της Μαριάννας Τζιαντζή
Το «τέλος της Μεταπολίτευσης» το έχουμε πια συνηθίσει. Είναι και αυτό ένα κινητό χρονικό ορόσημο, καθώς πολλές φορές έχει εξαγγελθεί, ενώ πολλές χρονολογίες ερίζουν για το ποια το ορίζει. Τέλος ρευστό, τελεία χωρίς παύλα. Ένα τέλος που δεν ήταν ένας ξαφνικός αλλά ένας αργός θάνατος, ο οποίος πάντα ερχόταν μαζί με την υπόσχεση μιας καινούργιας γέννας.
Πάντως το τέλος του Πολυτεχνείου δεν έχει έρθει ακόμα. Η γοητεία του ίσως έγκειται και στο ημιτελές του πράγματος, θυμίζοντας εκείνον που έλεγε ότι η Αφροδίτη της Μήλου δεν θα ήταν τόσο όμορφη αν διέθετε και τα δυο της χέρια.
Μοιάζει και το Πολυτεχνείο με ένα αρχαίο άγαλμα, θαμμένο στη γη. Όχι στα έγκατα, αλλά σχετικά κοντά στην επιφάνεια. Με κάθε νεροποντή, το χώμα ξεπλένεται και κάτι από τη λάμψη και το μυστήριο του μαρμάρου έρχεται στο φως. Ένα μάρμαρο που μερικές φορές δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε, που το ίδιο αρνείται να χρησιμοποιηθεί.
Σύμφωνα με τους γνωστούς (και πολυχρησιμοποιημένους) στίχους, και σήμερα μπορείς να πεις ότι «ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια / που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω».
Το «τέλος της Μεταπολίτευσης» το έχουμε πια συνηθίσει. Είναι και αυτό ένα κινητό χρονικό ορόσημο, καθώς πολλές φορές έχει εξαγγελθεί, ενώ πολλές χρονολογίες ερίζουν για το ποια το ορίζει. Τέλος ρευστό, τελεία χωρίς παύλα. Ένα τέλος που δεν ήταν ένας ξαφνικός αλλά ένας αργός θάνατος, ο οποίος πάντα ερχόταν μαζί με την υπόσχεση μιας καινούργιας γέννας.
Πάντως το τέλος του Πολυτεχνείου δεν έχει έρθει ακόμα. Η γοητεία του ίσως έγκειται και στο ημιτελές του πράγματος, θυμίζοντας εκείνον που έλεγε ότι η Αφροδίτη της Μήλου δεν θα ήταν τόσο όμορφη αν διέθετε και τα δυο της χέρια.
Μοιάζει και το Πολυτεχνείο με ένα αρχαίο άγαλμα, θαμμένο στη γη. Όχι στα έγκατα, αλλά σχετικά κοντά στην επιφάνεια. Με κάθε νεροποντή, το χώμα ξεπλένεται και κάτι από τη λάμψη και το μυστήριο του μαρμάρου έρχεται στο φως. Ένα μάρμαρο που μερικές φορές δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε, που το ίδιο αρνείται να χρησιμοποιηθεί.
Σύμφωνα με τους γνωστούς (και πολυχρησιμοποιημένους) στίχους, και σήμερα μπορείς να πεις ότι «ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια / που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω».
Κι αυτό το κεφάλι δεν ξεπροβάλλει μόνο σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου. Έχει
την κακή συνήθεια να σηκώνεται μέσα από τη σκόνη σε στιγμές ανύποπτες, ακόμα
και όταν όλα φαίνονται χαμένα, τελειωμένα.
Μήπως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι με την ΕΡΤ;
Πώς βρήκαν
τόσοι πολλοί άνθρωποι, εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα, τη δύναμη, την οργάνωση,
το πείσμα και τη θέληση να παράγουν επί πέντε μήνες πρόγραμμα, να μας
προσφέρουν ενημέρωση, στοχασμό και τραγούδι; Άνεργοι, απλήρωτοι, απολυμένοι...
και μόνοι; Τι σημασία έχει αν οι πολλοί, οι περισσότεροι, είπαν ότι δεν βγαίνει
τίποτα και αποφάσισαν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα;Πολύ σκληρό για να πεθάνει το Πολυτεχνείο. Άντεξε μνημόσυνα, προβοκάτσιες, συκοφαντίες, προδοσίες. Και τώρα, που ουρλιάζουν οι επίδοξοι νεκροθάφτες του, αυτό επιμένει. Πολύ σκληρό και ανυπάκουο για να βολευτεί με μια θέση στο μουσείο και στον κατάλογο των σχολικών εορτών και αργιών. Αγύριστο κεφάλι το μαρμάρινο τούτο κεφάλι.
πηγή:"Πριν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου