του Νίκου Δινόπουλου
Δεκαεπτά ημέρες μετά, η ασάφεια των πληροφοριών στα τοπικά ΜΜΕ για το θανατηφόρο «εργοδοτικό έγκλημα» στο ορυχείο του Νότιου Πεδίου είναι εντυπωσιακή.
Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η έλλειψη πληροφοριών για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το τραγικό θανατηφόρο συμβάν.
Οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στα τοπικά ΜΜΕ για το θανάσιμο τραυματισμό, αποκλείουν την αρχική εκτίμηση για πτώση από μεγάλο ύψος, όπως και την αρχική εκτίμηση του προέδρου του συνδικάτου «Σπάρτακος» πως: «όλα δείχνουν ότι ο εργαζόμενος δεν πρέπει να έπεσε αλλά μάλλον χτύπησε το κεφάλι του στο μηχάνημα, σε κάποια κίνηση που έκανε την ώρα που εργαζόταν […]» (ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ), χωρίς σχόλιο…
Πλήθος από αναπάντητα ερωτηματικά
Δεκαεπτά ημέρες μετά, πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτηματικά για το θανατηφόρο συμβάν με θύμα έναν ακόμα νεκρό εργαζόμενο – λιγνιτωρύχο στη μακρά αλυσίδα των θανατηφόρων «εργοδοτικών εγκλημάτων» στα ορυχεία και τους ΑΗΣ της ΔΕΗ ΑΕ στην περιοχή μας.
Το μόνο επίσημο γνωστό δεδομένο είναι το δελτίο τύπου της ΔΕΗ ΑΕ (Αθήνα, 31.12.2012) στο οποίο αναφέρεται πως ο θανάσιμος τραυματισμός «σημειώθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών εκσκαφής στο Ορυχείο του Νότιου Πεδίου στις 27.12.2012 και ώρα περίπου 3:10 πμ». Αντίθετα με όσα αναφέρει το δελτίο τύπου της ΔΕΗ ΑΕ, μαρτυρίες εργαζομένων αναφέρουν πως την ίδια ώρα είδαν το ασθενοφόρο μέσα στην τομή εξόρυξης του Ε3 όπου έγινε το τραγικό συμβάν. Είναι προφανές πως είναι αδύνατον την ίδια ώρα που έγινε το συμβάν να βρίσκονταν στην τομή εξόρυξης και το ασθενοφόρο. Αν έτσι έχουν τα πράγματα γεννιέται ένα τεράστιο ερωτηματικό: Γιατί η ΔΕΗ ΑΕ ανακοίνωσε πως ο θανάσιμος τραυματισμός «σημειώθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών εκσκαφής στο Ορυχείο του Νότιου Πεδίου στις 27.12.2012 και ώρα περίπου 3:10 πμ»;
Καμιά πληροφορία δεν έγινε επισήμως γνωστή για το χρόνο που εντοπίστηκε από τους συναδέλφους του, το χρόνο που προσκομίστηκε και έγινε η εισαγωγή στο Μποδοσάκειο νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, το χρόνο που ενημερώθηκε η αστυνομία και οι αρμόδιες αρχές καθώς και ο χρόνος που αποκλείστηκε η πρόσβαση στο χώρο του συμβάντος και παρ’ ότι είναι πολύ σημαντικά δεδομένα παραμένουν επισήμως άγνωστα μέχρι σήμερα. Κανένας προφανής λόγος δεν υφίσταται για τη μη γνωστοποίησή τους και τίποτα δεν δικαιολογεί τη «μυστικότητα» αυτών των πληροφοριών.
Ανεπίσημες πληροφορίες -και με κάθε επιφύλαξη- λένε πως η εισαγωγή στο Μποδοσάκειο νοσοκομείο Πτολεμαΐδας έγινε στις 4.30 πμ, η αστυνομία ενημερώθηκε στις 7.30 πμ και ο χώρος αποκλείστηκε στις 9 πμ. Αυτά τα δεδομένα έχουν μια κρίσιμη συνάρτηση με την «άγνωστη» ώρα που ο χειριστής κάλεσε το θύμα και διαπιστώνοντας πως δεν ανταποκρίνεται, αναζητήθηκε από τους συναδέλφους του, την ώρα που εντοπίστηκε ο τραγικός λιγνιτωρύχος από τους συναδέλφους του κι αυτά με την «άγνωστη» ώρα που σημειώθηκε το τραγικό συμβάν. Αβίαστα προκύπτουν και τα ερωτήματα: Τι ώρα επικοινώνησε για τελευταία φορά με το χειριστή του εκσκαφέα; Ποιόν και τι εξυπηρετεί αυτή η «μυστικοπάθεια» και γιατί δεν δημοσιοποιήθηκαν;
Οι πληροφορίες των ΜΜΕ λένε πως ο θάνατος του τραγικού λιγνιτωρύχου προήλθε από πτώση υλικών. Δίπλα στο πεσμένο σώμα του τραγικού λιγνιτωρύχου βρέθηκε κάτι, κάποιο/α υλικό/ά που προκάλεσαν το θανάσιμο τραυματισμό; Μέχρι τώρα καμιά επίσημη πληροφορία…
Για δύο μέρες ο τραγικός λιγνιτωρύχος χαροπάλευε στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης. Έγινε ιατροδικαστική έκθεση και αν ναι, δεν υπάρχουν πληροφορίες από τι προκλήθηκαν τα «συντριπτικά κατάγματα στο κεφάλι»;
Η σύνθεση του πληρώματος και ο αριθμός των εργαζομένων είναι ένα από τα πιο κρίσιμα δεδομένα. Είναι αποκαλυπτικές οι καταγγελίες για την τραγική κατάσταση στις συνθήκες εργασίας μέσα στα ορυχεία. Συνδικάτα και εργαζόμενοι τονίζουν τη μεγάλη έλλειψη προσωπικού και την ελλιπή σύνθεση των πληρωμάτων σε εκσκαφείς – αποθέτες στα ορυχεία. Όλοι συμφωνούν πως πρόκειται για συνήθη πρακτική από την πλευρά της εργοδοσίας. Οι ίδιες μαρτυρίες λένε πως για τον εκσκαφέα Ε3 διατέθηκαν και μεταφέρθηκαν τέσσερα άτομα, πλην όμως ο ένας από τους τέσσερις εργαζόμενους εκτελούσε εργασίες στην τομή εξόρυξης με τη μπουλντόζα. Αυτό πρακτικά δεν τον εντάσσει στον αριθμό της σύνθεσης του πληρώματος. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί αυτά τα δεδομένα παραμένουν μέχρι τώρα επισήμως «άγνωστα»; Γιατί ένα τόσο σημαντικό δεδομένο αφήνει «αδιάφορους» τους φορείς και την τοπική κοινωνία;
Ένας νεκρός λιγνιτωρύχος, μια ακόμα ανθρωποθυσία στο βωμό, της «ανταγωνιστικότητας», της «ανάπτυξης» και της «κερδοφορίας» της ΔΕΗ ΑΕ και των μετόχων της, και μετά από μέρες μια σκληρή διαπίστωση: Κανένα κόμμα, καμιά πολιτική οργάνωση δεν έβγαλε μια ανακοίνωση, δεν πήρε θέση. Τοπικοί παράγοντες, βουλευτές και πολιτευτές -λαλίστατοι κατά τα άλλα- τήρησαν σιγή ασυρμάτου, πλην της βουλευτού κ. Ραχήλ Μακρή. Ο νόμος της σιωπής σε μια περιοχή που το επόμενο «εργοδοτικό έγκλημα» σε κάποιο από τα ορυχεία, σε κάποιον από τους ΑΗΣ, είναι ζήτημα χρόνου. Γιατί;
Ένας εργαζόμενος λιγνιτωρύχος είναι νεκρός και μέρες μετά κανένα από τα κρίσιμα δεδομένα δεν έχει γίνει γνωστό, και για τα τοπικά ΜΜΕ «δεν είναι πια στην επικαιρότητα» παρ’ ότι αιωρούνται και μένουν αναπάντητα πλήθος από ερωτηματικά.
«Η συγκλονισμένη τοπική κοινωνία» δεν έχει το δικαίωμα να πληροφορηθεί τις συνθήκες και τις αιτίες κάτω από τις οποίες ένας εργαζόμενος έχασε τη ζωή του, προσθέτω και τα εξίσου «συγκλονισμένα» τοπικά ΜΜΕ;
Ως κοινωνία πεθαίνω…
Γέμισε ο τόπος φιλάνθρωπους εθελοντές, με κοινωνικά παντοπωλεία, οργανώνονται bazaar για φτωχούς, ανταλλακτικά παζάρια για νεόπτωχους. Μόνο αυτοί αν συγκεντρώνονταν όλοι σε μια διαμαρτυρία θα συγκροτούσαν ένα αξιόμαχο πλήθος που θα έβαζε -τουλάχιστον- σε σκέψεις την εξουσία και τους τοπικούς παράγοντες. Μοιράζουμε γιαπράκια, φασουλάδες και ψήνουμε κάστανα στις πλατείες για τους πεινασμένους. Στήνουμε γιορτές για τους άπορους, οργανώνονται πωλήσεις προϊόντων χωρίς μεσάζοντες (που θα πάει θα τους τσακίσουμε). Έχουμε κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φροντιστήρια ότι τέλος πάντων γεννάει η φαντασία του κάθε ψυχοπονιάρη. Απ’ όλα έχουμε…
Η επίσημη καταγεγραμμένη ανεργία έφτασε στο εφιαλτικό 30%, η πραγματική έχει ξεφύγει προ πολλού πάνω από το 50%. Στα σπίτια μας, σε σπίτια συγγενών μας, φίλων μας, γνωστών μας μαραζώνουν από την ανεργία τα παιδιά μας, η νεολαία μας, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς όνειρα και φιλοδοξίες. Η μόνη φιλοδοξία που έχει απομείνει είναι τα δουλεμπορικά προγράμματα των φιλάνθρωπων ΜΚΟ με πρώτη αυτή του Εργατικού Κέντρου, του δήμου, της περιφέρειας, με εμπλεκόμενους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και γενικά η οικοδομούμενη βιομηχανία της ανεργίας που εκμεταλλεύεται τη φτώχια και την εξαθλίωση. Οι προσλήψεις για ένα μήνα, δύο ή τέσσερις μήνες αναγγέλλονται με πανηγυρικό τόνο από τους ίδιους τους θύτες. Οργανώνουν υποδοχές στα θύματά τους όπου αφού τονίσουν πόσο τυχεροί είναι που για λίγους μήνες θα δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, στη συνέχεια τους εξηγούν πόσο αναγκαία είναι η συντελούμενη κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή για … τη σωτηρία της χώρας.
Συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ελέγχονται ασφυκτικά από τις παρατάξεις της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ. Με τα ίδια πρόσωπα που στήριξαν κάθε καταστροφική πολιτική για τους εργαζόμενους, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι μηχανισμοί που οδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα στην έσχατη παρακμή και στον εκφυλισμό συνεχίζουν να ελέγχουν και να χειραγωγούν τους εργαζόμενους. Συνδικάτα σφραγίδες με ηγεσίες που όταν ομιλούν για τη συντελούμενη κοινωνική καταστροφή κάνουν διαπιστώσεις και δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Εκτελεστικά όργανα της κάθε εξουσίας εργοδοτικής και πολιτικής, ο ρόλος τους έχει αποκαλυφθεί καιρό τώρα, πλην όμως επιβραβεύονται από τα θύματά τους ακόμα και τώρα στις εκλογικές διαδικασίες.
Ως πότε η αδράνεια και ο νόμος της σιωπής θα κυριαρχούν στη μακάρια, μικρή τοπική κοινωνία μας;
πηγή:e-kozani.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου