από taxusbaccata
ΕΚΛΟΓΕΣ
«Με τα κόκκινα πανάκια τα γελούνε τα παιδάκια»
(Για να θυμηθώ τα ‘παλιά’: 15 Οκτ. 2010 – 25 Οκτ. 2010)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
«Αγαπούσε τον Μεγάλο Αδελφό» (G. Orwell, 1984)
{Ψηφίζουμε, αγαπάμε την ψηφοφορία και όσοι συμμετέχουμε στις εκλογές επιχειρηματολογούμε – τρόπος του λέγειν – υπέρ των «πλεονεκτημάτων» της συμμετοχής και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να μεταμορφώσουμε τους κακούς (αμετανόητους μη συμμετέχοντες) σε καλούς ανθρώπους, πολιτικώς ορθούς (με το συμπάθιο) και υπάκουους ψηφοφόρους. Εφαρμόζουμε το «εγκλημασταμάτημα» («crimestop») στα πλαίσια του εγχώριου Έλλσος (κατ’ αναλογίαν προς το Άγγσος (Ingsoc) του Orwell [Ίδετε Orwell, G. (1978). «1984», μτφρ. Ν. Μπάρτη. Αθήνα: Κάκτος (κυρίως σελ. 209)]. Εμείς είμαστε «καλόσκεφτοι», όχι σαν τους μη συμμετέχοντες στο βάθρο της ‘δημοκρατίας’ (στις εκλογές να ’ούμ’). Σταματάμε «αυτόματα, σαν από ένστικτο, στο κατώφλι» της επικίνδυνης σκέψης της ενσυνείδητης πολιτικής πράξης της μη συμμετοχής στις εκλογές. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τα λογικά λάθη της συμμετοχής και τα επιχειρήματα που είναι αντίθετα με τις εκλογές. Νιώθουμε «πλήξη και απέχθεια για κάθε σειρά σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει προς μια αιρετική κατεύθυνση». Και αίρεση εν προκειμένω δεν είναι με κανένα τρόπο η συμμετοχή στις εκλογές. Αυτή είναι πολιτικώς ορθή ‘ορθοδοξία’! Αίρεση είναι η «αποχή» (φτου, κακά!). Εμείς τα «μικρά» κόμματα (κυρίως της «αριστεράς») είμαστε ηρωικά (γι’ αυτό είμαστε και μικρά), ενδιαφερόμαστε εξάπαντος για τους «εργαζόμενους» και αν γίνουμε χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη (να, μα την Παναγία ή -αν προτιμάτε- νη Δία) θα στήσουμε την «εργατική τάξη» στο βάθρο που της πρέπει (τι να λέμε τώρα!), με την εξουσία παραμάσχαλα, να πούμε. Γι’ αυτό λέμε να μας ψηφίσετε. Βέβαια αυτό το λένε και τα «μεγάλα», να πούμε, κόμματα, αλλά εμείς το λέμε ‘αλλιώς’! Αυτοί «είναι βουλιαγμένοι και/ή ενσωματωμένοι στην εξαθλιωτική κυριαρχία του θεάματος και την αποχαυνωτική προπαγάνδα της διαφήμισης, ένα απαραίτητο για την προετοιμασία και διεξαγωγή των εκλογών πλαίσιο απάτης, σωτηριολογίας, πελατειακής διαφθοράς και αναξιοπρέπειας» (ίδετε ΑΙΡΕΣΗ #1). Ενώ εμείς… Εμείς περιφερόμαστε (άγιοι άνθρωποι) με τον σταυρό του μαρτυρίου επ’ ώμου, διαδίδοντας την αλήθεια της συμμετοχής στις εκλογές, γιατί πώς αλλιώς θα νικήσουμε το ‘Κακό’, με αποχές, απονομιμοποίηση των εκλογών, αποκάλυψη της μεγάλης αυτής απάτης και τέτοια αιρετικά;}
ΑΙΡΕΣΗ #1
Η δομή των εκλογών (ως κλειστού συστήματος), απ’ τον σκληρό πυρήνα τους μέχρι τα εξώτερα περιφερειακά χαρακτηριστικά τους, επιτρέπει την εκπλήρωση των σκοπών τους με την διεξαγωγή τους και μόνον. Στο ξεφτιλισμένο καθεστώς των ‘δημοκρατιών’ της ‘αντιπροσώπευσης’ και των ‘κοινοβουλίων’ παντός είδους η κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση όλων των δραστηριοτήτων των εξουσιαστών (πολιτικών και οικονομικών κυριάρχων, καταπιεστών και εκμεταλλευτών – των ακολούθων τους συμπεριλαμβανομένων) διέρχεται εξάπαντος από τον δεσπόζοντα μηχανισμό των εκλογών.
