Τα εργοστάσια και η παραγωγή ανήκουν στους εργάτες και στην κοινωνία

Η περίπτωση της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) της Καβάλας

 Σε εκκρεμότητα παραμένει το μέλλον της λιπασματοβιομηχανίας στην πόλη μας, ήδη η μονάδα υπολειτουργεί και απειλείται με λουκέτο, αν ο ιδιοκτήτης (όμιλος Λαυρεντιάδη) δεν καταβάλει άμεσα τα ποσά που απαιτούνται για τη συνέχιση της λειτουργίας της.

Η ιστορία της ΒΦΛ Καβάλας φαίνεται να μη διαφέρει από την ιστορία της ΒΦΛ Θεσσαλονίκης, όπως και των άλλων εργοστασίων της Βόρειας Ελλάδας που έβαλαν τα τελευταία χρόνια λουκέτο. Το (2006) η ΒΦΛ Θεσσαλονίκης έκλεισε. Οι βασικοί της μέτοχοι  (Εμπορική Τράπεζα, Εθνική Τράπεζα,  Alfa bank) αφού διαπίστωσαν ότι δεν έβγαζαν αρκετά κέρδη, αποφάσισαν κάποια στιγμή να κλείσουν το εργοστάσιο  και να πετάξουν στο δρόμο 650 εργαζόμενους.

Από το 1965 έτος ίδρυσης της βιομηχανίας στην Καβάλα, κράτος κι αφεντικά (τράπεζες ή ιδιώτες) αποκομίζουν τεράστια κέρδη, οικειοποιούμενοι τον παραγόμενο πλούτο των εργαζομένων, ενώ οι εργαζόμενοι κι η κοινωνία  εισπράττουν ανεργία (κατά καιρούς απολύσεις), ρύπανση, μόλυνση και θάνατο. Οι θανατηφόρες συνέπειες σε περιβάλλον και άνθρωπο  από τη λειτουργία της μονάδας, είναι σε όλους γνωστές.

Στις μέρες που διανύουμε, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι οι ίδιοι μπορούν να ορίσουν τις τύχες, το παρόν και το μέλλον τους.  Επομένως οι ίδιοι μπορούν να αναλάβουν τη διαχείριση του εργοστασίου και να φροντίσουν για τη βιωσιμότητά του. Πρέπει πρώτα να απορρίψουν όλες τις προτάσεις, τις υποσχέσεις και τις λύσεις της εργοδοσίας, των υπουργών, βουλευτών,  κομμάτων και δημάρχων, γιατί τα  συμφέροντά τους είναι αντίθετα με τα συμφέροντα όλων αυτών. Πρέπει να δράσουν έξω απ’ αυτούς, έξω από τα σύστημα και τους θεσμούς του.  Μέσα όμως στην κοινωνία ώστε να καταστήσουν τη σημερινή βιομηχανία ένα ζωντανό οργανισμό που να δίνει λύσεις στις ανάγκες του πληθυσμού και όραμα απέναντι στο αδιέξοδο του σημερινού εργασιακού καθεστώτος και του καπιταλισμού.

Η ίδια η κοινωνία θα μπορούσε να αναλάβει την κοινωνική προστασία του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου. Η αλληλεγγύη της κοινωνίας και του εργατικού κινήματος θα πρέπει να είναι δεδομένη, ώστε να στηριχτεί οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά, η όλη προσπάθεια (κίνημα συμπαράστασης, ταμείο αλληλεγγύης). Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να υπάρξει ένας διάλογος ώστε να συζητηθούν, το θέμα της αυτοδιαχείρισης, το πρακτικό της λειτουργίας και ο πολιτικός σκοπός αυτής της κίνησης. Να υπάρξουν προτάσεις και να δοθούν λύσεις στα ζητήματα της αλλαγής του προϊόντος παραγωγής, της προμήθειας των πρώτων υλών, της παραγωγής φτηνού οικολογικού λιπάσματος, της μεταφοράς και της διάθεσης απευθείας στους αγρότες ή στους συνεταιρισμούς αγροτών.

Τα εκατοντάδες παραδείγματα κατειλημμένων κι αυτοδιαχειριζόμενων βιοτεχνιών και βιομηχανιών σε όλο τον κόσμο, μας δείχνουν το δρόμο. Από την Αργεντινή (κατειλημμένα σούπερ μάρκετ, ξενοδοχεία, εργοστάσια κεραμοποιίας, αρτοποιεία κλπ), τη Γερμανία (εργοστάσιο ποδηλάτων), τη Βολιβία (κολλεκτίβες με ελεύθερη συνεργασία παραγωγών ή εργαζόμενων χωρίς αφεντικά), μέχρι το Μεξικό και τη Βραζιλία.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να ζητιανεύουμε για να πάρουμε πίσω αυτά που δικαιούμαστε, ούτε να παρακαλούμε τα αφεντικά ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι τους. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να τη διαχειριστούμε σωστά, χωρίς να δουλεύουμε για να ζουν από τον ιδρώτα μας μερικοί κηφήνες, όπως οι εργοστασιάρχες και οι τραπεζίτες.

Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως η αυτοδιαχείριση ενός εργοστασίου αποδεικνύει πως το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί σε όλη την κοινωνία. Αποδεικνύει πως μπροστά στη θέλησή μας να ζήσουμε ελεύθεροι σαν άτομα και σαν κοινωνία δεν χρειαζόμαστε κανένα αφεντικό και καμιά εξουσία.

                                                            Γ. Φ.
                                                          Καβάλα

Για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν στοιχεία από τις εφημερίδες, «Επί τα Πρόσω» φ.1και 2, (Απρίλιος, Μάιος 2006) και «Άπατρις»φ.3 (καλοκαίρι 2009).

Πηγή: βαθύ κόκκινο