Ποιό «δίλημμα»; Καταστροφή είναι η ΕΕ και το ευρώ!

Το μόνο που ξέχασαν να ισχυριστούν οι εκπρόσωποι της χούντας του ευρώ και του ΔΝΤ στη Βουλή, είναι πως αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, θα σταματήσει να γυρίζει η Γη γύρω από τον Ήλιο. Ποτέ όμως δεν είναι αργά... 

Ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας, υπηρέτης αλλά και εκπρόσωπος της ΕΕ και του ΔΝΤ, λειτουργεί ως κοινός εκβιαστής της νύχτας απέναντι στο λαό.

Οι μαθητές του Δημοτικού, με απλές απαντήσεις τους, είναι πραγματικά πιο χρήσιμοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορούν να μας υπενθυμίσουν ότι το ευρώ δεν είναι το μοναδικό νόμισμα στον κόσμο και δεν είναι παρά μόνο το νόμισμα των δέκα μόλις τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συμμετέχουν παρά μόνο 27 από τις 191 χώρες του κόσμου και από αυτές μόνο οι 17 ανήκουν στην ευρωζώνη.

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Δύο χρόνια πριν, τρομοκρατούσαν τον κόσμο πως αν δεν υπογραφόταν το πρώτο Μνημόνιο, θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα. Έλεγαν ψέματα και το γνώριζαν. Στόχος ήταν –και αυτό συμβαίνει τώρα– η λαϊκή χρεοκοπία. Σήμερα, είμαστε όλο και πιο κοντά σε μια τυπική χρεοκοπία. Στο πλαίσιο της πολιτικής παραμονής στην ευρωζώνη, αυτή καθίσταται όλο και ακριβότερη και επώδυνη.

 

Θυμόμαστε φυσικά το μόνιμο επιμύθιο: «Παίρνουμε δάνεια για να πληρώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις». Η αλήθεια ήταν πως αυτό είναι ένα κόστος της τάξης των 20 δισ., ενώ τα κρατικά έσοδα –του ταξικά διαμορφούμενου προϋπολογισμού– είναι περίπου 50 δισ. Απλώς υπήρχε και υπάρχει η προτεραιότητα να εξοφλούνται πρώτα τα δάνεια και οι τόκοι τους. 

Στο Μνημόνιο 2 είναι ξεκάθαρη η δέσμευση να μην πάει ούτε ένα ευρώ για μισθούς και συντάξεις. Απλώς η τρόικα μας δίνει δάνεια για να εξοφλούμε ιδιώτες και «θεσμικούς» επενδυτές και να χρωστάμε σε ΕΚΤ και ΔΝΤ. Το χρέος αλλάζει νομική μορφή και η Ελλάδα παραιτείται από το δικαίωμα αθέτησης πληρωμών, ενώ αναλαμβάνει την υποχρέωση να βάζει υποθήκη την εθνική περιουσία της. Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι ότι λαμβάνουμε δάνεια για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά ότι μειώνουμε μισθούς και συντάξεις για να πληρώνουμε δάνεια.

Ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα ισχυρίστηκε πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη, δεν θα έχουμε «ούτε ζάχαρη για τον καφέ μας». Η αλήθεια είναι πως τα εργοστάσια ζάχαρης έκλεισαν ή περιόρισαν δραματικά την παραγωγή τους στο πλαίσιο ποσοστώσεων που επέβαλλε η ΕΕ. Από πλεόνασμα παραγωγής και εξαγωγές, σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία.

Οι τρομολάγνοι, με επικεφαλής τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό, λένε ακόμη πως δεν θα έχουμε καύσιμα. Λες και παίρνουμε πετρέλαιο από την ΕΕ. Κρύβουν φυσικά ότι το πετρέλαιο βγαίνει από τα διυλιστήρια του Βαρδινογιάννη με 20 λεπτά και καταλήγει στο πρατήριο με 1,70. Τα υπόλοιπα είναι εμπορικά κέρδη και κυρίως φορολογική ληστεία ενός κράτους που αρμέγει από τα λαϊκά στρώματα και μοιράζει επιδοτήσεις και φοροασυλία στην οικονομική ολιγαρχία. 

Φτάσαμε να πηγαίνει ο κόσμος από τη Φλώρινα στα Σκόπια και από την Ξάνθη στη Βουλγαρία για να γεμίσει βενζίνη. Από χώρες που δεν παράγουν πετρέλαιο και είναι φτωχότερες από την Ελλάδα.

Το πιο χαριτωμένο επιχείρημα του πρωθυπουργού είναι ωστόσο πως «αν φύγουμε από την ΕΕ και κάνουμε στάση πληρωμών, δεν θα μας δανείζει κανείς». Εδώ βέβαια προδίδονται. Φοβούνται μήπως σταματήσει η χρεομηχανή που έχουν στήσει, που είναι θηλιά στο λαιμό του λαού. Κρύβουν επίσης ότι δέχθηκαν την απαίτηση της τρόικας που απαγορεύει το δανεισμό από άλλες πηγές.

Παπαγαλίζοντας τους εκβιασμούς των πολυεθνικών του φαρμάκου, λένε πως έξω από την ευρωζώνη δεν θα υπάρχουν φάρμακα. Κρύβουν τη διάλυση των νοσοκομείων αλλά και ότι σύμφωνα με τη συνθήκη του Μνημονίου για το 2012, προβλέπεται μείωση της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης στο ΕΣΥ και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς από 5 δισ. ευρώ σε 2 δισ. Επίσης, περίπου 26.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα υγείας, από τους οποίους 9.100 γιατροί, θα χάσουν τη δουλειά τους. 

Ο κίνδυνος υπάρχει ακριβώς στη συνέχιση της πολιτικής των κοινωνικών περικοπών στην υγεία, που επιβάλλουν τα μνημόνια. Από την άλλη, ο συντριπτικός όγκος των φαρμάκων εκτός πατέντας, παράγονται σε σημαντικό βαθμό πλέον εκτός του βορειοδυτικού καπιταλιστικού τόξου, σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.

Μας προειδοποιούν: Μια ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ θα οδηγήσει σε υποτίμηση του νέου νομίσματος και θα φτωχύνει ο λαός. Καμιά σοβαρή μελέτη δεν υπάρχει από πλευράς τους όμως για το ύψος της υποτίμησης. Αυτό που κρύβουν είναι ότι το ευρώ ήδη υποτιμάται και είναι σε κίνδυνο. Ότι ήδη έχουμε την εσωτερική υποτίμηση των μισθών και γενικά της οικονομίας κατά 15% - 20% και έχουν στόχο το 50%. Κρύβουν φυσικά πως μια ελεγχόμενη υποτίμηση στο πλαίσιο μιας ριζικά διαφορετικής οικονομικο-κοινωνικής πορείας, θα έχει θετικά αποτελέσματα για τις αγροτικές εξαγωγές και την αύξηση του τουριστικού συναλλάγματος. Βεβαίως αυτή θα σημάνει αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα, αλλά αυτό θα έχει και θετικές συνέπειες, καθώς θα αφήνει κίνητρο για ανάπτυξη παραγωγής σε τομείς που τώρα έχουν ξεκληριστεί.

Θα καταφέρουμε επιτυχώς να αντισταθούμε στην κλοπή των εισοδημάτων και της δημόσιας περιουσίας, αν αντισταθούμε με αξιοπρέπεια στη λοβοτομή της σκέψης και στον εξοβελισμό της ιστορικής πείρας.

Η σχέση της ΕΕ με το ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών έρχεται από το βαθύ παρελθόν. Ο Κ. Καραμανλής ο Α΄, έλεγε πως με την είσοδο στην ΕΟΚ, θα είχαμε 300 εκατομμύρια πελάτες για τα αγροτικά προϊόντα. Ωστόσο, με ντιρεκτίβες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, είχαμε καταστροφή καλλιεργειών. Είχαμε επίσης αντιδραστική αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, με ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών και παράδοσή της στη Βιβάρτια και σε άλλες πολυεθνικές. Φτάσαμε εντέλει, να αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής και να θάβουμε τα δικά μας.

Η ΕΕ απαγόρευσε με τη γνωστή οδηγία περί «απελευθέρωσης και προστασίας από μονοπωλιακές καταστάσεις», την ύπαρξη δημόσιου αερομεταφορέα. Για να φτάσουμε σήμερα στη σκλαβιά του ιδιωτικού μονοπωλίου του Βγενόπουλου, κοινού ιδιοκτήτη των Ετζίαν και Ολύμπικ Αιρ. Οι Βρυξέλλες επέβαλλαν την «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» από το μονοπώλιο της (πάντα κερδοφόρας) ΔΕΗ, για να φτάσουμε σήμερα στη ληστεία της ΔΕΗ από τις Ενέργκα και Ελλάς Πάουερ και τη διαφαινόμενη εκποίηση της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού στην εξευτελιστική χρηματιστηριακή τιμή.

Στον παράλογο κόσμο της εποχής των τεράτων του κεφαλαίου, όλες οι όμορφες λέξεις, καταλήγουν στην ευρωκρατική σύγχρονη γλώσσα, να σημαίνουν το αντίθετό τους. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, με Λευκή και Πράσινη Βίβλο, με τη Σύνοδο της Λισαβόνας και άλλα τινά, μιλούσε για «ευελιξία της εργασίας», εννοούσε και στόχευε σε μισή δουλειά, μισή ζωή, ζωή λάστιχο. Και όλα αυτά, εν μέσω δεξαμενών ανεργίας, απ’ όπου θα τραβιούνται κατά το δοκούν και κατά περιόδους, εργαζόμενοι χωρίς διαπραγματευτική ικανότητα. Έντρομοι δούλοι του κεφαλαίου χωρίς συλλογικές συμβάσεις και συλλογικά δικαιώματα.

Για μια άλλη κοινωνική πορεία της χώρας με κέντρο τις λαϊκές ανάγκες, για μια αξιοβίωτη ζωή, με αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η αθέτηση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Ο λαός δεν πήρε δάνεια, δεν τα έφαγε. Αντίθετα, πλήρωσε για αυτά ήδη δυο και τρεις φορές. Δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, γιατί δεν αντέχουμε άλλο την καταστροφή της παραμονής. Γιατί τα χειρότερα από την παραμονή μας εκεί, είναι μπροστά μας. Γιατί μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα έξω από το ευρώ και έξω από τον Μολώχ του κέρδους, το μύλο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, αυτού που εύηχα αποκαλούν «οι αγορές». 

Φυσικά και δεν μπορούμε να παράγουμε τα πάντα στην Ελλάδα. Χρειαζόμαστε συναλλαγές στη βάση ισοτιμίας και ισοτιμία μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε χώρες με παρόμοια οικονομική ανάπτυξη και λαούς με ανάλογα προβλήματα και όχι με τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Εκεί θα μιλήσει ο νόμος του οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερου.

Το όχι στο ευρώ, πάει μαζί με μια άλλη πορεία της χώρας. Με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. Το λαό νοικοκύρη στον τόπο του. Με κέντρο τη δημόσια ιδιοκτησία στην παραγωγή, τις δημόσιες κοινωνικές πολιτικές και ασφαλώς, την εργατική και λαϊκή δημοκρατία.

Αυτή την πορεία τρέμει η αστική τάξη της χώρας μας, διότι δεν έχει θέση σε αυτήν. Αυτή ακριβώς είναι που έχει ως δραματική ανάγκη αναπαραγωγής της εξουσίας της την ΕΕ. Τη δική της αγωνία κλονισμού της, επιδιώκει να μετατρέψει σε πρόβλημα της κοινωνίας. Όταν καταφεύγουν στα τελευταία όπλα, της ανοιχτής ψευδολογίας και του εμετικού εκφοβισμού, σημαίνει πως αρχίζουν να χάνουν το παιχνίδι.

πηγή: "Πριν"