Με τις εκλογές δεν εκφράζεται καμία «λαϊκή βούληση», αλλά καταδεικνύεται απλώς η προτίμηση των ψηφοφόρων προς συγκεκριμένους υποψηφίους. Το γιατί προτιμώνται οι τάδε και όχι οι δείνα είναι θέμα για άλλη συζήτηση. Εξ άλλου η σημασία των εκλογών δεν έγκειται στην ψήφο καθαυτήν αλλά στην καταμέτρησή της. Χωρίς την καταμέτρησή της η ψήφος είναι νεκρό σώμα, δεν επιδέχεται άλλου είδους αξιολόγηση ή μελέτη.
Οι συμμετέχοντες στις εκλογές [υποψήφιοι και ψηφοφόροι (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ‘ψηφίζουν’ «άκυρο» ή «λευκό» )] αποδέχονται πλήρως και υπακούνε κατ’ απόλυτο τρόπο στους όρους και τους κανόνες διεξαγωγής τους, άρα συμφωνούν καθ’ ολοκληρίαν με την δομή, τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς τους. Είναι βουλιαγμένοι και/ή ενσωματωμένοι στην εξαθλιωτική κυριαρχία του θεάματος και την αποχαυνωτική προπαγάνδα της διαφήμισης, ένα απαραίτητο για την προετοιμασία και διεξαγωγή των εκλογών πλαίσιο απάτης, σωτηριολογίας, πελατειακής διαφθοράς και αναξιοπρέπειας.
Οι υποψήφιοι και όσοι εκλέγονται κατέχονται από φαντασιώσεις (κακέκτυπα θρησκευτικών παραληρημάτων) περί κατατροπώσεως του «Κακού» στην γειτονιά, στο χωριό, στην πόλη, στον κόσμο όλον και γενικότερα στο Σύμπαν και δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν. Για τους βουλευτές, μάλιστα, το Σύνταγμα (άρθρο 51, παρ. 2) το ξεκαθαρίζει άπαξ και δια παντός και με φοβερή … σαφήνεια: «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος», ούτε τους ψηφοφόρους ούτε τον «λαό». Μια αρκετά μεγάλη … μειοψηφία υποψηφίων αναδίδει το άρωμα («βρωμούν τα βρώμια κι ας είν’ και κουπωμένα») των … δίκαιων προσωπικών συμφερόντων και του … αξιοπρεπούς (άθλιο το «καμάρι» της εξουσιαστικής πανούκλας) γλειψίματος αφεντικών και αποκαλυπτικών φετφάδων, ευαγγελίων και ιδεολογιών των («εργατικών», κατά κανόνα) παραδείσων (με έξτρα πιλάφι για τους περισσότερο ίσους της φάρμας).
ΑΙΡΕΣΗ #2
Οι υπερεθνικές ελίτ (οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά εξουσιαστικά κέντρα, ομάδες και λέσχες, ‘δεξαμενές’ σκέψης, διακρατικές διασκέψεις «ισχυρών» και λοιπά «βασίλεια») και οι εγχώριοι ακόλουθοί τους δεν φοβούνται την συμμετοχή στις εκλογές, αυτήν την επιδιώκουν.
Στο Σύνταγμα του 1975 της επιλεγόμενης ελληνικής «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής στις εκλογές ορίζεται σαφώς: «Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική. Νόμος ορίζει κάθε φορά τις εξαιρέσεις και τις ποινικές κυρώσεις» (άρθρο 51, παρ. 5). Βέβαια στην αναθεωρημένη της μορφή (Απρ. του 2001) η παρ. 5 του άρθρου 51 παύει να συνοδεύεται από κυρώσεις. Δεν καταργείται όμως η υποχρεωτικότητα – και η ιστορία των εκλογών δεν αρχίζει το 2001.
Δεν φοβούνται την συμμετοχή στις εκλογές, εκείνο που φοβούνται είναι η μη συμμετοχή. Για να νομιμοποιηθεί κοινωνικώς και πολιτικώς η μη συμμετοχή στις εκλογές απαιτείται το πλήθος των μη συμμετεχόντων να φθάσει την «κρίσιμη μάζα» πέραν της οποίας οι εκλογές απονομιμοποιούνται de facto. Αλλά και χωρίς την ανωτέρω «κρίσιμη μάζα» υπάρχει σοβαρός λόγος να υποστηρίξουμε ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών ακροβατούσαν μεταξύ νομιμοποίησης και de facto απονομιμοποίησης, με επικίνδυνη κλίση προς την απονομιμοποίηση και (ως συνέχεια) υπό τις σημερινές πραγματικές συνθήκες η εξουσία δεν έχει ανάγκη την υποστήριξη της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων σε μια εκλογική διαδικασία για να έχει την πλειοψηφία λ.χ. στην Βουλή. Αυτό το καταφέρνει και με την υποστήριξη της μειοψηφίας.
Η de facto απονομιμοποίηση ισοδυναμεί με de facto δικτατορία, άρα δεν έχει σημασία ποιος κυβερνά ή εκλέγεται υπ’ αυτές τις συνθήκες, ούτε περιμένει κανείς να αποχωρήσουν χαμογελαστοί οι κυβερνώντες ή να παραιτηθούν οι εκλεγέντες μόλις διαπιστωθεί πως το πλήθος των μη συμμετεχόντων έφθασε ή και υπερέβη την «κρίσιμη μάζα». Η πιθανή νομιμοποίηση (ακόμη και μόνον η κοινωνική) της μη συμμετοχής (ως αντίπαλο δέος στους απατεώνες των εκλογών) αποτελεί πρόσφορο και γόνιμο έδαφος για δράσεις και αγώνες, που οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρουν θα είναι πλέον νομιμοποιημένοι και δεν θα μετρούνται με την μεζούρα των αριθμών και των «όγκων», είτε είναι ατομικοί είτε συλλογικοί, είτε πολυπληθείς (διαδηλώσεις, ας πούμε) είτε ολιγάριθμοι, παρά μόνον με τον χαρακτήρα τους ως ενάντιες στην νέου τύπου δικτατορία. Η εξουσία προσφέρει έτοιμο στο πιάτο, ως δώρο, το δικό της επιχείρημα: Άρθρο 120, παρ. 3 και 4 του Συντάγματος (όπου γίνεται λόγος για σφετερισμό «της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή» και για αντίσταση «με κάθε μέσο» ! …). Η απονομιμοποίηση των εκλογών (των εκλογών ως μέσον στήριξης της ‘αντιπροσωπευτικής’ «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας») και η αλλαγή του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος δεν επιτυγχάνεται με την συμμετοχή στις ψηφοφορίες βουλευτικών και δημοτικών εκλογών…
Αξιοσημείωτο είναι ότι εκεί όπου η αποχή αρχίζει να γίνεται ανησυχητική (Αγγλία λ.χ.) εκφράζεται η άποψη ότι υπάρχει κίνδυνος «να τεθεί υπό αμφισβήτηση η νομιμοποίηση του ίδιου του θεσμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» και γίνεται προσπάθεια να αντιστραφεί η τάση για μεγαλύτερη αποχή. Προτείνεται μάλιστα να βοηθήσουν όλοι: κυβέρνηση, δήμοι, σχολεία , κολλέγια, δημόσιες υπηρεσίες, ομάδες εθελοντών και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Κάτι δηλ. σαν πανεθνική εκστρατεία για να πεισθούν οι ‘αμόρφωτοι’ που δεν θέλουν να ψηφίσουν, να στοιχιστούν με τους καλούς ψηφοφόρους… [Ίδετε και Keany, E., Rogers, B. (2006). A Citizen’s Duty. London: ippr (Institute for Public Policy Research)].
Υπάρχουν πολλές χώρες όπου η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ‘άρχοντες’ εκεί υποστηρίζουν την αποχή. Για διάφορους λόγους (ιστορικούς, πολιτιστικούς κ.ά.) η ελευθερία της επιλογής στο συγκεκριμένο θέμα θεωρείται πιο συμφέρουσα γι’ αυτούς από ό,τι η υποχρεωτική συμμετοχή στις εκλογές.
Και όπως όλοι καταλαβαίνουμε, όσοι χρησιμοποιούν τις εκλογές για νομιμοποίηση και στήριξη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και μαγειρεύουν τους εκλογικούς νόμους άλλο δεν έχουν στον νου τους παρά πώς θα επιτύχουν περισσότερη αποχή. Ναι, βέβαια! Στην αποχή βασίζουν τη νομιμοποίηση και κυριαρχία τους και όχι στην συμμετοχή!!!
ΑΙΡΕΣΗ #3
Οι δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, ως εκ της φύσεώς των και των πραγμάτων, δεν θα εκλέξουν υπεύθυνους στήριξης ή μη στήριξης της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (ή και στην Ευρώπη – για να μην επεκταθούμε και σ’ ολόκληρο τον κόσμο…). Εκτός κι αν κάποιος καινούργιος δήμαρχος κηρύξει την περιοχή «επικράτειάς του» απομνημονιοποιημένη ζώνη (κατά τα γελοιωδέστατα παλαιότερα πρότυπα των «αποπυρηνικοποιημένων ζωνών»). Παρ’ όλα αυτά οι εγχώριοι υπηρέτες των υπερεθνικών ελίτ (υπηρέτες μεν, πονηρά κουμάσια δε) μετάλλαξαν εντέχνως τις εκλογές αυτές σε γράδο των επιλογών, αποφάσεων και επιβολών τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως, άσχετα με τα αποτελέσματα, αυτοί θα είναι εξάπαντος οι κερδισμένοι. Ήταν τόσο απλό και πονηρό το τέχνασμα που όλοι (ή σχεδόν όλοι), όσοι δείχνουν να εναντιώνονται στην, ας πούμε, «τρόικα» έπεσαν σούμπιτο στο λάκκο. Ομονοούντες οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί (αφού πρώτα είχαν ομονοήσει να μεταβούν, σαν στρατιωτάκια στη γραμμή, στις «κάλπες») μετέτρεψαν τις δημοτικές εκλογές (μια διαδικασία με πολύριζα και πολύκλαδα χαρακτηριστικά, που δύσκολα στην πρωταρχική της μορφή επιδέχεται άλλη εκμετάλλευση πέραν αυτής – ούτως ή άλλως ασύστολης και άπατης - που ορίζεται χωρικά απ’ τον χαρακτήρα της και απ’ την οποία με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα τσιράκια) σε έναν φανταστικό μανιχαϊστικό πόλεμο (το Καλό από δω και το Κακό απ’ την άλλη μεριά). Μια απατηλή «μάχη», με ενστικτώδη και ανορθολογικά χαρακτηριστικά, στα όρια των θρησκευτικών παραληρηματικών «αγώνων» εναντίον του Διαβόλου ή του Θεού (κατά περίπτωση). Και οι μεν μνημονιακοί και τροϊκανοί, ως αρχιτέκτονες της «μάχης» και γνώστες της απάτης θα δρέψουν τους καρπούς τους, οι δε υπόλοιποι όλοι θα ψάχνονται και θα αναρωτιούνται «γιατί πολεμήσαν» και θα βρουν καταφύγιο ο καθένας στην ομπρέλα του και την φωλίτσα του. Και τότε θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος και η άλλη απάτη, της δήθεν ενότητας για την κατατρόπωση του Κακού και η αήθης και ρατσιστική συκοφαντία εναντίον όσων δεν συμμετέχουν στις εκλογές ότι δήθεν αυτοί είναι οι κακοί της υπόθεσης.
Εδώ η εξουσία κάνει το λάθος να μας παραδώσει η ίδια το «σκοινί που θα την ‘κρεμάσουμε’» και κάποιοι το αρπάζουν και το περνούν στον δικό τους λαιμό. Αντί οι εκλογές να γίνουν (με την μη συμμετοχή, με την αποχή) εργαλείο απονομιμοποίησης των εκλογών και αποκάλυψης του πραγματικού προσώπου της εξουσίας, αυτού της απάτης και του ολοκληρωτισμού, γίνεται (με την συμμετοχή) βρόχος ανανέωσης και συντήρησης του τάφου της υποταγής.
ΑΙΡΕΣΗ #4
Τα ελεύθερα πρόσωπα, ως μέλη αυτοελεγχόμενου και αυτόνομου πλήθους, δεν είναι δυνατόν να συστήσουν κυρίαρχες, ενσυνείδητες και δημοκρατούμενες ενώσεις πολιτών βασιζόμενοι στις εκλογές. Στην πορεία και εν μέσω αγώνων (για την κατάκτηση κάθε φορά ανώτερου επιπέδου συμβίωσης) που ορίζονται απ’ την πραγματικότητα της επιβίωσης δια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας, η συνείδηση δεν υπόκειται σε ηθικά απόλυτα: Αρχηγός, Κόμμα, Εκλογές, Κοινοβούλιο, αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, Ναός, Σωτήρας κ.λπ. ή σε όρους δηλωτικούς υποταγής και κυριαρχίας (Υπήκοος, Μάζα - Μάζες, μαζικός, Αγέλη), οι οποίοι ευθέως παραπέμπουν σε φεουδαρχίες, βασιλιάδες, φασίστες, δικτατορίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Τυχόν υπαγωγή της συνείδησης στα ανωτέρω απόλυτα και όρους μετατρέπει την επιβίωση σε μαρτύριο εξαφανίζοντας την αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα και αντικαθιστώντας τες με θανατηφόρο ανταγωνισμό και αποανθρωποποίηση του ανθρώπου. Δημιουργείται έτσι ένα καθεστώς τάξεων και συστηματικής εκμετάλλευσης, ιεραρχικής και κυριαρχικής εξουσίας και καταπίεσης. Η συμμετοχή στις εκλογές (μόνιμη ή συγκυριακή) προϋποθέτει συνείδηση εγκλωβισμένη στα δίχτυα ηθικών κατά τ’ ανωτέρω απολύτων που μπορεί να θεωρεί ιερό καθήκον την συμμετοχή σε μάζες, αγέλες, ομάδες ψηφοφόρων και παρόμοια εκμεταλλεύσιμα κοινωνικά μορφώματα . Περί ορέξεως…
Ο χαρακτήρας των δημοτικών και βουλευτικών εκλογών δεν είναι συγκυριακός, ώστε να χρησιμοποιείται κατά βούλησιν από οποιονδήποτε για τους σκοπούς που αυτός θέτει. Ο χαρακτήρας τους είναι δομικός και εξαρτάται αδιαχώριστα από το πολιτικό σύστημα που είναι αντικειμενικά κατάλληλο για την επιτέλεση των καπιταλιστικών λειτουργιών. Δεν μπορούν άρα οι εκλογές να αποτελούν στοιχείο μιας στρατηγικής απελευθέρωσης. Αποτελούν μόνον στοιχείο μιας «στρατηγικής υπεράσπισης και ενίσχυσης των καπιταλιστικών δομών». Γι’ αυτό και η μη συμμετοχή στις εκλογές αποτελεί βασικό στοιχείο στο πλαίσιο «της έκφρασης αναγκών που απειλούν το σύστημα». [Ίδετε και Ferrajoli, L. (1985). Αυταρχική δημοκρατία και κριτική της πολιτικής, μτφρ. Δημήτρης Δεληολάνης. Αθήνα: Στοχαστής].
Υ.Γ. 1
Δεδομένου ότι τον Νοέμβριο δεν εκλέγεται κυβέρνηση, είναι σίγουρο πως μετά τις εκλογές πάλι η ίδια κυβέρνηση θα υπάρχει στην Ελλάδα (όσες κωλοτούμπες κι αν κάνουν οι ψηφοφόροι μέσα κι έξω απ’ τις κάλπες). Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Κανείς όμως δεν θα ξέρει πόσοι είναι αυτοί που αντιτίθενται στην «Τρόικα». Ο μόνος τρόπος για να καταγραφεί η πραγματική «δύναμη» των αντιτιθέμενων στην «τρόικα» (ΩΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΓΧΩΡΙΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ) είναι απλούστατος: Ανακοινώνουν ότι δεν θα λάβουν μέρος στις εκλογές, ούτε ως υποψήφιοι ούτε ως ψηφοφόροι. Αν πραγματικά δεν λάβουν μέρος στις εκλογές, με μια ακόμη και χονδροειδή στατιστική ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων της τελευταίας εικοσαετίας θα έχουμε κατά πολύ μεγάλη προσέγγιση όχι μόνο το ποσοστό, αλλά και τον αριθμό όσων εναντιώνονται σ’ αυτά που ενέσκηψαν και σε όσα μέλλουν να ενσκήψουν.
Υ.Γ. 2 (εν είδει επιλόγου)
1)Όλοι οι υποψήφιοι για τις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές κατέχονται από σωτηριολογικές φαντασιώσεις, εκτός απ’ τους υποψήφιους που δηλώνουν ρητά πως δεν επιθυμούν να τους ψηφίσει κανείς.
2) Την ουσία όλων των σταδίων της εκλογικής διαδικασίας δεν την ορίζουν οι υποψήφιοι ή οι ψηφοφόροι, αλλά το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο υπάγονται οι εκλογές.
3) Η συμμετοχή στις εκλογές είναι δεδομένη. Παρ’ όλο το μεγάλο ποσοστό συμμετοχής μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτε (και δεν εννοούμε εδώ την αλλαγή κυβερνήσεων ή δημάρχων κ.λπ.).
4) Οι προσεχείς δημοτικές εκλογές, ως διεξαγωγή και με τα χαρακτηριστικά επιπλέον που τις στόλισε η εξουσία, θα νομιμοποιήσουν την επικρατούσα τακτική των εθνικών
και υπερεθνικών ελίτ και των ακολούθων τους. Οι υποψήφιοι και η επιπλέον (πέραν δηλ. του 60% ή 70%) συμμετοχή ενισχύουν αυτή τη νομιμοποίηση.
Απαραίτητη σημείωση (έχουν γνώσιν οι…χωριανοί):
Στο κείμενό μου κάνω κριτική του θεσμού των εκλογών, δεν προτείνω σε κανέναν ούτε να συμμετέχει στις εκλογές ούτε να μη συμμετέχει, αυτό είναι φανερό. Κάνω την κριτική και από κει και πέρα η συμφωνία ή η διαφωνία άλλων με αυτήν δεν είναι δική μου δουλειά αλλά αυτών που τυχόν θα διαβάσουν το κείμενο. Ούτε δουλειά μου είναι να τους προτρέψω να κάνουν αυτό που εγώ νομίζω πως είναι σωστό ή αυτό που διαφαίνεται απ’ τα κείμενά μου πως θα κάνω εγώ ως άτομο. Και δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει ο καθένας, αν θα συμμετέχει ή όχι στις εκλογές. Το καθήκον μου, ας το πούμε έτσι, στην παρούσα συγκυρία όσον αφορά τους άλλους αρχίζει και τελειώνει στην κριτική του θεσμού των εκλογών…
Πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1220216
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου