Μια χώρα με μαγκάλι

Μια χώρα με μαγκάλι 

του Βαγγέλη Δεληπέτρου

Όταν ένα παιδί σβήνει στα δεκατρία του επειδή η οικογένειά του προσπάθησε να νικήσει την παγωνιά με λίγα κάρβουνα σε ένα μαγκάλι, χωρίς να υπολογίσει τις φονικές αναθυμιάσεις, είναι τραγωδία. 

Και έχει μικρή σημασία να λέμε όλοι μας, από το διπλανό διαμέρισμα, την κοντινή γειτονιά ή την άλλη άκρη της χώρας, ότι «δεν γνωρίζαμε».

Σημασία έχει να κάνουμε κάτι τώρα, και όχι αύριο, για να έχουν ρεύμα οι γείτονες, για να έχουν φαγητό, σπίτι και δουλειά όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, για να ζήσουν, με αξιοπρέπεια, όλοι όσοι μεγαλώνουν και γερνάνε σε αυτή τη χώρα. Αλλά αυτό -να την πάλι η ανάγκη για έγνοια, για ουσιαστική αλληλεγγύη και για πραγματική πολιτική- δεν γίνεται παρακαλώντας τους υπαλληλάκους της τρόικας να έρθουν για να λάβουν τέλος, άλλη μια φορά, οι ατάκες στα τηλεπαράθυρα, που δηλώνονται διαπραγμάτευση και το θέατρο σκιών, που αποκαλείται υπερήφανη εθνική πολιτική.

Εχουμε μπουχτίσει και έχουμε αρχίσει να γονατίζουμε.
Και από τα μέτρα που δεν έχουν τέλος και προοπτική λύσης και από τα χαράτσια που πέφτουν σαν το χαλάζι και από τις ατέρμονες συζητήσεις και από την ανυπαρξία ουσιαστικών προτάσεων που θα έχουν άμεσο, χειροπιαστό αντίκρισμα στην καθημερινή μάχη για να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από τη λάσπη τους.

Δεν πάει άλλο. Οι τσέπες είναι αδειανές, η ελπίδα στερεύει και οι ζωές ρημάζουν. Μια ολόκληρη χώρα ετοιμάζεται να μπει σε έναν άγριο χειμώνα με μόνη «λύση» λίγα κάρβουνα από το χθες, μια σύνταξη, ένα μισθό κάθε όποτε, μια ψευτοαποταμίευση, ένα διαμέρισμα που βγαίνει για πώληση κοψοχρονιά. Αλλά και όλα αυτά τα «κάρβουνα» να μπουν στο μαγκάλι του ελλείμματος της κυβερνητικής πολιτικής, όσες προσευχές και να κάνουμε όλοι μας, πάλι ο λογαριασμός που μας ετοίμασαν δεν βγαίνει. Με απλά λόγια, το τέλος δεν είναι μακριά. Και δεν έχει καμιά σημασία εάν είναι τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, τον Μάρτιο ή τον Ιούνιο.

Οποιες διαφορετικές εκτιμήσεις για το πότε θα επέλθει το μοιραίο κι αν κατατεθούν, όσες φορές κι αν κάνουμε το σταυρό μας, όσο παραμυθιαζόμαστε ότι οι Σαμαροβενιζέλοι έχουν «σχέδιο» και «άποψη», δεν γίνεται παρά να μας πνίξουν οι αναθυμιάσεις.
Γιατί στην περίπτωσή μας, το μίγμα -δομική κρίση του συστήματος, εξάρτηση, παγκόσμιες ανακατατάξεις- με καταλύτη ένα ελλειμματικό πολιτικό προσωπικό, που δεν είναι παρά μεταλλαγμένοι δραγουμάνοι του βεζίρη, γίνεται εκρηκτικό. Και δεν επιτρέπει να υπάρξουν περιθώρια να περιμένεις την «κατάλληλη συγκυρία ανατροπής» και να περιμένεις πότε θα πέσει το «ώριμο φρούτο».
Κάποιες φορές το φρούτο πέφτει όταν σαπίσει, αλλά η αποφορά της σαπίλας έχει επηρεάσει τον περίγυρο και έχει καταστρέψει το κτήμα.
Άλλη μια φορά, δυστυχώς, και το λέω για ορισμένους «αριστερούς», το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο!

πηγή: v.delipetros.eleftherotypia.net