6/11/10

Αποχή ή νομιμοποίηση του συστήματος;

O πάροικος γράφει:

Αν πιστεύετε όπως έλεγε η γιαγιά μου ότι "εκείνοι " ξέρουν καλύτερα... (εννοούσε τους πολιτικούς), τότε εμπιστευτείτε τους και ψηφίστε τους, δίνοντας ταυτόχρονα ψήφο εμπιστοσύνης και στο κόμμα τους που τόσο περήφανα εκπροσωπούν, κόμμα που.. προφανώς καμιά ευθύνη για την ελληνική πολιτική και την κατάντια του λαού και της χώρας δεν έχει, όπως δεν έχουν και οι ίδιοι!

Αν φρονείτε ότι για τη σημερινή κατάντια φταίνε μόνο συγκεκριμένα πρόσωπα κι ότι οι υπόλοιποι είναι αθώοι και τίμιοι, τότε βρείτε αυτούς τους "έντιμους" και ψηφίστε τους για την τοπική αυτοδιοίκηση. Αναρωτηθείτε μόνο πώς επιδεικνύουν τις κοινωνικές τους ευαισθησίες -αυτές τις ίδιες που θα επιδείξουν αύριο και ως τοπικοί άρχοντες και αυτοδιοικητικοί- όταν αποδέχονται μέχρι σήμερα τη συμμετοχή τους στη διακωμώδηση της δημοκρατίας, αυτής της δημοκρατίας που αγνοεί επιδεικτικά το δήμο (την κοινωνία των πολιτών) και ακάθεκτα προχωράει με τη βοήθεια, ή τη συναίνεση, ή έστω τη σιωπηρή ανοχή τους στην πλήρη εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας και στο ξεπούλημα της χώρας. 

Ας αναρωτηθούμε γιατί τόσες εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές της Βουλής δεν οδηγούν ποτέ έναν  απ' αυτούς, ένα πολιτικό πρόσωπο,  στα ίδια δικαστήρια που δικάζεται ο κοσμάκης, παρά τα σκάνδαλα εκατομμυρίων και δις που προκύπτουν κάθε τόσο! Ας αναρωτηθούμε  αν για την ανοχή αυτή είναι μήπως συνυπεύθυνοι και οι εν λόγω "έντιμοι". Όλα όσα συνέβησαν δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί χωρίς την ανοχή και τη συνενοχή τους. Αναρωτηθείτε π.χ. τι εμποδίζει τόσες δεκαετίες την  "πλειοψηφία των εντίμων" βουλευτών και πολιτικών να αλλάξει το νόμο περί ευθύνης υπουργών!

Ας σκεφτούμε αν το σχέδιο Καλλικράτης είναι σχέδιο αυτοδιοικητικής αποκέντρωσης ή αντίθετα σχέδιο συγκέντρωσης της περιφερειακής εξουσίας. Αν δηλαδή συνάδει με την ίδια την ιδέα της τοπικής αυτοδιοίκησης ή αν ουσιαστικά αντίκειται σ' αυτήν προσπαθώντας να την αφοπλίσει, ώστε ο κεντρικός έλεγχος της εξουσίας επί των τοπικών κοινωνιών και η διάχυση της διαφθοράς να διευκολυνθούν. Σκεφτείτε εν τέλει αν η ψήφος σε πρόσωπα ή κόμματα, ασχέτως των υποψηφίων που θα την λάβουν, αποτελεί ή όχι νομιμοποίηση αυτού του περίφημου σχεδίου Καλλικράτης. 

Ασφαλώς και αποτελεί, και αυτό ισχύει ανεξαρτήτως του προσώπου ή του κόμματος της προτίμησής μας. Άλλωστε οι ίδιοι οι υποψήφιοι, όλοι ανεξαιρέτως, νομιμοποιούν τον Καλλικράτη και ό,τι αυτός συνεπάγεται, με την υποψηφιότητά τους. Είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι αντίθετος με ένα σχέδιο υποτιθέμενης αυτοδιοίκησης όταν βάζει υποψηφιότητα για να καταλάβει θέση μέσα σ' αυτήν την "αυτοδιοίκηση"! 

Νομιμοποίηση και αποδοχή σημαίνει επίσης η άκυρη και η λευκή ψήφος. Έχει νόημα να ρίξουμε άκυρο ή λευκό αν διαφωνούμε μεν με την συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία ή τις υποψηφιότητες αλλά κατά τα λοιπά συμφωνούμε με το σύστημα, εν προκειμένω ένα σύστημα που δεν μας θέλει τίποτα περισσότερο από απλούς εκλογείς, δηλαδή απλούς θεατές και νομιμοποιητές του. 

Η κάθε εκλογική στάση έχει την ερμηνεία της. Έτσι, αν πιστεύετε ότι το ισχύον σύστημα  είναι δημοκρατία και ότι για όσα συμβαίνουν δεν φταίνε οι υπάρχοντες θεσμοί αλλά μόνο κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή συγκεκριμένα κόμματα, τότε ψηφίστε ένα άλλο πρόσωπο ή κόμμα. Αν τα θεωρείτε όλα λίγο πολύ συνυπεύθυνα αλλά αθωώνετε το σύστημα που τα ανέδειξε, τότε δώστε λευκή ψήφο. Αν έχετε κάτι κατά της εκλογικής διαδικασίας αυτής καθ' εαυτήν τότε ρίξτε άκυρο. 

Αναρωτηθείτε μόνο γιατί, παρά την αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη και πρόοδο, παρά τα τεράστια ποσά που διακινούνται καθημερινά σε χρηματιστήρια, παρά τα μυθικά κέρδη τραπεζών (που η αδηφαγία και η ασυδοσία τους τους οδήγησε σε κίνδυνο κατάρρευσης και  που τις διέσωσαν και διασώζουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι με απόφαση των πολιτικών), παρά τα κέρδη των μονοπωλίων, των ολιγοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων, παρόλα ταύτα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι όσο άλλοι θησαυρίζουν, γιατί το κοινωνικό κράτος αδυνατίζει, γιατί η εργασία γίνεται σπανιότερη, κακοπληρωμένη, ελαστική και ανασφάλιστη, γιατί εργατικά δικαιώματα καταργούνται! Πώς εξηγούνται όλα αυτά (που ισχύουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά λίγο-πολύ για τον κόσμο ολόκληρο) αν μόνο ορισμένοι πολιτικοί ή ορισμένα κόμματα ευθύνονται; Αν είναι έτσι, τότε τι εμποδίζει επί τόσες δεκαετίες το υγιές τμήμα των πολιτικών και των κομμάτων να αναλάβει την εξουσία και να ανατρέψει την κατάσταση φέρνοντας περισσότερη ευημερία, ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία; Προφανώς κάτι άλλο εμποδίζει τις πλειοψηφίες από την κατάληψη της εξουσίας.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτό που φταίει είναι το θεσμικό πλαίσιο, η έλλειψη πραγματικών δημοκρατικών θεσμών  και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή κόμματα. Αυτό που φταίει είναι το ίδιο το ολιγαρχικό μας πολίτευμα που επιτρέπει και ενθαρρύνει την κομματοκρατία και τη νόθευση της λαϊκής βούλησης, περιορίζει την πραγματική  πολιτική ελευθερία, και ευνοεί την συντήρηση της διαφθοράς στην πολιτική και τη διάχυσή της στην κοινωνία.

Ολόκληρο αυτό το σκηνικό της πολιτικής κωμωδίας και της οικονομικής τραγωδίας, έχει μία και μόνη νομιμοποίηση: τις εκλογές! Αν θέλουμε να συμμετέχουμε στο στήσιμό του αν θέλουμε τη συνέχιση και διαιώνισή αυτής της ιλαροτραγωδίας  τότε ας πάμε να ψηφίσουμε και στις δημοτικές και στις βουλευτικές εκλογές που αυτή τη φορά δεν θα αργήσουν πολύ!

Αν αντιθέτως θέλουμε να ανοίξει η συζήτηση για μια ριζική αναθεώρηση του συστήματος, αν θέλουμε να δώσουμε ένα ισχυρό μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο, εκείνο το μήνυμα που λέει ότι η κοινωνία απαιτεί πραγματικές, ουσιαστικές και αποτελεσματικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ότι  θέλει να έχει λόγο στην πολιτική την ίδια, και όχι να καλείται απλώς ανά τετραετία να εκλέξει πολιτικούς μη-αντιπροσώπους της, παραμένοντας όλον τον υπόλοιπο χρόνο στο πολιτικό περιθώριο, ότι θέλει διαρκή έλεγχο της πολιτικής και των πολιτικών εκπροσώπων της, ότι απαιτεί τον θεσμό της τακτικής λογοδοσίας και της ανακλητότητας πολιτικού και διοικητικού προσωπικού τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμετάσχουμε στην παρωδία αυτού του είδους των εκλογών που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να νομιμοποιεί ένα διαβρωμένο σύστημα που αλλιώς θα είχε καταρρεύσει προ πολλού.

Η αποχή είναι το μόνο μήνυμα που συνδέεται με την ανάγκη για αναθεώρηση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Αποχή σημαίνει ότι δεν μας αρκεί η εκλογή αντιπροσώπων (οποιωνδήποτε αντιπροσώπων), σημαίνει ότι θέλουμε να αποφασίζουμε για τα πάντα εμείς οι ίδιοι και δεν δεχόμαστε να αποφασίζουν άλλοι για μας χωρίς εμάς, σημαίνει ότι θέλουμε να έχουμε λόγο για όλα όσα καθορίζουν την τύχη τη δική μας και των παιδιών μας. Η αποχή εκφράζει την αγανάκτηση της κοινωνίας, την απροθυμία της να ερμηνεύεται η ψήφος της ως συναίνεση για την ίδια της την καταστροφή. 

Μπορεί να παρερμηνευτεί ασφαλώς με την ίδια ευκολία που μπορεί να παρερμηνευτεί από τους διάφορους επιτήδειους εξυπνάκηδες οποιαδήποτε εκλογική στάση και ψήφος. Όμως, αλήθεια, πού οδηγεί αυτή η φοβία της παρερμηνείας, αν όχι στη διαιώνιση της σημερινής αθλιότητας; Ερωτώ: με την ίδια ευκολία το μαύρισμα ενός κόμματος πάντοτε δεν ερμηνευόταν ως υπερψήφιση του άλλου; Το μαύρισμα του ΠΑΣΟΚ δεν το παρερμήνευε η ΝΔ ως ψήφο υπέρ της πολιτικής της και καταχρέωνε τη χώρα; Το μαύρισμα της ΝΔ δεν το παρερμήνευσε το ΠΑΣΟΚ ως ψήφο νομιμοποίησης των αυθαίρετων επιλογών του και οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, την υπογραφή της αξιοθρήνητης δανειακής σύμβασης και την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας; Για τις αθλιότητες αυτές δεν είναι που χρειάζονται τη νομιμοποίησή μας είτε οι μεν είτε οι δε; Αυτές δεν θέλουν να εντατικοποιήσουν και να οριστικοποιήσουν μετά τις δημοτικές εκλογές; Ύστερα, η ψήφος στα μικρά κόμματα δεν ερμηνευόταν πάντα ως χαμένη ψήφος; Τα λευκά και τα άκυρα επίσης, δεν ερμηνεύονταν ως πριμοδότηση του πρώτου κόμματος; Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιοι βολεύονται πίσω από κάποιου είδους παρερμηνεία. Είναι αν η μαζική αποχή ανοίγει ή όχι υποχρεωτικά τη συζήτηση για την αναθεώρηση επαναξιολόγηση και αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος.

Λοιπόν μετά από τόσα χρόνια πού κατέληξε η συμπεριφορά της υπάκουης νομιμοποίησης του πολιτικού κατεστημένου μέσω των εκλογών και της επιλογής της δήθεν μη-χαμένης ψήφου; Ως πότε θα πρέπει να ρίχνουμε αρνητικές ψήφους κατά κομμάτων και πολιτικών προσώπων αντί να ψηφίζουμε επί της πολιτικής ουσίας, δηλαδή υπέρ της μιας ή της άλλης πολιτικής επιλογής; Πότε θα διεκδικήσουμε την ελευθερία πραγματικής επιλογής μεταξύ συγκεκριμένων πολιτικών λύσεων αντί της επιλογής προσώπων που θα αποφασίζουν για λογαριασμό μας; Πότε θα γίνουμε πραγματικοί εντολοδότες της πολιτικής αντί να είμαστε απλοί εκλογείς;

Θέλουμε ή δεν θέλουμε δημοκρατία; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε σταματάμε να νομιμοποιούμε το υπάρχον σύστημα από αύριο! 

ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις δημοτικές εκλογές! Αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε τον Καλλικράτη, αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε το ρόλο των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων. Θέλουμε να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, θέλουμε να έχουμε λόγο για όλα όσα θα καθορίζουν το μέλλον μας!

2 σχόλια:

  1. Η καταδίκη και απονομιμοποίηση του Πολιτικού Συστήματος
    είναι προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας.
    Αθανάσιος Καραμπέλης, Γιατρός Αθήνα 2-11-2010

    Επί 35 χρόνια το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, δηλ τα κυβερνητικά κόμματα και οι παρατρεχάμενοί τους μαζί με τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και το κρατικοδίαιτο και κερδοσκοπικό κεφάλαιο, με την συνενοχή και τις οδηγίες της ΕΕ, όχι μόνο υπερχρέωσαν τη χώρα, αλλά κατέστρεψαν τη γεωργία, τη μεταποίηση, τη βιομηχανία, την αλιεία και κάθε παραγωγική υποδομή, διέφθειραν τον λαό μας, και μεθοδικά μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποικία, υπηρετικό προσωπικό των διακοπών και του γηροκομείου της Ευρώπης.
    Χωρίς εξουσιοδότηση του λαού ο Πρωθυπουργός υπέγραψε με το μνημόνιο την παραίτηση της Ελλάδας από την εθνική κυριαρχία στη δημόσια περιουσία, με συνέπεια όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, υποδομές, υπέδαφος, λιμάνια, δρόμοι, ακτές, νησιά, τουριστικές περιοχές, δάση κλπ να είναι υποθηκευμένα στη διάθεση των δανειστών.
    Ο δοσίλογος Πρωθυπουργός επίσης υπέγραψε ότι η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα υπεράσπισης του εθνικού πλούτου στα Ελληνικά δικαστήρια από κατάσχεση από τους δανειστές της, και έχει αναγνωρίσει ως αρμόδια τα δικαστήρια της Γερμανίας και Γαλλίας, και έχει αποδεχθεί ότι η δανειοδότηση της Ελλάδας υπάγεται πλέον στο αποικιοκρατικό Αγγλικό δίκαιο και όχι στην Ελληνική δικαιοσύνη.
    Και μετά την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία, και μετά τα μέτρα εξαθλίωσης των εργαζομένων και συνταξιούχων και το ολοκαύτωμα των ανέργων και της νεολαίας, σήμερα το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και η δοσίλογη ‘κυβέρνηση’, με τα ΜΜΕ και την επικυριαρχία ΕΕ-ΔΝΤ έχουν το απύθμενο θράσος να απειλούν με αποσταθεροποίηση και χρεοκοπία της χώρας εάν δεν εγκριθεί από το λαό η καταστροφική για το λαό πολιτική τους.
    Μαζί με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, συνένοχους και πολλαπλά κερδισμένους από την υπερχρέωση της Ελλάδας και με το Ευρώ όπλο του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, εκβιάζουν σήμερα το λαό να εγκρίνει στις αυτοδιοικητικές εκλογές το μνημόνιο, και άρα να εγκρίνει και τις πολιτικές που οδήγησαν στο μνημόνιο - επιστέγασμα της 35χρονης πολιτικής ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ και ΕΕ στην υπηρεσία του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας.
    Βλέποντας την επερχόμενη καταδίκη από το λαό του μνημόνιου, επομένως και την καταδίκη όσων οδήγησαν σε αυτό, αντιλαμβάνονται ξαφνικά ότι έτσι θα επισημοποιηθεί το γεγονός της απονομιμοποίησης συνολικά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος
    Γι’ αυτό, η μη ψήφιση του μνημόνιου από την ΝΔ δεν οφείλεται σε αντίθεση στις πολιτικές του, αφού ψηφίζει τους μνημονιακούς νόμους του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι σκόπιμη ακριβώς για να παραμείνει η ΝΔ σαν εφεδρεία ως εναλλακτική λύση για την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. Η ΝΔ ελπίζει να εισπράξει τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, και να εμφανιστεί μετά ως σωτήρας του λαού, διασώζοντας έτσι το πολιτικό σύστημα.
    Δεν είναι τυχαίο ότι πλήθυναν οι μασκοφόροι των κομμάτων εξουσίας που εμφανίζονται ως δήθεν ανεξάρτητοι συνδυασμοί και υποψήφιοι. Ούτε είναι τυχαίο ότι όλοι οι υποψήφιοι και οι συνδυασμοί ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ κλπ καταφέρονται τάχα εναντίον του μνημονίου, ενώ τα κόμματά τους το υλοποιούν στην πράξη, είτε το ψήφισαν είτε όχι.
    Όλοι αυτοί έχουν συστρατευθεί με ένα και μοναδικό σκοπό :
    Να απορροφήσουν την λαϊκή αγανάκτηση και να υποκλέψουν την ψήφο καταδίκης του πολιτικού συστήματος εξουδετερώνοντάς την.
    Σήμερα επομένως είναι εθνική ανάγκη να μην δοθεί καμία ψήφος σε κομματικούς ή μασκοφόρους δήθεν ανεξάρτητους συνδυασμούς ΚΑΙ των κομμάτων που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 35 χρόνια ΚΑΙ των κομμάτων και πολιτικών που ψήφισαν το μνημόνιο.
    Να ψηφιστούν μαζικά όσοι ΚΑΙ δεν άσκησαν εξουσία ΚΑΙ καταψήφισαν ή αντιτάχθηκαν στο μνημόνιο. Και να ξεπεράσει το 50% η αποχή από την ψήφο σε όσους ψήφισαν ή υλοποιούν το μνημόνιο, ή άσκησαν εξουσία και άρα οδήγησαν σε αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν όμως περάσει ο εκβιασμός τους, θα ισχυριστούν ότι ο λαός έχει νομιμοποιήσει το μνημόνιο και τις πολιτικές τους που οδήγησαν σε αυτό. Θα ισχυριστούν ότι ξανά εξουσιοδοτήθηκαν από το λαό, ότι ο λαός με την ψήφο του εγκρίνει τα μέτρα που πήραν, και αυτά που ετοιμάζουν σε βάρος του. Άλλωστε ποτέ δεν ζητούν από το λαό να εγκρίνει από πριν τις αποφάσεις τους, κρύβουν τα μέτρα που θα πάρουν μετά τις εκλογές, και ζητούν την ψήφο του λαού ως εκ των προτέρων και εν λευκώ εξουσιοδότηση για την κατοπινή πολιτική τους υπέρ των συμφερόντων των δικών τους και των ντόπιων και ξένων επικυρίαρχων.
    Και θα συνεχίσουν τις ίδιες πολιτικές τάχα με την έγκριση του λαού, απεκδυόμενοι πάσης ευθύνης και μεταθέτοντας στο λαό την ενοχή για το σημερινό κατάντημα της χώρας. Σφάλλουν όμως αν νομίζουν ότι μπορούν να ενοχοποιήσουν τους πολίτες, «όλοι μαζί τα φάγαμε», γιατί ξεχνούν ότι «το ήθος των πολιτών είναι το ήθος της πολιτείας» τους, άρα «δεν μπορεί κανείς να είναι καλός πολίτης σε μια διεφθαρμένη πολιτεία», την δική τους.
    Από την άλλη η Αριστερά, ενώ βρίσκεται μπροστά σε ιστορική ήττα, δεν παράγει πολιτική, αλλά ονειρεύεται αυτιστικά την ηγεμονία και καθοδήγηση ενός ‘νήπιου’ λαού!
    Και διεθνώς η Αριστερά αποδείχτηκε ανίκανη να αντιληφθεί εγκαίρως και να εμποδίσει την πορεία στην καταστροφή, και ακόμη και τώρα είναι ανίκανη να διαμορφώσει πολιτική διεξόδου από την κρίση, που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στους λαούς.
    Έτσι η Αριστερά έγινε μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του.
    Η αριστερά του μέλλοντός μας δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των αριστερών και της ηγεμονίας τους, και ίσως δεν θα λέγεται ‘αριστερά’, αφού θα είναι πανανθρώπινη.
    Η Ελληνική τραγωδία δείχνει τη αποτυχία του πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Το ίδιο συμβαίνει διεθνώς, ιδίως στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Η κρίση τους αποδεικνύει την παγκόσμια χρεοκοπία του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, και του εργαλείου υποκλοπής συναίνεσης στις κυρίαρχες πολιτικές, δηλαδή του πολιτικού συστήματος της νεωτερικότητας, μαζί με τα ΜΜΕ.
    Οι εκλογές στην Ελλάδα χρησιμεύουν για την νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, με βιτρίνα τα κυβερνητικά κόμματα και διαμορφωτές κοινής γνώμης τα ΜΜΕ, ώστε στο όνομα τάχα του λαού, να αποφασίζουν ερήμην του λαού και σε βάρος του. Αυτή ήταν η τακτική τους, και αυτή θα συνεχίσουν, εάν ο λαός τους νομιμοποιήσει ξανά. Οι εκλογές δεν λύνουν, αναπαράγουν τα προβλήματα. Δεν αμφισβητούν, αλλά νομιμοποιούν το κυρίαρχο σύστημα. Γι’ αυτό δεν είναι επικίνδυνες.
    Μέχρι σήμερα, που για πρώτη φορά, οι εκλογές έγιναν επικίνδυνες για το σύστημα.
    Γιατί το πραγματικό διακύβευμα αυτών, αλλά και των επόμενων εκλογών, είναι η συνολική καταδίκη και η επίσημη απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί το κυρίαρχο καπιταλιστικό μπλοκ εξουσίας.
    Η απονομιμοποίησή του όμως είναι προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας.
    Η κρίση της Ελλάδας, όπως και η διεθνής, είναι πολιτικό πρόβλημα, που μπορεί να λυθεί, και θα λυθεί, μόνο με πολιτικούς όρους, δηλ από τους ίδιους τους πολίτες, που πρέπει να αποφασίσουν να πάρουν επιτέλους την τύχη τους στα χέρια τους. Δεν είναι τεχνοκρατικό ή επιστημονικό ζήτημα και γι’ αυτό δεν μπορεί να λυθεί, και δεν θα λυθεί, από τεχνοκράτες, πχ των Βρυξελλών, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Fed, ή από οικονομολόγους ντόπιους ή ξένους…
    Οι μόνοι που αυθεντικά μπορούν να παράγουν πολιτική είναι οι ίδιοι οι πολίτες, όχι ως άτομα, αλλά συγκροτούμενοι σε πολιτικό σώμα, ως το συλλογικό υποκείμενο της πολιτικής και ο αυθεντικός ιδιοκτήτης της εξουσίας. Πρέπει να αποκατασταθεί ο κυρίαρχος λαός στην εξουσία για να την ασκήσει ελεύθερα και δίκαια για όλους, διότι μόνο οι ίδιοι οι πολίτες ως πολιτικό σώμα μπορούν να παράγουν δίκαιη για όλους πολιτική.
    Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την «απελευθέρωση του έθνους από τον ξένο ζυγό» της υποτέλειας, εξάρτησης και εκποίησης της χώρας, και για «την κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του Ελληνικού λαού να αποφασίσει ο ίδιος περί του τρόπου της διακυβέρνησής του», όπως ήταν ο ιδρυτικός σκοπός του ΕΑΜ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή