Ο πάροικος γράφει:
Τι κι αν η αποχή στις περιφερειακές εκλογές έφτασε το 53,25%, τι κι αν μαζί με το 11,67% των λευκών και άκυρων προκύπτει ένα πρωτοφανές ποσοστό 64,67% του εκλογικού σώματος που κραυγάζει κατά του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος! Πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο το χαβά τους!
Παπανδρέου
Ο θλιβερός πρωθυπουργός της χώρας "διάβασε" αυτό το ηχηρό μήνυμα ως κοινωνική συναίνεση!: “Οι πολίτες ζήτησαν με την ψήφο τους να συνεχίσουμε την πορεία μας”.
Ακόμα και σε βαριές περιπτώσεις αυτισμού πιθανόν να είχαμε πιο εύστοχες ερμηνείες! Ο μαθηματικός εγκέφαλος του κ. Παπανδρέου ερμηνεύει τις 1.884.310 ψήφους της περιφερειακής επιρροής του ΠΑΣΟΚ (ή άλλως το μισό του 35% των πολιτών που ψήφισαν τη δεύτερη Κυριακή στις περιφερειακές εκλογές) ως πλειοψηφικό συναινετικό ρεύμα!
Στη συνέχεια δε, αυτός ο ακάματος δουλευτής, ο πιο φιλότιμος υπάλληλος του τραπεζοκεντρικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, ο εκλεκτός της τρόικα, "ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα" όπως οι ίδιοι τον αποκαλούν, έσπευσε να καθησυχάσει τα αφεντικά του: “έχουμε μια καθαρή τριετία για να σώσουμε και να αλλάξουμε την Ελλάδα”. Με άλλα λόγια τους διαμηνύει: "ξέρω ότι σας ανησύχησα με εκείνες τις δηλώσεις περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών, αλλά εγώ το είπα απλώς για να τρομάξω τα πρόβατα ώστε να γυρίσουν στο μαντρί, δεν το εννοούσα!". Ο κ. ΓΑΠ δηλαδή έπαιξε το χαρτί του εκλογικού εκβιασμού, και όταν είδε ότι δεν του βγήκε -τουλάχιστον στο εσωτερικό- θυμήθηκε ότι η.. πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία “για να στεφθεί με επιτυχία η προσπάθεια να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της και να απαλλαγεί από κάθε επιτήρηση”. Μας λέει δηλαδή, ότι για να απαλλαγεί η Ελλάδα από την επιτήρηση, πρέπει να παραμείνει στην επιτήρηση έστω και χωρίς την συγκατάθεση της ελληνικής κοινωνίας!
Σαμαράς
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε αμέσως σαν καλός μαθητής να "υποταχθεί" στη λαϊκή βούληση: "Εμείς το μήνυμα το πήραμε" δήλωσε. Ποιό ήταν το μήνυμα που πήρε;
Ήταν ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου αφορά απλώς την πολιτική της κυβέρνησης διότι κατά τα άλλα "η ΝΔ βγαίνει ανανεωμένη, δυνατή και υπεύθυνη"! Η ερμηνεία της κάλπης για έναν πολιτικό του αναστήματος και της πνευματικής διαύγειας του κ. Σαμαρά είναι πάντα απλή και είναι η σύγκριση με το άλλο κόμμα εξουσίας ή με το προηγούμενο ναδίρ της παράταξής του. Όταν δηλαδή η ψαλίδα κλείνει ή δεν βρίσκεται το κόμμα του στον πάτο, τότε όλα καλά! Το ότι η επιρροή της ΝΔ μεταφράζεται σε μόνο 1.774.778 ψήφους, δηλαδή 23% λιγότερες από εκείνες της πανωλεθρίας των βουλευτικών εκλογών του 2009, δεν του λέει τίποτα!
Το μόνο που επιθυμεί ο κ. Σαμαράς είναι να πάρει εκείνος τη θέση του κλειδοκράτορα της ελληνικής πολιτικής αθλιότητας και να διαμηνύσει στο ντόπιο και διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο ότι η χώρα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους με αυτόν στο τιμόνι. Το "να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από την επιτήρηση" σημαίνει απλώς "να εισπράξουν οι δανειστές μας μια ώρα αρχύτερα τα λεφτά του ελληνικού δημοσίου". Το αν όντως αυτά τα λεφτά τα χρωστάει ο ελληνικός λαός ή όχι, καθώς και το πώς θα καταφέρει να τα πληρώσει δεν έχει για αυτόν και το κόμμα του καμιά σημασία.
Καρατζαφέρης
Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. φοβάται φυσικά το λαό περισσότερο από όλους. Αυτό που τον ώθησε πριν καλά-καλά κλείσουν οι κάλπες να νουθετήσει τους συναδέλφους του καλώντας τους να σοβαρευτούν, είναι τόσο το ένστικτο της αυτο-συντήρησης όσο και ο πρόδηλος οπορτουνισμός του.
Ο κ. Καρατζαφέρης ανησυχεί διότι βλέπει ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που η δεξιά και το κέντρο θεωρούσαν δεδομένους εκλογικούς πελάτες τους, τους γύρισε απότομα την πλάτη. Επίσης ανησυχεί διότι γνωρίζει ότι το επερχόμενο δεύτερο κύμα της λαίλαπας μέτρων που δεσμεύτηκε να πάρει η προδοτική κυβέρνηση Παπανδρέου με την συνενοχή -προφανώς δε και με την ευγνωμοσύνη- της δεξιάς, πρόκειται να συναντήσει λυσσαλέα αντίσταση τους επόμενους μήνες από μέρους της κοινωνίας, κάτι που μπορεί κάλλιστα να μετουσιωθεί σε ουσιαστική αμφισβήτηση του πολιτικού σκηνικού.
Αυτό δεν εμποδίζει την ασυγκράτητη ματαιοδοξία του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. από το να βλέπει έστω βραχυπρόθεσμα μια χρυσή ευκαιρία αναρρίχησης του σε κάποιο κυβερνητικό αξίωμα, στα πλαίσια μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας των συντηρητικών δυνάμεων. Πολύ σωστά προβλέπει ότι η σκληρότητα των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν και θα παρθούν στη συνέχεια, θα απαιτήσει μια σταυροφορία της κεντρο-δεξιάς, έστω και με μοναδικό σκοπό να κερδηθεί πολύτιμος για τους πολιτικούς και οικονομικούς ελίτ χρόνος. Σε μια τέτοια σταυροφορία λαϊκίστικες ψευτο-πατριωτικές παντιέρες με εμβλήματα όπως του ΛΑ.Ο.Σ. θα μπορούσαν να ανεμίζουν σε περίοπτη θέση.
Η Αριστερά
Η κυρία Παπαρήγα πάσχει από χρόνια πολιτική βαρηκοΐα. Αυτή η πάθηση την εμποδίζει εδώ και χρόνια να ακούσει τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας για το κοινοβουλευτικό κατεστημένο του οποίου έχει γίνει μέρος, και τη δυσπιστία της ίδιας της εργατικής τάξης απέναντι στις εμμονές, τις αγκυλώσεις, τις πρακτικές και την ξύλινη ρητορεία του ΚΚΕ. Η ίδια πάθηση την εμποδίζει και τώρα να ακούσει όσους εύλογα παρατηρούν ότι αν ο κόσμος της εργασίας εμπιστευόταν το κόμμα της, τότε αυτή θα ήταν η καταλληλότερη στιγμή να εκφράσει πλειοψηφικά την εμπιστοσύνη του. Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ ενισχύθηκε στις πρόσφατες εκλογές, αλλά τα ποσοστά που παίρνει σε σχέση με τα ποσοστά του κόμματος της αποχής-λευκού-άκυρου είναι ενδεικτικά των ορίων της δυναμικής του.
Αντί λοιπόν η κ. Παπαρήγα να επανεξετάσει μαζί με τους συντρόφους της τι επιτέλους φταίει και το ΚΚΕ παρά την φανερή πλέον χρεοκοπία του φιλελευθερισμού δεν μπορεί να καρπωθεί πολιτικά ένα πιο ευμέγεθες μερίδιο της γενικευμένης αγανάκτησης και οργής, τάσσεται και πάλι κατά της αποχής χωρίς να προβληματιστεί έστω και ελάχιστα για το αν το νόημά της αφορά και το δικό της κόμμα. Ούτε που της περνάει από το μυαλό ότι αυτή και το κόμμα της έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την απογοήτευση του εργατικού κόσμου και των λαϊκών στρωμάτων που η ίδια ισχυρίζεται ότι εκφράζει και υπερασπίζεται. Στην ουσία πρόκειται για μια βαθειά περιφρόνηση στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τολμάει να εκφράσει άλλη άποψη για ολόκληρη την κομματοκρατούμενη πολιτική σκηνή της οποίας κομπάρσοι είναι εδώ και χρόνια η ίδια και το κόμμα της.
