Ή εμείς ή αυτοί!

του Σπύρου Πλακιά

Τέρμα τα ψέματα!  Ό,τι ήταν, μέχρι χθες, δεν υπάρχει σήμερα. Ό,τι όλοι γνωρίζαμε έστω και ως παραπαίον απομεινάρι του πολιτικού σκηνικού που εγκαινίασε η μεταπολίτευση κατέρρευσε ηχηρά, χθες, εντός κοινοβουλίου. 

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το τέλος της προχθεσινής ψηφοφορίας βρίσκει συντρίμμια – κομμάτια τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, που είδαν, μέσα σε λίγες ώρες, τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες να φυλλορροούν. (Πόσο μάλλον αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του την συρρικνούμενη, πλέον, εκλογική τους επιρροή).
 

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, τουλάχιστον στην υπάρχουσα διάταξη, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας και κατ’ επέκταση εκείνων που την κρατούν στη θέση αυτή με δάνεια, σχέδια Μάρσαλ και πάλι δάνεια. Το σύστημα, με κατακλυσμιαίους πλέον ρυθμούς, κλυδωνίζεται σύγκορμο.

Η προχθεσινή ψηφοφορία έθεσε τις βάσεις για ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, που θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση και ίσως εξαφάνιση ορισμένα κόμματα και παράλληλα θα θέσουν τις βάσεις για την προσπάθεια δημιουργίας, νέων πολιτικών δυνάμεων που θα επιδιώξουν να καλύψουν το κενό.
 

Και μέχρι τότε; Μέχρι τότε, θα γίνουν τα πάντα προκειμένου το κενό αυτό να μην καλυφθεί από την οποιαδήποτε δύναμη ή συμμαχία δυνάμεων θα καταφέρει να αρθρώσει συνεκτικό λόγο και σχέδιο εξουσίας με επίκεντρο την πραγματική Ελλάδα, δηλαδή τους εργαζόμενούς της, τον απλό κόσμο της, το λαό της. Θα γίνουν τα πάντα προκειμένου ο λαός να μην σηκώσει κεφάλι. Να μην τολμήσει να θεωρήσει ότι υπάρχει άλλη λύση. Να μην τολμήσει να συνειδητοποιήσει πόσο δύναμη έχει στα χέρια του.   

Το πόσο αποφασισμένη είναι η ιθύνουσα τάξη να κάνει τα πάντα προκειμένου να τολμήσει κανείς να μιλήσει φάνηκε γλαφυρά τις τελευταίες μέρες και ας μην εκπλαγούμε με το ο,τιδήποτε δούμε από δω και στο εξής. Όσο πιο παράλογα, αντιλαϊκά, εξαθλιωτικά, εξευτελιστικά είναι τα μέτρα που εισηγούνται, τόσο πιο αυταρχική, τόσο πιο απροκάλυπτα ολοκληρωτική, κατασταλτική και χυδαία θα είναι η αντίδραση της ελίτ.

Τέτοιο μπαράζ τρομοκρατίας είχαμε να δούμε χρόνια. Ίσως δεκαετίες. Τέτοια συντονισμένη εκστρατεία εκφοβισμού μόνο με ανάλογες στιγμές απέναντι στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που έλεγε και η εθνοσωτήριος μπορεί να συγκριθεί. «Δεν θα υπάρχουν τρόφιμα, δεν θα υπάρχουν φάρμακα, δεν θα υπάρχει πετρέλαιο», άδεια ράφια, κατεστραμμένα ΑΤΜ, μόνο η ίδια η δεύτερα Παρουσία δεν επιστρατεύθηκε για να γονατίσει ο ελληνικός λαός και να σιωπήσει. Να σιωπήσει για να αποδεχτεί την ισοπέδωσή του, να αποδεχτεί την ίδια την άρνηση της ύπαρξής του ως ανθρώπου, την επιβίωσή του, την ελπίδα, την αξιοπρέπειά του, και βέβαια τον εκμαυλισμό της (δικής του) δημόσιας περιουσίας ως  «λιγότερο κακό».

Μ’ ένα στόμα.. σαν να είχαν βάλλει κασέτα. Σαν να είχαν αποστηθίσει το ίδιο κείμενο. (Μήπως άραγε αυτό έκαναν σε εκείνη την ολονυχτία στα μέσα της εβδομάδας στο Μαξίμου). Βενιζέλος, Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς κατέβασαν την κόλαση στο σήμερα. Χωρίς καμία αιδώ.  Εκτοξεύοντας ύβρεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση δεν συμμεριζόταν το μονότονο επιχείρημα τους. Ακόμη και η, κάθε άλλο παρά επαναστατική, Δημοκρατική Αριστερά έβγαλε εκτός εαυτού τον κ. Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πια περιθώρια ούτε για ανάσες. 

Φαντάσου τι θα γινόταν, αν όντως οι δυνάμεις της αριστεράς, εκτός από αμυντική στάση, υπεράσπιση κεκτημένων και κορώνες είτε συγκεχυμένα αντιμνημονιακές είτε περί μιας «αποκαλυπτικής προσέγγισης» λαϊκής εξουσίας, είχαν προνοήσει να γνωστοποιήσουν και συγκεκριμένα βήματα για την επόμενη ημέρα μιας «απόρριψης της μοναδικής λύσης του μνημονίου».  

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ..για το χρέος και το ευρώ αλλά ακόμη και για τα φάρμακα, το πετρέλαιο και τα άδεια ράφια.. Γιατί σε αυτά επάνω γεννιέται ο φόβος. Γιατί σε αυτά επάνω χτίζεται η εξουσία. Στην πραγματικότητα μας.

Με ένα στόμα και τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και πολλά άλλα ΜΜΕ. Οι τρεις τελευταίες μέρες αποκάλυψαν με αδιάσειστο τρόπο το ρόλο και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν και δικαίωσαν όσους τα έχουν λοιδορήσει και περιφρονήσει εδώ και καιρό:  μόνο καταστροφολογία.  Τα ρεπορτάζ με τη «γνώμη των ειδικών για το ενδεχόμενο χρεωκοπίας» εντελώς τυχαία φιλοξένησαν μόνο όσους συμφωνούν (δύο φαίνεται ότι έχουν μείνει όλοι και όλοι) εκείνους τους «ειδικούς» που συμμερίζονται την άποψη Βενιζέλου.  Μετά..σκασμός.
 
Μη τολμήσει και μιλήσει κανείς. Μην τολμήσει και πει τίποτε διαφορετικό. Το ίδιο και χθες το απόγευμα. Να βουλιάζει η Αθήνα από τον κόσμο, αλλά να μην θεωρείται, ως συνήθως, είδηση. Σε αντίθεση με άλλες φορές δεν θεωρήθηκε καν είδηση, η κολοσσιαίου μεγέθους αστυνομική επιχείρηση κατά των εντελώς ειρηνικών διαδηλωτών. Με τη ρίψη χημικών κατά του κόσμου. Έτσι απλά. Χωρίς τίποτε άλλο. Η εντολή ήταν προφανής: να αδειάσουν οι δρόμοι. Να φύγουν οι ενοχλητικοί από τους δρόμους. Να μάθουν να μην μιλάνε. Με οποιοδήποτε κόστος. Και όσο δεν έφευγαν τόσο περισσότερα χημικά έπεφταν.  Γιατί πώς αλλιώς ν΄ αντιμετωπίσει κανείς, ας πούμε, τους «μαινόμενους» Μ. Γλέζο και Μ. Θεοδωράκη; Κι όμως… ούτε αυτό στάθηκε ικανό να υπάρξει ροή ειδήσεων από το κέντρο της Αθήνας.
 

Όχι… Η ροή ήρθε όταν στο παιχνίδι μπήκαν τα γνωστά «όπλα»: το χάος, τα επεισόδια, η καταστροφή. Και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό για να διωχθεί επιτέλους ο ενοχλητικός κόσμος από τους δρόμους. Τυφλή καταστροφή, λεηλασία. Χαρακτηριστικά που αντικειμενικά δεν έχουν καμία σχέση με το λαϊκό κίνημα αλλά το υπονομεύουν. Και μάλιστα, για άλλη μια φορά, τόσο καλά οργανωμένα. Και μέσα στους καπνούς και τα αποκαΐδια να ασελγήσουν οι τρομολάγνοι για να πουν: να, αυτή είναι μια εικόνα χρεωκοπίας, αυτή θα είναι η καθημερινότητά σας. Λες και η καθημερινή βία της ανέχειας, της ανεργίας, της φτώχειας και του φόβου που μας έχουν επιβάλλει, της λογικής να κοιτάμε ο ένας τον άλλον σαν εχθρό, της νοοτροπίας να πατήσουμε επί πτωμάτων για να την βγάλουμε, δεν είναι ίδια ή και χειρότερη από τη φλεγόμενη Αθήνα.
 

Τέλος τα ψέματα! Ξημέρωσε άλλη μέρα. Κοινωνικά, πολιτικά έχει ξημερώσει άλλη μέρα σε τούτο τον τόπο. Τώρα, πλέον κρίνονται, ΟΛΟΙ στην πράξη. Κανένα περιθώριο λεκτικών ακροβατισμών και μαξιμαλιστικών γενικόλογων θεωρητικών αλμάτων. ΤΕΛΟΣ. 

Ας μην μας εκπλήξουν τα ακόμη μεγαλύτερα ψέματα, η ακόμη περισσότερη κινδυνολογία, τα πολύ πιο πολύπλοκα μέσα για να μας επιβάλλουν να σκάσουμε, να λουφάξουμε, να φοβηθούμε.  Να πεθαίνουμε καθημερινά εμείς, για να επιβιώσουν τα δικά τους κέρδη.  

Δεν τίθεται θέμα επιλογής. Είναι, όντως, θέμα μονόδρομου. Είναι θέμα ζωής και όχι απλώς επιβίωσης. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Είναι ή εμείς που παράγουμε με τον ιδρώτα μας τον πλούτο ή αυτοί που τον εκμεταλλεύονται, τον σωρεύουν και όταν ζορίζονται, κόβουν από τη δική μας ζωή με ανεργία, φτώχεια, διχασμό, χειραγώγηση, εξαγορά, πόλεμο. Είναι ή εμείς ή αυτοί.

«Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
«σώπα».

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :»εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ…. σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα»

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο ,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….»

ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ, «Σώπα, Μη Μιλάς!»

πηγή: inprecor.gr/