Αποχή από τις εκλογές, αυτοοργάνωση στις γειτονιές.

Η προεκλογική περίοδος που διανύουμε δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια συνηθισμένη γελοία επανάληψη χαμόγελων γραβατωμένων ηλιθίων σε αφίσες, καθωσπρέπει υποσχέσεων, αναπλάσεων, ήθους, χειραψιών σε καφενεία, «ρεαλιστικών» απαντήσεων, «μαχητικότητας» και «κοινωνικής αλληλεγγύης»: όλα αυτά συνιστούν τον περίφημο εκλογικό αχταρμά, το πανηγύρι διαμεσολάβησης και χειραγώγησης που στήνεται κάθε 4 χρόνια. Ο «κυρίαρχος λαός» επικυρώνει σε μια μέρα την ανυπαρξία του για όλες τις υπόλοιπες. Και αν οι μάσκες πλέον έχουν πέσει, τα ψέματα ότι κάτι θα αλλάξει είναι επαναλαμβανόμενα και προφανή, κάποιοι ποντάρουν στον κυνισμό του «μη χείρον βέλτιστον», στο αυτονόητο που θέλει τον «κυρίαρχο λαό» να έχει ειδικούς, ηγέτες, πρωτοπορίες.

Οι εκλογές λοιπόν δεν είναι η επιβεβαίωση του «κυρίαρχου λαού». Είναι η επιβεβαίωση της παραίτησης, η επικύρωση της χειραγώγησης των συνειδήσεων, είναι η πανηγυρική κατοχύρωση της ιεραρχίας και της ανισότητας. Οι «κοινές υποθέσεις», τα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν την συμβίωση ατόμων και κοινωνιών, δε χρειάζονται διαχειριστές, ρυθμίσεις από τα πάνω, ούτε πολύ περισσότερο διαδικασίες ψευτοσυμμετοχής στη λήψη αποφάσεων.

Την ίδια στιγμή που οι γειτονιές μας καθημερινά απαξιώνονται όλο και περισσότερο, που ο πολιτισμός μνημονίων, «εθνικών αναγκών», «πατριωτικών καθηκόντων» και «δημοσιονομικών ρυθμίσεων» θα μας περικυκλώσει ασφυκτικότερα, αφού ζούμε στο ταξικά υποτιμημένο κομμάτι της πόλης, το να επιμένουμε στο «δικαίωμα ψήφου», το να επιλέγουμε «το μη χείρον βέλτιστον» ισοδυναμεί με παραίτηση. Αν κάτι πρέπει να αρχίσει να ζωντανεύει στις γειτονιές είναι η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη, οι συνελεύσεις των από κάτω χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, οι οποίες θα σταθούν ως οδοφράγματα στην επέλαση των από πάνω στις ζωές μας. Το πρόταγμα «να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας» δεν μπορεί παρά να προσπεράσει και να σαρώσει όλους αυτούς που θεσμίζουν τη χειραγώγηση, την κοινωνική ανισότητα και την ιεραρχία. Η κοινωνική αλληλεγγύη και ο αγώνας δε χωράνε σε κομματικούς μηχανισμούς, σε θεσμικές διεκπεραιώσεις, σε γιορτές δημοκρατίας. Και αντιστρέφοντας τα γνωστά επιχειρήματα αριστερών και δεξιών πως η αποχή είναι «τουφεκιά στον αέρα», θα λέγαμε πως η ψήφος είναι η παραδοχή της ήττας των από κάτω, της αδυναμίας τους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, της αποδοχής και αναπαραγωγής της υπάρχουσας κατάστασης.

Η αποχή λοιπόν από τις δημοτικές εκλογές δεν είναι απλά ζήτημα διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας. Είναι μια θέση μάχης.

Ο κόσμος γυρνά ανάποδα όταν παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Έχουμε ανά καιρούς υποστηρίξει πως, αν κάτι πέτυχε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής διαχείρισης τα 15 τελευταία χρόνια ανάπτυξης, δεν είναι τόσο το ότι έκανε πλουσιότερους μικρά και μεγάλα αφεντικά. Όσο το ότι διέσπασε σε βαθμό αφανισμού τα όποια δίκτυα αδιαμεσολάβητης κοινωνικής αλληλεγγύης των μη προνομιούχων, ξερίζωσε από τα μυαλά τους την ανάγκη για κοινούς τόπους και χρόνους μέσα από κοινές ανάγκες. Και αυτοί οι χαμένοι κοινοί χρόνοι και τόποι είναι που πρέπει να ξανακερδηθούν. Αυτή η αίσθηση των κοινών αναγκών των από κάτω, να ξαναδημιουργηθεί... Αν κάτι θα ανακόψει την επέλαση των αφεντικών και των μνημονίων, δεν είναι αυτό που θα υποκαθιστά «με καλύτερους όρους» τη θεσμισμένη ζούγκλα του πολιτισμού της εξουσίας. Το πολυφορεμένο ρούχο των «υποδομών αλληλεγγύης» (πχ κοινωνικά παντοπωλεία), των «κοινωνικών πολιτικών (πχ επιδόματα-ψίχουλα, ολιγόμηνες κακοπληρωμένες συμβάσεις εργασίας), των «συμμετοχικών διαδικασιών όπου ο πολίτης αποφασίζει» (λαϊκές συνελεύσεις όπου η συμμετοχή των γειτόνων απλά επικυρώνει προειλημμένες αποφάσεις από τα πάνω), είναι ένα μασκάρεμα των δήμων ή του κράτους για να αποκτήσουν τη χαμένη τους κοινωνική νομιμοποίηση.

Αυτό που θα αντιστρέφει και θα καταστρέφει όλα τα «εργαλεία» με τα οποία διδαχτήκαμε να στήνουμε τις ζωές μας: ιεραρχία, εξατομίκευση, ανταγωνισμός, υποταγή…είναι τα όπλα της αντιιεραρχίας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της σύγκρουσης, της αλληλοβοήθειας, της κοινότητας.

ΜΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

μακριά από λογικές ειδικών, διεκπεραιωτών, αρχηγών, κομματικών σχεδιασμών. Να δημιουργηθούν κοινοί τόποι συζήτησης, συνδιαμόρφωσης και κατεύθυνσης των τοπικών (ή και υπερτοπικών) αγώνων. Για τα απλά καθημερινά ζητήματα της γειτονιάς (πχ ελεύθεροι χώροι, κεραίες κινητής τηλεφωνίας) ως τα πιο σύνθετα (πχ αγώνας για την απομάκρυνση της χωματερής) ή και για τη δημιουργία συνεργατικών ομάδων αλληλοβοήθειας.

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΔΕΙΩΝ ΧΩΡΩΝ

για τη στέγαση ανθρώπων που έχουν ανάγκη (οι αριθμοί των εξώσεων και των κατασχέσεων σπιτιών από τράπεζες έχουν αυξηθεί 120%) αλλά και για τη στέγαση των δραστηριοτήτων της γειτονιάς και των αναγκών της. Για τη στέγαση δημιουργικών-πολιτιστικών ενασχολήσεων, το ζήτημα του μοιράσματος της γνώσης (πχ. μαθήματα αυτομόρφωσης), το ζήτημα δημιουργίας κοινωνικών ιατρείων για την παροχή περίθαλψης (χιλιάδες άνθρωποι αρχίζουν να αποκλείονται από στοιχειώδεις δημόσιες ιατροφαρμακευτικές παροχές). Ως και το ζήτημα της δημιουργικής απασχόλησης και φροντίδας παιδιών (εκατοντάδες παιδιά στις γειτονιές μας και οι εργαζόμενοι γονείς τους αποκλείστηκαν από το «προνόμιο» των παιδικών σταθμών). Ο κατάλογος των κοινών αναγκών δε σταματάει εδώ…

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

που αφορά τις περισσότερες καθημερινές «συνήθειες» και επαφές με την «εισπρακτική» πολιτική του κράτους: τα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα διόδια, το ρεύμα και το νερό, την εφορία. Με «καταλήψεις» σε γραφεία κίνησης νοσοκομείων (τέτοιες ενέργειες γίνονται διαρκώς μετά τον Δεκέμβρη του 2008). Με μπλοκάρισμα-καταστροφή των μηχανημάτων εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς. (Η στάση πληρωμών για λογαριασμούς νερού και ρεύματος, απαιτεί μια ευρύτερη οργάνωση σε επίπεδο γειτονιάς. Απαιτεί πχ. «παρεμβάσεις» στα ρολόγια μέτρησης, «επιφυλακή» για τυχόν συνεργεία που θα έρθουν να διακόψουν την υδροδότηση και ηλεκτροδότηση, κοινωνικές «ασπίδες προστασίας» με πολυπληθείς συγκεντρώσεις σε σπίτια και γειτονιές όταν εμφανίζονται οι διωκτικοί μηχανισμοί αλλά και «παρεμβάσεις» τόσο στα κατά τόπους γραφεία των «ευαγών» αυτών οργανισμών, όσο και στις ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρίες που έχουν αναλάβει τις καταμετρήσεις).

Οι αυτοοργανωμένες-οριζόντιες κοινωνικές διαδικασίες αλλά και οι άμεσες δράσεις δεν περιορίζονται μόνο σε ό,τι προαναφέρθηκε. Ο πλούτος των χειρονομιών και πρακτικών αντίστασης είναι τεράστιος, διαμορφώνεται και εμπλουτίζεται κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι είναι στο δρόμο, κάθε φορά που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.

Σημείωση:

Κείμενο αντλημένο από την εφημερίδα Θερσίτης και το υπό έκδοση τέταρτο τεύχος της. Περισσότερα κείμενα για τις "καινοτομίες" του Καλλικράτη, για τα εργασιακά και τους αγώνες σε εργασιακούς χώρους, για την επιχείρηση "καθαρή πόλη", για την "εκκεντρικότητα" της πατριαρχίας, για τον νέο τρομονόμο, για το ιδεολόγημα της πράσινης ανάπτυξης αλλά και σχόλια κι ειδήσεις από τις γειτονιές μας -κι όχι μόνο-, θα βρείτε στο 4ο τεύχος της εφημερίδας μας που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 4 Νοέμβρη στο site του Θερσίτη, στο χώρο του Θερσίτη (Νέστορος κι Ευαγγελιστρίας, Ίλιον), στους δρόμους των Αγίων Αναργύρων, του Ιλίου, της Πετρούπολης...

Πηγή: Θερσίτης