Η αλλαγή έρχεται όχι όταν αλλάξει ο χρόνος, αλλά όταν αλλάξει η οπτική μας

"Το ημερολόγιο μιας τρελής"

Όταν αγωνίζεσαι για κάτι πολλά αλλάζουν στη ζωή σου. Ένα από αυτά είναι ότι πλέον δεν κρατάς μόνο ένα προσωπικό ημερολόγιο με πράγματα που θες να καταγράψεις για πάντα, αλλά ένα κοινό ημερολόγιο. Γεγονότα, συζητήσεις, κινήσεις, που είναι πλέον χαραγμένες στο μυαλό όλων μας, ως αποτέλεσμα της κοινής δράσης. 

Ο χρόνος που φεύγει είναι για τους περισσότερους από μας ένας δύσκολος χρόνος, ένας χρόνος που είδε τη ζωή του να χειροτερεύει, τα δικαιώματά του να περικόπτονται και την καταστολή να αυξάνεται και όλα αυτά τα έζησε είτε μένει στη Χαλκιδική είτε στην Κρήτη. 

Αυτές τις μέρες είθισται να γίνονται απολογισμοί, ο οποίοι συχνά τελειώνουν με την ευχή να πάνε τα πράγματα καλύτερα την επόμενη χρονιά. Σκέφτομαι εδώ και ώρα αυτό που ένας δικός μου άνθρωπος μοιράζεται συχνά μαζί μου, ότι δηλαδή σιχαίνεται τις ευχές (είμαι σίγουρη ότι σιχαίνεται και τους απολογισμούς) και έχει πολύ δίκιο γιατί με ευχές το σύμπαν αδιαφορεί κι ας λένε κάποιοι άλλα …

Οπότε, αν δεν κάνω απολογισμό, δεν γράψω και ευχές, τι ακριβώς θα κάνω σε αυτό το κείμενο; Μάλλον θα σας ανοίξω σελίδες από το ημερολόγιό μου..

Ο περσινός χρόνος ξεκίνησε στην ΒΑ Χαλκιδική από τις 17 Φεβρουαρίου, όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό. Ήταν τότε που έγινε εμπρησμός στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός. Από εκείνη την μέρα και έπειτα όλος ο αγώνας άλλαξε μορφή. Οι κάτοικοι βίωσαν μια απίστευτου μεγέθους καταστολή από την μεριά του κράτους, που στόχο είχε απλώς να προασπίσει τα συμφέροντα ενός εργολάβου και να καταπνίξει έναν αγώνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένα κανάλι δεν είχε ασχοληθεί με τα όσα γίνονταν στη Χαλκιδική, για κανέναν οι Χαλκιδικιώτες δεν ήταν τρομοκράτες και πολλοί λίγοι ήξεραν για τον αγώνα τους. 

Και αίφνης όλα άλλαξαν. Οι επισκέψεις της αστυνομίας καθημερινές, οι προσαγωγές επίσης. Οι σχεδόν απαγωγές των ανθρώπων για να καταθέσουν στην ασφάλεια συνεχείς. Όμως στο δικό μου ημερολόγιο του αγώνα με πιο έντονα γράμματα δεν έχουν καταγραφεί αυτά που περάσαμε από την αστυνομία, η οποία λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ιδιωτικός στρατός του Μπόμπολα. Καταγράφηκαν όσα μας έκαναν να αντέξουμε όλα αυτά και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Καταγράφηκε ο τρόπος που όλοι μαζί συσπειρωθήκαμε και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, όταν καθημερινά χτυπούσαν οι καμπάνες στο χωριό γιατί κάποιον κάλεσαν. Όταν για ώρες περιμέναμε στα φανάρια και όταν δεκάδες φορές ανεβήκαμε στην ασφάλεια για να συμπαρασταθούμε σε όποιον σέρνονταν εκεί για να δώσει παράνομα DNA. Όταν μάνες άφηναν τα παιδιά τους για να συντρέξουν τα παιδιά όσων είχαν ανάγκη και όταν οι άντρες άφηναν τη δουλειά τους για να βρίσκονται καθημερινά στον αγώνα. 

Ένα τέτοιο μεγαλειώδες παράδειγμα αλληλεγγύης ήταν η συναυλία, που έγινε τον Μάη στην Ιερισσό. Μια συναυλία για την οποία πολλές μέρες πριν εργάστηκαν νέοι και μεγαλύτεροι, έτσι ώστε όλα να πάνε καλά. Όλα να γίνουν σωστά. Και εργάστηκαν έχοντας ήδη δύο παιδιά στη φυλακή και εύκολα κανείς καταλαβαίνει την ψυχολογία τους. Και αυτό πέτυχε. 

Η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη απέδωσαν τους μέγιστους καρπούς. Γιατί είναι επιτυχία όχι απλώς να έρχονται στην Ιερισσό τόσοι άνθρωποι από διάφορα μέρη για μία συναυλία, αλλά και να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ένας μηχανισμός που ποτέ πριν δεν είχε λειτουργήσει. 

Όμως όλοι μαζί πήγαμε και σε πορείες και όλοι μαζί συνεχίσαμε να δίνουμε από το υστέρημά μας υλικά και ψυχικά ό,τι μπορούσαμε για τον αγώνα. Μάθαμε ότι ο ένας θα βάλει βενζίνη και ο άλλος θα κεράσει καφέ, μάθαμε ότι θα έχουμε λιγότερα, αλλά αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει. Μάθαμε και να συγχωρούμε και να παραβλέπουμε μερικά πράγματα που μας πληγώνουν και να μετράμε λίγο περισσότερο τις κουβέντες μας, αν και μέχρι να το μάθουμε κάναμε και λάθη. Μάθαμε και ανθρώπους. Ανθρώπους που για χρόνια ζούσαμε μαζί τους, αλλά στην ουσία δεν τους γνωρίζαμε. Μάθαμε και τι σημαίνει στην πράξη η φράση «η ζωή είναι επτά φορές να πέφτεις και οκτώ να σηκώνεσαι». Μάθαμε και τι θα πει να αφήνει καθημερινά σχεδόν κάποιος το σπίτι του για να είναι στα φυλάκια, Σάββατα, Κυριακές γιορτές και αργίες. Κάθε μέρα εκεί στα φυλάκια του αγώνα, στα φυλάκια που υπάρχουν σχεδόν ένα χρόνο.

Στο δικό μου ημερολόγιο έχει καταγραφεί ότι ο δρόμος αυτός δεν θα περπατηθεί αν είμαστε ξυπόλυτοι και ξυπόλυτοι θα είμαστε αν πιστέψουμε ότι μπορεί ο διπλανός μας να τα καταφέρει χωρίς εμάς, αν σκεφτούμε τον εαυτό μας κι αν πιστέψουμε ότι ο δρόμος των υποσχέσεων είναι σημαντικότερος από τον δρόμο του αγώνα.  

Κρατώντας την υπόσχεσή μου, δεν θα κάνω ευχές. Θα πω μόνο ότι τη δύναμη την έχουμε μέσα μας και η αλλαγή έρχεται όχι όταν αλλάξει ο χρόνος, αλλά όταν αλλάξει η οπτική μας.

Πηγή: antigeitonies.blogspot.gr