«Οι μετανάστες μας ρίχνουν τα μεροκάματα. Μας
παίρνουν τις δουλειές!»
Αν οι
μετανάστες ρίχνουν τα μεροκάματα και μας παίρνουν τις δουλειές, πώς
δικαιολογούνται οι εξαγγελίες για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα, στον
οποίο δεν εργάζονται μετανάστες;
Γιατί υπάρχουν άνεργοι γιατροί, δικηγόροι,
δάσκαλοι, κλάδοι στους οποίους η παρουσία μεταναστών είναι ανύπαρκτη; Και
δηλαδή, για να έχουμε καλό ερώτημα: οι μετανάστες πλουτίζουν εις βάρος μας; Οι
μετανάστες μας ζητάνε κάθε πρωί επίμονα το νοίκι; Οι μετανάστες μας κόβουν τους
μισθούς και μας απολύουν; Οι μετανάστες διαλύουν τις συγκοινωνίες και
εξαφανίζουν τις συντάξεις;
«Οι μετανάστες είναι πολλοί. Δεν τους σηκώνει η
χώρα!»
Φαίνεται
όμως πως και οι ντόπιοι “είμαστε πολλοί” και η “χώρα δεν μας σηκώνει”! Τα
αφεντικά μας μετρούν, μας ξαναμετρούν και όλο και περισσεύουμε.
Με τις μαζικές
απολύσεις, την περικοπή επιδομάτων για τους ανέργους, τις έγκυες γυναίκες
κ.ο.κ. δείχνουν έμπρακτα πώς θα ξεφορτωθούν το βάρος (ναι, εμείς είμαστε
αυτοί). Κι αν οι μετανάστες είναι σήμερα αυτοί που “δεν χωράνε” οδηγούμενοι σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, αύριο θα είναι οι άνεργοι, οι
άποροι, οι γυναίκες, οι άστεγοι. Οπότε για το οικονομικό σύστημα όλοι στο ίδιο
καζάνι βράζουμε, όλοι περισσεύουμε.
«Δεν τους προσκαλέσαμε. Να φύγουν!»
Ούτε οι
ίδιοι προσκάλεσαν όλους του στρατούς του κόσμου στα μέρη τους. Μετά το 2001, με
το εγκληματικό πρόσχημα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” οι χώρες προέλευσης
των μεταναστών που ζούνε σήμερα στη χώρα μας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ…)
ισοπεδώθηκαν, αναγκάζοντάς τους να τις εγκαταλείψουν. Το ελληνικό κράτος όχι
μόνο δεν ήταν (και είναι) αμέτοχο σε αυτούς τους πολέμους, αλλά συμμετείχε
εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ελληνικών αφεντικών που πάνω στα πτώματα είδανε
επενδύσεις.
«Και μένα τι με νοιάζουν όλα αυτά; Εγώ θέλω την
ησυχία μου…»
Τα
μεταναστευτικά ρεύματα από την Ελλάδα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς.
Αυστραλία, Αμερική, Γερμανία… Η καπιταλιστική κρίση όμως δεν είναι ελληνικό
φρούτο. Όταν ακούμε για κρίση η επόμενη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό πρέπει
να είναι η μετανάστευση. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που ήδη εγκαταλείπουν
μαζικά τη χώρα μόνο ροδοπέταλα δεν θα συναντήσουν στο δρόμο τους. Η εργασιακή
επισφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια, ο ρατσισμός δεν θα αφορούν πλέον μόνο τους
προερχόμενους από τις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά και τους μέχρι
προσφάτως ευημερούντες Ευρωπαίους (βλ.εμάς). Οπότε στην εικόνα του μετανάστη
πρέπει να βλέπουμε την εικόνα από το δικό μας μέλλον. Στο χέρι μας είναι να
κατανοήσουμε πως ντόπιοι και μετανάστες βράζουμε στο ίδιο καζάνι της φτώχειας,
και μόνο με κοινούς αγώνες θα καταφέρουμε να το τουμπάρουμε.
«Και σαν τι να γίνει δηλαδή…;»
Όλοι εμείς,
ντόπιοι και μετανάστες, μπορούμε να «χτίσουμε» δομές αλληλεγγύης (π.χ
συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια ρούχων) σε κάθε γειτονιά -από το
Μαντούκι μέχρι τη Γαρίτσα- με σκοπό να λειτουργήσουν σαν κινήσεις αντιμετώπισης
της φτώχειας που αντιμετωπίζουμε όλοι, αλλά και σαν πεδία γνωριμίας και
συγκρότησης σχέσεων μεταξύ μας.
Μπορούμε επίσης δημιουργώντας
πρωτοβουλίες/ομάδες ατόμων να προστατεύουμε τους μετανάστες γείτονές μας από
τις εξώσεις που αυξάνονται το τελευταίο διάστημα, εκφράζοντας έτσι έμπρακτα
πως, στις γειτονιές μας τα κοινά της στέγης και του φαγητού είναι κτήμα όλων!
Πηγή:efimeridadrasi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου