Για το σαμποτάζ κατά της Coca Cola

πάροικος από το Διακυβέρνηση και Πολιτική

Όχι μόνο αν ζημίωνε κατά “μερικές γουλιές σαμπάνιας” των μεγαλομετόχων της, αλλά ακόμα κι αν κατέρρεε η Coca Cola (κάτι που έχει γίνει άλλωστε με διάφορους κολοσσούς στο παρελθόν όπως π.χ. με τη Lehman Brothers), καμιά ουσιαστική μεταβολή δεν θα επερχόταν στο σύστημα. Και όποια επερχόταν δεν θα ήταν θετική πάντως! Διότι, για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς σήμερα πληρώνουμε με αιματηρή λιτότητα τις ζημιές και την επί της ουσίας κατάρρευση τραπεζών, ή κάνω λάθος; Όπως επίσης τις ζημιές από τα σκανδαλώδη τοξικά τραπεζικά προϊόντα τις πληρώνει -με απόφαση του παρεμπιπτόντως… δημοκρατικού Ομπάμα- το αμερικανικό κοινωνικό κράτος και τα φτωχά στρώματα, ή όχι;

 
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε αγορά εκ μέρους του κράτους χρηματοοικονομικών προϊόντων για τη διάσωση εταιρειών με λεφτά που προορίζονταν για κοινωνικές παροχές. Πάει να πει πως μέσα στο παρόν σύστημα κάθε φορά που η κεφαλαιοκρατία υφίσταται ζημιά, αυτή μετακυλίεται μέσω των πολιτικών εταίρων της και του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού της στις υποτελείς τάξεις.
Παρόλα αυτά ομολογώ ότι θα χαιρόμουν έστω και σε συμβολικό μόνο επίπεδο, με μια μικρή έστω νίκη, επί μιας μικρής έστω συνιστώσας του συστήματος όπως μια συγκεκριμένη πολυεθνική (διότι καλό είναι να θυμόμαστε ότι ακόμα κι ένας κολοσσός όπως η κόκα-κόλα δεν είναι παρά ένα μικρό γρανάζι, ένα απλό ανταλλακτικό, μέσα στην καπιταλιστική μηχανή).
 
Η αρχική μου λοιπόν και αυθόρμητη αντίδραση ήταν να χαρώ με την είδηση για το συγκεκριμένο σαμποτάζ. Σκέφτηκα ότι ίσως πρόκειται για φάρσα, αλλά η ικανοποίηση είναι η ίδια αφού η φάρσα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Πρόκειται για τη χαρά που νιώθεις από την εικόνα ενός ποντικού που αναγκάζει έναν ελέφαντα να ξεστρατίσει. Είναι άλλωστε ζητούμενο -συμφωνώ ως προς αυτό με τους υποστηρικτές της πρωτοβουλίας απολύτως- το να εφευρίσκεις διαρκώς νέους και ευφάνταστους τρόπους συμβολικής ή ουσιαστικής αντίστασης, καθώς τα παραδοσιακά εν-δυο υπό την καθοδήγηση ντουντούκας και οι 24ωρες απεργίες (όταν δεήσει να τις προκυρήξει ένα κομματοκρατούμενο ιεραρχικό συνδικάτο) είναι ξεπερασμένες και απολύτως απρόσφορες μορφές αγώνα.
Όμως, είτε ουσιαστικά είτε συμβολικά, τα διακυβεύματα κάθε μάχης νομίζω ότι πρέπει να ζυγιάζονται προσεκτικά πριν η μάχη δοθεί. Έχω λοιπόν την εξής απορία στην περίπτωση του σαμποτάζ:
 
Τι θα συνέβαινε αν η εταιρεία, εξαναγκαζόμενη από την κοινοποίηση, πράγματι απέσυρε μεν την παρτίδα των αναψυκτικών, αλλά από λάθος ενός υπαλλήλου έστω, στο ράφι ενός καταστήματος παρέμεναν μερικά μπουκάλια με οξύ και αν όντως υπήρχαν έστω και ελάχιστα θύματα από την κατανάλωση του ζουμιού αυτού; Tι αντίκτυπο θα είχε αυτό στην κοινή γνώμη και ποιος θα έβγαινε χαμένος σύμφωνα με αυτή την κοινή γνώμη, η εταιρεία ή οι σαμποτέρ; 
Η κόκα-κόλα θα κατέκλυζε τα ΜΜΕ με απολογητικά και οργισμένα μηνύματα ισχυριζόμενη ότι ενώ εκείνη έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να προστατεύσει τους πελάτες της και το καταναλωτικό κοινό αποσύροντας με ζημιά τα προϊόντα της, οι σαμποτέρ με τις “ανεύθυνες” “αντικοινωνικές”…μπλα-μπλα ενέργειές τους κατάφεραν να πάρουν στο λαιμό τους αθώους ανθρώπους, λόγω ενός ανθρώπινου λάθους που άλλωστε μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε!
 
Τι ουσιαστικό λοιπόν θα αποκόμιζε το “κίνημα” (ή κίνημα) από μια τέτοια εξέλιξη και τι το σύστημα; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο ατύχημα, ή η προοπτική του και μόνο, κάνει το κίνημα συμπαθέστερο μαζικότερο και αποτελεσματικότερο; Επισπεύδει έστω και κατ’ ελάχιστο την πτώση του συστημικού εφιάλτη που ζούμε, ή μήπως εδραιώνει την πεποίθηση του μέσου υπηκόου ότι έστω και αυτό το ελαττωματικό σύστημα είναι λιγότερο επιβλαβές από την οργιώδη αντισυστημική φαντασία;