Οι οικονομικοί δολοφόνοι του λαού μας και εμείς

Αυτή η κυβέρνηση των οικονομικών δολοφόνων του λαού μας συγκροτήθηκε με κύριο στόχο –σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις της-  την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

του Γ. Γ.

Επειδή κάποιοι έχουν μικρή μνήμη να θυμίσουμε κάποιους από τους στόχους που έθεταν Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης,  στην προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων που σήμερα συγκυβερνούν:

•  Παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο τουλάχιστον χρόνια. Ο δημοσιονομικός στόχος για το τέλος της περιόδου προσαρμογής κατανέμεται σε περισσότερα οικονομικά έτη, για τη στήριξη της ζήτησης, της ανάπτυξης, της απασχόλησης. Έτσι, ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επί πλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και την στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, καθώς και μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
 

•  Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται στο επίπεδο που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σύμφωνα με το οποίο το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Αυτό περιλαμβάνει και την ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
 

•  Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κλπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα.

Αυτά δήλωναν όταν σχημάτιζαν κυβέρνηση.

Και σήμερα τι κάνουν; Σφαγιάζουν προνοιακά και κοινωνικά επιδόματα, -πετώντας στον καιάδα τις πιο ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες-, βάζουν μαχαίρι στις  δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού που αφορούν σε Υγεία, Παιδεία κ.ά., ενώ  ταυτόχρονα, ετοιμάζουν παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων.
 

Κι όλα αυτά γιατί τα γιουσουφάκια που παριστάνουν την «υπεύθυνη κυβέρνηση», θέλουν να δείξουν «καλή διαγωγή» στους επικυρίαρχους του ελληνικού κράτους και να εξοικονομήσουν κονδύλια  πάνω από 11,7 δισ. ευρώ όπως επιβάλλει το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής» 2013-2014.

Σε μια κοινωνία που αγκομαχεί, σε ένα λαό που βιώνει ύφεση τουλάχιστον 7% έχοντας 1.200.000 ανέργους, έρχονται για να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Είναι παρανοϊκοί ή μισούν τόσο τα λαϊκά στρώματα; Τίποτα απ' τα δυο. Υπηρετούν τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης  και των ξένων προστατών τους.  

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας και φυσικά το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της εντάσσεται, συνειδητά και προδοτικά, στους διεθνείς σχεδιασμούς της κοινωνικής καταστροφής, του γενικού ισοπεδώματος της ελληνικής κοινωνίας, ώστε πάνω στα κοινωνικά ερείπια που θα προκύψουν απ’ την μνημονιακή πολιτική  να οικοδομηθεί η νέα καπιταλιστική κερδοφορία, με εργάτες είλωτες, λεηλατώντας παράλληλα τον κοινωνικό πλούτο της χώρας.

Και καλά τα αστικά κόμματα. Είναι δυνατόν η ΔΗΜΑΡ, έστω και κατ’ όνομα αριστερό κόμμα να παρουσιάζεται βασιλικότερη του βασιλέως στις επιθυμίες των δανειστών τοκογλύφων του ελληνικού κράτους; Να βγαίνει π.χ ο γραμματέας της ΚΕ της Σπύρος Λυκούδης και να «μαλώνει» τους υπουργούς γιατί δεν εκτελούν όπως θα ήθελε ο ίδιος τις εντολές της τρόικας;

Τους ψήφισε ο λαός θα πει κάποιος. Ναι, τους ψήφισε ο λαός, κάτω από τρομοκρατικά διλλήματα, εκβιασμούς, ψεύτικες υποσχέσεις.
 

Και αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να τους ανεχθεί; Όταν τα κόμματα που απαρτίζουν το σημερινό μαύρο κυβερνητικό μπλοκ ζητούσαν την ψήφο του λαού άλλα του έταζαν και αποδείχτηκε –για ακόμα μια φορά- ότι τον εξαπάτησαν. (Οι εκλογές, κατά την πάγια αντίληψη μου δεν είναι ο προνομιακός χώρος για την αριστερά, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).

 

Και αφού σήμερα διαπιστώνει, ότι εξαπατήθηκε γιατί δεν αντιδρά; Αυτό είναι το κομβικό ερώτημα που στην απάντησή του πρέπει να συμπεριλάβουμε, κατά την άποψη μου, και τις τεράστιες ευθύνες της αριστεράς. Όταν για δεκαετίες διαπαιδαγωγείς τον κόσμο στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, όταν καταδικάζεις κάθε τύπου λαϊκή αντιβία, όταν οι μορφές πάλης που χρησιμοποιείς είναι ατελέσφορες και εδραιώνουν την άποψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, πώς έχεις την απαίτηση ο λαός να αντιδράσει;  Πώς να μην κυριαρχήσει ο ατομικισμός, η παθητικότητα η μοιρολατρία σε πλατειά τμήματα του κόσμου;

Φυσικά η ιστορία δεν γράφεται ευθύγραμμα και μπορεί ένα τυχαίο γεγονός να φέρει τα πάνω κάτω, αφού η οργή και η αγανάκτηση κοχλάζει στα εργατικά στρώματα. Ακόμα όμως κι αυτό να γίνει δεν μπορεί το αυθόρμητο να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα αν δεν μπολιαστεί με το συνειδητό. Και εδώ δημιουργείται αυθόρμητα άλλο ερώτημα.  

Υπάρχει σήμερα στην χώρα μας μαζική ταξική οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης;

πηγή:  tsak-giorgis.blogspot.gr