Παρότι κυβερνήσεις και θεσμοί της ΕΕ με επαναλαμβανόμενο τρόπο περιορίζουν την κρίση στην «μεμονωμένη» περίπτωση της Ελλάδας, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μοιάζει να είναι το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Φαίνεται ότι σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη κανείς/μια δεν ζει μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του/της και η λιτότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθεί ότι έχει οικοδομηθεί σε δεκαετίες· διάσωση μέσω πνιγμού, χτίσιμο μέσω κατεδάφισης μοιάζει να είναι το δόγμα της πολιτικής και οικονομικής ορθοδοξίας.
Παρότι αρκετές πολιτικές δυνάμεις είχαν σε πολλές περιστάσεις προβλέψει τις τραγικές συνέπειες αυτής της συγκεκριμένης μορφής ανάπτυξης που το μετα-φορντιστικό καθεστώς συσσώρευσης και η αχαλίνωτη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας θα προκαλούσε για το σύνολο των κοινωνιών, φαίνεται ότι το γενικό αίσθημα, ακόμα και μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, κυριαρχείται από ένα αμήχανο μούδιασμα. Φαίνεται ότι η επαλήθευση των προβλέψεων επαναλαμβάνεται πάντα και μόνο ως τραγωδία.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα μοιάζει να είναι ο παραδειγματικός χώρος, όπου αυτή η θύελλα σαρώνει μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εν συντομία όλες τις δομές κοινωνικού κράτους, καθώς και τα πολιτικά δικαιώματα που επιβίωσαν από τη μεταπολεμική συναίνεση. Το ελληνικό πείραμα για τις τελικές δοκιμές του ευρωπαϊκού μέλλοντος συντελείται με καθαρό και χωρίς περιστροφές τρόπο.
Ωστόσο, εκτός από την ενορχηστρωμένη από την ελληνική κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ επιβολή που λεηλατεί κάθε υλικό και συμβολικό, πραγματικό και ψευδεπίγραφο δείγμα αξιοπρέπειας, φαίνεται ότι αυτό που εντείνεται σε αυτόν τον κηρυγμένο πόλεμο είναι και οι απαντήσεις του αντιπάλου. Η συνεχής κλιμάκωση των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην τερατουργία των επαναλαμβανόμενων μέτρων λιτότητας γεννά όλο και πιο πολυάριθμα και όλο και πιο εξοργισμένα τέρατα άρνησης.
Φαίνεται ότι η αντίσταση δεν είναι αρκετή· ούτε η διαφυγή. Αυτό που έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία δυο χρόνια είναι ότι το ζήτημα που τίθεται/επιβάλλεται από αναρίθμητες υποκειμενικότητες δεν είναι η αντίσταση ενάντια στις επιθέσεις, ούτε η οικοδόμηση εναλλακτικών διαφυγής· είναι απλά και καθαρά η μη διατυπωμένη, άναρθρη, συνεπώς ασύλληπτη, απρόβλεπτη και τρομαχτική άρνηση.
Ως ανώνυμο, αδιαμόρφωτο και μη διαμορφώσιμο κομμάτι αυτού του μη αντιπροσωπεύσιμου κινήματος, προσκαλούμε όποιον και όποιαν είναι μέρος αυτής της σκόρπιας, σαστισμένης και μπερδεμένης σκέψης και δράσης του δρόμου να έρθουν και να διαμορφώσουν μια διήμερη Ανοιχτή συνέλευση στην Αθήνα, όπου τα τέρατα της κρίσης από τον παγκόσμιο ευρωπαϊκό νότο (από το Λονδίνο ως τη Μαδρίτη και από το Βερολίνο ως τη Ρώμη), καθώς και από τους ξεσηκωμούς και τις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική θα ανταλλάξουν εμπειρίες και ιδέες με στόχο να μολύνουν περισσότερο τα ευρωπαϊκά αουτσάιντερ (underdogs) με απελπισμένη οργή και ελπιδοφόρο φόβο.
Αμέσως μετά τη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010 στην Αθήνα, ο Economist είχε στο εξώφυλλό του μια εικόνα από την Αθήνα με τον τίτλο «Προσεχώς σε μια πόλη δίπλα σας;» (‘Coming to a city near you?’). Σήμερα αντικαθιστούμε το ερωτηματικό με θαυμαστικό. Τα δίκτυα που συνδέουν το Σύνταγμα με την Ταχρίρ, τη Βαρκελώνη, το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη είναι πιο δυνατά από ποτέ· σαν μια αλυσίδα από γεγονότα, καταλήψεις, διαδηλώσεις, οι πρωτοβουλίες για συλλογική και αδιαμεσολάβητη άρνηση διεθνοποιούνται.
Καλούμε όλες και όλους, ατομικά και συλλογικά, να έρθουν στη συνέλευση προκειμένου να σκεφτούμε από κοινού πώς μπορούμε να διασπείρουμε αυτή την απόλυτη άρνηση και να βρούμε τρόπους να δουλέψουμε μαζί ενάντια στο οικονομικό και πολιτικό δόγμα της κρίσης, ανεξάρτητα από εθνικά, οικονομικά και πολιτικά σύνορα. Ο στόχος μας είναι να ανοιχτούμε στις ποικίλες μορφές ενεργού και απόλυτης άρνησης που αναδύονται στις καθημερινές αλληλοσυνδεόμενες ζωές μας και να δημιουργήσουμε κοινούς χώρους και χρόνους αγώνων, πρακτικών και δράσεων.
Αθήνα, 21-22 Μαρτίου 2012
Κατάληψη θεάτρου Εμπρός
Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή
Πηγή: http://resistancecomesfirst.wordpress.com/
____________
Ακολουθούν σχετικά ηλεκτρονικά μηνύματα-προσκλήσεις στα αγγλικά
---------- Forwarded message ----------
From: <acab@riseup.net>
Date: 2012/3/6
Subject: [KLF] Syntagma is calling... We’re ready and willing!
To: makeouruniversity@googlegroups.com
Dear all,
the following text is a proposal for a KLF document for the Athens
transnational assembly. From Italy a lot of activists are going to
participate, how about other countries?
If this document it's ok, we can send it to greek comrades and publish in
our website.
See you soon!
Syntagma is calling... We’re ready and willing!
2011 was undoubtedly the year in which global resistance movements were
finally able to establish themselves in word and deed against the crisis.
From the USA to Russia, from North Africa to Europe, a potent acceleration
of social conflict allowed access to novel opportunities and perspectives
for the present; and to a future contrary to that which the 1% of bankers
and global financiers would impose. From the general strike in Oakland to
the occupation of Wall Street; from Tahir Square to the Bourghiba Avenue;
from the UK riots to the Spanish Acampadas; communal organisation created
experiences that encapsulated the reappropriation of time and space,
knowledge and communal wealth; experiences which had the intelligence to
discern, within the framework of trans-national connectedness, a strategic
opportunity and direction. In this context, the 15th of October of last
year was a first attempt to understand, in a manner clearly not yet
sufficient, what it means to construct instances of communal struggle on a
global scale.
Since then much has changed.
Reforms in the name of Austerity and the blackmail of indebtedness have
become the unquestionable paradigms of neoliberal politics, allowing the
Central European Bank and the various other groups that manage financial
markets to impose changes of government in many South European countries.
Let us be clear: we have no nostalgia for national sovereignty; who seeks
to restore it is not an alternative to the financial dictatorship but
rather fully complicit in it. For this reason our political challenge for
transformation is proposed on a level strictly European and
trans-national.
In this context Greece has been reserved as the laboratory in which to
experiment with the politics of austerity, which up to now constitute the
complete and utter robbery of the life of an entire population. A massive
social opposition was not enough to stop the destruction, and we believe
that the only possible way to respond is to enact a truly trans-national
level of social conflict. We are aware that Greece is close to us and
speaks to us all.
For this reason we consider as being of the utmost importance the appeal
from Athens for a trans-national gathering by the name of “Coming to a
city near you!” to be held on the 21st and 22nd of March at the occupied
Empros Theatre.
After having met each other roughly a year ago in Paris after the very
important meeting in Tunisia of last autumn, we believe that this meeting
in Athens represents a new extraordinary opportunity to continue the
construction of a process of formation of an autonomous network on an
international scale that has its origin in the world of precarity and
living knowledge. We will also be in Athens to better organise and
inaugurate a fresh spring of struggle and movement towards a May that is
being seen more and more all over the world as the month in which to
experiment with new forms of communal action.
K.nowledge L.iberation F.ront
> Dear all,
> The activists from Greece call for a transnational open assembly of the
> struggles the 21st and 22nd of March. Find below the call, that comes from
> a central place of resistance against austerity policies. I think it's a
> great and decisive occasion for the Knowledge Liberation Front to meet, to
> contribute to the initiative, to share practices among movements and
> conflicts, to organize new forms and days of common action. So let's
> circulate the call and organize our participation! What do you think
> about?
> Let's keep in fight!
>
> Transnational open assembly
>
> “Coming to a city near you!”
>
>
>
> Athens, 21-22 March 2012
>
> Occupied theatre Empros
>
> Riga Pallamidou 2, Psyrri
>
> Even though
> EU governments and institutions repeatedly confine crisis to the
> ‘exceptional’
> case of Greece, the state of emergency seems to be the spectre that is
> haunting
> Europe. It seems that in one of the richest areas of the globe, no one is
> living within their means and austerity is the only way to rescue whatever
> has
> been built for decades; rescuing by drowning, building by demolishing
> seems to
> be the dogma of political and economic orthodoxy.
>
> Even though
> several political forces had in many instances predicted the tragic
> outcomes of
> this specific form of development that the post-fordist regime of
> accumulation
> and the unleashed financialisation of the economy would engender for
> societies
> at large, it seems that the general feeling, even among the most radical,
> is
> dominated by an uncomfortable numb. It seems that verification of
> prediction repeats itself always and only as tragedy.
>
> Greece,
> however, seems to be the lieu par
> excellence, where this tornado, ravages wages, pensions, social benefits,
> in brief all welfare structures, and political rights that had survived
> from
> the post-war consensus. The Greek
> experiment for the fine-tuning of the European future takes place in a
> clear and unequivocal way.
>
> However,
> apart from the imposition orchestrated by the Greek government, the EU and
> the
> IMF looting of any material and symbolic, real and illusionary sign of
> dignity,
> it seems that what is intensified in this declared war are the responses
> of the
> opponent. The ongoing escalation of social struggles against the
> monstrosity of
> recurrent austerity measures gives birth to more and more numerous and
> more
> outraged monsters of refusal.
>
> It seems that
> resistance is not enough; neither escape. What has been proven in
> recurrent
> instances during the past two years is that the question (im)posed by
> innumerable subjectivities is not that of resistance against the attacks,
> neither the construction of evading alternatives; it is simply and purely
> the
> unformulated, speechless, hence ungraspable, unpredictable and fearful
> refusal.
>
>
> As anonymous,
> unformed and unformable part of this non-representable movement, we invite
> everyone who is part of this scattered, bewildered and confused street
> thought
> and action to come and form a two-day Open assembly in Athens, where the
> monsters of crisis from the global European South
> (from London to Madrid and from Berlin to Rome), as well as from the
> upheavals
> and insurrections in North Africa will exchange experience and ideas in
> order
> to further contaminate the European underdogs with hopeless rage and
> hopeful
> fear.
>
> Following the
> 5th of May 2010 demonstration in Athens, the Economist published in
> its front-page an image from Athens with the title ‘Coming to a city near
> you?’. Today we replace the question mark with an exclamation mark. The
> networks that link Syntagma with Tahrir, Barcelona, London or New York are
> stronger than ever; like a chain of events,
> occupations, demonstrations, initiatives for collective and un-mediated
> refusal
> become transnational.
>
> We invite
> everyone individually and collectively to come to the assembly in order to
> think in common how we can disperse this absolute refusal and find ways to
> work
> together against the economic and political dogma of the crisis across
> established national, economic and political borders. Our aim is to open
> up to
> the various forms of active and absolute refusal that emerge in our every
> day
> interconnected lives, and to create common time and spaces of struggles,
> practices and actions.
>
>
>
> If you want more information and especially
> if you want to send ideas, please go to
> http://resistancecomesfirst.wordpress.com/ or
> send email to syntagmacalling@gmail.com
>
>
>
>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου