Η μνημονιακή εφεδρεία του συστήματος

του Μ. Γκίβαλου  

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις για τη «λίστα Λαγκάρντ»... Πολιτικοί που ευτέλισαν και εξύβρισαν τον ελληνικό λαό, που παρέδωσαν τη χώρα και το λαό της στη διάθεση ξένων οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων, δεν θα είχαν, βέβαια, ηθικές αναστολές προκειμένου να αλλοιώσουν την περίφημη λίστα, να αφαιρέσουν πρόσωπα που ενοχοποιούν τους ίδιους, να διαπράξουν ελαφρά τη καρδία ηθικά, πολιτικά και ποινικά κακουργήματα.

Φυσικά, τα ίδια πρόσωπα -και συγκεκριμένα ο φερόμενος ως ένοχος, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, και όσοι τον κάλυψαν- δεν θα είχαν -και δεν είχαν- κανένα δισταγμό να φουσκώσουν τα ελλείμματα και να οδηγήσουν σε πλήρη οικονομική ασφυξία τη χώρα ώστε να εκπληρωθεί ο στόχος που είχαν καθορίσει πριν ακόμα από τις εκλογές του 2009: να υπαγάγουν τη χώρα και το λαό της στην κυριαρχία του Δ' Ράιχ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου... 

Όταν διαπράττεις ένα έγκλημα εθνικών διαστάσεων, τότε κανένας δισταγμός δεν μπορεί να υπάρξει σε ηθικο-πολιτικό επίπεδο σε θέματα διακυβέρνησης.
 

Οι ασταθείς ισορροπίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η τριμερής κυβέρνηση κλονίζονται σε επικίνδυνο βαθμό. Το ήδη καταρρέον ΠΑΣΟΚ καθίσταται επίκεντρο μιας κρίσης που προσλαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι οποίες αφορούν στην ίδια τη βιωσιμότητα του σημερινού κυβερνητικού σχήματος.

Ο μεν Γιώργος Παπακωνσταντίνου καθίσταται αποσυνάγωγος και θα αποτελέσει τον «αποδιοπομπαίο τράγο» του πολιτικού συστήματος και κατεξοχήν του ΠΑΣΟΚ, που στο πρόσωπο του θα αναζητήσει το «άλλοθι» ώστε να αποκαθαρθεί και να επιβιώσει η σημερινή του ηγεσία.

Υπάρχουν, όμως, σοβαρές ευθύνες που βαρύνουν τόσο τον τότε πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, όσο και το σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ο Γ. Παπανδρέου ουδέποτε σκέφτηκε να ελέγξει τον «εκλεκτό» του, ο οποίος την εποχή της παντοδυναμίας του λειτουργούσε «αντ' αυτού». Όσο για τον Ευ. Βενιζέλο, αυτός όχι μόνο έθαψε κυριολεκτικά τη λίστα, αλλά φρόντισε και να την απονομιμοποιήσει, αποφαινόμενος, μάλιστα, ότι είναι παράνομη ως προϊόν υποκλοπής!

Εάν επικρατούσαν τελικώς η άποψη και οι οικονομικοί εισαγγελείς δεν είχαν αναγκάσει τον ίδιο να παραδώσει την περίφημη λίστα, τότε το θέμα θα είχε ταφεί οριστικά. Οι ηθικές και πολιτικές ευθύνες του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι βαρύτατες και δεν αποσείονται από τις πράξεις του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Τα μνημονιακά - συστημικά συμφέροντα χρειάζονται, όμως, τον Ευ. Βενιζέλο και την αριθμητική - κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ. Δεν διαθέτουν πλέον άλλες κομματικές - πολιτικές εφεδρείες. Γι' αυτό και η «περίπτωση Παπακωνσταντίνου» θα οριοθετηθεί και θα απομονωθεί πλήρως από το σημερινό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ.

Πρώτη και καλύτερη σε αυτό το ρόλο θα αποδειχθεί η Νέα Δημοκρατία, η οποία θα «προστατεύσει» τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Στόχος της είναι να διατηρηθεί στην εξουσία και να αναδειχθεί στον έναν και μοναδικό πόλο του αστικού κόσμου και των μνημονιακών συμφερόντων. Να αποκτήσει την απόλυτη ηγεμονία στο πεδίο της «μνημονιακής νομιμότητας»...

Η εναπομείνασα κοινωνική - εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ θα μετατραπεί σε «λάφυρο», σε διακύβευμα τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ. 

Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ εισέρχεται πλέον στην τελική του φάση. 

Οι αποκαλύψεις και οι τυχόν παραπομπές δημιουργούν τις συνθήκες ώστε να ξεκινήσει ένας εσωκομματικός εμφύλιος, όπου ομάδες και «ομαδάρχες», προσωπικές φιλοδοξίες και επιμέρους μηχανισμοί θα προχωρήσουν σε μια τελική αναμέτρηση με αλληλοκατηγορίες και εκατέρωθεν καταγγελίες...

Ούτε, βέβαια, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα παραμείνει αδρανής... Ίσως, μάλιστα, να πάρει κι άλλους μαζί του.

Η συστημική διαφθορά, η διαπλοκή, η απαξίωση του πολιτικού κόσμου μάς οδήγησαν στο Μνημόνιο. Όμως οι οικονομικο-πολιτικές δυνάμεις -ενδογενείς και εξωγενείς- που προωθούν το νεοφιλελεύθερο μνημονιακά πρότυπο δεν έχουν άλλη πολιτική - κυβερνητική έκφραση από το φθαρμένο και απαξιωμένο κομματικό σύστημα διακυβέρνησης, που είναι σ' ένα μεγάλο βαθμό δικό τους δημιούργημα. Η «λίστα Λαγκάρντ» είναι ασφαλώς ένα σοβαρό «επεισόδιο» στο σίριαλ της διαφθοράς και της αποηθικοποίησης της πολιτικής, και φανερώνει με ενάργεια το ιστορικό μέγεθος του προβλήματος.

Πηγή: "Επίκαιρα"