί και επί της ουσίας να καταργηθεί το μάθημα της μουσικής στις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Η μεθόδευση αυτή, μέσω ενός μάλιστα ανεπίσημου εγγράφου, είναι ένα σοβαρό ατόπημα και πρέπει οπωσδήποτε να αρθεί. Εμείς πιστεύουμε ότι η παρουσία της μουσικής στην εκπαίδευση των νέων ήδη δεν ήταν αρκετή! Είναι παράλογο και εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους το προωθούν να επιχειρείται η εξαφάνιση της μουσικής και καλλιτεχνικής παιδείας. Προδίδει, στην καλύτερη περίπτωση, την άγνοια των πολυάριθμων επιστημονικών δεδομένων που αποδεικνύουν τον πολύτιμο ρόλο της μουσικής και της τέχνης γενικά στην ψυχοσωματική και νοητική ανάπτυξη, για να
μην υποθέσουμε ότι προδίδει ηθελημένη προσπάθεια ηθικής διάλυσης και αποδόμησης κάθε δημιουργικής δύναμης που υπάρχει ακόμη ζωντανή.
Αντίθετα, είναι απόλυτη ανάγκη να ενισχυθεί η καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων μας, χρειαζόμαστε ένα νέο, καινοτόμο, εμπνευσμένο όραμα, ένα ελληνικό El Sistema. Αυτό ακριβώς πρέπει να επιχειρήσουμε τώρα που ζούμε μια δύσκολη καμπή για την ελληνική κοινωνία, ώστε να μην ζήσουμε στο μέλλον σε μια κοινωνία εξαγριωμένη, εξαχρειωμένη και εξαθλιωμένη από κάθε άποψη.
Κάνουμε έκκληση στην πολιτική ηγεσία: μην καταστρέφετε τη μουσική και τον πολιτισμό, τη μοναδική μας ελπίδα να παραμείνουμε άνθρωποι.
Πριν από 38 χρόνια στη φτωχή Βενεζουέλα, ξεκίνησε το πιο ελπιδοφόρο σύστημα
μουσικής εκπαίδευσης σε ορχήστρες: το El Sistema. Ένα όραμα βασισμένο σε επιχειρήματα όπως:
«φτώχια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχια είναι το να αισθάνεσαι
Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας». «Το παιδί που παίρνει το μουσικό του όργανο παύει αμέσως να είναι φτωχό. Ένα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε ένα δρόμο
αυξανόμενου πνευματικού πλούτου». «Η κουλτούρα για τους φτωχούς δεν μπορεί να είναι μια φτωχή κουλτούρα». (Οι παραπάνω φράσεις ανήκουν στον Jose Antonio Abreu, ιδρυτή του El Sistema).
Σήμερα στη Βενεζουέλα ένας στους εκατό ανθρώπους ανήκει σε μια ορχήστρα και γίνεται η αφορμή ώστε το περιβάλλον του να έρθει σε επαφή με τη μουσική.
Στον αντίποδα της Βενεζουέλας, η φτωχή Ελλάδα: αντί για ένα όραμα που θα νοηματοδοτήσει την καθημερινότητα των νέων ανθρώπων, αντί για μια νέα ευκαιρία στο παιδί και τον έφηβο να ενταχθεί σε μια δημιουργική ομάδα, αντί για μια κοινωνία με πολίτες οπλισμένους με αυτοεκτίμηση, η Ελλάδα βλέπει την πνευματική και ηθική της στάθμη στον καθρέφτη της οικονομικής ένδειας: χωρίς χρήματα, χωρίς πίστη σε τίποτα, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς ελπίδα, ποιο κομμάτι της ψυχής μας θα
αφυπνιστεί για να κάνει το θαύμα; Ένα φτωχό παιδί χωρίς βιολί είναι στ’ αλήθεια απόλυτα φτωχό.
Οι Έλληνες συνθέτες – πολλοί από τους οποίους βρίσκονται και στις επάλξεις της μουσικής εκπαίδευσης – είναι παρόντες στην κοινωνική πραγματικότητα και αγωνίζονται για την επιβίωση του πολιτισμού μας. Για εμάς είναι απόλυτα αυτονόητο ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποβιβαστεί και επί της ουσίας να καταργηθεί το μάθημα της μουσικής στις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Η μεθόδευση αυτή, μέσω ενός μάλιστα ανεπίσημου εγγράφου, είναι ένα σοβαρό ατόπημα και πρέπει οπωσδήποτε να αρθεί. Εμείς πιστεύουμε ότι η παρουσία της μουσικής στην εκπαίδευση των νέων ήδη δεν ήταν αρκετή! Είναι παράλογο και εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους το προωθούν να επιχειρείται η εξαφάνιση της μουσικής και καλλιτεχνικής παιδείας. Προδίδει, στην καλύτερη περίπτωση, την άγνοια των πολυάριθμων επιστημονικών δεδομένων που αποδεικνύουν τον πολύτιμο ρόλο της μουσικής και της τέχνης γενικά στην ψυχοσωματική και νοητική ανάπτυξη, για να
μην υποθέσουμε ότι προδίδει ηθελημένη προσπάθεια ηθικής διάλυσης και αποδόμησης κάθε δημιουργικής δύναμης που υπάρχει ακόμη ζωντανή.
Αντίθετα, είναι απόλυτη ανάγκη να ενισχυθεί η καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων μας, χρειαζόμαστε ένα νέο, καινοτόμο, εμπνευσμένο όραμα, ένα ελληνικό El Sistema. Αυτό ακριβώς πρέπει να επιχειρήσουμε τώρα που ζούμε μια δύσκολη καμπή για την ελληνική κοινωνία, ώστε να μην ζήσουμε στο μέλλον σε μια κοινωνία εξαγριωμένη, εξαχρειωμένη και εξαθλιωμένη από κάθε άποψη.
Κάνουμε έκκληση στην πολιτική ηγεσία: μην καταστρέφετε τη μουσική και τον πολιτισμό, τη μοναδική μας ελπίδα να παραμείνουμε άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου