του Ρούντι Ρινάλντι Ξανά, ορισμένοι, γελιούνται από τη φαινομενική ηρεμία που παρουσιάζει το πολιτικό τοπίο με το νέο πρωθυπουργό κ. Λ. Παπαδήμο και νομίζουν ότι πέρασε η περίοδος της πολιτικής κρίσης και των μεγάλων πολιτικών αναστατώσεων.
Κι όμως, μια μεγάλη μπόρα έρχεται. Αυτό θα είναι το βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων. Σύντομα θα έχουμε μεγάλες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με επίκεντρο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Η απαίτηση για δημοκρατία θα αναδειχθεί ως κεντρικό θέμα, πλάι στο αίτημα για απαλλαγή από τη νέα κατοχή, από το καθεστώς της εκτροπής, των απανωτών πραξικοπημάτων-παρεμβάσεων του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και των πιέσεων από την υπερατλαντική φθίνουσα υπερδύναμη.
Ούτε πρέπει να ξεγελά η χλιαρή απεργία που, εθιμοτυπικά, διοργάνωσε η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σαν να ψηφιζόταν ο Προϋπολογισμός του 1996, του 2002, του 2006…
Ο διορισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου με τρικομματική πλέον στήριξη και εκπρόσωπο Τύπου το μεγαλοδημοσιογράφο του Συγκροτήματος Λαμπράκη, χωρίς καμιά προσφυγή στο λαό, χωρίς εκλογές, ήταν ένα πραξικόπημα για τη σωτηρία συνολικά του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και το προχώρημα όλων των ρυθμίσεων και απαιτήσεων των ξένων τοκογλύφων δανειστών. Μια «προσαρμογή» μπροστά στην ορμή και το πάθος που είχε η πανελλαδική κατακραυγή ενάντια στη «νέα κατοχή» όπως εκφράστηκε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Το νέο «όχι» κατατρόμαξε και έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου, που στα τελευταία βήματά της έδρασε προβοκατόρικα ανοίγοντας το δρόμο στην επιβολή από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Όλα αυτά, στο όνομα της δανειακής συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, που χαιρετίστηκε από τον αστικό κόσμο καθώς επιπλέον εντάχθηκε σ’ αυτήν και η Ν.Δ. Ωστόσο, αμέσως πληροφορηθήκαμε για ακόμα μια φορά, πώς μάλλον τίποτα δεν ισχύει ρητά και από αυτήν. Πρώτο, γιατί δεν έχει διατυπωθεί μέχρι τώρα, θα μας την παρουσίαζαν -υποτίθεται- στα τέλη Δεκεμβρίου. Δεύτερο, γιατί το βάθεμα της ευρωκρίσης οδηγεί στο να αναθεωρούνται ανά βδομάδα σχεδόν όσα είχαν αποφασιστεί λίγες μέρες πριν. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Στη διπλανή Ιταλία, όπου ανατράπηκε -χωρίς εκλογές και εκεί- ο Μπερλουσκόνι, ο νέος εκλεκτός των αγορών και του διευθυντηρίου, Μόντι, προσδιόρισε ότι χρειάζεται 12-18 μήνες για να ολοκληρώσει το έργο του. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα στις 19 Φεβρουαρίου; Σχεδόν κανείς, ακόμα και ο Α. Σαμαράς αναιμικά το ψελλίζει. Άρα τα πραξικοπήματα θα έχουν συνέχεια.
Αυτή είναι η μια πλευρά του κενού δημοκρατίας που υπάρχει. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με τα σενάρια γερμανοποίησης της Ευρώπης, διχοτόμησης της Ευρωζώνης ή και αποβολής χωρών από αυτή. Δηλαδή, από την αναγκαστικά νέα μορφή που θα πάρει η «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» μέσα από τις οξύτατες αντιθέσεις και τους λυσσαλέους ανταγωνισμούς, που σαν τέτοιοι δεν αποκλείουν μέχρι και τη διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Το τι θα σωθεί από αυτήν και σε ποια βάση, έχει τεράστια σημασία. Το πειραματόζωο Ελλάς, με χειρουργικό-χοντροκομμένο τρόπο οδηγείται στη χρεοκοπία και την αποβολή. Χρεοκοπία και αποβολή ή αποβολή και χρεοκοπία (δεν είναι ακριβώς το ίδιο) μέσω διάσωσης του πολιτικού συστήματος (άσχετα από τις αναμορφώσεις του) και τσακίσματος του λαϊκού παράγοντα. Αυτό είναι το σενάριο που επιβάλλεται. Παράλληλα, το Καστελόριζο εξαφανίζεται από τους χάρτες, το Αιγαίο διχοτομείται, το Δικαστήριο της Χάγης αποφασίζει για το όνομα της πΓΔΜ, ο διαμελισμός και η προτεκτορατοποίηση συντελούνται… Αυτό είναι το καθεστώς της μεγάλης εκτροπής, το καθεστώς της νέας κατοχής. Αυτό σημαίνει «κάθοδος στον Άδη» για τη χώρα, την κοινωνία, το λαό.
Το πρώτιστο καθήκον
Εδώ και δύο χρόνια αναπτύσσεται, μέσα από αντιφάσεις, προχωρήματα και πισωγυρίσματα, ένα νέο, μεγάλο, αυθεντικό λαϊκό μαζικό κίνημα που βάζει στις σημαίες του κεντρικά και ξεχασμένα καθήκοντα: τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, την απαίτηση για πραγματική δημοκρατία, τη συντριβή του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το άνοιγμα του δρόμου για παραγωγική ανασυγκρότηση και ανακούφιση του λαού από το απίστευτο οικονομικό ξεζούμισμα.
Το μαζικό λαϊκό κίνημα δεν παρέμεινε στη «μετρολογία» και στον διεκδικητισμό, ούτε παρέμεινε σε οικονομίστικα αιτήματα. Στόχευσε το πολιτικό σύστημα συνολικά και έδειξε πως χωρίς την ανατροπή του δεν μπορούν να γίνουν ουσιαστικά βήματα σε θετική κατεύθυνση. Η αντικατοχική διάσταση και διάθεση που εκδηλώθηκε με πρωτοφανή τρόπο στις 28 Οκτώβρη, έδειξε πως ορθά ο λαός «διαβάζει» όσα γίνονται. Σάπιο πολιτικό σύστημα, υπηρέτης του ειδικού καθεστώτος και μνημονιακή-τροϊκανή κατοχή, με απανωτά πραξικοπήματα, εκτροπές, αυτά πρέπει άμεσα να ανατραπούν.
Πρέπει το πολιτικό σύστημα να αντικατασταθεί με μια νέα συνθήκη πολιτικής ισορροπίας, η οποία αφενός να πιστοποιεί τη γνήσια εκπροσώπηση, αφετέρου να ανταποκρίνεται στο αίτημα για δημοκρατία. Άρση του πολιτικού κενού, εκπροσώπηση της αντιμνημονιακής συμπεριφοράς, της τεράστιας πλειοψηφίας της κοινωνίας. Και ακόμα πιο πολύ, εκπροσώπηση-έκφραση της βαθιάς ανάταξης που συντελείται στη λαϊκή συνείδηση, αυτή είναι η απαίτηση για νέα εκπροσώπηση που δεν μπορεί να στριμωχτεί στην υπάρχουσα πολιτική αρχιτεκτονική. Από την άλλη, η δημοκρατία για όλους, το πώς θα πραγματωθεί, θα οργανωθεί και θα κατοχυρωθεί θεσμικά, είναι τα μεγάλα αιτούμενα.
Αυτή είναι η κεντρική στόχευση, η απαραίτητη συνθήκη, ο αναγκαστικός όρος για διέξοδο της χώρας, για σωτηρία της κοινωνίας, για αναγέννηση του λαού και του τόπου. Αυτό είναι το περιεχόμενο της πάλης, της αναγκαιότητας γέννησης και ενδυνάμωσης, ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, ενός μετώπου εθνικής και λαϊκής σωτηρίας. Ενός αγώνα, ενός μετώπου, ενός ξεσηκωμού που θα οδηγήσει σε μια μεταπολίτευση του λαού.
Το πόσο βαθιά και ριζοσπαστική θα είναι η μεταπολίτευση του λαού εξαρτάται κυρίως από το κίνημα και τις δυνάμεις του. Νέο σύνταγμα, πραγματική δημοκρατία, πολιτικές ελευθερίες, τιμωρία ενόχων για χρεοκοπία, αναδιαπραγματεύσεις με όλους τους διεθνείς οργανισμούς, κατάργηση του χρέους, κατοχύρωση νέας θέσης της χώρας και των σχέσεων με Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ. Στην περίοδο αυτή, ο λαός πρέπει να κατοχυρώσει δικαιώματα, θέσεις, θεσμούς, πλαίσια, τέτοια που να καλύπτουν τις ανάγκες του και να επιτρέπουν ολοένα και περισσότερες προοδευτικές αλλαγές, και σε ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο.
Τώρα είναι η ώρα!
Όλα αυτά είναι στην ημερήσια διάταξη. Κι όμως, η σημασία του πολιτικού αγώνα συσκοτίζεται. Η αποδοχή στα λόγια πως όλα θα κριθούν σε πολιτικό επίπεδο, στο συσχετισμό των δυνάμεων, αναιρείται στην πράξη. Η αιχμή των αγώνων δεν στρέφεται απέναντι στην κρατική και πολιτική εξουσία, αλλά εκτονώνεται μέσα από αφηρημένη ιδεολογική καταγγελία και κριτική. Αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει.
Η απαίτηση για δημοκρατία θα αναδειχθεί ως κεντρικό θέμα, πλάι στο αίτημα για απαλλαγή από τη νέα κατοχή, από το καθεστώς της εκτροπής, των απανωτών πραξικοπημάτων-παρεμβάσεων του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και των πιέσεων από την υπερατλαντική φθίνουσα υπερδύναμη.
Ούτε πρέπει να ξεγελά η χλιαρή απεργία που, εθιμοτυπικά, διοργάνωσε η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σαν να ψηφιζόταν ο Προϋπολογισμός του 1996, του 2002, του 2006…
Ο διορισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου με τρικομματική πλέον στήριξη και εκπρόσωπο Τύπου το μεγαλοδημοσιογράφο του Συγκροτήματος Λαμπράκη, χωρίς καμιά προσφυγή στο λαό, χωρίς εκλογές, ήταν ένα πραξικόπημα για τη σωτηρία συνολικά του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και το προχώρημα όλων των ρυθμίσεων και απαιτήσεων των ξένων τοκογλύφων δανειστών. Μια «προσαρμογή» μπροστά στην ορμή και το πάθος που είχε η πανελλαδική κατακραυγή ενάντια στη «νέα κατοχή» όπως εκφράστηκε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Το νέο «όχι» κατατρόμαξε και έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου, που στα τελευταία βήματά της έδρασε προβοκατόρικα ανοίγοντας το δρόμο στην επιβολή από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Όλα αυτά, στο όνομα της δανειακής συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, που χαιρετίστηκε από τον αστικό κόσμο καθώς επιπλέον εντάχθηκε σ’ αυτήν και η Ν.Δ. Ωστόσο, αμέσως πληροφορηθήκαμε για ακόμα μια φορά, πώς μάλλον τίποτα δεν ισχύει ρητά και από αυτήν. Πρώτο, γιατί δεν έχει διατυπωθεί μέχρι τώρα, θα μας την παρουσίαζαν -υποτίθεται- στα τέλη Δεκεμβρίου. Δεύτερο, γιατί το βάθεμα της ευρωκρίσης οδηγεί στο να αναθεωρούνται ανά βδομάδα σχεδόν όσα είχαν αποφασιστεί λίγες μέρες πριν. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Στη διπλανή Ιταλία, όπου ανατράπηκε -χωρίς εκλογές και εκεί- ο Μπερλουσκόνι, ο νέος εκλεκτός των αγορών και του διευθυντηρίου, Μόντι, προσδιόρισε ότι χρειάζεται 12-18 μήνες για να ολοκληρώσει το έργο του. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα στις 19 Φεβρουαρίου; Σχεδόν κανείς, ακόμα και ο Α. Σαμαράς αναιμικά το ψελλίζει. Άρα τα πραξικοπήματα θα έχουν συνέχεια.
Αυτή είναι η μια πλευρά του κενού δημοκρατίας που υπάρχει. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με τα σενάρια γερμανοποίησης της Ευρώπης, διχοτόμησης της Ευρωζώνης ή και αποβολής χωρών από αυτή. Δηλαδή, από την αναγκαστικά νέα μορφή που θα πάρει η «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» μέσα από τις οξύτατες αντιθέσεις και τους λυσσαλέους ανταγωνισμούς, που σαν τέτοιοι δεν αποκλείουν μέχρι και τη διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Το τι θα σωθεί από αυτήν και σε ποια βάση, έχει τεράστια σημασία. Το πειραματόζωο Ελλάς, με χειρουργικό-χοντροκομμένο τρόπο οδηγείται στη χρεοκοπία και την αποβολή. Χρεοκοπία και αποβολή ή αποβολή και χρεοκοπία (δεν είναι ακριβώς το ίδιο) μέσω διάσωσης του πολιτικού συστήματος (άσχετα από τις αναμορφώσεις του) και τσακίσματος του λαϊκού παράγοντα. Αυτό είναι το σενάριο που επιβάλλεται. Παράλληλα, το Καστελόριζο εξαφανίζεται από τους χάρτες, το Αιγαίο διχοτομείται, το Δικαστήριο της Χάγης αποφασίζει για το όνομα της πΓΔΜ, ο διαμελισμός και η προτεκτορατοποίηση συντελούνται… Αυτό είναι το καθεστώς της μεγάλης εκτροπής, το καθεστώς της νέας κατοχής. Αυτό σημαίνει «κάθοδος στον Άδη» για τη χώρα, την κοινωνία, το λαό.
Το πρώτιστο καθήκον
Εδώ και δύο χρόνια αναπτύσσεται, μέσα από αντιφάσεις, προχωρήματα και πισωγυρίσματα, ένα νέο, μεγάλο, αυθεντικό λαϊκό μαζικό κίνημα που βάζει στις σημαίες του κεντρικά και ξεχασμένα καθήκοντα: τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, την απαίτηση για πραγματική δημοκρατία, τη συντριβή του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το άνοιγμα του δρόμου για παραγωγική ανασυγκρότηση και ανακούφιση του λαού από το απίστευτο οικονομικό ξεζούμισμα.
Το μαζικό λαϊκό κίνημα δεν παρέμεινε στη «μετρολογία» και στον διεκδικητισμό, ούτε παρέμεινε σε οικονομίστικα αιτήματα. Στόχευσε το πολιτικό σύστημα συνολικά και έδειξε πως χωρίς την ανατροπή του δεν μπορούν να γίνουν ουσιαστικά βήματα σε θετική κατεύθυνση. Η αντικατοχική διάσταση και διάθεση που εκδηλώθηκε με πρωτοφανή τρόπο στις 28 Οκτώβρη, έδειξε πως ορθά ο λαός «διαβάζει» όσα γίνονται. Σάπιο πολιτικό σύστημα, υπηρέτης του ειδικού καθεστώτος και μνημονιακή-τροϊκανή κατοχή, με απανωτά πραξικοπήματα, εκτροπές, αυτά πρέπει άμεσα να ανατραπούν.
Πρέπει το πολιτικό σύστημα να αντικατασταθεί με μια νέα συνθήκη πολιτικής ισορροπίας, η οποία αφενός να πιστοποιεί τη γνήσια εκπροσώπηση, αφετέρου να ανταποκρίνεται στο αίτημα για δημοκρατία. Άρση του πολιτικού κενού, εκπροσώπηση της αντιμνημονιακής συμπεριφοράς, της τεράστιας πλειοψηφίας της κοινωνίας. Και ακόμα πιο πολύ, εκπροσώπηση-έκφραση της βαθιάς ανάταξης που συντελείται στη λαϊκή συνείδηση, αυτή είναι η απαίτηση για νέα εκπροσώπηση που δεν μπορεί να στριμωχτεί στην υπάρχουσα πολιτική αρχιτεκτονική. Από την άλλη, η δημοκρατία για όλους, το πώς θα πραγματωθεί, θα οργανωθεί και θα κατοχυρωθεί θεσμικά, είναι τα μεγάλα αιτούμενα.
Αυτή είναι η κεντρική στόχευση, η απαραίτητη συνθήκη, ο αναγκαστικός όρος για διέξοδο της χώρας, για σωτηρία της κοινωνίας, για αναγέννηση του λαού και του τόπου. Αυτό είναι το περιεχόμενο της πάλης, της αναγκαιότητας γέννησης και ενδυνάμωσης, ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, ενός μετώπου εθνικής και λαϊκής σωτηρίας. Ενός αγώνα, ενός μετώπου, ενός ξεσηκωμού που θα οδηγήσει σε μια μεταπολίτευση του λαού.
Το πόσο βαθιά και ριζοσπαστική θα είναι η μεταπολίτευση του λαού εξαρτάται κυρίως από το κίνημα και τις δυνάμεις του. Νέο σύνταγμα, πραγματική δημοκρατία, πολιτικές ελευθερίες, τιμωρία ενόχων για χρεοκοπία, αναδιαπραγματεύσεις με όλους τους διεθνείς οργανισμούς, κατάργηση του χρέους, κατοχύρωση νέας θέσης της χώρας και των σχέσεων με Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ. Στην περίοδο αυτή, ο λαός πρέπει να κατοχυρώσει δικαιώματα, θέσεις, θεσμούς, πλαίσια, τέτοια που να καλύπτουν τις ανάγκες του και να επιτρέπουν ολοένα και περισσότερες προοδευτικές αλλαγές, και σε ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο.
Τώρα είναι η ώρα!
Όλα αυτά είναι στην ημερήσια διάταξη. Κι όμως, η σημασία του πολιτικού αγώνα συσκοτίζεται. Η αποδοχή στα λόγια πως όλα θα κριθούν σε πολιτικό επίπεδο, στο συσχετισμό των δυνάμεων, αναιρείται στην πράξη. Η αιχμή των αγώνων δεν στρέφεται απέναντι στην κρατική και πολιτική εξουσία, αλλά εκτονώνεται μέσα από αφηρημένη ιδεολογική καταγγελία και κριτική. Αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει.
Η γηραλέα και καταρρέουσα Ευρώπη, ο φθίνων βορειοαμερικανικός παράγοντας, το βάθεμα της παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρασία και η αφύπνιση των λαών στη λεκάνη της Μεσογείου, η εμφάνιση ενός μεγάλου ριζοσπαστισμού και ενός αυθεντικού λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, αποτελούν ορισμένους δείκτες της ανάγκης και της ωριμότητας των συνθηκών για τη μεταπολίτευση του λαού!
πηγή: "Δρόμος" 3/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου