Σερ Μαρκεζίνης και πάσης Ελλάδος

Γράφει ο Πάροικος

Κατά τη διάρκεια της λαμπρής του ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας (35 χρόνων και βάλε) ο Σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, διακεκριμένος καθηγητής του συγκριτικού δικαίου, όργωσε τα πανεπιστήμια διδάσκοντας και παρέχοντας νομικές συμβουλές και γνωματεύσεις. Στο διάστημα αυτό, σκυμμένος στις εμβριθείς του μελέτες και απασχολημένος με την επιφανή του καριέρα περνούσε από τις αγγλικές Οξφόρδες και τα Καίιμπριτζ στα αμερικανικά Τέξας, και Μίσιγκαν, από τα ολλανδικά Λάιντεν όπως και από καμιά εικοσαριά ακόμα πανεπιστήμια, συγγράφοντας εκ παραλλήλου δεκάδες βιβλία και άρθρα και διευθύνοντας ινστιτούτα! 

Δυστυχώς στο διάστημα αυτό, εντελώς απορροφημένος καθώς ήταν από το γράμμα του νόμου, ελάχιστα ευκαίρησε να ασχοληθεί με την εμπράγματη εφαρμογή του και με την άθλια πραγματικότητα που ζούσε η ψωροκώσταινα της καταγωγής του. Και είναι απορίας άξιο που ο υψιπέτης Sir Basil, παρότι εντρυφών στα του διεθνούς και παγκοσμίου δικαίου, ουδεμία ηχηρή δημόσια παρέμβαση δεν είχε μέχρι πρότινος σε σχέση με την καταπάτησή του στην Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι! 

Θυμήθηκε πάντως ο άνθρωπος, έστω και κάπως αργά (μόλις την τελευταία τριετία) την υποχρέωση παρέμβασής του στα πολιτικά και εθνικά δρώμενα και ανασκουμπώθηκε! Προφανώς η φώτιση που κτάται κατά την περίοδο των σπουδών ορισμένων υψηλών πνευμάτων δεν βιάζεται να βρει εφαρμογή στα θλιβερά εγκόσμια (θυμηθείτε άλλωστε και το παράδειγμα της αποχής από το τα κοινά λόγω σπουδών -εν μέσω δικτατορίας- του μακαριστού ημών αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου). Πιθανόν δε η εκδήλωση αυτή να καθυστερήσει και πέραν του τέλους των σπουδών και αυτής της θητείας των πεφωτισμένων σε ανώτατα αξιώματα και θέσεις. Οι κάτοχοι όλης αυτής της σωρευμένης εμπειρίας και γνώσης προφανώς δεν της επιτρέπουν να εκδηλωθεί πρόωρα και επιπόλαια με δημόσιες τοποθετήσεις, αλλά μόνον κατόπιν της πλήρους ωρίμανσής της, που, φευ, δεν συντελείται πολύ πριν από το χρόνο της συνταξιοδότησης! Και είναι λογικό: αν εκδηλωθεί νωρίτερα, διακυβεύεται και η λαμπρή σταδιοδρομία και εξέλιξη… Άρα οφείλουμε να περιμένουμε υπομονετικά τη χάρη της να μας δοθεί σε εύθετο χρόνο. 

Τώρα λοιπόν που η βασίλισσα της Αγγλίας δεν τον χρειάζεται πλέον -άλλωστε αν τον χρειαστεί ξέρει πού θα τον βρει- ο Sir Basil, έχει όλο το χρόνο να ασχοληθεί με τα σφάλματα της εξωτερικής πολιτικής μας και της άμυνας, με την ευρύτερη γεωπολιτική, τις δέουσες ελληνικές προτεραιότητες, την εθνική μας ανεξαρτησία και υπερηφάνεια, όλα αυτά δηλαδή που όπως ο ίδιος ομολογεί, συλλαμβάνει απερίσπαστος πλέον στο αγαπημένο του ησυχαστήριο, στο γαλλικό Maussane les Alpilles. Όπως βλέπουμε, ο επί σειρά ετών απών από τη χώρα επιστήμονας, ακόμα και σήμερα χρειάζεται μια σημαντική χιλιομετρική απόσταση προκειμένου να επιτύχει την δέουσα αποστασιοποίηση και ηρεμία που με τη σειρά τους θα εξασφαλίσουν την αντικειμενικότητα της οξείας του ματιάς. 

Είναι η διεισδυτικότητα αυτής της ματιάς που του επιτρέπει να διαγιγνώσκει όλες τις πολιτικές ασθένειες του τόπου, να αναλύει τις στρατιωτικές κινήσεις των Τούρκων και να προτείνει τις δικές μας πατριωτικές απαντήσεις, τις εθνικές μας στρατηγικές και τα αντίμετρα, να διαβλέπει τα συμφέροντά μας στο μακρινό ορίζοντα της ελληνοπροστατευτικής κινεζικής ανατολής καθώς και της συνορθόδοξης Ρωσίας και του ρωσογερμανικού άξονα. Και είναι η ίδια διεισδυτικότητα που του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται ένα πλήθος αληθειών, απροσπέλαστων στο απαίδευτο μάτι, όπως π.χ. το πόσο ανεύθυνη πράξη θα ήταν η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, η έξοδος από το ευρώ, το κούρεμα του χρέους, ή το πόσο εμποδίζεται αυτός ο σύγχρονος φάρος της πολιτικής μας ζωής, ο Αντώνης Σαμαράς, από τις συντηρητικές δυνάμεις «του χθες» να αναλάβει τα ηνία της χώρας! Μαθαίνουμε λοιπόν από στόματος του Sir Basil, ότι οι ελπίδες αυτού του τόπου εναποτίθενται πλέον σε έναν πολιτικό του αύριο (όπως είναι ο μη-χθεσινός-Σαμαράς, ο αποδεδειγμένα πολέμιος της συντήρησης, ο άμωμος, ο ανένδοτος Έλλην, ο επονομαζόμενος και Σκοπιοφάγος) και ουαί και αλλοίμονο αν αυτός ο λαμπρός ανήρ απολέσει την εξουσία! 

Δεν είναι τυχαίο που η πατριωτική, σχεδόν εθνικοαπελευθερωτική πρόσφατη έξαρση του σερ, συνεπικουρείται από εκείνην άλλων εξεχόντων και πάντα πρωτοπόρων πνευμάτων του σύγχρονου ελληνισμού, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίον άλλωστε έχουν ανταλλαγεί απλόχερα εγκώμια και δημόσιες δηλώσεις αμοιβαίας εκτίμησης. Άλλωστε οι συναντήσεις των πιο ανυποχώρητων πατριωτικών πνευμάτων πάντα πυκνώνουν σε περιόδους κρίσης. Η ελληνική ιστορία, γεμάτη από προκρίτους φλογερούς εραστές της εξουσίας, από μεγαλοϊδεάτες και από προστάτιδες δυνάμεις, δείχνει πως όταν ο Έλλην ξεσπαθώνει τότε η μοιρασιά πιθανόν και να μπορεί να αναβληθεί για την επομένη των εξεγέρσεων και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Αυτό θα πει υπεύθυνη στάση, αυταπάρνηση και μεγαλείο! 

Ο λόγος του Βασιλείου Μαρκεζίνη λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να προβάλλεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ. Ο σερ, και εθνικό όραμα έχει, και τις απαραίτητες περγαμηνές και ακαδημαϊκή σοφία διαθέτει, όπως και εκείνο το μειλίχιο ύφος αλλά και τη γεμάτη.. σεμνότητα προσωπικότητα που τον καθιστά αρκούντως τηλεοπτικό και κατάλληλο για το ρόλο εθνικού καθοδηγητή. Οι πιο δύσπιστοι και αρκετοί ανθέλληνες, θα υποστηρίξουν ότι μεσοπρόθεσμα εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, ενώ κάποιοι άλλοι θα εντοπίσουν μιαν ασίγαστη δίψα αυτοπροβολής που πάντως δεν βλάπτει τα εν λόγω συμφέροντα. Πολλοί όμως θα δουν στο πρόσωπό του έναν ευλογημένο Έλληνα που ο ρηξικέλευθος λόγος του αποτελεί δροσιά για τα διψασμένα πατριωτικά αυτιά των Ελλήνων και τα χείλη που ήδη σπεύδουν να επαναλάβουν τους Mαρκεζίνειους φθόγγους αποκρυσταλλωμένους σε χρησμούς εθνικής εμβέλειας. 

Αλλά εδώ ακριβώς, με τη μορφή ενοχλητικής λεπτομέρειας που, είτε παραβλέπεται είτε αποσιωπάται από τα σχολικά εγχειρίδια, υπάρχει ένας εκρηκτικός συνδυασμός, που αξίζει να προσεχτεί, καθώς σχετίζεται με μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Κάθε φορά που σε περιόδους κρίσης ξένα μεγάλα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα -συμπίπτοντα άλλωστε και με αντίστοιχα ντόπια- συνδυάζονται με έξαρση του εθνικισμού και με εθνικό οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό, η Ελλάδα μπαίνει σε μεγάλες διχαστικές περιπέτειες από τις οποίες συνήθως βγαίνει βαριά λαβωμένη. Των εθνικών αυτών περιπετειών, προηγείται πάντα η ίδια κατά βάση εθνικιστική ρητορεία που ο σπόρος της βρίσκει γόνιμο έδαφος όχι μόνο σε μια δικαιολογημένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, αλλά και σε αλυτρωτικές, ή σε αποσχιστικές ή σε άλλες χίμαιρες. Η σοφία των μεγάλων ανδρών έγκειται άρα, όχι μόνο στη σύλληψη μεγαλόπνοων σχεδίων και ιδεών αλλά και στην σωστή εκτίμηση του συσχετισμού των συμφερόντων και των ιστορικών συγκυριών και ασφαλώς έχει να κάνει με το γενικότερο ήθος και τη συνείδηση. 

Όλα αυτά φυσικά δεν τα διασφαλίζουν ούτε οι τίτλοι, ούτε η διεθνής καριέρα, ούτε η επιλεκτική προβολή από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως μάλιστα, το ολιγοπώλιο των υπέρλαμπρων διεθνών σταδιοδρομιών που αφορά σχεδόν αποκλειστικά την αριστοκρατική κάστα των ιπποτών της συντήρησης θα έπρεπε λογικά να ενεργοποιεί αν μη τι άλλο μια κάποια καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Διότι οι τιμές αυτές αποτίνονται (=ξεπληρώνουν ηθικό χρέος) σχεδόν αποκλειστικά σε όσους έχουν προσφέρει και προσφέρουν τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την τάξη εκείνη που ακριβώς έχει την εξουσία να απονέμει τέτοιους τίτλους και να αποδίδει τιμές. Το σύστημα γνωρίζει τόσο καλά το πώς να επιβραβεύει τους ζηλωτές του, όσο ακριβώς και το πώς να θάβει τους αντιπάλους του. Νόμπελ ειρήνης απονεμήθηκε π.χ. στο Χένρι Κίσσινγκερ, και στο Γιτζάκ Ράμπιν! Φαντάζεστε όμως βραβευμένο τον Τσε Γκεβάρα; 

Όχι βεβαίως πως η παραπάνω παράγραφος έχει, προς θεού, την παραμικρή σχέση με το δικό μας φαινόμενο που ονομάζεται Βασίλειος Μαρκεζίνης! Μου μοιάζει σχεδόν ανεξήγητο το πώς παγιδεύτηκα σε τέτοιους συνειρμούς. Είναι προφανές ότι η μόνη σχέση του δικού μας Βασιλείου με όλα αυτά είναι μόνον ένας τίτλος ευγενείας. Μπορεί βασιλιά να μη διαθέτει πλέον η Ελλάδα, αλλά διαθέτει Βασίλειον και μάλιστα με τίτλο απονεμηθέντα από την Αυτής Μεγαλειότητα της Αγγλίας! Όχι παίξε γέλασε! Είναι να μην καμαρώνουμε και να μην αισθανόμαστε ήδη ασφαλέστεροι και πιο αισιόδοξοι ως έθνος; Άλλωστε επιβιώνει πάντα στον τόπο και αναδύεται κατά καιρούς εκείνη η γλυκιά, αμυδρή έστω σχετική νοσταλγία, όπως επίσης ο θαυμασμός και ο σεβασμός για κάθε τι που σχετίζεται με το ευγενές καθαρό γαλάζιο αίμα.

Από το Διακυβέρνηση και Πολιτική και το Ποντίκι