Η βαρηκοΐα της την εμποδίζει να ακούει το γύρισμα των σελίδων της πολιτικής ιστορίας κι έτσι μάλλον μένει ακόμα με την εντύπωση πως η καρδιά της επανάστασης χτυπάει κάπου μεταξύ μαυσωλείου του Λένιν και Κρεμλίνου, δηλαδή στη νεκρόπολη του φερώνυμου τείχους.
Και επειδή για αυτήν (όπως και για τους περισσότερους) "ενεργή συμμετοχή" σημαίνει μόνο πορεία, απεργία και διαδήλωση, θεωρεί (όπως προκύπτει και από σχετική της δήλωση)ότι απάντηση στην Τρόικα δεν αποτελεί η στάση του 65% του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές αλλά μόνο το σχετικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα! Θεωρεί δηλαδή ότι η Τρόικα δεν απασχολείται με τη εκκωφαντική αποδοκιμασία της απόλυτης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού η οποία προκύπτει από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, δηλαδή εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά τρέμει μερικές χιλιάδες κομμουνιστών που κρατάνε πανό και φωνάζουν συνθήματα! Πολύ καλά κάνουν βέβαια οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων και οι διαδηλωτές όλων των -δυστυχώς μη συνεργαζόμενων- αριστερών οργανώσεων που υψώνουν τη φωνή τους στις πλατείες και στους δρόμους, αλλά το τι λαμβάνεται περισσότερο υπόψη από την εξουσία, φαίνεται από την άμεση αντίδραση του ΔΝΤ με την αγωνιώδη δήλωση Στρος Καν. Ο επικεφαλής του περιβόητου οργανισμού έσπευσε να προλάβει οιαδήποτε αντίθετη ανάγνωση των αποτελεσμάτων από τις αγορές και από άπαντα ενδιαφερόμενο, επαναλαμβάνοντας το... ανέκδοτο Παπανδρέου περί "ψήφου εμπιστοσύνης" στην κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται -κατά δήλωση- λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα, όχι τόσο όταν επαναλαμβάνει και αυτός το αυτονόητο, δηλαδή πως «όσοι επέλεξαν να απέχουν έστειλαν ένα σαφές μήνυμα διαμαρτυρίας», μήνυμα που προφανώς λόγω πολιτικού στραβισμού ο ίδιος το βλέπει "στρεβλό", αλλά όταν διαπιστώνει ότι «οι δυο φθαρμένες πολιτικές δυνάμεις που διαδέχτηκαν η μια την άλλη μετά τη μεταπολίτευση κερδίζουν δήμους και περιφέρειες μόνο και μόνο επειδή οι δυνάμεις της αριστεράς παρουσιάζονται κατακερματισμένες». Τα προβλήματα ωστόσο αυτής της διατύπωσης είναι τρία:
Πρώτον, το ζήτημα όχι μόνον της αριστεράς αλλά σχεδόν του συνόλου των πολιτικών είναι ότι απασχολούνται περισσότερο με το πώς "εμφανίζεται" κάτι στην πολιτική σκηνή και όχι με το τι είναι στην ουσία. Άραγε τι νόημα θα είχε το να "εμφανίζεται" αλλιώς η αριστερά αφού είναι όντως κατακερματισμένη, και άλλωστε πώς θα κατάφερνε κάτι τέτοιο;
Δεύτερον, δεν αναφέρεται ούτε στην πρόσφατη ούτε στη διαρκή αποτυχία του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσουν έστω ολόκληρο το τμήμα της ανανεωτικής εκσυγχρονιστικής αριστεράς, ούτε φαίνεται να αντιλαμβάνεται τους λόγους αυτής της αποτυχίας. Ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του θεωρούν π.χ. ότι μπορούν να βρίσκονται -σύμφωνα με τις επίσημες θέσεις τους- "σε αντιπαράθεση με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ" χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι η ΟΝΕ δεν είναι θέσει αλλά φύσει νεοφιλελεύθερη, αλλιώς δεν θα είχε εξ αρχής αυτήν την αρχιτεκτονική! Αυτά προέβλεπαν και τα αρχικά σχέδια και η σχετική στατική μελέτη. Δεν πρόκειται για αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου που μπορείς να την αλλάζεις όποτε σου γουστάρει! Επίσης η αντίληψή τους για την εν λόγω "αντιπαράθεση" είναι προβληματική καθώς δεν μπορούν να φανταστούν μια Ελλάδα εκτός ευρώ, αλλιώς τι περιμένουν για να το πουν καθαρά και να το υποστηρίξουν δημόσια; Οι αντιφατικοί χρησμοί τους έχουν συχνά απροσδιόριστη πολιτική στόχευση κι έτσι η ομελέτα πρέπει να περιμένει μέχρι να αποφασίσουν αν τα αυγά που θα σπάσουν θα προέλθουν από το αριστερό ή από το δεξιό καλάθι.
Τρίτον και σπουδαιότερον, δεν κάνει καμιά συγκεκριμένη νύξη περί θεσμών, ούτε μιλάει για τις ευθύνες του κόμματός του, της ευρύτερης αριστεράς και ολόκληρου του πολιτικού κόσμου για την απουσία ενός σοβαρού σχετικού διαλόγου.
Παρότι αυτό το τελευταίο είναι πρόβλημα που θα έπρεπε ειδικά τώρα να απασχολεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου και τη σιωπηλή μας διανόηση, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει, θα περίμενε κανείς να σπεύσει να το θέσει τουλάχιστον η Αριστερά και μάλιστα μια "ριζοσπαστική", "ανανεωτική", "εκσυγχρονιστική" τοιαύτη. Πόσο μάλλον εκείνη η μερίδα η φέρουσα τον φιλόδοξο τίτλο "αντισυστημική" η οποία θα έπρεπε να συζητάει συστηματικά και ανοιχτά για το αντι-σύστημά της! Ποιό είναι αυτό; Μήπως είναι η ευχή να αλλάξουν τα πρόσωπα και τα κόμματα και να εμφανιστούν νέα και καλύτερα στη θέση των παλιών; Συνιστά κάτι τέτοιο αλλαγή συστήματος;
Την ανανεωτική αριστερά υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και το κόμμα του κ. Κουβέλη που, σύμφωνα με την επίσημη διακήρυξή αρχών τους, ανοίγουν πόλεμο στον νεοφιλελευθερισμό: "Καθημερινή μας επιδίωξη η αντιπαλότητα στο νεοφιλελευθερισμό, η διεύρυνση της δημοκρατίας, [..], η δημοκρατική ολοκλήρωση [..]". Προφανώς κατά την αντίληψή τους αυτός ο πόλεμος για να είναι πιο ενδιαφέρων χρειάζεται έναν πιο δυνατό αντίπαλο! Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι ζητάνε συγχωνεύσεις ιδιωτικών τραπεζών: "Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υπογραμμίζει ότι ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος έχει ανάγκη συγχωνεύσεων ούτως ώστε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις πιέσεις της οικονομικής κρίσης". Τώρα, το πώς η αντιπαλότητα στον νεοφιλελευθερισμό μεταφράζεται σε αίτημα για τον γιγαντισμό των ιδιωτικών τραπεζών, έστω των ελληνικών, μόνο ένας σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης θα μπορούσε να το εξηγήσει.
Όσο για την "διεύρυνση της δημοκρατίας" και την "δημοκρατική ολοκλήρωση", κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κ. Κουβέλη και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου που επιμένει να χρησιμοποιεί παρόμοιες πομφόλυγες, ότι απαραίτητος όρος για τη βελτίωση και την ολοκλήρωση ενός θεσμού, είναι εν πρώτοις η ίδια η ύπαρξη του θεσμού αυτού! Επίσης να τον ενημερώσει ότι ο αστικός καθωσπρεπισμός του άρτια δομημένου πλην βαρετού και κατά βάση συντηρητικού λόγου του, ουδεμία ανατάραξη προξενεί στα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού κατεστημένου, στα... "βρωμερά νερά των αγκυροβολίων" όπως θα έλεγε ο Εμπειρίκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου