Ο λοιμός που ζούμε κι ο λιμός που μας ταϊζουν (με αφορμή τα γεγονότα στην Πάτρα…)

Μετανάστης εγκληματεί: όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες.
Ιερόδουλη οροθετική: όλες οι οροθετικές είναι αλλοδαπές.
Βιασμός γυναίκας σε άλσος: εκεί τριγύρω είχα δει ασιάτες.
Ανεργία: οι μετανάστες μας κλέβουν τη δουλειά.
Αφρική: αυτοί δεν ξέρουν τι σημαίνει πολιτισμός.
Περίληψη περιγραφής άγνωστου μετανάστη από τα ΜΜΕ

Η πρόσφατη δολοφονία ενός νεαρού στην Πάτρα δε θα μπορούσε να μην πυροδοτήσει το καθημερινό πλέον ντελίριο του ρατσισμού. Άλλη «ράτσα». Δολοφόνοι, βιαστές, άρρωστοι, κλέφτες, μαφιόζοι ή κακομοίρηδες. Άλλοι από μας. Ξεχωριστό πεδίο της κοινωνίας. Δοχείο για να αντλούν οι ελληναράδες μια φθηνή πουτάνα, έναν ανασφάλιστο εργάτη, δυο-τρεις καλοθελητές για τα κουβαλήματα της Κυριακής και μια ταλαίπωρη να ξεσκατίζει την κατάκοιτη γιαγιά.

Σκλάβοι στη χώρα τους αποφάσισαν να έρθουν και γίναν σκλάβοι του «ελεύθερου κόσμου». Εκμεταλλευόμενοι από την πρώτη στιγμή του ταξιδιού τους από διακινητές και γδαρμένοι από τους τοπικούς μπάτσους κάθε χώρας απ’όπου πέρασαν, φτάσαν εδώ περιμένοντας να φύγουν παραπέρα.
Ώρες ατέλειωτης αναμονής και εξαθλίωσης, ζωές τσακισμένες.

Κι εδώ τσιμουδιά!

Για το πώς στοιβάζονται είτε στα γκέτο που δημιουργούν οι ίδιοι για να επιβιώσουν είτε στα στρατόπεδα που τους ετοιμάζει η «πολιτισμένη μας χώρα», ούτε λέξη. Για την «άνθιση της οικοδομής» ή την «ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής» και το πόσο συνέβαλε η ανασφάλιστη εργασία του «παράνομου» στη γενίκευση του «εθνικού πλούτου» μέσω της εκμετάλλευσης, οι επιτήδειοι προσκυνημένοι σχολιαστές απαντούν ότι «η περίθαλψη των “λαθραίων” στοιχίζει στον ελληνικό λαό».
Ο εμφύλιος των φτωχών εξασφαλίζει τη μακροζωία των πλουσίων.

Αυτό «προ κρίσης».

Στο πεδίο της αυξανόμενης ανέχειας ο «εσωτερικός εχθρός» επισκιάζει τα πραγματικά αίτια. Ο μετανάστης, εύκολη λεία για τους εμετικούς πολιτικούς προεκλογικούς λόγους, γίνεται έκθεμα στο τσίρκο της «ενημέρωσης». Επινοούνται «περιστατικά», διογκώνονται άλλα, δημιουργείται διάχυτη ανασφάλεια, που με τον καιρό γίνεται φόβος. Διασπείρονται άσχετα «νέα» από «ομάδες προστασίας που φροντίζουν τις επικίνδυνες γειτονιές»: τα ανθρωποειδή φασιστάκια βρίσκουν επιτέλους τον τρόπο να διαφημίζονται. Σε έναν αχταρμά «εθνικής περηφάνιας» όπου ο αντιμνημονιακός λόγος προσπαθεί απεγνωσμένα να ταιριάξει την αποχώρηση από τα γερμανικά συμφέροντα με το μίσος του μετανάστη που βρίσκεται εδώ λόγω των γερμανικών (και λοιπών συμμάχων του οικονομικού και στρατιωτικού επεκτατισμού) συμφερόντων, ο «νοικοκύρης», κρεμασμένος από τα χείλη του τηλεπαρουσιαστή, αποφασίζει «ελαφρά τη συνείδηση» ότι ο Χασάν, ο Μαχμούτ κι ο Πόγκα είναι από σήμερα αυτοί που φταίν γιατί δε θα πάρει σύνταξη.

Εδώ επιστρατεύονται όλες οι πιθανές στρατηγικές χειραγώγησης των ηλιθίων. Από την «υγειονομική βόμβα» του Λοβέρδου που «έκλεψε» την ιδέα από τα γκέτο των εβραίων του μεσοπολέμου ως τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών που λειτούργησε σαν το «παλιό καλό» κυνήγι μαγισσών, οι στερεοτυπικές αναθυμιάσεις του κανιβαλισμού εισχωρούν ολοένα και βαθύτερα στην α-συνείδηση του φρικαρισμένου. «Ανέχεται» να δέρνουν δυο γείτονες «λίγο» το Χασάν, «κλείνει τα μάτια» που ο Μαχμούτ γύρισε από το τμήμα με μώλωπες, χαίρεται που η κόρη του δεν κάνει πια παρέα τον Πόγκα που εξαφανίστηκε από την πλατεία γιατί «ποτέ δεν ξέρεις».

Ο εκφασισμός είναι ολοκληρωτικός. Είναι παντού. Στην προσπάθεια του αστικού τσίρκου να ονομάζει «τσουνάμι» και «εξωτερικό εχθρό» την κρίση που δημιούργησε προστίθεται η «απόδοση ευθύνης» στους πιο ευάλωτους. Σε αυτούς που δε θα βρουν καταφύγιο πουθενά να δικαιωθούν. Σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς στύφτηκαν από τα αφεντικά που πλέον μπορούν και να διαλέγουν ντόπιους εξαθλιωμένους.

Οι πρώην νονοί και μαφιόζοι βρίσκουν «καινοτόμα» δουλειά. Κάτω από τις εντολές τους, φουσκωτά ανθρωποειδή και καχεκτικοί λυσσασμένοι συμπαρατάσσονται για ένα σκοπό: «αίμα και τιμή». «Ελληνικό» αίμα για μια «εθνική» τιμή. Πουλούν προστασία όπως έκαναν τη νύχτα. Έχουν πείρα, έχουν λοστούς, έχουν κέρδος: είναι πολλά τα λεφτά μιας εισόδου στη Βουλή. Έχει και ασυλία.

Κάτω από το πρόταγμα της «τάξης» και το ιδεώδες της ζούγκλας, πιτσιρίκια δοκιμάζουν αν είναι οι δυνατότεροι σε περαστικούς Πακιστανούς, παππούδες θυμούνται την ένδοξη εφταετία και ανθρωπάκια που κοιμήθηκαν με το έθνος παραμάσχαλα ξυπνούν με τη μούμια του ναζισμού.

Συντεταγμένα, οι συμμαχίες της αστικής νομιμότητας συσπειρώνονται γύρω από κοινό κέρδος, σπέρνοντας φόβο και καταστολή. Φροντίζουν την εικόνα τους, παραπλανούν, συγκαλύπτουν, χειραγωγούν και στέλνουν κρυφά τα «μπράτσα» για τις βρωμοδουλειές τους.
Ο εμφύλιος των φτωχών εξασφαλίζει τη μακροζωία των πλουσίων.

Αυτό μέχρι χθες.

Τα γεγονότα της Πάτρας έχουν μια ιδιαιτερότητα: υποψήφιος βουλευτής της Χρυσής Αυγής με κράνος και παλούκι οδηγεί τους «αγανακτισμένους περιοίκους» στο εργοστάσιο της Πειραϊκής. Υποψήφιος κόμματος εξουσίας επικαλείται την αυτοδικία. Μουντζώνει τη νομιμότητα, τη δικαιοσύνη και το κράτος ζητιανεύοντας ταυτόχρονα την είσοδό του στη Βουλή.
Αμήχανοι περίοικοι διχοτομούνται: άλλοι αποχωρούν ενώ τα δολοφονικά «τάγματα» προσπαθούν να «εκδικηθούν» τη δολοφονία, άλλοι συμβάλλουν είτε με το βλέμμα τους είτε με τη συνενοχή τους στο ρατσιστικό παραλήρημα μίσους.

Άλλη μια επιτυχία του καθεστώτος: με τη «σύγκρουση» των χρυσαυγιτών με τους μπάτσους, οικειοποιούνται μια τάχα «ανατρεπτική» δράση ενώ φαινομενικά, η «δημοκρατική νομιμότητα» έχει προσπαθήσει να τους ανατρέψει…αλλά μάταια…εκείνοι ήταν πιο δυνατοί…εκείνοι είχαν «το πάθος» του δικαίου, του αδικημένου, του προστάτη. Είναι αλήθεια ότι περίοικοι της Πειραϊκής-Πατραϊκής διαισθάνθηκαν την κρύα ανάσα του φασισμού όταν οι εγκάθετοι μαχαιροβγάλτες στοιχήθηκαν σε τριάδες για να «ξεβρωμίσουν τον τόπο»… 

Ίσως διαισθάνθηκαν ότι αυτές οι τριάδες μπορεί να ήρθαν αυτή τη φορά για τους μετανάστες αλλά θα επανέλθουν μεθαύριο αν ο «τόπος» δεν υπακούσει στο «εγέρθητι» του «αρχηγού». Και τότε ο στόχος θα είναι οι κάτοικοι. Γιατί οι φασίστες αναγνωρίζουν τον εχθρό τους σε ό,τι δεν είναι φασισμός… Είναι πασιφανές εξάλλου ότι στο θέατρο της αστικής δημοκρατίας, ο εμφύλιος των φτωχών εξασφαλίζει τη μακροζωία των πλουσίων.

Μετράμε τους νεκρούς μας. Δεκάδες αυτοκτονίες σε λίγες εβδομάδες. Οι δολοφόνοι του κράτους και των κοινωνικών «αδιεξόδων» προσπαθούν να τη γλιτώσουν. Οι δολοφόνοι των αγωνιστών μπαίνουν στη Βουλή. Οι δολοφόνοι των μεταναστών καταστέλλουν την οργή των διαδηλωτών.
 
Τα σκυλιά των αφεντικών και τα σκυλιά του κράτους, φρουροί της σήψης ενωμένοι, παλεύουν να ενωθεί ο φόβος με το μίσος. Λοιμός που απλώνεται σαν κατσαρίδες στα υπόγεια, λοιμός χωρίς ιδεολογία, μόνο με φόντο τους «μέσα» και τους «έξω», μόνο με «δικός μου» και «εχθρός μου», με στόχο μόνο να γλύφουν καλά τη «μαμά πατρίδα» που θα τους δώσει λίγο από τα κέρδη των αγορών, των τραπεζιτών και των αφεντικών τους. Με αίμα. Με «τιμή».

Λοιμός δεν είναι οι μετανάστες, λοιμός είναι οι φασίστες.

Κι ο λιμός που αναμένεται, αυτό που λένε «κρίση», αυτό που άδειασε την Αφρική και γέμισε καράβια με Ασιάτες, αυτό που θέλουν να μας πλασάρουν ως «μοναδικό μέλλον» σε εφιαλτικά διλήμματα και «αναπόφευκτη μοίρα» στις σαπουνόπερες του «χρέους» έχει μόνο μια απάντηση: αλληλεγγύη στους μετανάστες, αλληλεγγύη στους εξαθλιωμένους, αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους, τους απελπισμένους και τους αγωνιστές.

Αλληλεγγύη μάχιμη, αλληλεγγύη έμπρακτη.
Στον κόσμο που καταρρέει είμαστε εδώ.
Απέναντι στη ξεφτίλα του εκφασισμού, στη ξεφτίλα του φασίστα και στη φθήνια του ελληναρά.
Η οργή έχει τη δική της φωνή. Ρήξη και αλληλεγγύη. Συνεχίζουμε.

Πηγή: http://sinialo.espiv.net/?p=7542