Υπέρ καταλήψεων, καταληψιών και άλλων «κακούργων»

Πριν ο θόρυβος κατακλύσει τα πάντα, ας βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. 

Η επίθεση στο κίνημα των καταλήψεων και των στεκιών, σε χώρους συλλογικής οργάνωσης, έκφρασης και αντίστασης που υπερβαίνουν το άγιο δόγμα της ιδιοκτησίας, καμία σχέση δεν έχει με τη δήθεν αξιοποίηση δημόσιων χώρων από το κράτος. 

Αντιθέτως, έχει άμεση σχέση με την εκστρατεία για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης στον βωμό του ξεπεράσματος της κρίσης του καπιταλισμού: είναι αλληλένδετη με την κατάργηση του εργατικού δικαίου, με την εξευτελιστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, με την αδυσώπητη φορολόγηση της εργατικής τάξης, με την καταβαράθρωση της δημόσιας ασφάλισης και υγείας, με την απαξίωση της δημόσιας παιδείας.

Η επίθεση στο κίνημα των καταλήψεων και των στεκιών, σε ιστορικές κοιτίδες αντιεμπορευματικής ζωής και δράσης, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης διάλυσης των αναχωμάτων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, ενάντια στην ατέρμονη αναπαραγωγή της ταξικής κοινωνίας και των θεσμών της σε ολοένα πιο άγριες εκδοχές. 

Μόνο σε έναν αντεστραμμένο κόσμο θα αμφέβαλλε κανείς ότι για το κράτος «αξιοποίηση» σημαίνει χάρισμα της δημόσιας περιουσίας σε Μπόμπολες, Λάτσηδες, Σάλλες και άλλα υποδείγματα της αστικής νομιμότητας – ειδάλλως, παράδοσή της στη φθορά του χρόνου ή στις μπουλντόζες. Έτσι μεταφράζεται στα ελληνικά η δήλωση του Περιφερειάρχη Αττικής, ότι τα εγκαταλειμμένα νεοκλασικά της Αθήνας «αποτελούν την κακή εικόνα της και γι’ αυτό πρέπει ή να κατεδαφισθούν ή να αξιοποιηθούν».

Η αστυνομική εισβολή στην Κατάληψη Βίλα Αμαλίας στις 20/12/2012 και η επίθεση στην απόπειρα ανακατάληψής της, καθώς και η αστυνομική εισβολή στην Κατάληψη Σκαραμαγκά στις 9/1/2013, κατέστησαν ακόμα σαφέστερη τη μεγάλη περίφραξη που πασχίζει να υψώσει η γκροτέσκα τρικομματική κυβέρνηση των τραπεζών και των επιχειρηματικών ομίλων, παρέα με τους σφουγγοκωλάριους των μέσων ενημέρωσής τους, γύρω από κάθε μορφή αντίστασης. 

Ο κυρίαρχος λόγος των ημερών, που προσπαθεί να ατσαλωθεί πίσω από το αναχρονιστικό δόγμα των δύο άκρων, έδειξε πολύ καλά τη λυσσαλέα ακρότητα που χαρακτηρίζει τον ίδιο και μόνο. Συνεπαρμένος από το μαντρόσκυλό του, τη Χρυσή Αυγή, ο κυρίαρχος αυτός λόγος δεν χάνει ευκαιρία να επιδεικνύει έναν επαίσχυντο ρεβανσισμό μετεμφυλιακού χαρακτήρα και να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την πάταξη της «ανομίας», ενώ την ίδια στιγμή δεν διστάζει να καταπατήσει όποια νομοθεσία (του ίδιου αυτού καταπιεστικού κράτους που κατά τα άλλα περιφρουρεί) στέκεται ακόμα εμπόδιο στην παραπέρα εκμετάλλευση της γης και της εργασίας από το κεφάλαιο.

Οι συλληφθέντες της 9ης Γενάρη διέπραξαν το «κακούργημα» της διεκδίκησης ενός πραγματικά δημόσιου και ανοιχτού χώρου, της διεκδίκησης μιας ζωής πέρα από τα δεσμά του εκμεταλλευτικού συστήματος. Οι διώκτες τους τέλεσαν το έργο της επιβολής του δικαίου της ιδιοκτησίας, της διαιώνισης μιας ζωής αλυσοδεμένης σε γρανάζια που συνθλίβουν ανθρώπους για να παράγουν κέρδος για λίγους «εκλεκτούς». 

Ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών στέκεται ανυποχώρητα αλληλέγγυος στους διωκόμενους: είμαστε κομμάτι τους και θα ενώσουμε τις δικές μας δυνάμεις με τις δικές τους, τώρα και πάντα, στον κοινό αγώνα ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας. Στους διώκτες, απλώς θυμίζουμε: έχουμε να κερδίσουμε έναν κόσμο ολόκληρο – και ο κόσμος αυτός δεν τους συμπεριλαμβάνει.

Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών

Πηγή: Εφημερίδα Δράση και "βαθύ κόκκινο"