Μια εξαιρετική συνέντευξη του οικονομολόγου, καθηγητή και αρθρογράφου της Le Monde Diplomatique ο οποίος μιλάει για την παγκόσμια οικονομική φούσκα, την υπερανάπτυξη και την αποανάπτυξη, τις τράπεζες, το θάνατο του καπιταλισμού, την κοινωνία του χρέους και της κατανάλωσης και πολλά άλλα. Κατά την άποψή του το ευρώ καταρρέει, πιθανόν και εντός μηνών, ακολουθεί το δολάριο, ενώ το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα θα περάσει σφοδρή κρίση. Η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα είναι αναπόφευκτη καθώς ιδίως το ευρώ εξυπηρετεί μόνον τις τράπεζες και το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα θα πρέπει να αρνηθεί το χρέος και να σταματήσει την εξυπηρέτησή του, που γίνεται σε διεθνές επίπεδο μόνο για να κερδηθεί χρόνος και να συνεχιστεί για λίγο ακόμα ένα παιχνίδι που ούτως ή άλλως τελειώνει. Θα πρέπει να θέσουμε νέα πρότυπα τοπικής αυτονομίας, νέες αξίες μακριά από τον καταναλωτισμό.
Πηγή: http://www.youtube.com/user/CRETETV
Μεγάλος...αντισυστημικός διανοητής ο Λατούς, που όλως τυχαίως τον προβάλλουν τα καθεστωτικά και "εναλλακτικά" μέσα μαζικά. Το ευρώ λέει εξυπηρετεί μόνο το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, και όχι τα μητροπολιτικά παραγωγικά κέντρα της ΕΕ μέσα στο διεθνοποιημένο σύστημα της αγοράς, όπως η Γερμανία κτλ.,, ενώ απομυζά τις χώρες της περιφέρειας όπως κάνει η ΕΕ για την οποία βέβαια δεν λέει τίποτα (τυχαίο άλλωστε ότι καλούν τους αποαναπτυξιακούς στις Βρυξέλλες για διαλέξεις και... "συμβουλές";)! Και φυσικά για τον Λατούς που δεν αμφισβητεί ποτέ ουσιαστικά την καπιταλιστική αγορά αλλά απλά την αναπόφευκτη δυναμική της (οικονομία ανάπτυξης), και τα συμπτώματα τους, είναι πολύ βολικό να φλυαρεί ακατάπαυστα σχεδόν αποκλειστικά για τα δεινά της ανάπτυξης (τη στιγμή που ο λαός στην περιφέρεια ζητά ανάπτυξη για να επιβιώσει άμεσα από τη συντριβή κάθε παραγωγικής δομής), ενώ παίρνει ως δεδομένα όχι μόνο το οικονομικό σύστημα (που δημιουργεί την ανάπτυξη) αλλά και την αντιπροσωπευτική ψευτο-δημοκρατία. Αλλά δυστυχώς φαίνεται πέφτουν στη λούμπα για άλλη μια φορά της καρα-ρεφορμιστικής αριστεράς και του πλήρους αποπροσανατολισμού της (εσκεμμένης ή μη) και καλοπροαίρετοι διαβασμένοι αγωνιστές και πολίτες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν κατάλαβα αυτή την ακατανίκητη ανάγκη για διαφοροποίηση στους κύκλους της αριστεράς. Δηλαδή ή θα συμφωνήσουμε σε όλα (υπό τον όρο μάλιστα να συμφωνούν οι άλλοι μαζί μας, όχι εμείς με αυτούς) ή αλλιώς δε υπάρχει κανένας κοινός δρόμος; Τελικά μήπως αυτή η νοοτροπία είναι ένα υπέροχο δώρο στο νεοφιλελευθερισμό και το πολιτικό κατεστημένο; Το τι δεν είπε ο Λατούς, το τι δεν καυτηρίασε, έχει ασφαλώς τη σημασία του για την τοποθέτησή του (με ιδεολογικά κριτήρια) στο ευρύ μωσαϊκό των πολυποίκιλων αντισυστημικών τάσεων που εκδηλώνονται στην Ευρώπη και τον κόσμο. Η απο-ανάπτυξη για την οποία μιλάει προφανώς και δεν μπορεί να είναι κοινωνικό πρόταγμα των οικονομικά υπανάπτυκτων λαών της Αφρικής και της Ασίας οι οποίοι πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους (το πώς θα την εξασφαλίσουν είναι τεράστιο θέμα προς συζήτηση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό όμως 1) αποκλείει το να είναι πρόταγμα για τις στρεβλά υπεραναπτυγμένες οικονομίες δεμένες στο άρμα της παγκόσμιας;
2) Για να καταλάβω, εσείς είστε υπέρ της κατανάλωσης; Συμφωνείτε δηλαδή με την κλασική φιλελεύθερη οικονομίστικη αντίληψη, ότι αν δεν καταναλώσουμε τότε δε θα συνεχίσει να υπάρχει ανάπτυξη κι αν σταματήσει αυτή η υδροκεφαλική οικονομική ανάπτυξη τότε το παγκόσμιο σύστημα θα καταρρεύσει και θα πεθάνουμε;
3) Για να σωθεί ο αναπτυσσόμενος κόσμος, πρέπει πρώτα να ακολουθήσει τις ίδιες χρεοκοπημένες καπιταλιστικές συνταγές που ακολουθήσαμε όλοι οι λοιποί «ανεπτυγμένοι» και μετά να κάνει τη στροφή που επιφυλάσσουμε και στους εαυτούς μας; Δεν μπορεί να πάει εξαρχής σε ένα νέο ισορροπημένο μοντέλο κοινωνικο-οικονομικής προόδου;
Περίεργη μου φαίνεται όλη αυτή η σπουδή με την οποία κάποιοι «καλοπροαίρετοι και διαβασμένοι αγωνιστές και πολίτες» σπεύδουν να κατατροπώσουν κάθε αριστερή άποψη που δεν συμπίπτει ακριβώς με τις δικές τους πεποιθήσεις.
Όπως εξάλλου δεν καταλαβαίνω γιατί π.χ. κάποιοι είναι κατά των πρωτοβουλιών για τη διαγραφή του χρέους, με τη δικαιολογία ότι οι πρωτοβουλίες αυτές δεν απαντούν στα συστημικά προβλήματα του καπιταλισμού, άρα είναι αποπροσανατολιστικές! Και ποιος σοφός νους είπε ότι κάθε επιμέρους μέτρο, κάθε βήμα σύγκλισης ή συμφωνίας πρέπει να απαντάει σε ολόκληρη την αριστερή προβληματική, αλλιώς δεν έχει λόγo ύπαρξης! Δεν είναι ΕΝΑ το μέτρο που καταλήγει εκεί που καθένας μας ονειρεύεται. Είναι πολλά. Τι προτείνετε εσείς τέλος πάντων, ή όλα μαζί ή τίποτα;
Λες και η διαγραφή του χρέους αντίκειται στον αριστερό κοινωνισμό! Ερωτώ λοιπόν: έστω ότι πατάμε το κουμπί και έχουμε αμέσως μια κοινωνία έτοιμη για την επόμενη μέρα, τη δημοκρατικά «περιεκτική». Το πρώτο οικονομικό βήμα δε θα ήταν η άρνηση περαιτέρω εξυπηρέτησης του χρέους; Θα ήταν ποτέ δυνατή η εκπόνηση και εφαρμογή οιουδήποτε φιλολαϊκού οικονομικού προγράμματος, οιασδήποτε κοινωνικοπολιτικής προοδευτικής οργάνωσης, υπό το βάρος του περιβόητου χρέους;
Πρώτα απ' όλα η αποκήρυξή του οφείλει να είναι το πρώτο πειστικό μέτρο που θα όφειλε να πάρει μια δημοκρατική κοινωνία αν μη τι άλλο για ιδεολογικούς και σημειολογικούς λόγους! Είναι προφανές ότι η άρνηση του χρέους δεν είναι ικανό βήμα, διότι υπό το σημερινό καθεστώς ακόμα και μετά τη διαγραφή του όλα θα ξανάρχιζαν από την αρχή μέχρι τη δημιουργία ενός νέου. Είναι όμως αναγκαίο βήμα! Πώς μπορεί ένας αριστερός να διαφωνεί μ' αυτό; Αν δηλαδή συμφωνούμε ότι το χρέος δεν πρέπει να αποπληρωθεί διότι δεν υφίσταται, τότε δεν πρέπει να συνδιεκδικήσουμε την παύση πληρωμών του επειδή διαφωνούμε -στο βαθμό που το κάνουμε- στις υπόλοιπες διεκδικήσεις;! Σας φαίνεται λογικό αυτό; Κι αν αντίθετα δε διαφωνούμε τότε γιατί δε δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι ΣΕ ΑΥΤΟ έστω ΜΟΝΟ το σημείο, συμφωνούμε διάολε! Πρέπει η κοινωνία να περιμένει να λύσουμε μεταξύ μας πρώτα ακόμα και τις μικρότερες ιδεολογικές διαφορές -πράγμα που προφανώς δε θα γίνει ποτέ- πριν αποφασίσουμε να κάνουμε από κοινού ένα βήμα;
Mήπως τελικά αυτό που πράγματι φοβόμαστε είναι η σύγκλιση αυτή καθεαυτήν; Μήπως η ατομική και συλλογική μας ταυτότητα αισθανόμαστε ότι δικαιώνεται μόνο μέσω της διαφωνίας κι ότι η συμφωνία με την υπόλοιπη κοινωνία απορροφώντας μας, μας αποδομεί;