Η επιστροφή του Ιδιώνυμου στην εποχή της Κρίσης

της Λουκίας Κοτρωνάκη

Ολοένα περισσότερο, η δικαστική κρίση μοιάζει να υποτάσσεται στις επιταγές της πολιτικής εξουσίας. 

Τόσο η νομοθετική πρακτική όσο και η απονομή δικαιοσύνης διολισθαίνει στη λογική του Ιδιώνυμου: αντί για δίωξη πράξεων, δίωξη φρονημάτων, καταστολή και πάταξη οποιασδήποτε αμφισβήτησης της (ακροδεξιάς) διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης «Μεγάλης Ιδέας»…
Η δικαστική απόφαση στην υπόθεση Θεοφίλου δεν είναι μόνο μια ατυχής, άδικη απόφαση, μια «κακιά στιγμή» στο βίο της ελληνικής δικαιοσύνης. Είναι μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση του ανέφικτου, πλέον, της διάκρισης των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. 

Και εξηγούμαι: ολοένα και πιο συχνά, τον τελευταίο καιρό (;) η δικαστική κρίση, μοιάζει να υποτάσσεται στις επιταγές της πολιτικής εξουσίας. Και μάλιστα, ενός είδους πολιτικής εξουσίας που αδυνατώντας να θεμελιώσει τη νομιμοποιητική της ισχύ σε μια πλειοψηφική κοινωνική συναίνεση, προσφεύγει στην κατασκευή μιας εικονικής και εύθραυστης κοινωνικής ειρήνης μέσω απηνούς καταστολής και δραματικής συρρίκνωσης του πεδίου των πολιτικών ελευθεριών – εν προκειμένω μέσα από την ποινικοποίηση πολιτικών χώρων που κυοφορούν ανατρεπτικές ιδέες.

Εξ ου και στην υπόθεση Θεοφίλου το δικαστήριο δεν έκρινε, ως όφειλε, τις συγκεκριμένες πράξεις καθαυτές, αλλά τις πράξεις υπό το πρίσμα των πολιτικών φρονημάτων του κατηγορουμένου (με πλέον εξόφθαλμο τεκμήριο τη μη αναγνώριση του ελαφρυντικού πρότερου έντιμου βίου).

Νομιμοποιούμαστε, λοιπόν, να ισχυριστούμε ότι εδώ και αρκετό καιρό εφαρμόζεται ένα άτυπο και άρρητο Ιδιώνυμο;    

Τι σημαίνουν τόσο για τη δικαιοσύνη όσο και για τη δημοκρατία εν γένει οι αθρόες προσαγωγές, ανακρίσεις –κυρίως αναρχικών– στον 7ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθήνας (ΓΑΔΑ), οι αιφνίδιες εισβολές σε σπίτια αγωνιστών της Αριστεράς και του Αντιεξουσιαστικού χώρου προς αναζήτηση τρομοκρατών, και οι φιλικές επισκέψεις και συνεντεύξεις που πραγματοποιούν αστυνομικά όργανα με διευθυντές σχολικών μονάδων προκειμένου να αποσπάσουν καταλόγους με τα ονόματα και τις διευθύνσεις των μαθητών που συμμετείχαν σε καταλήψεις;

Τόσο στη μνημειώδη (στα όρια της εμφύλιας συμπλοκής) καταστολή των γεγονότων των πλατειών, όσο και στις πρακτικές και το κλίμα καταστολής που διέπουν τη διαμαρτυρία ενάντια στη δημιουργία μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική, εντοπίζεται ως κοινός (διακυβερνητικός) τόπος η πάταξη του (πολιτικά αδιαμόρφωτου, ακόμη) φρονήματος της λαϊκής οργής.

Ανάμεσα στις –χολιγουντιανής τεχνοτροπίας– εκκενώσεις καταλήψεων στέγης στην Αθήνα (και όχι μόνον) και στην απόπειρα ηθικού εκμαυλισμού των κοινωνικών ιατρείων, αλλά και στις διώξεις και επιδείξεις εκφοβισμού δημοσιογράφων και φορέων εκπομπής δημόσιου λόγου, αποτελεί κοινή συνισταμένη η πολιτική απόφαση πάταξης του φρονήματος της αλληλεγγύης και του πειραματισμού με «άλλα» μοντέλα κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Πηγή: UNFOLLOW