Η Πέτρα του Χρόνου. Αποχαιρετώντας το 2011

του Νικόλα Σεβαστάκη

Φρανς Μασερεέλ, "Ο κόκορας", 1952

1.

Η σκληρότητα των καιρών ή, για να μη μιλάμε ως μετεωρολόγοι, συγκεκριμένες πράξεις και αποφάσεις, έχουν βάλει σε δεινή δοκιμασία τις αντοχές των ανθρώπων. Πόσων η ζωή δεν τραυματίστηκε από τις ριπές των μέτρων και τις ζοφερές προειδοποιήσεις για όσα θα επακολουθήσουν την άλλη εβδομάδα, τον ερχόμενο μήνα, την προσεχή πενταετία, το επόμενο μέλλον; Και, στο έλεος των περιβόητων «διευκρινιστικών εγκυκλίων», ευτέλεια και γελοιότητα, ηχηρές αποτυχίες και δογματικές εμμονές έγιναν ένα και το αυτό.

 Αλλά καμιά πέτρινη επιφάνεια δεν υπάρχει χωρίς ρωγμές και μικρά, έστω, περάσματα του αέρα. Πρόσφατος φρέσκος αέρας: οι εργάτες της Χαλυβουργίας και ο υπέροχος αγώνας αντοχής τους, τα δείγματα της καθημερινής αλληλεγγύης που αρχίζουν να φτιάχνουν αληθινούς θεσμούς όπως τα κοινωνικά ιατρεία. Αθέατες για τη «μεγάλη σκηνή της δημοσιότητας» πρακτικές του βίου που επιβεβαιώνουν ότι παράγεται κοινωνικό νόημα πέρα από τη κωμικοτραγική κουστωδία δελφίνων και υποψήφιων θεσιθήρων της εθνικής μας σωτηρίας. Και σε μια άλλη, πιο διανοητική πλευρά: Πως να μη καλωσορίσει κανείς την ευφρόσυνη κινητικότητα στο χώρο των ιδεών και της κριτικής παρεμβατικής άποψης; Με νέες έντυπες και ηλεκτρονικές προσπάθειες που γίνονται όλο και πιο ώριμες και απαιτητικές δημοσιογραφικά, με συζητήσεις μεστές και αγωνιώδεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας για βιβλία και στιγμές από την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες του ανθρώπου.

 Ευχή για το όχι μακρινό μέλλον: η κινητικότητα αυτή να γεννήσει ένα πραγματικό ρεύμα ικανό να αμφισβητήσει τον κομφορμισμό των ταγών, δηλαδή τις δημόσιες σχέσεις ενός τμήματος της εγχώριας διανόησης με το κόμμα του Μνημονίου.

Βάλτε επιτέλους φραγμούς στην κίνηση των κεφαλαίων!

του Λεωνίδα Βατικιώτη (Επίκαιρα 29.12.2011)

Ανέκδοτο έχει γίνει πάλι η Ελλάδα στην Ευρώπη. Αφορμή αυτή τη φορά είναι τα δισεκατομμύρια που φεύγουν κάθε μήνα από τις ελληνικές τράπεζες για το εξωτερικό και συγκεκριμένα για πιο ασφαλείς προορισμούς. Το τελευταίο, καθόλου τιμητικό, δημοσίευμα ήρθε από τον βρετανικό Guardian, ενώ πλήθος σχετικών αναφορών έχει ακόμη δει το φως της δημοσιότητας από τις στήλες του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel και πολλών άλλων μέσων.

Το θέμα ωστόσο, φυγή δισεκατομμυρίων από μια χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας που θερίζεται από την ανεργία και την πείνα, κάθε άλλο παρά ανοίκειο είναι για όλους εμάς. Αφορά συγκεκριμένα τα ποσά που φεύγουν με εντελώς νόμιμους τρόπους από τους τραπεζικούς λογαριασμούς για να πάνε στο εξωτερικό, σε χώρες όπως η Ελβετία τις περισσότερες φορές. Τα ποσά που έχουν μεταναστεύσει μέχρι σήμερα από το 2010 (όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε την κρίση δημόσιου χρέους σκορπώντας τον πανικό με δηλώσεις που παρομοίαζαν την Ελλάδα με Τιτανικό) υπολογίζονται, κατά τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, στα 60 δισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά αντιπροσωπεύουν το 27% του ελληνικού ΑΕΠ και το 82% των χρημάτων που έχουμε ήδη λάβει από την Τρόικα! Με βάση άλλες εκτιμήσεις η φυγή κεφαλαίων υπολογίζεται σε 5-6 δις. ευρώ μηνιαία, ενώ πρόσφατα δημοσιεύματα έκαναν λόγο πως μόνο τον Οκτώβριο έφυγαν 12 δις ευρώ.

2011-2012: Ανατρέποντας το ημερολόγιο…

Αύριο φεύγει το 2011 αφήνοντας την Ελλάδα να βουλιάζει στην οικονομική κρίση και τον ελληνικό λαό να έχει υποστεί τη μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση και τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Μια περιήγηση μας φέρνει στη μνήμη όλα τα μεγάλα γεγονότα που σφράγισαν τη χρονιά που φεύγει. 

Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι για τους Έλληνες το 2011 ήταν η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου.

2011, Τίτλοι Τέλους

των Efor, Julien Febvre, Ian Delta

Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ημέρες του 2011 αποτέλεσαν μια μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της πρόσφατης Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι μέρες αυτές δεν μπορούν να εξετασθούν ξεχωριστά από τις ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά μόνο ως συνέχεια και συνέπειά τους. 

Το 2011, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να ιδωθεί ως αποτέλεσμα-αντίδραση αλλά και ως εκκίνηση-ερέθισμα. Ως το αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού, που οδηγεί σε σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στρατηγικές, αλλά και ως εκκίνηση δράσης ενός παγκόσμιου κινήματος για την αυτονομία.

Η Αραβική Άνοιξη, ακόμη κι αν δεν πέτυχε όλα αυτά για τα οποία συνεχίζουν να δίνουν τη ζωή τους χιλιάδες πολίτες, αποτελεί την αφετηρία της αφύπνισης λαών που στέναζαν κάτω από δικτατορίες.  
Η τραγωδία της Φουκουσίμα έδωσε ώθηση στο κίνημα ενάντια στα πυρηνικά και στην αναζήτηση μεθόδων παραγωγής ενέργειας σε συνεργασία με τη φύση. Το κίνημα των Αγανακτισμένων σε Ευρώπη και Αμερική, επανέφερε τα προτάγματα της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας, της εναλλακτικής οικονομίας και έβγαλε ένα ογκώδες λίθο από το τείχος της απάθειας. 
Το ρατσιστικό πογκρόμ της Αθήνας και οι ναζιστικές θηριωδίες σε όλη την Ευρώπη αποκάλυψαν για άλλη μια φορά τον τρόμο που μπορεί να προκαλέσει ο ενστερνισμός εθνικιστικών και ναζιστικών ιδεοληψιών.  
Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας αποτέλεσε ένα παράδειγμα σύγχρονου γαλατικού χωριού, που σε συνδυασμό με τον αγώνα των απεργών της χαλυβουργίας μας δείχνουν το δρόμο της αντίστασης ενάντια στις αποφάσεις της κάθε εξουσίας.  
Ο "αναγκαστικός" σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά και η στάση των κομμάτων της αριστεράς σε διάφορες περιπτώσεις μας αποκάλυψαν ολοφάνερα πως το παρόν πολιτικο-οικονομικό σύστημα οδηγείται προς το τέλος, αρκεί εμείς να δράσουμε, δημιουργώντας την ιστορία μας μέσα από την αυτοθέσμιση, την αυτοοργάνωση, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη στοχευμένη σύγκρουση με τις εκφάνσεις του φαντασιακού της κοινωνίας που πεθαίνει…

Κλεπτοκρατίας και συγκάλυψης γωνία...

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όταν ο Γ. Παπανδρέου εξευτέλιζε την Ελλάδα διεθνώς μιλώντας για μια χώρα διεφθαρμένη μέχρι το κόκαλο, κάνοντας ακόμη και Ευρωπαίους αξιωματούχους όπως ο Γιούνκερ να βγουν από τα ρούχα τους για την πρωτοφανή – ακόμη και... στα μάτια τους – αθλιότητα, όταν ο («Μαζί τα φάγαμε») Πάγκαλος αναδεικνυόταν σε αρχιστράτηγο κατά της διαφθοράς, ποιος θα περίμενε ότι, μέσα σε λίγο μόλις καιρό, το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» θα οδηγούσε στο περιθώριο κάθε έρευνα περί διαφθοράς;

Η χθεσινή παραίτηση των οικονομικών εισαγγελέων (και εισαγγελέων Εφετών!) Σπύρου Μουζακίτη και Γρηγόρη Πεπόνη, με καταγγελίες για παρεμβάσεις πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στη δουλειά τους (αρνούνται, κατά δήλωσή τους, να είναι «εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση»), έρχεται μετά την αποχώρηση μελών του Δ.Σ. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, κυρίως της Ζωής Γεωργαντά, με καταγγελίες για παραποίηση στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ ως προς το έλλειμμα του 2009 προκειμένου να επιβληθούν σκληρότερα μέτρα λιτότητας.

Είχε ακόμη προηγηθεί των χθεσινών εξελίξεων η καρατόμηση, επί των ημερών του Ευάγγελου Βενιζέλου στο ΥΠΟΙΚ, του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής – και οι καταγγελίες της επικεφαλής του Στέλλας Μπαλφούσια – ύστερα από τις δραματικές προειδοποιήσεις του Γραφείου για «εκτός ελέγχου δυναμική του χρέους» και για υπέρβαση όλων των προβλέψεων όσον αφορά το έλλειμμα. 

Προβλέψεις οι οποίες εκ των υστέρων δικαιώνονται, παρά τον θόρυβο που τότε ξεσηκώθηκε...

Παρεμπιπτόντως, και στην υπόθεση των δύο εισαγγελέων, όπως και στις δύο προηγούμενες, αρμόδιος υπουργός ήταν ο υπουργός Οικονομικών, αντιπρόεδρος των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος.

Η «νεκρανάσταση» της Ισλανδίας

της Όλγα Κολιάτσου

Τρία χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση, η χώρα απέκτησε ξανά τον έλεγχο της οικονομίας της. 

Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για κοινοτική ένταξη και είσοδο στη νομισματική ένωση, ωστόσο πολλοί Ισλανδοί είναι υπερχρεωμένοι σε βαθμό απελπιστικό.

ΟΓκέιρ Χάαρντε ήταν πρωθυπουργός όταν η Ισλανδία είχε ένα είδος «επιθανάτιας εμπειρίας» πριν από τρία χρόνια -μέσα σε λίγες ημέρες κατέρρευσαν οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, η αξία της κορόνας έπεσε κατακόρυφα, η πτώχευση βρισκόταν προ των πυλών. 

Ο Γκ. Χάαρντε κάθεται στο εδώλιο για τις τότε ευθύνες του. Αυτό είναι μια πρωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

10 Χρόνια μετά το Αργεντινάζο. Η πρώτη εξέγερση του 21ου αιώνα.

των Θάνου Ανδρίτσου, Κώστα Γούση

«Ήρθα στην πλατεία γιατί δεν ήθελα να χάσω αυτό το κομματάκι ιστορίας που γράφουμε τώρα». 

Αυτή η φράση, παρμένη από μια προσωπική αφήγηση που δημοσιεύτηκε σε μια παλαιότερη μπροσούρα για το Αργεντινάζο, περιγράφει τα αισθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων που κατέκλυσαν τους δρόμους του Μπουένος Άιρες και άλλων μεγάλων πόλεων. 

Είχε φτάσει πλέον η στιγμή, το ήξεραν καλά, να συναντηθούν με την ιστορία, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να φροντίσουν πρώτα και κύρια για την επιβίωσή τους. 

Πράγμα που στα τέλη του 2001 φάνταζε αδύνατο για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Μικρά παιδιά είχαν αρχίσει να πεθαίνουν από ασιτία, όπως περιέγραφε ένας δημοσιογράφος, μητέρες ζήταγαν να δοθεί κομμάτι από τη σάρκα τους για να τα ταΐσουν, πάνω από το 50% των κατοίκων ήταν άνεργοι και πολύ περισσότεροι αυτοί που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Όμως τώρα ήταν η στιγμή που η οργή έπαιρνε μορφή και φώναζε «Ya Basta», «φτάνει πια». «Να φύγουν όλοι», έγινε το σύνθημα που πλημμύρισε τα χείλη.

Ποιος, ποιον και πώς;

Όλοι μιλάνε για ένα κάποιο μέτωπο. Ποιο να διαλέξουμε και με τι κριτήρια; αντιμνημονιακό, εθνικό-πατριωτικό, αριστερό, αντικαπιταλιστικό; Μήπως λίγο από όλα; Σε μια κοινωνική σύγκρουση σαν την τωρινή, οι μάχες του παρόντος, δεν πρόκειται να κερδηθούν με ευκολίες. Απαιτείται, μια βαθιά ματιά πίσω, και ένα τολμηρό, διορατικό κοίταγμα μπροστά.  

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον πως βρισκόμαστε στη δίνη μιας καπιταλιστικής κρίσης με βάθος, ποιότητα και διάρκεια που υπερβαίνουν τα όρια ενός συνηθισμένου καθοδικού κύκλου.

Κι οι πιο ανυποψίαστοι συνειδητοποιούν-συχνά με τρόμο-κάτι ακόμη: Η κοινωνική σύγκρουση, στο φόντο αυτής της κρίσης και των προσπαθειών εξόδου από αυτήν, θα είναι αντίστοιχης ποιότητας και βάθους και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, θα είναι εξαιρετικά βίαιη.

Να αγωνιστούμε λοιπόν. Αντίσταση, ανατροπή αυτής της πορείας. Δεν έχει κάνει και λίγα η κοινωνία. Σε παλιότερες εποχές θα είχαν πέσει όχι μία αλλά δέκα κυβερνήσεις.
Υπάρχει όμως ένα πραγματικό τείχος απέναντι στο λαό.

Ποιος θυμάται τη Λίντα Κατέχη;

του Παναγιώτη Σωτήρη

Μια ομάδα ειρηνικών διαδηλωτών κάθεται στο οδόστρωμα εντός μιας πανεπιστημιούπολης. Ένας αστυνομικός πλησιάζει και αρχίζει να τους ψεκάζει έναν-έναν, σχεδόν εξ επαφής, με δακρυγόνο παρά τις φωνές πόνου και διαμαρτυρίας που ακούγονται. 
Η διαδικασία ολοκληρώνεται με την βίαιη απομάκρυνσή τους από το οδόστρωμα. 

Η ανατριχιαστική αυτή σκηνή έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Davis ύστερα από αίτημα της πρυτάνεως Λίντας Κατέχη προς την αστυνομία να διαλύσει ειρηνική κινητοποίηση που ήταν σε εξέλιξη.

Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει ξεσπάσει πρωτοφανής σάλος, με το σχετικό βίντεο να έχει κάνει το γύρο του Κόσμου και τους φοιτητές να είναι εξοργισμένοι. Σε μια κίνηση σπάνια για τα αμερικανικά πανεπιστήμια την παραίτηση της Λίντας Κατέχη ζήτησαν ακόμη και οι ενώσεις των καθηγητών.

Συνταγματικό Νταχάου η ΕΕ!

του Λεωνίδα Βατικιώτη  (Επίκαιρα 22-28.12.2001)

Σε μια δίνη αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων βυθίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση η Γερμανία μετατρέποντας σε κουρελόχαρτα όλες τις συνταγματικές συνθήκες. Η αρχή έγινε με την συνέντευξη Τύπου των «Μερκοζί» από το Παρίσι η οποία προηγήθηκε της (ιστορικής όπως αποδεικνύεται) συνόδου κορυφής της 9^ης Δεκεμβρίου. Με εκείνη τη συνέντευξη η γερμανίδα καγκελάριος έκανε σε όλους σαφές ότι το Βερολίνο, προκειμένου να επιβάλει την πολιτική του, στο εξής δεν λογαριάζει καμία γραπτή συμφωνία που ρυθμίζει τις σχέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και επίσης κανένα άλλο κράτος – μέλος.

Κι αυτό φυσικά ισχύει και για το Παρίσι το οποίο σέρνεται άβουλα πίσω από το Βερολίνο με μοναδικό γνώμονα των αποφάσεών του να μη χάσει την εύνοια που μέχρι σήμερα απολαμβάνει. Η δε Γερμανία χρησιμοποιεί την Γαλλία μόνο και μόνο για να κρύψει πίσω από την υποτιθέμενη συνεργασία των δύο χωρών την επιχείρηση ολοκληρωτικής επιβολής της σε όλη την Ευρώπη, για τρίτη φορά σε λιγότερο από έναν αιώνα. Την αξία χρήσης της Γαλλίας σε αυτό το σχέδιο οικονομικής αποικιοποίησης και πολιτικής ποδηγέτησης της Ευρώπης από την Γερμανία την αποκάλυψε πρόσφατα το γερμανικό Σπίγκελ σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του, με ημερομηνία δημοσίευσης στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική σελίδα του 6 Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τον ανερχόμενο αντι-γερμανισμό στην Ευρώπη. Δύο, ανέφερε, είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί το Βερολίνο. «Οι Γερμανοί πρεσβευτές στην ΕΕ έχουν οδηγίες να διατυπώνουν τις γερμανικές θέσεις πιο καθαρά και να καλλιεργούν σχέσεις με τα ξένα μέσα ενημέρωσης». Αυτή είναι η πρώτη γραμμή άμυνας που ας ελπίσουμε να μην καταλήξει σε προσπάθειες δωροδοκίας (που τόσο καλά ξέρει να χρησιμοποιεί η Γερμανία όπως δείχνει το παράδειγμα της Ζίμενς) ώστε να εξαγορασθεί η συναίνεση ή η ανοχή των μέσων ενημέρωσης απέναντι στις εγκληματικές πολιτικές λιτότητας.

Για την έξοδο από το ευρώ και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την Ε.Ε.

των Κώστα Κούσιαντα, Παντελή Αυθίνου και Ζέττας Μελαμπιανάκη

Από την στιγμή που ο ελληνικός καπιταλισμός μπήκε στην δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ιδιαίτερα από το χρονικό σημείο που ξέσπασε η κρίση χρέους στην Ελλάδα, το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ αναδείχτηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος που επιδιώκουν να επεξεργαστούν ριζοσπαστικές κινηματικές και πολιτικές απαντήσεις απέναντι στην κρίση του συστήματος. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία απέκτησε αυτή η αντιπαράθεση, ανάμεσα στις δυνάμεις και τα ρεύματα που θέλουν να συγκροτήσουν μια ξεκάθαρα επαναστατική πολιτική πρόταση, η οποία θα στοχεύει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Η σημασία της συζήτησης είναι μεγάλη. Η ένταξη στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, αποτελεί μια στρατηγική επιλογή των ελλήνων καπιταλιστών. Αποτελεί τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο ο ελληνικός καπιταλισμός εντάσσεται στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Είναι η συγκεκριμένη διαδικασία μέσα από την οποία παίρνει μέρος στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την παγκόσμια μοιρασιά της υπεραξίας και των κερδών. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να υπάρξει σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα, σύγχρονη επαναστατική προοπτική, που δεν θα αναλύει αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο ένταξης και λειτουργίας του ελληνικού καπιταλισμού στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό και δεν θα περιλαμβάνει μεταβατικά αιτήματα ανατροπής του. Γιατί γύρω από τέτοιες στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης συγκροτούνται κάθε φορά τα πολιτικά και κοινωνικά μπλοκ που διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία και διασφαλίζουν την υποταγή και την συναίνεση της εργατικής τάξης σε αυτές τις στρατηγικές επιλογές –τους λεγόμενους εθνικούς στόχους.

Τα πιο μαύρα Χριστούγεννα

του Γιώργου Δελαστίκ

Εξήντα και πλέον χρόνια τώρα, από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου και του Εμφύλιου Πολέμου, η Ελλάδα και ο λαός μας δεν έχουν ξαναζήσει τόσο θλιβερά Χριστούγεννα. 

Όχι, η χώρα δεν έχει ακόμη καταβαραθρωθεί τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι φτωχότερη από όσο πριν από δεκαπέντε, είκοσι, πόσω μάλλον τριάντα ή σαράντα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία. 

Οι Έλληνες όμως έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση σήμερα τόσο εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους όσο και λόγω της παντελούς έλλειψης προοπτικής και ελπίδων βελτίωσης της κατάστασης.

Παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντως καλυτέρευαν.  

Fuck December ’08 – Fight Now!

της Ειρήνης Γαϊτάνου

Στις 6 Δεκέμβρη 2008 μια σφαίρα ήρθε να διαταράξει την φαινομενική ηρεμία της ελληνικής κοινωνίας. Ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από το όπλο του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, μια περιοχή εξαιρετικά ιδιαίτερη στο κέντρο της Αθήνας. 

Την ίδια περίοδο, έχουν ήδη ξεκινήσει να φαίνονται γλαφυρά τα ίχνη μια βαθιάς πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα · μια κρίση κοινωνική, οικονομική, ιδεολογική, κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και νομιμοποίησης του κράτους και των μηχανισμών του. 
Ωστόσο, κανείς δε φανταζόταν ότι ένα τέτοιο περιστατικό θα οδηγούσε σε μια εξέγερση με τα χαρακτηριστικά αυτής του Δεκέμβρη του ’08.

Πριν δούμε το γενικό πλαίσιο της περιόδου, φαίνεται ενδιαφέρον να εξετάσουμε γιατί το συγκεκριμένο περιστατικό να προκαλέσει μια τέτοια εξέγερση.

Η ώρα της αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα

του Θεόδωρου Σταυρόπουλου

Η τελευταία κυβέρνηση του 2011, αυτή η κυβέρνηση «σωτηρίας», «αλληλεγγύης», ή όπως αλλιώς αρέσκεται κανείς να την αποκαλεί στρουθοκαμηλίζοντας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία κλίκα υπαλλήλων που συνεχίζει να εξυπηρετεί τόσο το εγχώριο όσο και το ξένο τραπεζικό κεφάλαιο με την πειθηνιότητα ενός "golden boy". 

Εκχωρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας ανερυθρίαστα στα πλέον αντιδραστικά στοιχεία του αποκρουστικού φιλελευθερισμού, πάντοτε εις βάρος του λαού μας, επελαύνοντας πάνω από τα εξουθενωμένα κοινωνικά στρώματα με κατεδαφιστικές και αποικιοκρατικές μνημονιακές ερπύστριες, υπό την υψηλή εποπτεία της Τρόικας.

Ας πάψουμε λοιπόν να δαγκώνουμε τη γλώσσα μας

του Ρούσσου Βρανά

Το σύνολο του ευρωπαϊκού πληθυσμού κυβερνάται σήμερα από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. 

Και το ιδεολογικό μονοπώλιο που θέλει να επιβάλει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ενσωματώνοντας την ιδεολογία της λιτότητας στα Συντάγματα των ευρωπαϊκών χωρών, απειλεί να καταργήσει την ελευθερία της επιλογής. 

Τι θα συμβεί αν αύριο η λαϊκή εντολή είναι προς την κατεύθυνση μιας προοδευτικής ανατροπής; Θα καταστρέψουν τις επιλογές του λαού οι αγορές με συνδυασμένες επιθέσεις; 

Θα απειληθεί η χώρα με αποπομπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Κάποιοι αριστεροί φώναζαν κάποτε (και φωνάζουν ακόμη): «Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση!».

ΕΕ. Το Σιδηρούν Παραπέτασμα

του Στέργιου Βασιλείου

Από τη Βαλτική μέχρι την Κρήτη και από τη Λισαβόνα μέχρι το Δουβλίνο και τη Στοκχόλμη, ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει απλωθεί παντού! Ένα σιδηρούν παραπέτασμα που εγκλωβίζει στην φτώχεια και στη στέρηση τους λαούς της ηπείρου. 

Η απειλή μια νέας ταξικής και πολιτικής τυραννίας του κεφαλαίου για τους εργαζόμενους και  τους λαούς βαραίνει πάνω από κάθε στέγη σπιτιού, πάνω από το κεφάλι κάθε ανθρώπινου πλάσματος. 

Η πείρα από τον καπιταλισμό έδειξε ότι αυτός δεν σέβεται καμία αξία παρά μόνο το κέρδος. Κέρδος από τον ιδρώτα των εργαζομένων, κέρδος από την εκμετάλλευση των λαών, κέρδος  από τους πολέμους στους οποίους έχει σύρει άπειρες φορές τους λαούς με αμέτρητα εκατομμύρια νεκρούς.

Υποκείμενο, ενδεχομενικότητα και ριζοσπαστική πολιτική

του Δήμου Ε.

Πρόλογος

Ο τίτλος του κειμένου γεννά ένα αναπόφευκτο ερώτημα: Γιατί άραγε να γράψει κάποιος ένα κείμενο για την ενδεχομενικότητα στην ιστορία της ριζοσπαστικής σκέψης; Γιατί να το κάνει αυτό κανείς, σε μία πολιτική συγκυρία μάλιστα στην οποία καθήκον όλων όσων εντάσσονται στην Αριστερά και δει την αντισυστημική ή αντικαπιταλιστική (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) είναι η άμεση πολιτική και κοινωνική παρέμβαση, με στόχο την ανάπτυξη δυναμικών κοινωνικών αγώνων, οι οποίοι θα αναχαιτίσουν την πρωτοφανή αντιλαϊκή επίθεση των ημερών μας, με όρους ιστορικής αντεπανάστασης;

Ο λόγος είναι στην ουσία διττός: Από τη μία πλευρά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ιστορικά, όλες οι οικονομικές κρίσεις, αποτέλεσαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για ριζικές αναδιατάξεις συσχετισμών δυνάμεων (τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο) είτε προς μία επαναστατική είτε προς μία συντηρητική κατεύθυνση. 

Ο ευρωπαϊσμός στρατηγική αποτυχία της ελληνικής Αριστεράς

Ένα στοίχημα που δεν τέθηκε και δεν παλεύτηκε ποτέ.

του Γιώργου Τσίπρα

Ο ευρωπαϊσμός υπήρξε, στο οικονομικό πεδίο, κύρια στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα. Η εφαρμογή της καθόρισε κομβικά την μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Ο νεοφιλελευθερισμός αλά ελληνικά είχε ως πολιτικό και ιδεολογικό όχημα την E.E. και τον ευρωπαϊσμό. 

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που μεταμόρφωσαν το κοινωνικό τοπίο, η αλλαγή της ταξικής σύνθεσης, ο παραγωγικός προσανατολισμός και εξειδίκευση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, η αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης, είχαν ως όχημα και προοπτική τον ευρωπαϊσμό. Σε δυο φάσεις, πριν και μετά το ευρώ. 

Η δυσμενέστατη για τις υποτελείς τάξεις αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, η διαμόρφωση μιας δυαδικής κοινωνίας και καταστροφή της, περπάτησαν στο όνομα της ενωμένης Ευρώπης.

Ακροβασίες, εκβιασμοί και ακυβερνησία

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Με ακροβασίες στο χείλος του γκρεμού συνεχίζονται οι παράλληλες διαπραγματεύσεις για την «ανταλλαγή ομολόγων» PSI από την κυβέρνηση Παπαδήμου, για τη χρηματοδότηση του ΔΝΤ από την ευρωζώνη, για τα κεφάλαια του προσωρινού και του μόνιμου μηχανισμού «στήριξής», για τον ρόλο της ΕΚΤ στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αλλά και για το αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή όχι κ.λπ.

Ακροβασίες και εκβιασμοί από τη μια πλευρά και ουσιαστική ακυβερνησία από την άλλη.

Όπως έχουμε ξαναπεί: «Τα ίδια καθάρματα επαναφέρουν τους ίδιους εκβιασμούς με μικρές παραλλαγές. Μόνο που αυτή τη φορά δεν εκβιάζουν τον ανίσχυρο και προδομένο από θέση ισχύος, αλλά από θέση αδυναμίας».

Ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα

Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη του προέδρου των Γιατρών του Κόσμου Νικήτα Κανάκη

«Η σίτιση, η στέγη και οι παροχές Υγείας είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες της κοινωνικής πρόνοιας, που όταν πλήττονται μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση», εξηγεί στον Δρόμο ο πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης.
 

«Στην Ελλάδα και ειδικά στις μεγάλες πόλεις αλλά ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας και οι τρεις αυτές δομές βρίσκονται σε κρίση. Έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που αναζητούν τροφή, που δεν έχουν στέγη και που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες πρωτοβάθμιας Υγείας. Μια τέτοια κατάσταση σε μια χώρα της Αφρικής χαρακτηρίζεται ανθρωπιστική κρίση και προκαλεί την παρέμβαση οργανώσεων σαν τη δική μας. Αποφασίσαμε εδώ και ένα χρόνο πως το πεδίο δράσης μας πλέον θα είναι κυρίως η Ελλάδα. Η ανθρωπιστική κρίση ακολούθησε με μαθηματική ακρίβεια χώρες όπου παρενέβη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

Απ’ τον Παπαδήμο στη χρεωκοπία;

της Μαρίας Κόρδα

Κάθε θαύμα τρεις μέρες λέει ο λαός μας. 

Τα «ευαγγέλια χαράς» απ’ τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της διαπλοκής κράτησαν μέχρι τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 9^ης Δεκεμβρίου. Πλέον τα ρεπορτάζ μιλούν για τα «όργανα που άρχισαν» στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης. Ορισμένοι τίτλοι εφημερίδων, όπως «κυβέρνηση σε αφασία» ή «κυβέρνηση σε εφεδρεία» είναι πολύ χαρακτηριστικοί του όλου κλίματος.

"οικογενειακοί καυγάδες"

Αν και τα θέματα που φαίνεται ότι αποτελούν αγκάθια για τη συνοχή της κυβέρνησης είχαν θιγεί -και κατ’ ουσίαν είχαν ανοίξει- ήδη απ’ τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2012, τα τελευταία 24ωρα επιστρέφουν με μεγαλύτερη δριμύτητα. 
Τρία είναι τα επίμαχα σημεία στα οποία φαίνεται να επικεντρώνονται οι ενδοκυβερνητικές τριβές. Είτε αυτές εκφράζονται μεταξύ των υπουργών, είτε μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση, είτε και στο εσωτερικό του καθενός εξ’ αυτών των κομμάτων. 

Ποιος απελευθερώθηκε το 1912;

του Άκη Γαβριηλίδη

Τη χρονιά που έρχεται, η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να γιορτάσει τα «εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της».

Για την ακρίβεια, αυτοί που προς το παρόν ετοιμάζονται να τα γιορτάσουν είναι οι επίσημοι και οι αρχές της πόλης, καθώς και οι επαγγελματίες του είδους (υπεύθυνοι πρακτορείων, διοργανωτές εκθέσεων/ συνεδρίων κ.ο.κ.). 

Ως προς το θέμα μάλιστα αυτό, προέκυψε ήδη μία διαφωνία: ποιες αρχές είναι οι αρμόδιες για τον εορτασμό; Ο δήμος της Θεσσαλονίκης, ή μήπως το σύνολο των τοπικών αρχών του ευρύτερου οικιστικού συγκροτήματος[1];

Πριν όμως τη διαφωνία αυτή, νομίζω ότι υπάρχει ένα βασικότερο ερώτημα που καλό θα ήταν να τεθεί και να συζητηθεί στο δημόσιο χώρο: με ποια ακριβώς έννοια χρησιμοποιείται εδώ ο όρος «απελευθέρωση»;

Καταρχάς, λογική προϋπόθεση της χρήσης μιας τέτοιας έκφρασης είναι η ταύτιση της ελευθερίας με το (ή με ένα) κράτος. Κατά τρόπο κάπως διεστραμμένο σε σχέση με την αρχική διατύπωση μιας ανάλογης ταύτισης εκ μέρους του Χέγκελ, ένας πληθυσμός ή/ και μια εδαφική έκταση κατέληξε να θεωρείται «ελεύθερη» με αποκλειστικό κριτήριο το εάν εντάσσεται σε αυτήν ή την άλλη κρατική επικράτεια –και ειδικότερα σε εκείνη που θεωρείται ως η «φυσική» της, που υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στην εθνοτική καταγωγή και στον εθνικό χαρακτήρα του εν λόγω πληθυσμού ή έκτασης.

Όπως είναι προφανές, πρόκειται ήδη για μια υπεξαίρεση/ οικειοποίηση της έννοιας της ελευθερίας από τον «μεθοδολογικό εθνικισμό», για μια εξαιρετικά περιοριστική κατανόηση του όρου.

Οι πολιτικές της ζωής και του θανάτου στην εποχή της οικονομικής κρίσης.

Η νέα σταυροφορία του Λοβέρδου

του Κώστα Κ.

Πριν από καμιά ογδονταριά χρόνια ο Γκράμσι διαπίστωνε ότι στις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες η κυριαρχία της άρχουσας τάξης δεν οργανώνεται με την καταστολή, αλλά μέσα από ένα ολόκληρο πλέγμα μηχανισμών θεσμών και λειτουργιών, με το οποίο εξασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική συναίνεση των κυριαρχούμενων. 

Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί μετατοπίζονται σε δεύτερο πλάνο, σε μια διακριτική παρουσία, πάντοτε όμως σε πλήρη ετοιμότητα να παρέμβουν, εάν αποτύχουν οι “ήπιοι” μηχανισμοί του αστικού κράτους να παίξουν το ρόλο τους.

Ο Γκράμσι έκανε αυτές τις πολύ σημαντικές διαπιστώσεις μέσα στη φυλακή. Στην Ιταλία η αστική δημοκρατία είχε αποτύχει να διαμορφώνει και να αναπαράγει τη συναίνεση των υποτελών τάξεων στην κυριαρχία της αστικής τάξης. Οι φασίστες ανέλαβαν τότε τη διαχείριση του αστικού κράτους, για να ξαναφέρουν σε πρώτο επίπεδο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ως το βασικό και ορατό εργαλείο με το οποίο εξασφαλίζεται η εξουσία των καπιταλιστών. Ο Γκράμσι ήταν ένα από τα πιο γνωστά θύματα αυτής της πολιτικής.

Εν μικρή γερμανική σατραπεία (2011 μ.χ.)

του Γιώργου Ρούση

Η επιμονή των δανειστών μας για σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερης δυνατής συνεργασίας και στήριξης είναι βέβαιο ότι αποσκοπούσε στην κάλυψη της αποδυναμωμένης από τα κάτω κοινωνικής συναίνεσης με μια από τα πάνω πολιτική συναίνεση.

Εκείνο όμως που από μια πρώτη ματιά φάνταζε ανεξήγητο ήταν η απαίτηση γραπτής δέσμευσης των αρχηγών των κομμάτων, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ότι θα τηρήσουν τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί.

Γι' αυτή την απαίτηση, η μόνη λογική ερμηνεία που θα μπορούσε να δοθεί -με δεδομένο ότι μια τέτοια δέσμευση δεν ενέχει καμιά απολύτως νομική συνέπεια, ούτε βεβαίως επηρεάζει στο ελάχιστο τις αγορές- είναι ότι αυτή αποσκοπούσε αποκλειστικά στο να σηματοδοτήσει το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι πια παρά εντολοδόχος των δανειστών, στους οποίους και πρέπει αποκλειστικά να αναφέρεται. 

Δεν πληρώνουμε το χαράτσι – Όλοι στην κινητοποίηση της Δευτέρας στη ΔΕΗ της Κηφισιάς

Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Κηφισιάς που προκάλεσε τη συζήτηση στο Δημοτικό συμβούλιο για το χαράτσι και η Επιτροπή Αγώνα Κηφισιάς ενάντια στα μέτρα ΔΝΤ – ΕΕ – κυβέρνησης, σας καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα γραφεία της ΔΕΗ στο Ζηρίνειο, τη Δευτέρα 19/12/2011, στις 12 το μεσημέρι, στην οποία συμμετέχουν επίσης ο Δήμος, συνδικάτα, φορείς από άλλες κοντινές περιοχές, αλλά και κάθε άλλος φορέας που είναι διατεθειμένος να αντιπαλέψει αυτή την αντιλαϊκή πολιτική των χαρατσιών.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΤΗΣ ΔΕΗ!

Πρωτοβουλία Κατοίκων Κηφισιάς ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ

Επιτροπή Αγώνα Κηφισιάς ενάντια στα μέτρα ΔΝΤ – ΕΕ – κυβέρνησης

Την Τετάρτη 7 Δεκέμβρη 2011, το Δημοτικό Συμβούλιο Κηφισιάς, μετά από πρόταση πολιτών και κινητοποίηση κατά την ημέρα της συνεδρίασης, εξέδωσε απόφαση ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ.

ΔΝΤ στην Ελλάδα: Θεραπεία πιο επικίνδυνη από την ασθένεια

του Κ. Δουζίνα

Κατά τη διάρκεια μιας επίσημης επίσκεψης στο London School of Economics, τον Νοέμβριο του 2008, η βασίλισσα Ελισάβετ ρώτησε έναν καθηγητή γιατί οι οικονομολόγοι δεν είχαν προβλέψει την οικονομική κρίση, το πιο δραματικό γεγονός στην πρόσφατη οικονομική ιστορία. Δεν ξέρουμε τι της απάντησε ο καθηγητής. 

Ένα χρόνο αργότερα, σε ένα σεμινάριο της Βρετανικής Ακαδημίας, διαπρεπείς οικονομολόγοι απάντησαν στο ερώτημα, μιλώντας για «την αποτυχία του συλλογικού φαντασιακού πολλών ευφυών ανθρώπων, τόσο σε αυτή τη χώρα όσο και διεθνώς, να συλλάβει τους κινδύνους για το σύστημα στο σύνολό του».

"Που πάνε τα πράγματα.."

Ο Σπύρος Μαρκέτος τα λέει "χύμα και τσουβαλάτα"!

Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα της ομιλίας του πανεπιστημιακού Σπύρου Μαρκέτου για το "που πάνε τα πράγματα":

[...] Βιώνουµε την τερµατική κρίση του καπιταλισµού, µας βεβαιώνει ένας µεγάλος ιστορικός κοινωνιολόγος, ο Ιµµάνουελ Βαλλερστάιν, τέως πρόεδρος της Παγκόσµιας Κοινωνιολογικής Εταιρείας.

Ακόµη και αν κατορθώσει ο καπιταλισµός ν’ ανοίξει, µέσα από ανείπωτες καταστροφές, έναν νέο κύκλο συσσώρευσης, ο ισχυρός πόλος του µάλλον θα είναι η Κίνα, µας προειδοποιεί ο σοφός κοινωνικός γεωγράφος Ντέηβιντ Χάρβεϋ.

Έστω και αν δεν ξέρουµε τι θα διαδεχτεί τον καπιταλισµό, αν δηλαδή φτιάχνουµε τώρα έναν κόσµο πολύ χειρότερο ή πολύ καλύτερο, ξέρουµε πάντως ότι ο καπιταλισµός τελειώνει.

Η έννοια του διεθνισμού και η αριστερά στην Ελλάδα

του Χριστόφορου Μπουζάνη,  

Υποψήφιου Διδάκτορα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου

Τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σήμερα οι παιδικές παθογένειες της Αριστεράς σε σχέση με τα κλασικά ερωτήματα πάνω στις έννοιες του Έθνους, του Κράτους και της Διεθνούς Κοινωνίας. 

Στο «εγχειρίδιο» του συνεπούς αριστερού το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών» αποτελεί αυταξία ενώ κάθε αναφορά σε όρους όπως το έθνος, η εθνική συνείδηση ή η εθνική κυριαρχία θεωρείται ύποπτη. Ύποπτη για ρατσιστικές, εθνικιστικές ή λαϊκίστικες εκφάνσεις μιας συντηρητικής πατριδοκάπηλης στάσης.

Είμαστε όμως τώρα, πιο πολύ απ' ότι άλλοτε, μπροστά σε μια εκκωφαντική αντινομία η οποία είτε τεχνηέντως παραβλέπεται είτε ουδετεροποιείται τοποθετώντας διαφορετικές θεωρήσεις σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης.  

Οι «ευρωπαϊστές» της ελληνικής αριστεράς και η διάλυση της Ε.Ε.

των Παντελή Αυθίνου και Ζέττας Μελαμπιανάκη

Συχνά διατυπώνονται από δυνάμεις της Αριστεράς μια σειρά από λανθασμένες αντιρρήσεις στην προοπτική να περιληφθεί το αίτημα για έξοδο από το Ευρώ και την Ε.Ε. στο σύγχρονο μεταβατικό πρόγραμμα.

Α) Η πρώτη και βασικότερη αντίρρηση σχετίζεται με την (λανθασμένη) αντίληψη ότι η Ε.Ε., ως υπερεθνικός αστικός θεσμός, παίζει έναν αντικειμενικά προοδευτικό ρόλο, εφόσον αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ξεπέρασμα του αστικού εθνικού κράτους.

Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η αντίληψη πως, αντίβαρο στο εθνικό κράτος αποτελούν οι υπερεθνικοί αστικοί θεσμοί, αποτελεί αστικό κοσμοπολιτισμό και όχι προλεταριακό διεθνισμό. Ο προλεταριακός διεθνισμός, έχει συμπυκνωθεί στην ιστορική του διαδρομή, σε συνθήματα όπως «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», «η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα», «στην ίδια μας την χώρα είναι ο εχθρός», «η ήττα της «δικής μας» κυβέρνησης σε έναν πόλεμο είναι το μικρότερο κακό», σε συνθήματα δηλαδή που σπάνε την υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική εθνική συναίνεση και προωθούν της διεθνιστική εργατική αλληλεγγύη. 

Για μια λευκή σελίδα

της Κύρας Αδάμ

Ούτε μια εβδομάδα δεν πέρασε από τη σύνοδο κορυφής με τις «ιστορικές αποφάσεις της» για πανευρωπαϊκή λιτότητα, ελέγχους και κυρώσεις στους «απείθαρχους» και την ηθελημένη απομόνωση της Βρετανίας, αλλά ο αναμενόμενος «θετικός αντίκτυπος» στην ευρωζώνη και τις αγορές δεν λέει ακόμη να εμφανιστεί.

Αντιθέτως, όσο περνούν οι ημέρες αυξάνεται ο προβληματισμός και οι δεύτερες σκέψεις πολλών κρατών-μελών, όπως των Σουηδίας, Δανίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας κ.λπ. όχι μόνο για το περιεχόμενο της νέας Συνθήκης, αλλά και για τα εμπόδια στη συμφωνία και την υλοποίησή της.

Οι πρώτες αυτές αντιδράσεις δεν δείχνουν προς την κατεύθυνση μιας «Ένωσης για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη», όπως επιμένουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί, αλλά περιγράφουν μια Ένωση για την αστάθεια και την ύφεση.

Αγορά εργασίας: Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά

του Θεόδωρου Κουτρούκη, 

Επίκουρου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου

Το-καθεστώς που τείνει να εγκαθιδρυθεί στην ελληνική αγορά εργασίας τείνει να οδηγήσει σε ένα άκρως απορρυθμισμένο τοπίο. 

Χιλιάδες εργαζόμενοι βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταστρατηγούνται συστηματικά στη χοάνη μια αγοράς που χαρακτηρίζεται από δυσθεώρητη ανεργία και επιδημικής έκτασης αδήλωτη εργασία. 

Τα παραδείγματα είναι εύγλωττα: μισθωτοί που ταυτόχρονα με τη σύμβαση πρόσληψης υπογράφουν και την απόλυση ή λαμβάνουν αμοιβή χαμηλότερη από τα οριζόμενα στις ΣΣΕ, αμοιβές που καταβάλλονται με μεγάλες καθυστερήσεις, συστηματική υπέρβαση του οκταώρου, δραστική αμφισβήτηση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι και άλλα πολλά.

Δέκα φορές πάνω από το όριο η ραδιενέργεια στη Φουκουσίμα

«Οι κάτοικοι έχουν αφεθεί στην τύχη τους» διαπιστώνει η Greenpeace

Οι κάτοικοι της Φουκουσίμα «έχουν αφεθεί στην τύχη τους» δήλωσε σήμερα εμπειρογνώμονας της Greenpeace, υποστηρίζοντας ότι οι μετρήσεις που πραγματοποίησε εκτός της εκκενωθείσας περιοχής γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο, δείχνουν επίπεδα ραδιενέργειας δεκαπλάσια του μέγιστου επιτρεπόμενου ορίου. 

"Οι κάτοικοι της Φουκουσίμα αφέθηκαν στην τύχη τους", δήλωσε η Ίκε Τέλινγκ, εμπειρογνώμονας ειδικευμένη σε θέματα που αφορούν τη ραδιενέργεια της οργάνωσης για την προστασία του περιβάλλοντος, σύμφωνα με ανακοίνωση της Greenpeace. "Η ιαπωνική κυβέρνηση θα έπρεπε τουλάχιστον να απομακρύνει τις εγκύους και τα παιδιά μέχρι ο τόπος διαμονής τους να απορρυπανθεί κατάλληλα", επισημαίνει.

«Επιχείρηση Ελλάδα» από την διεθνή ομάδα χάκερς «Anonymous»

Η ομάδα των Anonymous στον περισσότερο κόσμο έγινε γνωστή τον περασμένο Απρίλιο, χάρη στην κυβερνο-επίθεση ή αλλιώς ψηφιακή επίθεση μέσω Διαδικτύου, που εξαπέλυσε στο δίκτυο της Sony, ωθώντας την έτσι, για να σταματήσει η περαιτέρω διείσδυση στα ενδότερα των συστημάτων της, να κατεβάσει πλήρως τα «ρολά» ολόκληρης της υπηρεσίας.

Το αποτέλεσμα; Τουλάχιστον 70 εκατομμύρια χρήστες δεν μπορούσαν επί ένα μήνα περίπου να χρησιμοποιήσουν το Playstation Network (ανάμεσα σε άλλες υπηρεσίες της Sony που είχαν «χτυπηθεί»), ενώ υπήρχε κίνδυνος μερικά (όχι όλα όμως και όχι τα σημαντικά) στοιχεία των χρηστών να έχουν περιέλθει στα χέρια των Anonymous, οδηγώντας ουσιαστικά αρκετούς στην αλλαγή των κωδικών τους στην πιστωτική κάρτα που είχαν καταχωρήσει στο PS Network.

Η ομάδα των χάκερ-ιδεολόγων-ψηφιακών ακτιβιστών, όπως θέλετε μπορείτε να τη χαρακτηρίσετε, δεν αποσκοπεί στον τρόμο των χρηστών, απεναντίας στοχεύει στις ολοκληρωτικές και σκληρές νοοτροπίες εταιρειών, οργανισμών αλλά και κρατών. Εν προκειμένω, της Ελλάδας μας και των πρακτικών που έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.

Ο Γ' Παγκόσμιος Οικονομικός Πόλεμος ξεκίνησε

του Μενέλαου Γκίβαλου *

Αυτή την κρίσιμη περίοδο φαίνεται να κλείνει ο κύκλος της πλήρους ενσωμάτωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ' ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Ο κύκλος αυτός άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με την αποτυχημένη απόπειρα να υιοθετηθεί από τις χώρες-μέλη το περίφημο Ευρωσύνταγμα... 

Επειδή, όμως, τότε λειτουργούσαν ακόμα κάποιου είδους δημοκρατικές διαδικασίες, με κορωνίδα το «ΟΧΙ» των Γάλλων πολιτών, εκείνο το Σύνταγμα της Αγοράς -που περιείχε ως πρώτο, απόλυτο άρθρο την απόλυτη ελευθερία της οικονομικής δραστηριότητας- δεν υιοθετήθηκε.

Σήμερα οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν αποδυναμωθεί, αποτελούν «άδειο κέλυφος». Η λαϊκή κυριαρχία, η έκφραση της λαϊκής βούλησης έχουν κι αυτές εξαχνωθεί. Αυτή η ιστορική διαδικασία επιβάλλεται ήδη με ταχείς ρυθμούς στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, όπου τα κόμματα και τα πολιτικά συστήματα αποτελούν χειραγωγούμενους μηχανισμούς, οι οποίοι καλούνται να διαχειριστούν ένα ακραίο αντικοινωνικό και αντιαναπτυξιακό πρότυπο.

Ο αγώνας των χαλυβουργών, αγώνας όλης της κοινωνίας

Απεργία και κίνημα αλληλεγγύης απ’ το μέλλον

της Μαίρης  Ευθυμιάτου

H αντίδραση των εργαζομένων στην εργοδοτική αυθαιρεσία δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούργιο, εκφράζεται ωστόσο με διάφορες μορφές. Μια από τις πιο προωθημένες και ριζοσπαστικές είναι η μορφή αγώνα που έχουν επιλέξει και δίνουν εδώ και 45, περίπου, ημέρες οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Ενωτικός και μακροχρόνιος αγώνας, σε μια μεγάλη βιομηχανία.
 

Ο αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πλέον σημαντικούς εργατικούς αγώνες της νέας μνημονιακής περιόδου που απαντάει τόσο αποφασιστικά στους εργοδοτικούς εκβιασμούς, που τείνουν να γίνουν καθεστώς. 

Επί της δίκης για το χαράτσι στο ΣτΕ

Στις 2 Δεκεμβρίου 2011 εκδικαζόταν στο ΣτΕ η αίτηση ακύρωσης του νόμου για το χαράτσι της ΔΕΗ όπου ακούστηκαν και οι αιτιάσεις του δημοσίου. Ο λόγος που είχε ενδιαφέρον η τοποθέτηση και αιτίαση του δημοσίου ήταν διότι στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ήταν μαθηματικά σίγουρο ότι θα έλεγαν και πραγματικές βλέψεις και στόχους της διορισμένης κυβέρνησης, την οποία ανερυθρίαστα είχαν το θράσος να έρθουν να εκπροσωπήσουν οι δικηγόροι αυτοί.

Και βεβαίως τα ‘μαργαριτάρια’ βγήκαν, γιατί κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να αποκρύψει  τον λόγο και απώτερο σκοπό πίσω από το έγκλημα του όταν στριμωχθεί στην γωνία. Και σε αυτή την περίπτωση ομολογουμένως τόσο οι εκπρόσωποι των δικηγορικών συλλόγων ( Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Καλαμάτας ) όσο και των δήμων και συνδικαλιστικών φορέων και συλλόγων καθώς και ιδιωτών έκαναν εξαιρετική δουλειά.

Τι ειπώθηκε, λοιπόν, από την πλευρά του δημοσίου, στην προσπάθεια των τριών δικηγόρων που δεν ντράπηκαν να το εκπροσωπήσουν σε αυτή την περίπτωση; Σε τρεις αγορεύσεις που όχι μόνο δεν είχαν συνοχή αλλά ήταν και πλήρεις αβασίμων και έωλων  ισχυρισμών και αιτιάσεων, στον παρατηρητή που δεν θα κουραζόταν από την μακρηγορία τους και την ασυναρτησία τους, η επιχειρηματολογία τους είχε ως εξής :

1. κάθε νόμος, αφού είναι νόμος πρέπει να ακολουθείται
2. όλοι έχουν ήδη πληρώσει το χαράτσι άρα δεν τίθεται λόγος ακύρωσης του (!)
3. εάν ακυρωθεί το χαράτσι θα μπει άλλο σκληρότερο μέτρο
4. το χαράτσι είναι η επιβεβαίωση της αξίας της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων Πολιτών (!)
5. το χαράτσι είναι ανταποδοτικό διότι επιτρέπει στους Έλληνες Πολίτες να κρατήσουν την ιδιωτική τους περιουσία ώστε αυτή να μην δημευθεί υπέρ των δανειστών.

Τα επιχειρήματα τους περί χαρακτηρισμού του χαρατσιού ως τέλος και όχι φόρο, κλπ είναι ήσσονος σημασίας αφού ισχυρίστηκαν ότι και φόρος να χαρακτηρίζεται έχουν δικαίωμα να τον επιβάλλουν όπως θέλουν.

Από τα επιχειρήματα τους προκύπτει το εξής, κάτι που άμεσα το κατάλαβε και ο πρόεδρος του ΣτΕ όπως θα αναφέρουμε παρά κάτω : ότι το χαράτσι είναι ουσιαστικά το ενοίκιο που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε για να μην  κατασχεθούν οι περιουσίες μας ( δηλ. οι ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων Πολιτών ) υπέρ των δανειστών, του Μνημονίου, των κατοχικών δυνάμεων. Δηλαδή, ότι η … ‘ανταπόδοση’ του χαρατσιού έγκειται στο ότι θα έχουμε το δικαίωμα να κρατήσουμε τα σπίτια μας και να στεγάζουμε τις όποιες επιχειρήσεις μας.

Ο πρόεδρος του ΣτΕ που το ‘έπιασε’ αυτό ρώτησε τότε τον δικηγόρο του δημοσίου « εγγυάται  το Δημόσιο ότι με την πληρωμή του χαρατσιού για το 2011 και 2012 μόνο όπως ισχυρίζεσθε θα εξασφαλίσει και τις αξίες και την ακεραιότητα / αποφυγή κινδύνου για τις ιδιωτικές περιουσίες και θα αποφύγετε την χρεοκοπία για την αποφυγή της οποίας ισχυρίζεσθε ότι επιβάλλατε το χαράτσι;».

Στην ερώτηση αυτή ο δικηγόρος του δημοσίου απάντησε « όχι βέβαια απλώς έτσι πρέπει να γίνει γιατί αυτός είναι ο νόμος» και μετά ψέλλισε και κάτι περί μεγάλης προσπάθειας της ‘κυβέρνησης’ να αποφύγει χρεοκοπίες, κλπ.

Συνεπώς, είναι σαφές ότι είναι μέγα λάθος η πληρωμή του χαρατσιού ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον εν αναμονή εκδόσεως  της αποφάσεως από το ΣτΕ επ’ αυτού, κάτι που δεν θα γίνει νωρίτερα από το τέλος Ιανουαρίου.

 Πηγή: Πολίτες Καλαμαριάς

''Ληστεία''! Η Ελλάδα διπλασιάζει τη συμμετοχή της (+€1 ΔΙΣ) στο ΔΝΤ!

Μας δανείζουν για να τους...δανείζουμε!

Ιδού που πάνε τα λεφτά από τα άθλια χαράτσια!

ΕΕ - ΗΠΑ δεν έχουν σάλιο για να δανείσουν την Ιταλία και παίρνουν "αναγκαστικά" δάνεια!

Σε μια άθλια απόφαση, η οποία αναδεικνύει όλο το εύρος και το βάθος της τροϊκανής ληστείας που συντελείται στη χώρα μας, προέβη ο Υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος.

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση Παπαδήμου αποφάσισε να δανείσει € 1 δις στην τρόικα, και ειδικότερα στο ΔΝΤ, την ώρα που ο ελληνικός λαός λεηλατείται από τα συνεχή χαράτσια και τις κάθε λογής περικοπές!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ο φόβος!

Να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες!

Όσο βαθαίνει η κρίση, ο φόβος μοιάζει να γίνεται το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα στους πολίτες!

Ο Φόβος για το σήμερα και το αύριο, τον εαυτό μας, τους δικούς μας, τα παιδιά μας, την κοινωνία μας.

Ο Φόβος μέσα στην κρίση έχει καταστεί το «υπερόπλο» της εξουσίας προκειμένου να επιβάλλει μέτρα απίστευτης μνημονιακής λεηλασίας και να τα δικαιολογεί με το σκεπτικό ότι αν δεν εφαρμοστούν, τότε έρχεται, περίπου, η συντέλεια του κόσμου!

Γιατί αυτό μας λένε για να μας τρομοκρατήσουν.
"Αν δεν δεχτείτε," μας λέει εκβιαστικά το μπλοκ της εξουσίας, "την τρόικα και τα μνημόνια, τότε σας περιμένουν η «κόλαση» της πτώχευσης και της εξόδου από το ευρώ !
Επομένως σκύψτε και υπομείνετε, αν δεν πρέπει να μας πείτε και ευχαριστώ!"

Πράγματι, αν απαλλαγούμε από τα μνημόνια, θα σταματήσει και η τροϊκανή χρηματοδότηση.
Γιατί η τρόικα θα σταματήσει να δίνει δάνεια (δόσεις), χωρίς τους μνημονιακούς όρους, ενώ είναι αστείο να μιλάμε για «καλά» και «κακά» μνημόνια, αφού, έτσι κι αλλιώς, θα βλάπτουν θανάσιμα τον τόπο.

Η Στάση του Νίκα, προς γνώση και συμμόρφωση

του Λαγωνικάκη Φραγκίσκου

Στην Κωνσταντινούπολη την εποχή του Βυζαντίου, ο ιππόδρομος ήταν το μόνο μέρος που ο λαός μπορούσε να συναθροιστεί ελεύθερα. Ο λαός μαζευόταν εκεί σε διάφορες περιπτώσεις, όπως ήταν η διεξαγωγή αρματοδρομιών, επίσημες τελετές, ενθρονίσεις αυτοκρατόρων, στρατιωτικοί θρίαμβοι κ.α.[1]

Οι οπαδοί των αρματοδρομιών, ανάλογα με την ομάδα που υποστήριζαν ήταν χωρισμένοι σε 4 παρατάξεις, τους Βένετους, τους Ρούσσους, τους Λευκούς και τους Πράσινους. Οι παρατάξεις αυτές, που είχαν μεγάλη λαϊκή συμμετοχή, ονομαζόταν δήμοι. Ο κάθε ένας από αυτούς τους δήμους είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οι Πράσινοι για παράδειγμα ήταν πολυαριθμότεροι και λαϊκότεροι ενώ είχαν συμπάθεια προς τον μονοφυσιτισμό[2] αντίθετα οι Βένετοι ήταν αριστοκρατικότεροι και ορθόδοξοι.[3]

Για την έξοδο από το ευρώ και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την Ε.Ε

του Κώστα Κούσιαντα

Από την στιγμή που ο ελληνικός καπιταλισμός μπήκε στην δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ιδιαίτερα από το χρονικό σημείο που ξέσπασε η κρίση χρέους στην Ελλάδα, το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ αναδείχτηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος που επιδιώκουν να επεξεργαστούν ριζοσπαστικές κινηματικές και πολιτικές απαντήσεις απέναντι στην κρίση του συστήματος. 

Ακόμα μεγαλύτερη σημασία απέκτησε αυτή η αντιπαράθεση, ανάμεσα στις δυνάμεις και τα ρεύματα που θέλουν να συγκροτήσουν μια ξεκάθαρα επαναστατική πολιτική πρόταση, η οποία θα στοχεύει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Το μέλλον μπορεί να...διορθωθεί τώρα!

του Δημήτρη Μυ

Μάλλον δεν υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες: Το μέλλον πλησιάζει απειλητικό. Αυτή η απειλητική αίσθηση μάλιστα, εντείνεται καθώς η κρίση βαθαίνει και αποτυπώνεται πια και στους στατιστικούς δείκτες (έρευνα BBC σε 23 χώρες) παγκοσμίως, όπου οι άνθρωποι ακόμη και στις υποτιθέμενες ευημερούσες δυτικές δημοκρατίες τρέμουν την ανεργία και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Το ερώτημα που προκύπτει ακούγεται παράξενο, είναι ωστόσο, πολύ απλό: Υπάρχει χρόνος για να «διορθώσουμε» το μέλλον;

Φτώχεια - συγκρούσεις- πόλεμοι

Το μέλλον δεν προκύπτει αυτόματα, από μόνο του. Διαμορφώνεται από τις επιλογές και τις αποφάσεις του παρόντος. Δεν είναι λοιπόν τόσο δύσκολο, ούτε απαιτούνται μεταφυσικές «ικανότητες», για να μπορέσει κάποιος να «δει» που πηγαίνει ο κόσμος... Συγκρούσεις, εξεγέρσεις και πολέμους στην Ευρώπη «είδε» την περασμένη βδομάδα ανώτατος Αμερικανός στρατιωτικός επιτελάρχης, εξ αιτίας της αδυναμίας να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους.

Λαπαβίτσας - Σκαπέρδας στο συνέδριο του Economist στην Αθήνα

"Καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα η έξοδος από την ευρωζώνη"!

Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, συνέδριο του βρετανικού περιοδικού Economist με τίτλο "Debating on Europe and its currency: What's best for Greece after all?" (Διάλογος για την Ευρώπη και το νόμισμά της: Τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα τελικά";).

Κ. Λαπαβίτσας: Έξω από την ευρωζώνη!

Η ταυτόχρονη ύπαρξη πλεονασμάτων και ελλειμμάτων εντός της Ευρωζώνης προκάλεσε τη σημερινή κρίση χρέους, σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κώστα Λαπαβίτσα, ο οποίος έκανε λόγο για ένα σύστημα άνισης ανταγωνιστικότητας που δεν είναι βιώσιμο. 

Σε αυτό το πλαίσιο, εξέφρασε την πεποίθηση πως «δεν υπάρχει προοπτική», τασσόμενος υπέρ της στάσης πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειζόμενου και υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ.