Επιστροφή στη δεκαετία του 50

της Μαρίας Λούκα

Κοινωνικό κράτος: υπό κατάρρευση

Μαθητές που κάνουν μάθημα με φωτοτυπίες φορώντας μπουφάν και σκούφους, καθηγητές πανεπιστημίου με αερόθερμα στα γραφεία, νοσοκομεία χωρίς γάζες και με χαλασμένους τομογράφους, ασθενοφόρα που μένουν από βλάβη στη μέση του δρόμου, μικροβιολογικά εργαστήρια χωρίς φιάλες, φυλακές χωρίς ζεστό νερό και επαρκή γεύματα, ψυχιατρεία που αναβιώνουν τη «ντροπή» της Λέρου, νήπια που μένουν σπίτι και ηλικιωμένοι που βουλιάζουν στη μοναξιά, εξαθλιωμένοι και ανασφαλείς εργαζόμενοι που προσπαθούν με πενιχρά μέσα να παράσχουν υπηρεσίες σε εξίσου ανασφαλείς και ταλαιπωρημένους πολίτες. Δεν είναι εμπειρίες από τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ ή τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας αλλά στιγμιότυπα της πραγματικότητας που διαμορφώνεται καθημερινά στην Ελλάδα του 2012. Για την ακρίβεια σε ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν.

Οι δραματικές περικοπές που εφαρμόζονται εδώ και δύο χρόνια με τα διαρκή Μνημόνια έχουν προκαλέσει βίαιες αναδιαρθρώσεις στο δημόσιο τομέα με αποτέλεσμα νευραλγικοί τομείς του κοινωνικού κράτους να απειλούνται με πλήρη κατάρρευση. Βασικά αγαθά που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και τη χρησιμότητα της συντεταγμένης Πολιτείας όπως είναι η υγεία και η παιδεία απαξιώνονται αφού στα σχολεία και τα νοσοκομεία της χώρας διεξάγεται μια καθημερινή άνιση μάχη με την έλλειψη πόρων. Ενώ η πρόνοια ως ελάχιστο δίχτυ προστασίας που οφείλει να έχει μια κοινωνία και ως καθρέφτης δημοκρατίας, τείνει να εξαλειφθεί καταδικάζοντας στην εγκατάλειψη τα πιο ευάλωτα κομμάτια του πληθυσμού. 

Δομές που απειλούνται με λουκέτο ή υπολειτουργούν με ανεπάρκειες σε ζωτικά είδη, απλήρωτοι εργαζόμενοι με το πιστόλι της απόλυσης στο κεφάλι τους και αγανακτισμένοι πολίτες συνθέτουν το παζλ της ζωής στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις. 

Σχολεία χωρίς δασκάλους, βιβλία και θέρμανση

 
Το πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας για πολλά χρόνια ήταν η αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ. Όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε η διεκδίκηση αλλά τα τελευταία δύο χρόνια οι δαπάνες για την παιδεία έχουν αγγίξει το ιστορικό χαμηλό του 2,5% του ΑΕΠ, αφού από το 2009 μειώθηκαν κατά 16%. 

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το πάγωμα επί της ουσίας των προσλήψεων και τη μείωση κατά 60% των επιχορηγήσεων των σχολικών επιτροπών έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Υπεράριθμοι μαθητές ανά τμήμα δεν έχουν δάσκαλους και βιβλία. Οι συγχωνεύσεις 1050 σχολικών μονάδων που οδήγησαν στην κατάργηση 120 τμημάτων ανέβασαν αρκετά το μέσο όρο των μαθητών ανά αίθουσα κι έτσι ενώ το τυπικό όριο είναι οι 25 μαθητές σε αρκετές αίθουσες στοιβάζονται 27,28 μαθητές ίσως και παραπάνω. Ενώ τα οργανικά και λειτουργικά κενά που προέκυψαν κλήθηκαν να καλύψουν 11.000 αναπληρωτές, όταν στους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς που είδαν να μειώνεται δραματικά το εισόδημα τους εξαιτίας του ενιαίου μισθολογίου και πολλοί βρέθηκαν να παίρνουν μέχρι και αρνητικές μισθοδοσίες δεν έχουν ακόμα εξοφληθεί αμοιβές για τις πανελλαδικές εξετάσεις ή τα οδοιπορικά τους.

Τι κι αν το Υπουργείο δεσμευόταν μετά το φιάσκο με τις φωτοτυπίες στην αρχή της σχολικής χρονιάς ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί άμεσα, φτάσαμε στην αρχή της ημερολογιακής χρονιάς και πολλοί τίτλοι βιβλίων δεν έχουν φτάσει ακόμα στα χέρια των μαθητών. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι και φωτοτυπίες είναι δύσκολο να βγουν αφού σε πολλά σχολεία το ανακυκλώσιμο υλικό είναι δυσεύρετο. «Τα σχολεία δεν καλύπτουν στοιχειώδεις ανάγκες σε θέρμανση και ανακυκλώσιμα είδη. Οι δήμοι ακόμα και τα χρήματα που παίρνουν δεν τα αποδίδουν εγκαίρως. Έτσι μετακυλύεται το κόστος στους ίδιους τους γονείς για να εξασφαλιστεί η λειτουργία» υποστηρίζει ο Ακρίτας Καλούσης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΟΕ. Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευσης όπως προκύπτει και από το υπόμνημα που έστειλε η ΟΛΜΕ στην ηγεσία του Υπουργείου όπου μεταξύ άλλων αναφέρει «η ελλιπής χρηματοδότηση των σχολείων οδηγεί στην προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου με το σταγονόμετρο , με ένα μέρος των εξόδων να καλύπτονται από τους γονείς». Το παράδειγμα του 6^ου Λυκείου Αχαρνών όπου στις 11 Γενάρη οι περισσότεροι μαθητές αποχώρησαν γιατί τα σώματα θέρμανσης δε λειτουργούσαν και του 5^ου Λυκείου Εξαρχείων που κόπηκε το φυσικό αέριο για λίγες μέρες είναι ενδεικτικά. Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν σχολεία σε όλη την Ελλάδα. 

Το ΕΠΑΛ Κορίνθου είναι απ’ τα χειρότερα καθώς αντιμετωπίζει καίρια προβλήματα. Στεγάζεται σ’ ένα νοικιασμένο, ακατάλληλο, παλιό και χωρίς προαύλιο κτίριο και επειδή ο δήμος χρωστά πολλά ενοίκια στον ιδιοκτήτη, άρα δεν πληρώθηκαν ούτε τα τέλη ακινήτων, όπως μας πληροφορούν οι καθηγητές ήρθε η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα και την απέτρεψαν με δική τους προσπάθεια. Με δική τους προσπάθεια άλλωστε επιτυγχάνεται μια ελάχιστη λειτουργία, καθώς εκτός από φιλόλογοι ή μαθηματικοί έχουν γίνει υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι διορθώνοντας τις συχνές βλάβες.

Σοβαρό πρόβλημα έχει προκύψει με τις μετακινήσεις των μαθητών στην επαρχία. 

Σε δυσπρόσιτες περιοχές με πολλά μικρά χωριά γινόταν με λεωφορεία. Πλέον σε αρκετές περιπτώσεις τα ΚΤΕΛ που τους χρωστάνε πολλά λεφτά οι αρμόδιες υπηρεσίες σταματάνε τα δρομολόγια. Στην Αντίσσα της Μυτιλήνης 4 μέρες δεν έγιναν μαθήματα γιατί τα ΚΤΕΛ απείχαν και οι μαθητές δεν κατάφεραν να πάνε στο σχολείο. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί στη Σάμο, την Ικαρία και τη Λήμνο. Από τις μειώσεις δε γλίτωσαν ούτε τα σχολεία ειδικής αγωγής. Σ’ αυτά τα σχολεία οι μαθητές που στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, η μεταφορά γινόταν με ειδικά διαμορφωμένα πούλμαν. Πλέον το αντίτιμο μεταφοράς έχει περικοπεί κατά 60% και οι ιδιώτες στην πλειοψηφία τους αρνούνται να λάβουν μέρος στο σχετικό διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός κινδυνεύει να κηρυχθεί άκυρος και μετά τις 28 Φλεβάρη η μεταφορά των μαθητών στα ειδικά σχολεία πανελλαδικά βρίσκεται στον αέρα.

Το ψαλίδι δεν απέφυγαν ούτε τα Πανεπιστήμια. Το Υπουργείο δεν εγκρίνει τους έτσι κι αλλιώς πετσοκομμένους προϋπολογισμούς μέχρι να συγκροτηθούν τα συμβούλια διοίκησης- ρύθμιση με την οποία διαφωνεί ο ακαδημαϊκός κόσμος. Δίνει κάθε μήνα το 1/12 του μισού περσινού προϋπολογισμού, ο οποίος είχε ήδη μειωθεί κατά 50% σε σχέση με το 2009. 

Πολλά μαθήματα καθυστέρησαν να ξεκινήσουν ενώ είχαν ανακοινωθεί επειδή καθυστέρησαν οι αντίστοιχοι διορισμοί που ήταν ελάχιστοι. «Τα Πανεπιστήμια αντιμετωπίζουν πρόβλημα υποστελέχωσης αλλά λειτουργικών δαπανών. Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου μετά τις 6 το απόγευμα κόβεται η θέρμανση και οι καθηγητές που συνήθως εργάζονται μέχρι αργά κουβαλάνε τα αερόθερμα από το σπίτι τους» λέει ο Παναγιώτης Σωτήρης, διδάσκων Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Αυτά για τους τυχερούς που εντάχθηκαν σε κάποια εκπαιδευτική ή προσχολική δομή γιατί 1565 παιδιά μόνο στην Αθήνα μένουν σπίτι τους αφού οι αιτήσεις των γονιών τους στους παιδικούς σταθμούς απορρίφθηκαν , κυρίως επειδή δεν υπήρχαν θέσεις. Σε μια περίοδο μάλιστα που οι αιτήσεις στους παιδικούς σταθμούς αυξήθηκαν κατά 40% λόγω της οικονομικής στενότητας που εμποδίζει τους γονείς να καταβάλλουν δίδακτρα στα ιδιωτικά ιδρύματα. 

Από την άλλη τα νηπιαγωγεία όλα και περισσότερο μοιάζουν με παρκινγκ νηπίων , αφού το 84% των τμημάτων είναι υπεράριθμα και το 68% έχει ελλείψεις σε παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό με αποτέλεσμα οι δημιουργικές δραστηριότητες να προσκρούουν στην έλλειψη κονδυλίων. 

Οι περικοπές βλάπτουν σοβαρά την υγεία

Καταστάσεις καθημερινής τρέλας ζουν οι γιατροί και οι ασθενείς στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας που μαστίζονται από τις ελλείψεις σε προσωπικό και σε υλικά. Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό ξεπερνούν πανελλαδικά τις 20.000 και σε γιατρούς τις 5000. Οι επιπτώσεις δεν είναι αμελητέες γιατί οι γιατροί υπερεξαντλούνται σε υπέρμετρες και συχνά απλήρωτες υπερωρίες και η περίθαλψη των ασθενών σε πληροί τις κατάλληλες προδιαγραφές αυξάνοντας τον κίνδυνο μετάδοσης νοσοκομειακών νοσημάτων. Και οι λειτουργικές δαπάνες όμως έχουν μειωθεί έως και 40% με αποτέλεσμα οι προμηθευτές ανά διαστήματα μπλοκάρουν τις παραγγελίες υλικού και οι γιατροί να προχωρούν σε ευρεσιτεχνίες για να καλύψουν τα κενά ή να τρέχουν στα παρακείμενα φαρμακεία για να δανειστούν γάζες.

Ολόκληρα τμήματα όπως το νευροχειρουργικό στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης κλείνουν υπό το βάρος των ελλείψεων , Μονάδες Εντατικής Θεραπείας απενεργοποιούνται και ακριβοπληρωμένος εξοπλισμός σαπίζει στις αποθήκες.

Η πρόσφατη παραίτηση του διοικητή του νοσοκομείου της Ρόδου και η αναστολή λειτουργίας ολόκληρου του νοσοκομείου πλην επειγόντων περιστατικών είναι στην πραγματικότητα μια κραυγή αγωνίας για το μαρασμό του ΕΣΥ. « Για να καλύψουν τα κενά κάνουν μετακινήσεις προσωπικού λες κι είναι κομάντο αυτοκτονίας, στέλνουν νευρολόγους από το Γενικό Κρατικό να κάνουν εφημερίες στον Ευαγγελισμό. Τα νοσοκομεία δανείζουν υλικά το ένα στο άλλο μες στη νύχτα. 

Έχουν περιορίσει δραστικά τα φάρμακα και τις διαγνωστικές εξετάσεις. Οι ανασφάλιστοι πρέπει να πληρώνουν από τη τσέπη τους, ενώ με τον ΕΟΠΠΥ έχουν δημιουργήσει ένα αλαλούμ που πρέπει να περιμένεις 3 μήνες για να κλείσεις ραντεβού με γιατρό» αναφέρει ο νευροχειρούργος στο Κρατικό Νικαίας και μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ Πάνος Παπανικολάου. 

Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο μάλιστα οι γιατροί με έγγραφο προς τη διοίκηση επεσήμαναν ελλείψεις σε αντιδραστήρια τροπονίνης για τη διάγνωση του εμφράγματος , οξυζενέ, νάρθηκες σκληρού τύπου και πολλά ακόμα υλικά.

Παρόμοια και χειρότερη κατάσταση επικρατεί στη ναυαρχίδα του ΕΣΥ, τον Ευαγγελισμό , όπως μας περιγράφει ο ειδικευόμενος χειρούργος Σπύρος Δρίτσας «Τελευταία απέλυσαν 15 τραυματιοφορείς και τώρα τους ασθενείς τους μεταφέρουν συχνά οι γιατροί ή οι συγγενείς από το ένα τμήμα στο άλλο. Το έλλειμμα φαρμάκων είναι πρωτοφανές και χρησιμοποιούνται γενόσημα που αμφισβητείται η ποιότητα τους. Τα σχήματα χημειοθεραπείας καθυστερούν γιατί δεν έχουμε τα κατάλληλα φάρμακα. Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας το νοσηλευτικό προσωπικό είναι ελάχιστο. Το ότι δεν έχει πεθάνει κόσμος οφείλεται αποκλειστικά στην αυτοθυσία των εργαζομένων, παρ ‘ όλα αυτά οι κίνδυνοι για την υγεία των ασθενών είναι τεράστιοι».

Στο νοσοκομείο Καρπενησίου εκτός από φάρμακα και υλικά ξέμειναν κι από πετρέλαιο. Τη νύχτα της 2^ης του Φλεβάρη ασθενείς και θεραπευτές την πέρασαν με -4 βαθμούς. Στο Ίδρυμα Αναπήρων , το μοναδικό δημόσιο κέντρο αποκατάστασης οι φυσικοθεραπευτές από 26 έγιναν 10 και η δουλειά βγαίνει με φοιτητές που κάνουν πρακτική. Πρόσφατα τελείωσαν οι φιάλες το εργαστήριο που απειλείται με κλείσιμο και συμβουλεύουν τους εργαζόμενους να παίρνουν τα αίματα και να τα πηγαίνουν στο ΚΑΤ για ανάλυση! Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στην καλή περίπτωση που τα ασθενοφόρα θα καταφέρουν να παραλάβουν τους ασθενείς και να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Γιατί και ο προϋπολογισμός του ΕΚΑΒ έχει μειωθεί κατά 500.000, οι εργαζόμενοι δεν επαρκούν, τα οχήματα είναι λίγα και παλιά που παθαίνουν βλάβες στη μέση του δρόμου και οι καθυστερήσεις πολλαπλασιάζονται. 

Κάτι παρόμοιο συνέβη στην περίπτωση του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου το ασθενοφόρο τον παρέλαβε 35 λεπτά μετά την κλήση, επειδή το πρώτο όχημα χάλασε και ξεκίνησε δεύτερο. 

Η πρόνοια κατεδαφίζεται

Στο εκτελεστικό απόσπασμα βέβαια βρίσκονται και οι φορείς της πρόνοιας, της ψυχικής υγείας και της απεξάρτησης. Για τις υπηρεσίες της πρόνοιας οι εγκεκριμένες πιστώσεις από 44,5 εκατ. ευρώ που ήταν το 2011 και ποτέ δεν εισπράχθηκαν στο σύνολο τους, το 2012 έπεσαν στα 30,5 εκατ. Όλο το πρόγραμμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης υπονομεύεται και αναβιώνονται οι σκηνές της «Λέρου» που έκαναν το γύρο του κόσμου πριν κάποια χρόνια προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή. Ενδεικτικά, το φθινόπωρο έκλεισαν 2 οικοτροφεία και 3 ασθενείς μεγάλης ηλικίας που πρωτομπήκαν το 70 στο Δαφνί, πήγαν στη Λέρο και μετά στο οικοτροφείο στα πλαίσια της αποασυλοποίησης, τους ξαναγύρισαν τώρα στο Δαφνί με μόνη προοπτική προφανώς να πεθάνουν εκεί. Τέτοια μοίρα επιφυλάσσουν και στους υπόλοιπους θεραπευόμενους του γηροψυχιατρικού τμήματος, όπου μετά τις συγχωνεύσεις έφτασε σε υπερδιόγκωση με πάνω από 100 ασθενείς. Εβδομηντάρηδες με σοβαρά ψυχιατρικά και κινητικά συνήθως προβλήματα στοιβάζονται σαν άμορφη μάζα σε ελάχιστα τετραγωνικά χωρίς επαρκές προσωπικό να τους φροντίζει. Οι βάρδιες με ένα ή κανένα άτομο είναι πλέον κανόνας και όποιος κάνει βάρδια εκτελεί και χρέη τραπεζοκόμου, δεδομένου ότι οι πραγματικοί τραπεζοκόμοι είναι ελάχιστοι. 

Ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγίων Αναργύρων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθήνας, είναι αφοπλιστικός στις περιγραφές του: «Οι περισσότεροι είναι άποροι και ανασφάλιστοι με σοβαρές ψυχικές διαταραχές και δεν έχουν λεφτά για τα φάρμακα τους. Έτσι είτε μένουν χωρίς φάρμακα είτε επινοούμε συνεχώς τρόπους για να τα εξασφαλίσουμε. Πρόσφατα υπήρχε μια άπορη ψυχικά πάσχουσα με καρκίνο στη μήτρα. Για να τη δεχτούν στο νοσοκομείο αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας αποκλειστική νοσοκόμα γιατί αλλιώς θα πέθαινε. Κι όλα αυτά συμβαίνουν όταν έχουν εκτοξευθεί τα αιτήματα για ψυχική βοήθεια. Λίγο προσωπικό όμως σημαίνει πολλές κλειδαριές»

Αυτή η πολιτική όμως δεν καταδικάζει μόνο την υγεία των ενήλικων πολιτών αλλά και των νεογνών. Η εξέλιξη του Ινστιτούτου Υγείας του παιδιού είναι χαρακτηριστική. Το Ινστιτούτο αποτελεί το μοναδικό δημόσιο φορέα που εκτελεί προληπτικό ανιχνευτικό έλεγχο στα βρέφη για την πρόληψη σπάνιων νοσημάτων και ολοκληρωμένες υπηρεσίες για την υγεία των παιδιών. Πλέον απειλείται με λουκέτο εξαιτίας της περικοπής κατά το ήμισυ του προϋπολογισμού του. Τους τελευταίους πέντε μήνες τουλάχιστον 450 δείγματα αίματος είναι στα ψυγεία και δηλώνονται ως εκκρεμή καθώς δεν υπάρχουν χρήματα για την προμήθεια των κατάλληλων αντιδραστηρίων. Πριν από δύο εβδομάδες διακόπηκε η εξέταση για τη διάγνωση της φαινυλκετονούριας, ασθένειας που οδηγεί σε βαριά νοητική υστέρηση αν δεν εντοπιστεί έγκαιρα.

Κανένας σεβασμός ούτε στην παιδική ηλικία, ούτε στην Τρίτη ηλικία. Η οικονομική ασφυξία των δήμων σε συνδυασμό με τη διοικητική σύγχυση που προκαλεί ακόμα ο Καλλικράτης έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο μια σειρά από δομές, όπως είναι τα ΚΑΠΗ. Για παράδειγμα τα ΚΑΠΗ Βόλου έμειναν 15 μέρες χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης και ανά καιρούς κινδυνεύουν να μείνουν και χωρίς φαγητό , αφού οι προμηθευτές τροφίμων είναι απλήρωτοι και μπλοκάρουν την τροφοδοσία. Ταυτόχρονα καταργήθηκαν οι συμβάσεις προσωπικού κι έτσι τα ΚΑΠΗ παραμένουν κλειστά τα απογεύματα και τα Σάββατα κι οι ηλικιωμένοι χάνουν τη δυνατότητα τους για κοινωνική επαφή και κλειδώνονται στα σπίτια τους.

Σ’ αυτές τις συνθήκες οι ελληνικές φυλακές λίγο απέχουν από το Εξπρές του Μεσονυχτίου. Οι ούτως η άλλως άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στο ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα έχουν επιδεινωθεί τη διετία του Μνημονίου. Οι εγκύκλιοι για περικοπές ακολουθούν η μία την άλλη. Το φαγητό έχει χειροτερέψει και ποσοτικά και ποιοτικά αλλά και η θέρμανση έχει ελαττωθεί. Τη στιγμή που το ίδιο το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναγνωρίζει ότι το 60% των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές είναι άποροι, δηλαδή δε μπορούν να προμηθευτούν ούτε τα στοιχειώδη είδη. Εξάλλου περίπου 800 κρατούμενοι έχουν εξαγοράσιμες ποινές αλλά δεν μπορούν να καταβάλλουν τα αναλογούντα ποσά. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο τραγική στο νοσοκομείο Άγιος Παύλος των φυλακών Κορυδαλλού και ιδιαίτερα στην πτέρυγα των οροθετικών κρατούμενων. 

Καταρχήν ανά διαστήματα διακόπτεται η χορήγηση των αντιρετροικών φαρμάκων που είναι ουσιώδη για τη θεραπεία. Παλιότερα δεν υπήρχε ζεστό νερό και οι κρατούμενοι έκαναν μπάνιο με κρύο με κίνδυνο να αρρωστήσουν. Ο εμβολιασμός κατά της γρίπης καθυστέρησε αδικαιολόγητα. Το νοσοκομείο δε διαθέτει λοιμωξιολόγο που είναι απαραίτητος για τη συγκεκριμένη κατηγορία ασθενών. 

Η πρόβλεψη του χώρου για 20 άτομα έχει παραβιαστεί προ πολλού με 30 – 35 άτομα. Εκτός από τα κελιά οι υπόλοιποι χώροι δε θερμαίνονται και τα κελιά των οροθετικών γειτνιάζουν με αυτά των φυματικών με αυξημένη πιθανότητα μετάδοσης του ιού της φυματίωσης.

Αυτή είναι η εικόνα της χώρας την παραμονή της προετοιμασίας ενός νέου Μνημονίου, του σκληρότερου ίσως ως τώρα που βάζει νέο μαχαίρι στις δημόσιες δαπάνες και κυρίως αυτές που κατευθύνονται στην υγεία, στο κόκκαλο όμως απευθείας γιατί λίπος δεν υπάρχει, επιταχύνοντας και επισφραγίζοντας παράλληλα την κοινωνική καταστροφή που συντελείται εδώ και καιρό και καθιστώντας ότι μέχρι σήμερα αποκαλούσαμε κοινωνικό κράτος σε γράμμα κενό περιεχομένου και τίτλο για εγχειρίδια σύγχρονης ιστορίας. Κατά τα’ άλλα τα νούμερα μπορεί να βγαίνουν… «ήταν τέλεια θεραπεία αλλά ο ασθενής πέθανε», όπως έγραψε και ο αμερικάνος συγγραφέας Ερνέστο Χέμινγουεϊ λίγο πριν αυτοκτονήσει.

Πηγή: aformi