Μια ανάλυση πέρα από την κινδυνολογία των κυρίαρχων δυνάμεων!Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους ρεαλιστική και θετική προοπτική!
Οι κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές δυνάμεις στη χώρα μας, με συμμάχους άμεσους και έμμεσους από το χώρο της Αριστεράς, τρομοκρατούν κυριολεκτικά την κοινή γνώμη για τις βιβλικές, καταστρεπτικές, υποτείθεται, συνέπειες από μια ενδεχόμενη διακοπή αποπληρωμής του χρέους της χώρας.
Θα έρθει, λοιπόν, η συντέλεια του κόσμου, αν η Ελλάδα σταματήσει να πληρώνει το λεγόμενο δημόσιο χρέος;
Ως γνωστόν, μέσα από τις στήλες της Ίσκρα, προβάλλουμε μια ολοκληρωμένη, συνεκτική, με αρχή, μέση και τέλος, εναλλακτική λύση στο θέμα του χρέους, στον αντίποδα της πρόσδεσης σε τρόικα και μνημόνιο.
Κι αυτό που κάνουμε ευθέως και τολμηρά, δυστυχώς, δεν το κάνει η Αριστερά, παρά μόνο ελάχιστες και μικρές δυνάμεις της. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο πονεμένο κεφάλαιο!
Μέσα από τις στήλες μας, λοιπόν, αμφισβητούμε το χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού, προβάλλουμε την ανάγκη διαγραφής του ή τουλάχιστον την επαναδιαπραγμάτευση του, με στόχο τη, χωρίς όρους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του!
Ταυτόχρονα, υπογραμμίζουμε ότι αν μια επαναδιαπραγμάτευση με τα ως άνω χαρακτηριστικά αποτύχει, τότε πρέπει η χώρα να προχωρήσει σε προσωρινή αναστολή της αποπληρωμής του χρέους, η οποία, αν δεν αποδώσει σε εύλογο χρονικό διάστημα, τότε πρέπει η προσωρινή διακοπή αποπληρωμής του χρέους να γίνει μόνιμη!
Επομένως, η διακοπή αποπληρωμής του χρέους είναι ουσιώδες συστατικό της πρότασης μας είτε ως απειλή είτε ως κατάληξη!
Άρα για να είναι λειτουργική η εναλλακτική μας θέση για το χρέος, πρέπει η διακοπή αποπληρωμής του να μπορεί να στηριχθεί ως ρεαλιστικό, βιώσιμο και με προοπτική ενδεχόμενο για τη χώρα.
Είναι, λοιπόν, ρεαλιστική και μπορεί να έχει θετική προοπτική για τη χώρα η διακοπή αποπληρωμής του χρέους (στάση πληρωμών); Η απάντηση μας είναι ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ!
Για να τεκμηριώσουμε σε βάθος αυτήν την απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα, ασφαλώς δεν αρκεί ένα σύντομο κείμενο. Χρειάζεται μια πολυσέλιδη, αναλυτική και τεκμηριωμένη μελέτη.
Ωστόσο, θεωρούμε χρήσιμο ένα πρώτο σημείωμα με πρώτες εισαγωγικές προκαταρκτικές παρατηρήσεις που μπορούν να υποβοηθήσουν έναν προβληματισμό.
ΠΡΩΤΟΝ: Είναι προφανές ότι μια διακοπή στην αποπληρωμή του χρέους δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να την κάνει στη χώρα μας μια αστική κυβέρνηση του πολιτικού κατεστημένου τόξου, παρά μόνο μια προοδευτική κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της συμπαραταγμένης ριζοσπαστικής αριστεράς και υπό την ηγεμονία τους.
Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό θα πρέπει να έχει προηγηθεί και να κλιμακώνεται ένα μεγάλο πολιτικό ενωτικό εργατικό λαϊκό κίνημα που θα αλλάζει ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς και θα έχει στην προμετωπίδα των ριζοσπαστικών του στόχων το «ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ».
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους δεν θα είναι ένα μετέωρο βήμα αλλά μόνο η αφετηρία για την ταυτόχρονη εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος αναπτυξιακής, παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης της χώρας, το οποίο θα έχει προσανατολισμό μία νέα σοσιαλιστική προοπτική, πέρα από τα δογματικά στερεότυπα του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
ΤΡΙΤΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την ευνοϊκή ρύθμιση και του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους για τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες. Και οι δύο αυτές κατευθύνσεις προϋποθέτουν και απαιτούν την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών και την επανίδρυση τους για την κατοχύρωση της ασφάλειας τους και τον αναπροσανατολισμό τους σε ένα νέο αποκλειστικά αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό ρόλο.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους, αν όχι εξαρχής, πάντως στην πορεία εφαρμογής του ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος, θα πρέπει να συνοδευτεί με την απεμπλοκή της χώρας από το ευρώ και τη διαμόρφωση σε προοδευτικές βάσεις ενός νέου εθνικού νομίσματος, που θα επιτρέψει τη χάραξη μιας νέας προοδευτικής νομισματικής πολιτικής με κριτήρια την ενίσχυση της ανάπτυξης, της ανασυγκρότησης και της απασχόλησης.
Αυτή η νέα νομισματική πολιτική, που δεν θα υπακούει στους άτεγκτους μονεταριστικούς κανόνες της ΕΚΤ, είναι απαραίτητη για τη βιώσιμη προοπτική της χώρας και πρώτα απ’ όλα για τη στήριξη του νέου δημόσιου τραπεζικού συστήματος και την ευνοϊκή χρηματοδότηση του δημοσίου για το σχεδιασμό αναπτυξιακών κατευθύνσεων.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Μια Ελλάδα που θα προχωρά μέσω της διακοπής αποπληρωμής του χρέους σε νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες δεν θα διαμορφώνει μόνο ένα νέο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο στη χώρα μας αλλά πιθανότατα και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την ευρωπεριφέρεια.
Η Ελλάδα, έτσι, μπορεί να παίξει για το Μεσογειακό Νότο και συνολικά την Ευρώπη, όποιο καταλυτικό ρόλο έπαιξε η Τυνησιακή επανάσταση για τον Αραβικό κόσμο.
Η ριζοσπαστική αριστερά της χώρας μας οφείλει να ενθαρρύνει με όλες της τις δυνάμεις ένα τέτοιο «ντόμινο» και πανευρωπαϊκό συντονισμό αριστερών δυνάμεων και ανατρεπτικών κινημάτων.
ΕΚΤΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους θα πρέπει να συνοδευτεί και με ένα τολμηρό και ευρύ πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου, στο κέντρο του οποίου θα πρέπει να τεθεί ένα νέο, δίκαιο, απλό και ριζοσπαστικό φορολογικό σύστημα.
Μια τέτοιου είδους αναδιανομή πλούτου θα υποβοηθήσει σημαντικά το δημόσιο να αντιμετωπίσει, πέραν των άλλων, την απομόνωση και τις πιέσεις των αγορών και να ικανοποιήσει τις χρηματοδοτικές ανάγκες του.
ΕΒΔΟΜΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους ασφαλώς θα αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη επιθετικότητα σε βάρος της χώρας μας από τις αγορές.
Η απομόνωση όμως των αγορών και κυρίως η διακοπή της δανειοδότησης απ’ αυτές του ελληνικού δημοσίου, δεν πρόκειται, όπως μας έχει δείξει η εμπειρία και άλλων χωρών, να διαρκέσει για πολύ.
Οι αγορές μάλλον σχετικά σύντομα θα συμβιβαστούν με τη νέα κατάσταση και θα σπεύσουν να επαναδιαπραγματευθούν κάτω από νέους όρους με τη νέα προοδευτική κυβέρνηση.
ΟΓΔΟΟΝ: Η νέα προοδευτική κυβέρνηση δεν πρόκειται, εξαιτίας της διακοπής αποπληρωμής του χρέους, να έχει πρόβλημα στην πληρωμή μισθών, συντάξεων και των άλλων υποχρεώσεων της, όπως μας τρομοκρατούν οι κυρίαρχοι κύκλοι.
Αν πάρουμε ως δεδομένο τον προϋπολογισμό του 2011 (μόνο και μόνο για λόγους τυπικής συνεννόησης), τότε μια «στάση πληρωμών» θα σημάνει ότι το δημόσιο θα πάψει να καταβάλλει τόκους (φυσικά και χρεολύσια), που με βάση τις προβλέψεις του προϋπολογισμού θα φτάσουν τα 16 δις ευρώ ή 7% του ΑΕΠ (στην πραγματικότητα παραπάνω).
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον προϋπολογισμό του 2011 το έλλειμμα, χωρίς τους τόκους, θα περιορίζονταν μόνο στο 4,8 δις ευρώ, πράγμα που θα μπορούσε κάλλιστα να υπερκαλυφθεί με εσωτερικό δανεισμό και μέσω της πολιτικής αναδιανομής του πλούτου.
Στην πραγματικότητα ένας νέος προοδευτικός προϋπολογισμός, χωρίς το βάρος των τόκων, όχι μόνο δε θα είχε πρόβλημα στην πληρωμή μισθών και συντάξεων αλλά θα μπορούσε να γίνει ένα μεγάλο αναπτυξιακό εφαλτήριο για τη χώρα.
ΕΝΑΤΟΝ: Η διακοπή αποπληρωμής του χρέους, η εφαρμογή προοδευτικού προγράμματος και η αποδέσμευση από το ευρώ, θα πρέπει να συνοδευτούν και από μια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος.
Η υποτίμηση αυτή ασφαλώς θα καταστήσει πιο ακριβά τα εισαγόμενα προϊόντα και ειδικότερα το πετρέλαιο και θα ενισχύσει πληθωριστικές πιέσεις στη χώρα. Οι αρνητικές όμως παρενέργειες της υποτίμησης δεν θα είναι καθόλου καταστρεπτικές και σε κάθε περίπτωση θα υπερφαλαγγιστούν από τις θετικές επιπτώσεις της υποτίμησης στην τόνωση της εγχώριας παραγωγής, των εξαγωγών και της απασχόλησης.
ΔΕΚΑΤΟΝ: Η παύση αποπληρωμής του χρέους δεν θα σηματοδοτήσει καμιά απώλεια στις καταθέσεις ούτε στην ασφάλεια του τραπεζικού συστήματος, αφού αυτό θα εθνικοποιηθεί και θα ανακεφαλαιοποιηθεί από το δημόσιο, το οποίο και θα παράσχει την πλήρη εγγύηση του στο καταθετικό κοινό.
ΕΝΔΕΚΑΤΟΝ: Σε κάθε περίπτωση το εγχείρημα της διακοπής αποπληρωμής του χρέους και της νέας πορείας της χώρας, θα κριθεί από την ικανότητα προώθησης ενός σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης, πράγμα που πάνω από όλα απαιτεί ένα νέο σύγχρονο αποτελεσματικό δημόσιο τομέα με ικανότητα αποδοτικού ελέγχου και αποδοτικής παρέμβασης στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ: Τέλος, δεν εμφανίζουμε ένα ειδυλλιακό δρόμο «παύσης πληρωμών» και προοδευτικής ανασυγκρότησης. Ο δρόμος δεν είναι ανθόσπαρτος και οι δυσκολίες είναι μεγάλες και κρίσιμες!
Το θέμα, όμως, είναι ότι ο άλλος δρόμος υπάρχει και ότι αυτός, παρά τις δυσκολίες του και σε αντίθεση με το μνημονιακό προσανατολισμό, είναι μια επιλογή ελπίδας και προοπτικής!
Πηγή: http://www.iskra.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου